Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 24 września 2023
w Esensji w Esensjopedii

Ruben Fleischer
‹Zombieland›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
70,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułZombieland
Dystrybutor UIP
Data premiery4 grudnia 2009
ReżyseriaRuben Fleischer
ZdjęciaMichael Bonvillain
Scenariusz
ObsadaJesse Eisenberg, Emma Stone, Woody Harrelson, Amber Heard, Abigail Breslin, Mike White, Bill Murray
MuzykaDavid Sardy
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiUSA
CyklZombieland
Czas trwania88 min
WWW
Gatunekgroza / horror, komedia
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

A zombie runą, runą, runą, i pogrzebią stary świat
[Ruben Fleischer „Zombieland” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Tak po prawdzie hasło „Komedia romantyczna z zombie w tle”, którym swego czasu był reklamowany „Wysyp żywych trupów”, znacznie bardziej pasuje właśnie do „Zombielandu”, historii koncentrującej się raczej na interakcjach między bohaterami, niż na pladze żywej śmierci.

Jarosław Loretz

A zombie runą, runą, runą, i pogrzebią stary świat
[Ruben Fleischer „Zombieland” - recenzja]

Tak po prawdzie hasło „Komedia romantyczna z zombie w tle”, którym swego czasu był reklamowany „Wysyp żywych trupów”, znacznie bardziej pasuje właśnie do „Zombielandu”, historii koncentrującej się raczej na interakcjach między bohaterami, niż na pladze żywej śmierci.

Ruben Fleischer
‹Zombieland›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
70,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułZombieland
Dystrybutor UIP
Data premiery4 grudnia 2009
ReżyseriaRuben Fleischer
ZdjęciaMichael Bonvillain
Scenariusz
ObsadaJesse Eisenberg, Emma Stone, Woody Harrelson, Amber Heard, Abigail Breslin, Mike White, Bill Murray
MuzykaDavid Sardy
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiUSA
CyklZombieland
Czas trwania88 min
WWW
Gatunekgroza / horror, komedia
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
W czasie, gdy twórcy horrorów z wampirami i wilkołakami w roli głównej wciąż bezskutecznie szukają odpowiedniej recepty na uatrakcyjnienie rozrywki opartej na grasowaniu obdarzonego inteligencją (i kłami) drapieżnika, spece od zombie spokojnie odcinają kupony od jednego, ale niezwykle widowiskowego ulepszenia koncepcji człapiącego truposza – przyspieszenia jego ruchów. To głównie dzięki galopującym mózgożercom świetnie ogląda się zarówno „28 dni później”, nowy „Świt żywych trupów” jak i świeżutki „Zombieland”. Co ważniejsze – mimo rosnącej liczby filmów, w których bohaterowie mają trudności z umknięciem przed umarłymi, nie nastąpił jeszcze przesyt nową koncepcją, co świadczy albo o jej nośności, albo o obdarzonych nielichą wyobraźnią twórcach.
Jednak w przypadku „Zombielandu” aż tak różowo nie jest. Owszem, film ma świetne wprowadzenie, doskonałą koncepcję napisów początkowych i wizualizacji zasad, według których postępuje główny bohater, ma też perfekcyjnie wykonane efekty specjalne i po prostu całą furę rozmaitej maści odniesień do elementów życia codziennego, relacji społecznych i wytworów kultury masowej. Mnie osobiście za serce ujęła scena rozwałki w sklepie z indiańską cepelią, ewidentnie wzorowana na reklamach Sony, a także wystrój rezydencji Billa Murraya (ze szczególnym uwzględnieniem lekko zmodyfikowanej kopii obrazu Andy’ego Warhola). Wszystko to jednak są tylko i wyłącznie dodatki, z konieczności usiłujące osłodzić niezbyt wystrzałową fabułę, w której – wbrew tytułowi – daje się odczuć wyraźny niedostatek zombie (mimo, że chwilami widać ich całe hordy).
Sama fabuła też zresztą do najbogatszych nie należy. Ot, główny bohater, Columbus (wszyscy noszą tutaj imiona pochodzące od miast), samotnik, który przetrwał wyłącznie dzięki ścisłemu przestrzeganiu ułożonych przez siebie zasad, spotyka noszącego się po kowbojsku Tallahassee (Woody Harrelson), zagorzałego miłośnika batoników. Połączywszy siły jadą na Wschód, w nadziei znalezienia jakiegoś skrawka Ameryki bez plagi żywej śmierci. Po drodze napotykają jeszcze dwie cwane siostrzyczki, Wichitę i Little Rock, które dość poważnie zajdą im za skórę. I tyle. O nic więcej tu nie chodzi. Columbus podkochuje się w Wichicie, wszyscy robią sobie docinki, i tak mija minuta za minutą, urozmaicona od czasu do czas jakimś celnym onelinerem czy ciętą pyskówką. A wszystko to w otoczce skocznej, wesołej, choć pisanej na jedno kopyto, muzyczki.
W związku z tym można powziąć podejrzenie, że scenarzyści (i debiutujący reżyser) zbyt mocno zapatrzyli się w filmy Tarantino, koncentrując się raczej na smakowitej oprawie, przemyślanych dialogach, odrobinę bardziej wyrafinowanym humorze i inteligentnie wplecionych retrospekcjach, niż na odpowiedniej dawce emocji. Bo właśnie z emocjami jest tu największy problem. Niby jest tu kilka scen, w których pod dostatkiem jest głodnych, agresywnych zombie, jednak całość historii przytłaczają irytujące mielizny akcyjne w postaci niezbyt porywających dyskusji, ciągniętych częstokroć o dobrych parę chwil za długo. Przy okazji trudno uwierzyć, że tak beztrosko (oczywiście stosunkowo beztrosko) będzie wyglądało życie ostatnich niedobitków ludzkości w świecie zdominowanym przez żywe trupy. W tej materii chyba jednak bliższy ewentualnym realiom zagłady cywilizacji był „Świt żywych trupów”, a choćby i seria „Resident Evil”. Bo na przykład – gdzie podziały się te tysiące, czy wręcz miliony obywateli USA, skoro w kadrze widać ledwie jakieś pojedyncze jednostki? Gdzie ciała zabitych – bo raczej nie wszyscy wstali do nowego „życia”? Kiedy w ogóle miała miejsce epidemia i dlaczego wciąż działa elektryczność? Coś jest nie tak z kreacją tego świata, i jak bardzo by nie zachwycać się stroną wizualną, aktorstwem i lekkim podejściem do śmierci (co – swoją drogą – zastanawia), wciąż pozostaje drażniąca myśl gdzieś z tyłu głowy, co i rusz przypominająca, że w tym filmie czegoś brakuje. Może chodzi o wątpliwą prawdziwość bohaterów, którym zwisa los ludzkości? O brak ludzkich odruchów u nich? A może o to, że film jest emocjonalnie nijaki – ani ciepły (a taki był „Wysyp żywych trupów”), ani wgniatający w fotel ogromem tragedii (jak było w „Świcie żywych trupów” i „28 dni później”)?
Nic nie pomaga w tym momencie fenomenalna wręcz wyobraźnia scenarzystów, podsuwająca widzowi kompletnie zwariowane pomysły likwidacji truposzy, bogata scenografia czy choreografia walk. Niewiele również pomagają doskonałe zdjęcia, realistyczne efekty specjalne i porządna gra aktorska. I jeśli nawet „Zombieland” wymknął się schematom klasycznego horroru, w którym ktoś kogoś gania, i przysiadł okrakiem na kinie drogi i komedii romantycznej, nie zaproponował równocześnie żadnej nowej wartości. Owszem, momentami można się na tym filmie świetnie bawić (prawdę powiedziawszy takich momentów jest wręcz bez liku), ale obawiam się, że nie pozostanie po nim większy ślad w pamięci widzów, bo prócz fajnych scen i niezłego humoru nie ma nic więcej do zaproponowania. A wielka szkoda.
koniec
4 grudnia 2009

Komentarze

« 1 2 3 4
05 XII 2009   10:59:07

No kaman, gdzie tu niby była ta opowieść o przemianie? W trakcie filmu bohater nie zmienia się ani o jotę, o tym, że był komputerowym nerdem dowiadujemy się tylko z jego opowieści - w filmie od początku radzi sobie doskonale. Notesik, zasady to nieudolny sposób? Właśnie dzięki nim daje sobie radę w tym świecie. Gdzie niby to się zmieniło? Gdy postanowił zostać bohaterem? Moim zdaniem dorobiłeś całą wielką teorię do czegoś, czego w filmie nie było. Który jest w miarę przyzwoitą rozrywką, a nie żadną "opowieścią o dojrzewaniu". A mechanizmy zagłady są ważne - bo film powinien zachowywać wewnętrzną spójność (czego w "Zombieland" rzeczywiście nie ma). To jeden z tych obrazów, które tak się bawią swoją "fajnością", że zapominają, że najważniejsza jest opowieść.

05 XII 2009   11:34:10

@Konrad: "No kaman, gdzie tu niby była ta opowieść o przemianie? W trakcie filmu bohater nie zmienia się ani o jotę"

Kłamiesz. Nie chcę spojlować, ale końcowy tekst bohatera ("nagle zrozumiałem, że..."_) to dobitne świadectwo przemiany.

11 XII 2009   14:36:07

E tam.

14 XII 2009   07:00:35

@Konrad: "E tam."

E tam.

« 1 2 3 4

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fundacja: Sez. 1. odc. 9. Pionki na szachownicy przeznaczenia vel psychohistorii
Marcin Mroziuk

22 IX 2023

Chociaż z dużym zainteresowaniem obserwujemy, jak konflikt na Terminusie osiąga punkt kulminacyjny, to niestety w jego finałowej scenie otrzymujemy – niemal dosłownie – deus ex machina. Nic dziwnego, że na tym tle zdecydowanie lepiej wypada wątek rozgrywki między Świtem i Zmierzchem, która także wkracza w decydująca fazę.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Gdy ofiarą pada gliniarz…
Sebastian Chosiński

20 IX 2023

W trzy lata po tym jak przeniósł na ekran powieść szwedzkiego prozaika Pera Wahlöö „Morderstwo na 31 piętrze”, estoński reżyser Peeter Urbla zabrał się za ekranizację kolejnego skandynawskiego kryminału. Tym razem padło na dzieło Karla Arnego Bloma, które w wersji filmowej otrzymało tytuł „Błędne koło”.

więcej »

Fundacja: Sez. 1. odc. 8. Poświęcenie niejedno ma imię
Marcin Mroziuk

18 IX 2023

Z jednej strony trudno nie podziwiać wysiłku i ryzyka podjętego przez imperatora, z drugiej zaś strony jego osobowość okazuje się naprawdę przerażająca. Sporo emocji dostarcza nam również obserwowanie burzliwej rozmowy Gaal Dornick i cyfrowej wersji Hariego Seldona, a także walki o przejęcie kontroli nad Niepokonanym.

więcej »

Polecamy

Peregrynacje wyssane z palca

Z filmu wyjęte:

Peregrynacje wyssane z palca
— Jarosław Loretz

Podróże międzygwiezdne de luxe
— Jarosław Loretz

E.T. wersja hard
— Jarosław Loretz

Ogrodowy nielot
— Jarosław Loretz

Mumii podejście drugie
— Jarosław Loretz

Mumia z gwiazd
— Jarosław Loretz

Pracownik idealny
— Jarosław Loretz

Niech się mury… drzewią?
— Jarosław Loretz

Interpol muzealny
— Jarosław Loretz

Gdy w domu brakło kombinerek
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

SPF – Subiektywny Przegląd Filmów (11)
— Jakub Gałka

Tegoż twórcy

Krótko o filmach: Indianiątko Jonesiątko
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Kto ty jesteś? Symbiont mały!
— Sebastian Chosiński

Krótko o filmach: Białe oczka i uśmiechnięta paszcza
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Esensja ogląda: Luty 2013 (Kino)
— Miłosz Cybowski, Gabriel Krawczyk, Alicja Kuciel, Konrad Wągrowski

Tegoż autora

Gadzie wariacje
— Jarosław Loretz

Weź pigułkę. Weź pigułkę
— Jarosław Loretz

Warszawski hormon niepłodności
— Jarosław Loretz

Niedożywiony szkielet
— Jarosław Loretz

Puchatek: Żenada i wstyd
— Jarosław Loretz

Klasyka na pół gwizdka
— Jarosław Loretz

Książki, wszędzie książki, rzekł wół do wieśniaka
— Jarosław Loretz

I robotom bywa smutno
— Jarosław Loretz

Młodzi w łodzi (gwiezdnej)
— Jarosław Loretz

Z bachorami trzeba ostro
— Jarosław Loretz

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.