Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 23 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Tigran Keosajan
‹Miraż›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Miraż
Tytuł oryginalny	Мираж
Reżyseria	Tigran Keosajan
Zdjęcia	Igor Klebanow
Scenariusz	Dmitrij Konstantinow, Aliona Zwancowa, Tigran Keosajan
Obsada	Dmitrij Marianow, Aliona Chmielnicka, Aleksiej Czadow, Aleksiej Bardukow, Natalia Naumowa, Antonina Komissarowa, Rustam Urazajew, Jurij Stojanow, Aleksiej Panin, Wiktor Wierżbicki, Siergiej Trabasow, Andriej Nowopaszyn, Dawid Keosajan, Laura Keosajan
Muzyka	Siergiej Tieriechow
Rok produkcji	2008
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	82 min
Gatunek	sensacja
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Współczesny eastern z prawdziwego zdarzenia!
[Tigran Keosajan „Miraż” - recenzja]

Sebastian Chosiński

1 2 »

Rosyjski reżyser ormiańskiego pochodzenia Tigran Keosajan jest znakomitym przykładem na prawdziwość powiedzenia, że niedaleko pada jabłko od jabłoni. Z filmem związani byli bądź wciąż jeszcze są jego rodzice, starszy brat i żona. On sam, kręcąc przed dwoma laty zrealizowany w konwencji westernu sensacyjny „Miraż”, nawiązał bezpośrednio do największych sukcesów swojego legendarnego ojca. I co najważniejsze – nawiązał udanie!

Sebastian Chosiński

East Side Story: Współczesny eastern z prawdziwego zdarzenia!
[Tigran Keosajan „Miraż” - recenzja]

Tigran Keosajan
‹Miraż›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Miraż
Tytuł oryginalny	Мираж
Reżyseria	Tigran Keosajan
Zdjęcia	Igor Klebanow
Scenariusz	Dmitrij Konstantinow, Aliona Zwancowa, Tigran Keosajan
Obsada	Dmitrij Marianow, Aliona Chmielnicka, Aleksiej Czadow, Aleksiej Bardukow, Natalia Naumowa, Antonina Komissarowa, Rustam Urazajew, Jurij Stojanow, Aleksiej Panin, Wiktor Wierżbicki, Siergiej Trabasow, Andriej Nowopaszyn, Dawid Keosajan, Laura Keosajan
Muzyka	Siergiej Tieriechow
Rok produkcji	2008
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	82 min
Gatunek	sensacja
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Zmarły przed szesnastoma laty Edmond Keosajan, ojciec Tigrana, to postać dla kinematografii radzieckiej bardzo znacząca. To on, po wielu latach posuchy, doprowadził do odrodzenia popularności westernu w Kraju Rad. Nakręcony przez niego w 1966 roku, w oparciu o powieść Pawła Bliachina „Czerwone diablęta”, obraz zatytułowany „Nieuchwytni mściciele” dał początek filmowej trylogii, która cztery dekady temu – jak najbardziej słusznie zresztą – zyskała status dzieła kultowego. Akcja wszystkich części – a więc także „Nowych przygód nieuchwytnych” (1968) oraz „Korony Imperium Rosyjskiego” (1971) – rozgrywała się w pierwszej połowie lat 20. ubiegłego wieku, w czasie i tuż po wojnie domowej w Rosji. Filmy Keosajana seniora udanie łączyły schematy opowieści z Dzikiego Zachodu z typowo wschodnią mentalnością bohaterów, a wszystko to podane zostało na dodatek ze wzruszającym liryzmem i jednocześnie wielkim przymrużeniem oka. Tigran Edmondowicz przyszedł na świat właśnie w czasie, gdy jego ojciec w pocie czoła pracował nad pierwszą odsłoną cyklu. Jego starszy o pięć lat brat Dawid miał to szczęście, że pojawił się na planie „Nieuchwytnych mścicieli”; młodszemu z synów było to dane dopiero kilka lat później, kiedy tatuś zabrał się za domknięcie trylogii. Tym sposobem Tigran, jako pięcioletni chłopiec, zaliczył swój kinowy debiut. Można więc było spodziewać się, że w dorosłym już życiu wybierze inną drogę?

Pracę w wytwórni „Mosfilm” Tigran Keosajan rozpoczął w 1983 roku, choć dopiero rok później został studentem moskiewskiego Wszechzwiązkowego Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK), w którym pieczę nad nim sprawował słynny filmowy batalista Jurij Ozierow (vide wojenne epopeje „Wyzwolenie” i „Żołnierze zwycięstwa”). Tam też sympatyczny Ormianin poznał i zaprzyjaźnił się z Fiodorem Bondarczukiem, synem innego legendarnego radzieckiego reżysera. Jako samodzielny twórca zadebiutował w 1988 roku, realizując studencką krótkometrażówkę „Sołniecznyj bierieg”. W tej opowieści o żołnierzu-dezerterze główną rolę zagrał Bondarczuk junior, zaś jej scenariusz wyszedł spod pióra… Dawida Keosajana. Rok później Tigran zamienił się z Fiodorem miejscami i wystąpił w jego dyplomowym krótkim metrażu – „Son wlietnieje utro”; w tym samym czasie obaj pojawili się również na planie „Stalingradu” Ozierowa. Kolejny występ przed kamerą młodszy z braci Keosajanów zaliczył po dwóch latach, kiedy to Jurij Kuzmienko zaprosił go do udziału w sensacyjno-przygodowym obrazie „Dżoker” (1991). Był to zresztą okres, kiedy trudno było mu podjąć jednoznaczną decyzję co do swojej przyszłości. Jeszcze podczas studiów zainteresował się bowiem produkcją wideoklipów muzycznych, stając się w tej dziedzinie pionierem na rynku radzieckim, a później rosyjskim. Piosenkarze i zespoły często korzystały z usług Tigrana, ponieważ gwarantował on sukces, czego dowodem chociażby główna nagroda na I Międzynarodowym Festiwalu Filmów Muzycznych „Pokolenie-92” za teledysk zrealizowany do piosenki Natalii Wietlickiej „Posmotri mnie w głaza”. Pociągały go też jednak większe wyzwania – na przykład pełnometrażowy debiut fabularny! Doczekał się go w tym samym 1992 roku. Sensacyjno-obyczajowy „Katka i Szyz”, w którym jedną z ról zagrał wielki gwiazdor ormiańskiego pochodzenia Armen Dżigarchanian, zdobył nagrodę na festiwalu „Zołotoj Witiaz”, który odbywał się w jugosłowiańskim Nowym Sadzie. Od tej pory poszło już z górki.

W 1996 roku Keosajan zrealizował dla telewizji serial obyczajowy „Dieła smiesznyje – dieła siemiejnyje”. I chociaż dzisiaj można uznać go za najmniej znaczące dzieło w dorobku reżysera, to jednak nie da się ukryć, że praca nad nim zmieniła życie Tigrana Edmondowicza. Poznał wtedy bowiem piękną dwudziestopięcioletnią aktorkę Alionę Chmielnicką, która siedem lat później została jego żoną. Kolejne obrazy – komediowa „Biednaja Sasza” (1997), obyczajowy „Priezident i jego wnuczka” (1999) oraz pełen liryzmu „Łandysz sieriebristyj” (2000) – ugruntowały pozycję artysty, czyniąc go specjalistą od wzruszających, ale wcale nie łzawych i bezpretensjonalnych opowieści o współczesnej Rosji. Tym większym zapewne zaskoczeniem były dla jego wielbicieli dwie odsłony serialu „Mużskaja rabota” (2001-2002), który opowiadał o wojnie w Czeczenii (główną rolę zagrał w nim stary przyjaciel Fiodor Bondarczuk). Kolejny film – „Łandysz sieriebristyj 2” (2004) – był serialowym dopełnieniem kinowego hitu sprzed czterech lat. Rok później Tigran postanowił przypomnieć sobie, jak to jest stać po drugiej stronie kamery i dał się namówić swemu bratu Dawidowi do udziału w obyczajowym komediodramacie „Liubownica”. Zagrał w nim adwokata Siergieja Anurowa, który choć zdradza swoją małżonkę, o czym ona zresztą szybko się dowiaduje, przez obiektywne okoliczności zmuszony jest do dalszego prowadzenia z nią wspólnej kancelarii prawniczej. Cztery lata temu z kolei Keosajan nakręcił komedię „Zajac nad biezdnoj”, której bohaterem jest – odbywający gospodarską podróż do swojej ulubionej republiki, czyli Mołdawii – Leonid Breżniew (w tej roli Bohdan Stupka). Niejako na boku Tigran zajął się również reżyserią teatralną: w 2000 roku w moskiewskim Teatrze na Tagance dokonał scenicznej adaptacji sztuki Hanny Słuckiej „Nowy”, a trzy lata później wystawił musical na podstawie „Dwunastu krzeseł” Ilfa i Pietrowa. Aktywnie działa też w telewizji. Przez wiele miesięcy prowadził z żoną talk-show „Ty i ja” (kanał Rossija); obecnie – od stycznia 2010 – jest gospodarzem „Gorącego wieczoru z Tigranem Keosajanem”, który przyciąga przed ekrany miliony widzów stacji DTW.

„Miraż”, którego kinowa premiera odbyła się w sierpniu 2008 roku, to jak najbardziej współczesny obraz sensacyjno-przygodowy; w warstwie fabularnej niczym się jednak nie różniący od typowo westernowej – tfu! easternowej – historii rodem z Dzikiego… Wschodu. To nie przypadek. Keosajan junior oddał tym filmem hołd swemu ojcu, chociaż pełną garścią zaczerpnął również z kultowego dzieła Władimira Motyla „Białe słońce pustyni” (1969). Andriej, komandos, który przed laty opuścił szeregi armii, obecnie jest „łowcą głów”; ma renomę człowieka, który – oczywiście za odpowiednią opłatą – jest w stanie znaleźć każdego, nawet gdyby zagrzebał się on w mysiej dziurze. Pewnego dnia zgłasza się do niego bogaty biznesmen, żądający odnalezienia i doprowadzenia do domu córki, Liery (Walerii) Czernyszowej. Dlaczego dziewczyna uciekła – nie zdradza, dokąd – nie ma pojęcia. Cóż to jednak za trudność dla naszego bohatera? Idąc śladem kolejnych znajomych dziewczyny, szybko odkrywa, że trafiła ona na Bliski Wschód; z kolei chcąc nielegalnie przekroczyć granicę, dostała się w ręce miejscowych rzezimieszków, trzymających w swoim ręku na tym terenie nie tylko handel bronią i narkotykami, ale również młodymi kobietami. Pięknej brunetce grozi teraz, że zostanie sprzedana do któregoś z bliskowschodnich burdeli, ewentualnie zostanie nałożnicą jakiegoś kacyka. Nie jest zresztą sama. Podstępny Ahmed dostał bowiem w swoje ręce również moskiewską prostytutkę, prześliczną blondynkę Ulianę, oraz nie podejrzewającą niczego złego studentkę politechniki Tanię Sawosinę, która pojechała na Wschód, by na jednej z wielkich budów zdobyć doświadczenie potrzebne w późniejszej pracy inżyniera-technologa.

Trzy młode dziewczyny zdane są na łaskę i niełaskę trzech niezwykle groźnie wyglądających oprychów; nie mają jednak zamiaru poddawać się im bez walki. Gdy stary strażnik, pozostawiony z nimi sam w opuszczonym Martwym Mieście nad brzegiem morza, próbuje zgwałcić Ulianę, dwie pozostałe przychodzą jej z pomocą. W efekcie zabijają go. I dopiero wtedy pada na nie blady strach. Jak bowiem zareagują kompani bandyty, kiedy wrócą z kolejnego rozboju? Zamiast nich, pojawiają się jednak dwa zagubieni na pustyni Rosjanie, cwaniakowaty Misza (Michaił) oraz nieśmiały syn profesora uniwersyteckiego Żenia (Jewgienij). Wspólnymi siłami kopią grób, przy okazji odnajdują też w starej szopie skrytkę, w której przestępcy przechowują narkotyki – heroinę i marihuanę. Misza nie ma zamiaru przepuścić takiej okazji i kiedy nadchodzi noc, przy ognisku robi skręty, którymi częstuje przyjaciela i dziewczyny. Upaleni, zapadają w głęboki sen. Przebudzenie okazuje się niezwykle bolesne, biorą ich bowiem na muszkę kamraci zamordowanego starucha, którzy nad ranem wrócili do swojego gniazda. Kiedy, trochę przypadkowo, dochodzi do walki, młodym Rosjanom udaje się na jakiś czas unieszkodliwić niezwykle groźnego Ahmeda. Ale i on nie pozostaje im dłużny i niszczy jedyny sprawny samochód w osadzie. Od tej pory Martwe Miasto staje się dla nich więzieniem – dokoła są tylko pustynia i morze, a oni nie mają ani wozu, ani łodzi. Na dodatek podejrzewają, że lada dzień pojawią się zwierzchnicy Ahmeda, aby odebrać nową dostawę narkotyków i dziewczyn. I tak też się stanie, tyle że jeszcze wcześniej z wizytą przybywa Łowca. Podejrzewając, że za przemytem stoi jego dawny kompan z wojska Dżemal, Andriej – nie godząc się stanąć po jego stronie w zamian za dostarczenie mu całej i zdrowej Liery – przygotowuje się do ostatecznej z nim batalii. Czy jednak da radę, w starciu przeciwko zaprawionym w boju zbirom mogąc liczyć jedynie na pomóc trzech dziewczyn i dwóch chłopaków?

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »