Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

SPF – Subiektywny Przegląd Filmów (12)
[ - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
W dzisiejszym zestawie krótkich recenzji znajdziecie zbliżającego się „Astro Boya”, a także obecnych na ekranach „Sherlocka Holmesa”, „Absolwentkę” i „Parnassusa”.

Jakub Gałka

SPF – Subiektywny Przegląd Filmów (12)
[ - recenzja]

W dzisiejszym zestawie krótkich recenzji znajdziecie zbliżającego się „Astro Boya”, a także obecnych na ekranach „Sherlocka Holmesa”, „Absolwentkę” i „Parnassusa”.

SPF, czyli Subiektywny Przegląd Filmów to cykl realizujący dokładnie to, co określa jego tytuł – autorzy „Esensji” przedstawiają swoje opinie na temat niedawno obejrzanych filmów. Każdy tekst będzie dzielony na cztery części. Jutro omawia produkcje, które niedługo wejdą na ekrany naszych kin, Dziś przedstawia filmy, które właśnie pojawiły się w Polsce, Wczoraj to produkcje nieco starsze, ale jeszcze obecne w kinach, a DVD – jak łatwo się domyślić – ukazuje filmy dostępne na płytach.

JUTRO:
Astro Boy (60%)
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Całkiem przyjemna bajka, oferująca coś odrobinę innego niż wybór między Pixarem a Dreamworksem (i jego klonami w rodzaju „Planety 51” czy „Epoki lodowcowej”) – nie na tyle jednak świeża, by postawić ją obok „Księżniczki i żaby”. Wtórność widać przede wszystkim w tematyce (odwieczne tematy wchodzenia w dorosłość, przełamywania uprzedzeń, testowania wierności przyjaciół, podejmowania ważnych wyborów moralnych) i niektórych wątkach (zbyt przerysowany czarny charakter). Oczywiście nie dyskwalifikuje to filmu dla dzieci całkowicie: ważkie tematy wręcz muszą się w nich pojawiać, a wybory bohatera powinny być jednoznaczne moralnie – nie każdy potrafi opowiadać o tym z taką inwencją jak Pixar. Bardziej przeszkadza, że reżyser nie potrafił utrzymać w ryzach fabuły, pakując do niej, co się tylko dało, nie poświęcając żadnemu wątkowi odpowiedniej ilości czasu (np. błyskawiczna i niespecjalnie umotywowana zmiana nastawienia postaci drugoplanowych wobec chłopa-robota). Ma za to „Astro Boy” kilka zalet, spośród których na pierwszym miejscu trzeba wymienić konsekwencję w „targetowaniu” filmu – nie ma tu zbyt oczywistych mrugnięć okiem do dorosłego widza czy parodiowania głośnych filmów. Za to jak przystało na animację dla dzieci, jest uniwersalne przesłanie, przygoda i emocje. Dorosłym miłośnikom SF spodoba się z kolei sama konstrukcja przedstawionego świata z latającym miastem i robotami cytującymi trzy prawa robotyki Asimova na czele, a także kilka scen (np. wyłaniajacy się z dymu gigantyczny robot). W sumie można obejrzeć, choć raczej jako „osoba towarzysząca” dla młodszego widza.
DZISIAJ:
Sherlock Holmes (70%)
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Wymienianie zalet filmu Guya Ritchiego nie zajmie wiele miejsca (zresztą większość uwzględnili już recenzenci i tetrycy, więc nie będę się powtarzał), bo zawierają się właściwie w dwóch słowach: pomysł i aktorstwo. Pomysł to wykorzystanie Sherlocka Holmesa jako bohatera współczesnego kina akcji, wyciągając przy okazji z postaci stworzonej przez Arthura Conan Doyle′a te cechy, o których pisarz tylko napomykał, czasem między wierszami. Holmes jest więc dziwakiem, socjopatą, narwańcem, narcyzem, egoistą, narkomanem, a przy tym geniuszem na każdym kroku. To ostatnie to kolejny pomysł na uwiarygodnienie i uwspółcześnienie postaci – detektyw pozostaje śledczym w każdym momencie, nawet w trakcie wytwornej kolacji czy mordobicia na ringu: analizuje, dedukuje, łączy fakty, planuje – a pokazano to prosto i wymownie. Co prawda rodzi się pytanie, czy bez kultowego „Elementary, dear Watson” i klasycznej czapeczki to jeszcze jest Holmes, czy po prostu jakiś inny detektyw amator z epoki wiktoriańskiej, ale Daniel Craig udowodnił już jakiś czas temu, że takie rozważania nie mają wiele sensu, a restarty słynnych serii trzeba przyjmować z dobrodziejstwem inwentarza. I wreszcie ostatni pomysł – co łączy się z drugą podstawową zaletą, czyli aktorstwem – Holmes i Watson są partnerami. Więcej nawet, często Watson jest tym rozsądniejszym, hamującym partnera, pomagającym mu – bo powiedzmy sobie szczerze, przygłupi grubasek nie miałby szans na dłuższe utrzymać zainteresowania takiego geniusza jak Holmes, osobowość detektywa wymagała partner-twardziela, do tego inteligentnego. I tu właśnie Watson taki jest, w czym wielka zasługa świetnego Jude′a Lawa, który z jeszcze lepszym Robertem Downeyem Jr. tworzy na ekranie prawdziwie magnetyczną parę…
I w tym miejscu kończą się zalety. Bo cała reszta jest tłem nieprzystającym do genialnego aktorstwa i dobrego pomysłu wyjściowego. Intryga jest w ostatecznym rozrachunku stosunkowo prosta (a jednocześnie, paradoksalnie, nadmiernie skomplikowana, ukrywana przed widzem, by pokazać geniusz dedukcji Holmesa, który czasem jawi się wręcz jako jasnowidz), może niepotrzebnie skręcająca w stronę ponadnaturalnego kina grozy, a czarny charakter jest schematyczny i przerysowany. W ogóle przez cały seans nie mogłem się powstrzymać od porównywania filmu Guya Ritchiego z sympatycznym dziełkiem Barry′ego Levinsona sprzed dwóch dekad – podobnym nieco pod względem pomysłu na sprawę, klimatu, humoru (oczywiście dostosowanego do wieku widza) – który w tym starciu wcale nie stał na przegranej pozycji. Na pewno wygrywa efektami specjalnymi: wyskakujący z witraża rycerz wciąż robi wrażenie, a komputerowa rozwałka w stoczni wygląda wyjątkowo sztucznie i aż się prosi, by kręcąc taki film retro, pokusić się o trochę prawdziwych wybuchów i kaskaderki (co nie zmienia faktu, że pejzaż Londynu z budującym się Tower Bridge wygląda świetnie). I wreszcie ostatnia ość: postać kobieca jest wyjątkowo irytująca i wstawiona na siłę chyba tylko po to, żeby bohaterowie nie wyglądali na gejów. Oczywiście mówię tu nie o sympatycznej Kelly Reilly w epizodycznej roli narzeczonej Watsona, lecz o szarżującej Rachel McAdams jako Irene Adler – doprawdy, ani fabuła, ani aktorstwo McAdams nie są w stanie przekonać widza, że Irene może w jakikolwiek sposób równać się z tak silną osobowością jak Holmes w wykonaniu Downeya… Oglądając „Sherlocka Holmesa”, zgrzeszyłem chyba nadmiernymi oczekiwaniami, bo po hiperentuzjastycznych recenzjach spodziewałem się arcydzieła kina rozrywkowego. No nie, aż tak dobrze to nie jest (by daleko nie sięgać – jak w „Iron Manie” choćby), co nie znaczy, że nie czekam na sequel – czekam, bo chylę czoła przed udanym wykorzystaniem znanego bohatera, a dobrej rozrywki nigdy za wiele.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Absolwentka (40%)
Proste skrzyżowanie „teen movie” z komedią romantyczną, kiepskie, ale nie aż tak złe, jak mogłyby sugerować oceny np. na Rotten Tomatoes, a już oskarżenia o seksizm – że niby bohaterka nie jest spełniona bez mężczyzny, sukces zawodowy jej nie wystarcza – należy tylko wyśmiać. Zresztą tego borykania się z wchodzeniem w dorosłość, w życie zawodowe (kryzys, problemy z pracą) nie ma tu zbyt wiele – na czoło wysuwa się wątek skrytej miłości kolegi. I tak się rozwija powoli ta miłość, urozmaicona perypetiami (przystojny sąsiad bohaterki, wyjazd odrzuconego bohatera do innego miasta itd.) i comic reliefs w postaci niezłego Michaela Keatona. Niespecjalnie to wyszukane, ale dzięki sympatycznej Alexis Bledel w roli głównej zjadliwe i nieodstające specjalnie od innego tego typu produkcji. Tylko czemu wchodzi do naszych kin w mroźną zimę, a nie w wakacje?
WCZORAJ:
Parnassus (70%)
WASZ EKSTRAKT:
70,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Jak zwykle u Terry’ego Gilliama – szaleństwo konceptualne, wizualne i fabularne. Kto lubi, temu się spodoba, kto nie trawi – nie ma tu czego szukać. Bo oczywiście, mimo dość szerokiej reklamy, nie jest to ani film dla fanów Heatha Ledgera, ani dla miłośników komputerowych efektów. Tego pierwszego nie ma na ekranie zbyt wiele, a i tak jego występ jest przyćmiony przez inne kreacje. I nie mam tu na myśli „zastępstwa” trzech słynnych kolegów (bo wszyscy radzą sobie słabiutko), ani też tego, że aktorsko film kradnie Ledgerowi i dobremu, doświadczonemu Plummerowi młoda parka: egzotycznie urodziwa modelka Lily Cole i świetny Andrew Garfield. Zresztą sam Ledger nie wydaje się być w szczytowej formie – wygląda raczej na przesiąkniętego jeszcze Jokerem, co widać miejscami w pozach i mimice (oczywiście ciężko stwierdzić, jak wielce na taki odbiór wpływa świadomość kolejności kręconych filmów i istnienia ponurej legendy o obłędzie, który dopadał aktora przy wcielaniu się w adwersarza Batmana). Z kolei kolorowe krajobrazy krainy znajdującej się za lustrem są odpowiednio szalone i groteskowe, jak na Gilliama przystało, ale miejscami wydają się nieco sztuczne, wprowadzone na siłę. I tak najlepsze wrażenie robią ujęcia starodawnego cyrkowego wozu przemieszczającego się po ulicach współczesnego Londynu, aranżację sceny, na której gra trupa Parnassusa czy ich dobór kostiumów – i to w tych scenach widać geniusz i nieograniczoną wyobraźnię wizualną Gilliama. I to właśnie jest jeden z elementów, który sprawia, że seans „Parnassusa” jest mimo niedociągnięć satysfakcjonującym doświadczeniem.
Drugim jest oparcie fabuły na młodych, wchodzących w dorosłość postaciach, dzięki którym można opowiedzieć uniwersalną historię o miłości, zazdrości, zaufaniu. Gdyby nie to, przeciętny widz niespecjalnie znalazłby coś dla siebie w warstwie fabularnej „Parnassusa”. Owszem, jest tutaj w tle pięknie wyrażona tęsknota za prostą, magiczną rozrywką (choć już jej przeciwstawianie konsumpcjonizmowi jest nieco naciągane – dużo chętniej obejrzałbym starcie jarmarcznych przedstawień Parnassusa z trójwymiarowym seansem w IMAXie czy z sesją w hiperrealistyczną grę komputerową) i to Gilliamowi trzeba zapisać na plus. Jednak cała historia z oszukiwaniem diabła (ciężko stwierdzić, czy w ogóle do tego doszło – minus dla dystrybutora za przekłamujący podtytuł) i wątek postaci Ledgera to chaos pomysłów, które zdają się podporządkowane wizualnym atrakcjom scen rozgrywanych po drugiej stronie lustra. Co nie zmienia faktu, że mimo wysokiego prawdopodobieństwa wychodzenia z seansu w stanie skołowania warto do świata Terry’ego Gilliama zajrzeć – jest wystarczająco intrygujący i urokliwy, by zapewnić dwie godziny rozrywki. Co prawda nie jarmarcznej, ale zawsze.
koniec
1 lutego 2010

Komentarze

01 II 2010   13:25:50

W recenzji filmy Guya Ritchiego wkradł się błąd. Kelly Reilly grała narzeczoną Watsona, a nie Holmesa...

01 II 2010   16:29:40

Myślówka. Już poprawione.

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »

Fallout: Odc. 1. Odkrywanie realiów zniszczonego świata
Marcin Mroziuk

15 IV 2024

Po obejrzeniu pierwszego odcinka z jednej strony możemy poczuć się zafascynowani wizją postapokaliptycznego świata, w którym funkcjonują bardzo zróżnicowane, mocno od siebie odizolowane społeczności, z drugiej strony trudno nie ulec lekkiej dezorientacji, gdyż na razie brakuje jeszcze połączenia pomiędzy poszczególnymi wątkami.

więcej »

Polecamy

Bo biblioteka była zamknięta

Z filmu wyjęte:

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Taśmowa robota
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

A miało być tak pięknie…
— Ewa Woźniak

Rozpieprzmy pół Londynu, drogi Watsonie…
— Marcin T.P. Łuczyński

Genialny socjopata w Londynie
— Konrad Wągrowski

Dobrego zakończenia nie gwarantujemy
— Tomasz Rachwald

Tegoż twórcy

Pościgi, wybuchy, cięte dialogi
— Konrad Wągrowski

Co cechuje dżentelmena?
— Konrad Wągrowski

Wiatraki pokonane!
— Kamil Witek

Esensja ogląda: Czerwiec 2017 (3)
— Kamil Witek

Szpiedzy, szpiedzy wszędzie
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

London Film Festival 2013: Sens życia według Terry’ego Gilliama
— Marta Bałaga

W poślubną podróż z Sherlockiem
— Agata Malinowska

Gra, której reguły pojmiesz. Jeśli zechcesz.
— Urszula Lipińska

Pst… iskierka zgasła
— Ewa Drab

Grimm team
— Urszula Lipińska

Tegoż autora

Więcej wszystkiego co błyszczy, buczy i wybucha?
— Miłosz Cybowski, Jakub Gałka, Wojciech Gołąbowski, Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski

Nieprawdziwi detektywi
— Jakub Gałka

O tych, co z kosmosu
— Paweł Ciołkiewicz, Jakub Gałka, Jacek Jaciubek, Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Wszyscy za jednego
— Jakub Gałka

Pacjent zmarł, po czym wstał jako zombie
— Adam Kordaś, Michał Kubalski, Jakub Gałka, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jarosław Robak, Beatrycze Nowicka, Łukasz Bodurka

Chodzi o dobre historie i ciekawych bohaterów
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jakub Gałka, Kamil Witek, Konrad Wągrowski, Michał Kubalski

Porażki i sukcesy 2013, czyli filmowe podsumowanie roku
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna, Jakub Gałka, Krzysztof Spór, Małgorzata Steciak, Konrad Wągrowski

Przygody drugoplanowe
— Jakub Gałka

Ranking, który spadł na Ziemię
— Sebastian Chosiński, Artur Chruściel, Jakub Gałka, Jacek Jaciubek, Michał Kubalski, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Esensja ogląda: Wrzesień 2013 (2)
— Sebastian Chosiński, Jakub Gałka, Jarosław Loretz

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.