Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 23 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Pedro Almodóvar
‹Przerwane objęcia›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPrzerwane objęcia
Tytuł oryginalnyLos Abrazos rotos
Dystrybutor Best Film, Gutek Film
Data premiery25 września 2009
ReżyseriaPedro Almodóvar
ZdjęciaRodrigo Prieto
Scenariusz
ObsadaPenélope Cruz, Lola Dueñas, Ángela Molina, Rossy de Palma, Mariola Fuentes, José Luis Gómez
MuzykaAlberto Iglesias
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiHiszpania
Czas trwania129 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Dotknąć obrazu
[Pedro Almodóvar „Przerwane objęcia” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Kiedy Mateo Blanco, niewidomy reżyser, dotyka ekranu ze stopklatką filmowego zapisu pocałunku z przeszłości, próbując w ten sposób zbliżyć się do swojej dawnej ukochanej, czuć w „Przerwanych objęciach” prawdziwą emocjonalność typową dla twórczości Pedra Almodóvara. Szkoda, że takich scen jest w najnowszym filmie hiszpańskiego reżysera za mało, by powiedzieć, że Almodóvar znów zrobił wielkie kino.

Ewa Drab

Dotknąć obrazu
[Pedro Almodóvar „Przerwane objęcia” - recenzja]

Kiedy Mateo Blanco, niewidomy reżyser, dotyka ekranu ze stopklatką filmowego zapisu pocałunku z przeszłości, próbując w ten sposób zbliżyć się do swojej dawnej ukochanej, czuć w „Przerwanych objęciach” prawdziwą emocjonalność typową dla twórczości Pedra Almodóvara. Szkoda, że takich scen jest w najnowszym filmie hiszpańskiego reżysera za mało, by powiedzieć, że Almodóvar znów zrobił wielkie kino.

Pedro Almodóvar
‹Przerwane objęcia›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPrzerwane objęcia
Tytuł oryginalnyLos Abrazos rotos
Dystrybutor Best Film, Gutek Film
Data premiery25 września 2009
ReżyseriaPedro Almodóvar
ZdjęciaRodrigo Prieto
Scenariusz
ObsadaPenélope Cruz, Lola Dueñas, Ángela Molina, Rossy de Palma, Mariola Fuentes, José Luis Gómez
MuzykaAlberto Iglesias
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiHiszpania
Czas trwania129 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Magia filmów twórcy wspaniałego „Volver” czy poruszającego i kontrowersyjnego „Wszystko o mojej matce” polega na indywidualnym stylu, balansującym na granicy taniego melodramatyzmu. W momencie jednak, gdy sentymentalizm i kicz nie mieszczą się w charakterystycznych dla Hiszpana ramach abstrakcji i umowności, kończy się zachwyt nad odważną niezależnością reżyserską, a zaczyna brak wiarygodności. W „Przerwanych objęciach” Almodóvar opowiada kilka historii – opowieść o miłości do kina znajduje się na metaforycznym poziomie aluzji, historia płomiennego romansu z przeszłości to warstwa, która stanowi trzon fabularny filmu. Mimo, że drugi z wymienionych wątków tworzy raczej pretekst dla pierwszego oraz fundament dla innych tematów ukrytych w „Przerwanych objęciach” gdzieś między słowami, to jest również pierwszym bodźcem wywołującym reakcję u widza, podstawą, na której Almodóvar zbudował chwiejną całość. Chwiejną, bo miłosna historia między reżyserem a jego gwiazdą, protegowaną bogatego producenta i biznesmena, nie przekonuje, nie ma przekazu ani siły innych historii uczucia z filmów Almodóvara. Dzieje się może dlatego, że w Mateo i jego ukochanej Lenie nie ma nic z outsiderstwa, inności, dziwactwa. Bohaterowie nie reprezentują tej grupy postaci, z którymi hiszpański reżyser radzi sobie najlepiej – czyli ludzi doświadczonych w bolesny sposób przez życie, jednostek nie pasujących z często prozaicznych powodów do konformistycznej reszty świata. Ich romans jest na tyle oczywisty, że mało pomagają nawiązania do kina bądź lubiana przez Almodóvara przesadzona stylistyka telenoweli. Filmowe aluzje niekoniecznie muszą być czytelne dla widzów, a telenowela w niektórych momentach wymyka się spod kontroli, przy czym traci znamiona abstrakcji i humoru z przymrużeniem oka. I właśnie ten brak równowagi odbija się mocno na głównym wątku.
Na szczęście są jeszcze inne historie, ukryte fabule „Przerwanych objęć”, które stoją na wysokim poziomie – czuć w nich rękę mistrza i nietuzinkowość reżysera. Opowieść o główny bohaterze na początku filmu, przed rozpoczęciem podróży w świat wspomnień i pod koniec, gdy retrospekcyjna opowieść o miłości do pięknej Leny zaprowadza nas do chwili obecnej, wątek agentki Matea i jej pomysłowego syna, opowieść o zemście geja na ojcu-miliarderze, obsesyjna zazdrość tego ostatniego o Lenę w części retrospekcji – to wszystko sprawia, że „Przerwane objęcia” bronią się jako przyzwoita, choć niekoniecznie wybitna almodrama. Nie wolno również zapomnieć o przedstawieniu pięknej miłości do kina, której nie jest w stanie pokonać żadna trauma ani żadna choroba, nawet tak dojmującej w zawodzie filmowca jak ślepota. Almodóvar wpada nawet wraz ze swoim bohaterem w rodzaj melancholii dotyczącej przywiązania do sztuki filmowej, gdy każe Mateo montować na nowo nakręcony przed laty film, nieodparcie przywodzący na myśl „Kobiety na skraju załamania nerwowego”, dzieło Almodóvara z 1988 roku. Scena filmu w filmie wywołuje śmiech, ale wydaje się, że jest to śmiech przez łzy – w końcu „Przerwane objęcia” kojarzą się ze smutkiem i bolesną tęsknotą za tym, co bezpowrotnie minęło. To uczucie melancholii idealnie oddaje kwintesencję całego filmu. Mateo tęskni za tym, co odeszło: za miłością, za reżyserowaniem filmów, za światem jaki pamięta z czasów, kiedy jeszcze widział. Przenikająca tęsknota i smutek dominują nad fabułą i tworzą w ten sposób jej trzecią warstwę – tę najbardziej refleksyjną.
O „Przerwanych objęciach” było jednak przede wszystkim głośno ze względu na kolejną okazję do współpracy Almodóvara z jego muzą, Penélope Cruz. Piękna aktorka idealnie pasuje do roli Leny, bo jako artystyczna partnerka Almodóvara uosabia miłość do kina, która dała początek „Przerwanym objęciom”. Dodatkowo Cruz ma urodę wielkich, nieśmiertelnych gwiazd filmowych w stylu Sophii Loren czy Claudii Cardinale i tym także odwołuje się do magii X muzy. Nie zmienia to jednak faktu, że aktorsko Cruz była lepsza i w oscarowej roli u Woody’ego Allena i w ostatniej kreacji u mistrza Almodóvara czyli rewelacyjnym „Volver”. Może dlatego, że Lena z „Przerwanych objęć” jest kobietą raczej emocjonalną, ale mimo wszystko wyrachowaną? A może dlatego, że to rola nie osoby z krwi i kości, ale udoskonalonego upływem czasu i siłą uczucia efemerycznego wspomnienia? Niemniej, postać Cruz przypomina sam film – piękny, lecz niedoskonały. Emocjonalny, ale nie do końca przekonujący.
koniec
5 października 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Skóra, w której chciałbym żyć
— Łukasz Gręda

Dwubiegunowość seksualna
— Ewa Drab

Co nam w kinie gra: Skóra, w której żyję, W imieniu diabła
— Urszula Lipińska, Kamil Witek, Zuzanna Witulska

Filmy Nowych Horyzontów 2011 (3/3)
— Ewa Drab, Karol Kućmierz, Urszula Lipińska, Patrycja Rojek, Konrad Wągrowski, Kamil Witek, Zuzanna Witulska

Złe Wy...Konanie
— Bartosz Sztybor

Po prostu porozmawiać
— Kamila Sławińska

Tegoż autora

Szybciej. Głośniej. Więcej zębów
— Ewa Drab

Samochody (nie) latają
— Ewa Drab

Kreacja automatyczna
— Ewa Drab

PR rządzi światem
— Ewa Drab

(I)grać i (wy)grać z czasem
— Ewa Drab

Llewyn Davis jest palantem
— Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna

Wszyscy jesteśmy oszustami
— Ewa Drab

Rzut kośćmi i sekrety Freuda
— Ewa Drab

Kto się boi Vina Diesla?
— Ewa Drab

Duch z piwnicy
— Ewa Drab

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.