Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 24 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

SPF – Subiektywny Przegląd Filmów (8)
[ - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
W kolejnym przeglądzie cztery filmy – po raz kolejny powracamy do głośnego ostatnio „Dystryktu 9”, krytykujemy nieudany przebój lata, czyli „Metro strachu” i omawiamy dwie pozycje DVD.

Jakub Gałka

SPF – Subiektywny Przegląd Filmów (8)
[ - recenzja]

W kolejnym przeglądzie cztery filmy – po raz kolejny powracamy do głośnego ostatnio „Dystryktu 9”, krytykujemy nieudany przebój lata, czyli „Metro strachu” i omawiamy dwie pozycje DVD.

SPF, czyli Subiektywny Przegląd Filmów to cykl realizujący dokładnie to, co określa jego tytuł – autorzy „Esensji” przedstawiają swoje opinie na temat niedawno obejrzanych filmów. Każdy tekst będzie dzielony na cztery części. Jutro omawia produkcje, które niedługo wejdą na ekrany naszych kin, Dziś przedstawia filmy, które właśnie pojawiły się w Polsce, Wczoraj to produkcje nieco starsze, ale jeszcze obecne w kinach, a DVD – jak łatwo się domyślić – ukazuje filmy dostępne na płytach.

DZISIAJ:
Dystrykt 9 (80%)
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Film rzeczywiście świeży i bardzo dobry, ale bez przesady – na pewno nie rewolucjonizujący gatunku, ani wyjątkowo wybitny. Przede wszystkim, to już było. Nie dosłownie, ale widać tu echa kina sf lat 80., do czego zresztą Blomkamp się przyznaje, a brutalizm niektórych scen to wręcz bezpośrednie nawiązanie do „Robocopa”. To oczywiście wielka zaleta filmu i wymuszająca podziw umiejętność reżysera, który wie gdzie sięgać i w jaki sposób budować na tych znanych od dawna elementach. Oczywiście, przy okazji Blomkamp też unowocześnia to kino – efekty specjalne, zwłaszcza postaci kosmitów idealnie wkomponowane w tło, to prawdziwe arcydzieło, a sposoby działania broni obcych, to jawna zabawa z innym, tym razem współczesnym stylem opowiadania o kosmitach: grami komputerowymi.
Nie przeceniałbym natomiast siły umieszczenia akcji w RPA. Film wywodzi się z krótkometrażowego projektu Blomkampa i był produkowany w Południowej Afryce, więc odejście od schematu obcych lądujących tylko i wyłącznie w Ameryce, nie jest tu jakimś symbolem buntu wobec amerykanocentryzmu Hollywood. Nieistotne są też nawiązania do apartheidu, może poza samą symboliką obozu dla obcych i jego nazwą – dużo lepiej i dramatyczniej zostało to pokazane w krótkim „Alive in Joburg” (choć i tu i tu, jak słusznie zauważył Konrad Wągrowski, prawdziwszy wydaje się trop uchodźców niż własnych obywateli drugiej kategorii). Niezależna produkcja w RPA nie znaczy, że Blomkamp uciekł od wszystkich schematów hollywoodzkich – takie ukłony w stronę popcornowej są czasem widoczne. Poczynając od antropocentryzmu w zaprojektowaniu obcych (co akurat było słusznym posunięciem), przez nieco zachwiane proporcje między dramatyzmem a nawalanką, po przewidywalne do bólu klisze fabularne (wątek żony bohatera i jej ojca, postać słodkiego dzieciątka kosmity). Wreszcie – to tyle jeśli chodzi o wady – trochę dziwne wydaje się stosowanie przez pół filmu maniery paradokumentalnej, skoro później trzeba z niej zrezygnować by w pełni wyeksponować akcję.
Oczywiście więcej jest rzeczy, które Blomkampowi się udały. Dobry jest pomysł na „neutralnych” obcych, którzy niczego od nas nie chcą, żyją sami sobie i są kompletnie niezrozumiali. Dobre jest nieufne podejście ludzi do kosmitów – ani otwarcie nie eksterminują, ani nie współżyją w pokoju jak w „Alien Nation”. Dobrze skrojona i zagrana jest postać bohatera – trochę przygłupa i fajtłapy, równie ksenofobicznego co reszta ludzi, egoistycznego, na pewno nie wzbudzającego od razu sympatii. No i ta akcja w drugiej połowie filmu! Finałowa nawalanka z robotem (ale jakże ludzkim i przejmującym!) w roli głównej to po prostu wizualny majstersztyk. Ogląda się film bardzo przyjemnie, a co ważniejsze „Dystrykt 9” daje nadzieję: na to, że wciąż można robić dobre filmy SF i na to, że mamy kolejnego genialnego reżysera umiejącego wynosić kino rozrywkowe na wyżyny.
WCZORAJ:
Metro strachu (40%)
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Film zupełnie bez jaj i bez pazura, niebezpiecznie przypominający pozostałe kaszanki (np: „Kod dostępu”) , w których Travolta próbował być zły, zepsuty i twardzielski – tak fabułą jak i kiepską grą aktorską, tutaj jeszcze podkreślaną przez idiotyczną, „bandziorską” charakteryzację. Zupełnie nie wygrano napięcia i dylematów związanych z tym, że protagonista, zwykły, szary człowieczek (dobry na tle Travolty Washington) też ma grzeszki na sumieniu. Napięcia zresztą nie ma też w samym porwanym wagonie – niby kogoś zabijają, niby pędzi ten wagon na złamanie karku, ale widza niewiele to obchodzi. Może dlatego, że ten rozpędzony wagon zostaje uratowany ot tak sobie, nie wiedzieć czemu? Równie bezpłciowa i zupełnie niesatysfakcjonująca, rozegrana na zasadzie deus ex machina, jest scena finałowa. Dobry jest tu tylko pomysł na całą intrygę bandziora – z gruntu współczesny, opierający się na popularnych ostatnio machlojkach finansowych, a co ważniejsze realny i niegłupi. Ale to za mało na choćby przyzwoity thriller.
DVD
Anioły i demony (70%)
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Drugie podejście Rona Howarda do Dana Browna stworzyło film o klasę lepszy od „Kodu da Vinci”. Owszem, wciąż pełno tu głupotek (antymateria!), niezdrowych sensacji (spiski watykańskich kardynałów) i nieścisłości (Langdon nagle nie cierpi na klaustrofobię). Ale proporcje tego wszystkiego są dużo zdrowsze, a i scenarzyści postarali się obejść z prozą Browna dość brutalnie i przykroić go do języka filmowego oraz – przynajmniej w jakimś stopniu – przywrócić do sensowności (motywacje stojącego za całą intrygą nieszczęśnika są dużo sensowniejsze niż wydumane, przesadnie obrazoburcze pomysły Browna). Przede wszystkim jednak, Howardowi udało się nadać filmowi kinowe tempo, widz nie ziewa ze znużeniem, ale ogląda całą tę bieganinę w większości z napięciem (choć zdarzają się też dłużyzny), a i scen akcji i emocji jest tu jakby więcej. Duża zasługa w tym pierwowzoru, które też jest bardziej thrillerem niż kryminałem – zagadki są tu mniej istotne, bardziej liczy się czas aby zdążyć przed zapowiadanym przez złoczyńcę terminem ultimatum. Na deser ładnie wykreowany sztuczny Rzym. Dobre, choć wciąż nie idealne kino rozrywkowe.
JCVD (70%)
Intertekstualny meta-film o poszatkowanej chronologii burzący w pewnym momencie „czwartą ścianę” między aktorami a widzami, a jednocześnie niezła komedia kryminalna. Historia tarapatów w jakie wpada podupadły belgijski aktor Jean-Claude Van Damme powracający w rodzinne strony. Wplątując się w napad na bank JCVD robi za zakładnika, negocjatora, bandytę i bohatera po kolei. Motywy komediowe w tym filmie to zderzenie emploi aktora z jego życiowymi porażkami, zmęczeniem, starością i w ogóle normalnością. Przecież to, że ktoś jest aktorem kina akcji, przed laty zdobywał jakieś tam czarne pasy, nie znaczy, że jest bohaterem i z gołymi rękoma rzuci się na uzbrojonych bandytów. Zwłaszcza, jeśli jest sfrustrowany, zmęczony rozwodami, walkami o dzieci, odzyskiwaniem straconych pieniędzy, spowiadaniem się z problemów narkotykowych - i najchętniej zapadłby się pod ziemię. Wielkie brawa dla Van Damme’a za odwagę w obnażeniu życiowych porażek przed kamerą, zdolność do autoironii i zaskakująco dobre aktorstwo (naturalność?). Co prawda sporo scen i wątków – w tym kilkuminutowy monolog do widzów – to wchodzenie dość szczegółowo w biografię aktora, co dla nie-fanów może być niezrozumiałe i czasem nużące.
koniec
15 października 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Kłopoty z krewetkami
— Konrad Wągrowski

Dżinn w akceleratorze
— Marcin T. P. Łuczyński

O aniołach i rozrywce
— Przemysław Romański

Tegoż twórcy

Suplement filmowy 2019
— Adam Lewandowski, Marcin Mroziuk, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Krótko o filmach: Han Solo
— Marcin Osuch

Krótko o filmach: Han Solo
— Sebastian Chosiński

Pozwól Wookieemu wygrać
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Solo, ale w drużynie
— Konrad Wągrowski

Scenarzysta bez Wergiliusza
— Marcin T.P. Łuczyński

Esensja ogląda: Wrzesień 2015
— Jarosław Loretz, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Esensja ogląda: Styczeń 2014 (1)
— Gabriel Krawczyk, Daniel Markiewicz, Konrad Wągrowski

Im bliżej jesteś śmierci, tym bardziej czujesz, że żyjesz
— Konrad Wągrowski

Esensja ogląda: Wrzesień 2013 (1)
— Sebastian Chosiński, Alicja Kuciel, Jarosław Loretz, Agnieszka Szady, Konrad Wągrowski

Tegoż autora

Więcej wszystkiego co błyszczy, buczy i wybucha?
— Miłosz Cybowski, Jakub Gałka, Wojciech Gołąbowski, Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski

Nieprawdziwi detektywi
— Jakub Gałka

O tych, co z kosmosu
— Paweł Ciołkiewicz, Jakub Gałka, Jacek Jaciubek, Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Wszyscy za jednego
— Jakub Gałka

Pacjent zmarł, po czym wstał jako zombie
— Adam Kordaś, Michał Kubalski, Jakub Gałka, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jarosław Robak, Beatrycze Nowicka, Łukasz Bodurka

Chodzi o dobre historie i ciekawych bohaterów
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jakub Gałka, Kamil Witek, Konrad Wągrowski, Michał Kubalski

Porażki i sukcesy 2013, czyli filmowe podsumowanie roku
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna, Jakub Gałka, Krzysztof Spór, Małgorzata Steciak, Konrad Wągrowski

Przygody drugoplanowe
— Jakub Gałka

Ranking, który spadł na Ziemię
— Sebastian Chosiński, Artur Chruściel, Jakub Gałka, Jacek Jaciubek, Michał Kubalski, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Esensja ogląda: Wrzesień 2013 (2)
— Sebastian Chosiński, Jakub Gałka, Jarosław Loretz

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.