Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 24 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Walerij Todorowski
‹Bikiniarze›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBikiniarze
Tytuł oryginalnyСтиляги
ReżyseriaWalerij Todorowski
ZdjęciaRoman Wasjanow
Scenariusz
ObsadaAnton Szagin, Oksana Akinshina, Jewgienija Brik, Maksim Matwiejew, Jekatierina Wilkowa, Igor Wojnarowski, Konstantin Bałakiriew, Siergiej Garmasz, Oleg Jankowski, Irina Rozanowa, Leonid Jarmolnik, Aleksiej Gorbunow, Polina Syrkina
MuzykaKonstantin Meładze
Rok produkcji2008
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania120 min
Gatunekdramat, komedia, musical
EAN5908223774980
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Jak kolorowymi skarpetkami podważyć system komunistyczny…
[Walerij Todorowski „Bikiniarze” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2 3

Sebastian Chosiński

East Side Story: Jak kolorowymi skarpetkami podważyć system komunistyczny…
[Walerij Todorowski „Bikiniarze” - recenzja]

Obok całej plejady młodych i obiecujących aktorów, pojawili się również starzy wyjadacze. I choć Walerij Pietrowicz powierzył im jedynie „ogonki”, trzeba przyznać, że wywiązali się ze swoich zadań – zgodnie zresztą z przewidywaniami – po mistrzowsku, błyszcząc w swoich epizodach jak szlachetne kamienie. W ojca Melsa wcielił się Siergiej Garmasz („Nasi”, „72 metry”, „12”, „Rosyjska gra”, „18/14”, „Morfina”), udowadniając tym samym – i to nie po raz pierwszy – że z równą maestrią radzi sobie w rolach dramatycznych, co i komediowych; i że na dodatek potrafi też brawurowo zaśpiewać. Ojca Freda zagrał, zmarły w maju tego roku, Oleg Jankowski, znany między innymi ze „Zwierciadła” (1974) i „Ofiarowania” (1983) Andrieja Tarkowskiego; po raz ostatni aktor ten pojawił się na ekranie – jako metropolita Filip – w „Carze” (2009) Pawła Łungina. Ukrainiec Aleksiej Gorbunow („Ten, który gasi światło”, „Iluzja strachu”, „Przenicowany świat”) pojawił się w roli saksofonisty. Matkę Poliny zagrała natomiast pochodząca z Riazania Irina Rozanowa, której talent odkrył w pamiętnej „Dewizówce” (1989) Piotr Todorowski, ojciec Walerija. Nie byłoby jednak sukcesu „Bikiniarzy”, gdyby nie scenariusz autorstwa Jurija Korotkowa. Ten – urodzony w 1955 roku w Peczorze w Republice Komi na północy Rosji – prozaik zaczął swoją edukację w Instytucie Literackim imienia Gorkiego (1980), sześć lat później ukończył jeszcze Wyższe Kursy Scenariuszopisarstwa i Reżyserii (WKSR) w Moskwie. Od tamtej pory chętnie pisuje dla kina, przerabiając na scenariusze swoje powieści. Za jego największe sukcesy można uznać „9 kompanię” (2005) Fiodora Bondarczuka oraz obyczajowy dramat z życia stołecznej młodzieży – „Popsa” (2005) Jeleny Nikołajewej, choć teraz pewnie będzie kojarzony przede wszystkim z „Bikiniarzami”.
Za stronę dźwiękową filmu odpowiada czterdziestosześcioletni gruziński kompozytor, rodem z Batumi, Konstantin Meładze. Co ciekawe, w jego rodzinie nie było wcześniej żadnych tradycji muzycznych. Babcia, dziadek, matka i ojciec – wszyscy byli inżynierami. Początkowo i on postanowił iść w ich ślady, rozpoczynając naukę w technikum budowy okrętów w Nikołajewie nad Morzem Czarnym. Wydobył go stamtąd starszy brat Walerij, który w 1990 roku został wokalistą istniejącego już od ponad dekady art-rockowego zespołu Dialog; Konstantina zaproponował jako klawiszowca. I tak się zaczęło. Liczne koncerty – w domach kultury, na stadionach, nawet w obozach pracy dla więźniów – wciągnęły Meładzego do tego stopnia, że na dobre porzucił myśl o budowaniu statków. Pożegnawszy się po trzech latach z Dialogiem, bracia zaczęli działać na własną rękę, przenosząc się do Moskwy. Tam udało im się nawiązać współpracę z Ałłą Pugaczową; nagrywali też własne płyty (w sumie siedem). W 2000 roku Konstantin stworzył od podstaw żeńską grupę popową VIA Gra, która osiągnęła w Rosji i na Ukrainie oszałamiający sukces komercyjny, nagrywając do tej pory pięć albumów z premierowym materiałem. Dla telewizji i kina Meładze komponuje od dziesięciu lat – dotychczas bez większych sukcesów. Choć teraz powinno się to zmienić… Kawał niezłej roboty wykonał również młody operator, absolwent WGIK-u, Roman Wasjanow (rocznik 1980), wcześniej pracujący między innymi z Walerijem Rożnowem („Nocznoj prodawiec”, 2005) oraz Andriejem Kawunem („Polowanie na piranię”, 2006). Z Todorowskim spotkał się już przy poprzednim filmie reżysera i była to, jak się okazało, bardzo owocna współpraca.
Film Todorowskiego przedstawia uładzony, ale na szczęście nie zakłamany, portret lat 50. XX wieku w Związku Radzieckim. Nie brakuje w nim nostalgii, lecz jednocześnie nawet przez chwilę widz nie jest przekonywany, że wtedy było lepiej. Tak naprawdę bowiem bohaterowie „Bikiniarzy” nie mają do czego tęsknić. W dziele Walerija Pietrowicza pobrzmiewają echa „Yesterday” Radosława Piwowarskiego; blisko lokuje się także „Utracone imperium” (2006) Karena Szachnazarowa, jak również zapomniany już dzisiaj, niegdyś dostępny w naszym kraju na kasetach wideo, „Zakazany rytm” („Red Hot”, 1993) Kanadyjczyka Paula Haggisa. W konkurencji z przebojowymi pod każdym względem – aktorskim, reżyserskim i muzycznym – „Bikiniarzami” żaden z tamtych filmów nie miałby dzisiaj jednak większych szans.
koniec
« 1 2 3
22 listopada 2009

Komentarze

22 XI 2009   20:16:48

Jak dla mnie - plakat roku.

05 II 2010   11:14:08

szkoda tylko, ze ksiazka jest w dwoch tomach, a jakosc wydania i cena to zwykly skandal. pazernosc "maga" zaczyna przekraczac granice dobrego smaku

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.