Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Aleksiej Kozłow
‹Lejtnant Suworow›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułLejtnant Suworow
Tytuł oryginalnyЛейтенант Суворов
ReżyseriaAleksiej Kozłow
ZdjęciaWalerij Diegtiariew
Scenariusz
ObsadaAleksander Liapin, Aleksiej Bajdakow, Swietłana Smirnowa-Marcinkiewicz, Siergiej Parszyn, Dmitrij Awierin, Władisław Ryndin, Siergiej Russkin, Siergiej Koczewych
MuzykaMaksim Koszewarow
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiRosja
Gatunekdramat, wojenny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Wojenko, wojenko, cóżeś ty za pani…
[Aleksiej Kozłow „Lejtnant Suworow” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2

Sebastian Chosiński

East Side Story: Wojenko, wojenko, cóżeś ty za pani…
[Aleksiej Kozłow „Lejtnant Suworow” - recenzja]

Rolę tytułową Kozłow powierzył dwudziestotrzyletniemu moskwianinowi Aleksandrowi Liapinowi, absolwentowi wydziału aktorskiego Wszechrosyjskiego Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK), w którym studiował pod okiem samego Aleksieja Batałowa. Na scenie występował już od dwunastego roku życia w prowadzonym przez Ludmiłę Szewczenko studiu teatralnym „Rewerans”. W kinie zadebiutował w 2007 roku, grając główną rolę w nostalgicznym dramacie obyczajowym Karena Szachnazarowa „Utracone imperium”. Co ciekawe, do roli Siergieja Narbiekowa został wybrany spośród ponad dwustu kandydatów. Film spodobał się krytykom, ale – co może dziwić – nie otworzył, przynajmniej jak dotąd, szeroko wrót do kariery Liapinowi. Rola Suworowa była bowiem dopiero drugim jego występem przed kamerą. Nieco bardziej doświadczona jest, grająca Aniutę, młodsza od Aleksandra o rok Swietłana Smirnowa-Marcinkiewicz. Po ukończeniu Sankt-Petersburskiej Państwowej Akademii Sztuk Teatralnych (SPbGATI) zdążyła już zagrać w kilku serialach (między innymi w czwartej serii „Wsiegda gowori wsiegda” Kozłowa) oraz w sensacyjnym obrazie Wiaczesława Sorokina „Trudno byt’ Maczo” (2008). Dopiero na progu kariery jest także urodzony w 1985 roku w Czelabińsku Dmitrij Awierin, czyli filmowy Timocha. Po debiucie w dramacie wojennym Artioma Antonowa „Połumgła” (2005), pojawił się jeszcze w historyczno-sensacyjnym serialu Igora Kalienowa „Siekrietnaja służba Jego Wieliczestwa” (2006) oraz obyczajowym komediodramacie Jurija Mamina „Nie dumaj pro biełych obiezjan” (2008). W dowódcę oddziału SS, z którym żołnierze Suworowa stoczyli śmiertelny bój, wcielił się natomiast Siergiej Koczewych (rocznik 1962), dotychczas grający jedynie typowe „ogonki”, chociażby w „Konwoju PQ-17” (2004) Aleksandra Kotta, „Garpastum” (2005) Aleksieja Giermana (młodszego) oraz „Jesieninie” (2005) Igora Zajcewa. W tym roku pojawił się natomiast w obsadzie interesującego serialu biograficzno-szpiegowskiego Kiryła Kapicy „Legienda ob Olgie”, którego bohaterką jest Olga Czechowa, rosyjska aktorka niemieckiego pochodzenia, która zrobiła wielką karierę w III Rzeszy, stając się ulubienicą samego Hitlera.
Starsze pokolenie aktorskie reprezentują w „Lejtnancie Suworowie” Siergiej Parszyn oraz Siergiej Russkin. Ten pierwszy, który podarował swoją twarz Gieorgijowi Samuchinowi, urodził się w Estonii. Już w szkole brał udział w zajęciach kółka dramatycznego, by później podjąć studia aktorskie w Państwowym Leningradzkim Instytucie Teatru, Muzyki i Kinematografii (LGITMiK), który ukończył w 1973 roku. Zadebiutował w filmowej baśni Anatolija Granika „Umnyje wieszczi” (1973), w latach 90. zagrał między innymi w amerykańskiej wersji „Anny Kareniny” (1997) Bernarda Rose’a oraz bardzo popularnym w Rosji sensacyjnym serialu „Ulicy razbitych fonariej” (1998). W ostatnich latach można go było zobaczyć w dramacie sportowym „Boj s tienju” (2004) Aleksieja Sidorowa, opartym na prozie Antona Czechowa „Raginie” (2004) Kiryła Sieriebriennikowa oraz w opowiadającym o schyłku carskiej Rosji serialu historycznym Władimira Chotinienki „Upadek imperium” (2005). Russkin natomiast, czyli filmowy sekretarz Nikołaj Pietrowicz, urodził się w 1955 roku w Legnicy. Jego ojciec pragnął, aby syn zdobył porządny fach, dlatego też posłał go do Leningradzkiego Instytutu Budowy Okrętów; Siergiej jednak równocześnie podjął studia w LGITMiK-u. Obie uczelnie ukończył w 1981 roku. Mając wybór, zdecydował się na aktorstwo. Uznanie zdobył w latach 90., pojawiając się między innymi w kultowej komedii Aleksandra Rogożkina „Osobliwości narodowego polowania” (1995) oraz w politycznym komediodramacie Aleksieja Giermana „Chrustaliow, samochód!” (1998). Niedawno natomiast zagrał drugoplanowe role w historycznych superprodukcjach „Aleksander. Bitwa nad Newą” (2008) Igora Kalienowa i „Taras Bulba” (2009) Władimira Bortki oraz w obyczajowo-sensacyjnym serialu Włada Furmana „Terroristka Iwanowa” (2009).
Wojenna trylogia Aleksieja Kozłowa nie jest szczytem możliwości tego reżysera. Mając do dyspozycji większy budżet, zapewne dopieściłby każdy z filmów od strony technicznej, być może zatrudniłby także lepszych – a już na pewno bardziej znanych – aktorów. Mimo to i tak dzieła petersburskiego studia „Feniks” powinny spodobać się tym, którzy w Polsce nie pogardzili „Tajemnicą twierdzy szyfrów” i „Czasem honoru”. Smutne jednak jest to, że produkcje uchodzące w naszym kraju za spektakularne, w Rosji zostałyby uznane co najwyżej za przeciętne.
koniec
« 1 2
9 sierpnia 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.