Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 kwietnia 2024

Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Andriej Kawun
‹Kandahar›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Kandahar
Tytuł oryginalny	Кандагар
Reżyseria	Andriej Kawun
Zdjęcia	Władimir Baszta
Scenariusz	Oleg Kawun, Andriej Kawun
Obsada	Aleksander Bałujew, Władimir Maszkow, Andriej Panin, Bohdan Bieniuk, Aleksander Gołubiew, Maksim Klianow, Artiom Mazunow, Aleksander Robak, Ramil Sabitow, Jurij Bieliajew
Muzyka	Darin Sysojew
Rok produkcji	2009
Kraj produkcji	Francja, Maroko, Rosja
Czas trwania	100 min
Gatunek	dramat, sensacja
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Jak Rosjanie wystrychnęli talibów na dudków
[Andriej Kawun „Kandahar” - recenzja]

Sebastian Chosiński

« 1 2

East Side Story: Jak Rosjanie wystrychnęli talibów na dudków
[Andriej Kawun „Kandahar” - recenzja]

Opowiadając historię, której zakończenie znane jest od samego początku, autorzy filmu zawsze stają przed poważnym problemem. Jak utrzymać zainteresowanie widza, przykuć jego uwagę? Można to zrobić na różne sposoby. Na przykład pogłębiając portrety psychologiczne bohaterów albo też zaskakując efektami specjalnymi. Twórcy „Kandaharu” spróbowali obu tych metod. Spośród wszystkich rosyjskich bohaterów dzieła na plan pierwszy wysunięty został kapitan Szarpatow. Jak na dowódcę przystało, bierze on na swoje barki odpowiedzialność za los całej załogi. Niełatwe to zadanie, bo przecież z jednej strony musi dbać o morale i uchronić wszystkich przed pojawiającą się pokusą zdrady, z drugiej – nie może narażać życia swoich ludzi. Kiedy więc Władimir Iwanowicz decyduje się szkolić talibańskich pilotów, podejmuje tym samym bardzo niebezpieczną grę z wrogiem; nie ma on jednak wątpliwości co do tego, że pozorowana współpraca z islamskimi radykałami, to w ich sytuacji jedyna droga, która może otworzyć furtkę do wolności. Droga na dodatek skrajnie niebezpieczna – nie jest bowiem sztuką zasiąść za sterami maszyny, trzeba jeszcze wystartować, unieszkodliwić obecnych przez cały czas na pokładzie uzbrojonych po zęby strażników, a później umknąć niechybnemu pościgowi. Niemałą część budżetu filmu pochłonęły zdjęcia kombinowane. I choć nie dorównują one standardom, do jakich przyzwyczaili nas specjaliści z Hollywood, to jednak pozostawiają całkiem przyzwoite wrażenie. Scena ostrzelania Iła-76 przez talibańskiego MiGa-21, sekwencje przedstawiające nalot bombowy na Kandahar czy też nocna panorama płonącego miasta – to bardzo solidne rzemiosło. Na dodatek wykonane przez samych Rosjan. Że mają już na tym polu spore doświadczenie, przekonywać nie trzeba; świadczy o tym chociażby dołączony przed laty do polskiego wydania DVD serialu „Konwój PQ-17” filmik dokumentalny obrazujący wykorzystane w nim komputerowe efekty specjalne. Jest czego zazdrościć! Tricki nie zepchnęły jednak, na szczęście, na dalszy plan czysto ludzkiego dramatu, a znakomicie dobrana obsada pozwoliła go dodatkowo uwypuklić. Aktorsko film prezentuje się powyżej średniej, choć wielbiciele talentu Andrieja Panina mogą poczuć się nieco rozczarowani faktem, że przez cały czas pozostaje on w cieniu Aleksandra Bałujewa – bezsprzecznie najjaśniej świecącej gwiazdy „Kandaharu”.

Pięćdziesięciodwuletniemu absolwentowi Moskiewskiego Akademickiego Teatru Artystycznego (MChAT) Aleksandrowi Bałujewowi, reżyser powierzył główną rolę – bohaterskiego dowódcy załogi kapitana Władimira Szarpatowa. Wierni czytelnicy „Esensji” mieli już okazję poczytać co nieco o tym aktorze przy okazji recenzji melodramatu „Indi” Aleksandra Kirienki, historycznego „Roku 1612” Władimira Chotinienki (oba z 2007 roku) oraz fantastycznej, choć mało nieudanej, „Zakazanej Rzeczywistości” (2009) Konstantina Maksimowa. W nawigatora Aleksandra Zdora wcielił się natomiast jeden z najwybitniejszych współczesnych rosyjskich aktorów, obdarzony niezwykłą wręcz charyzmą Andriej Panin (rocznik 1962), pamiętny przede wszystkim ze znakomitych kreacji w „Jeźdźcu o imieniu Śmierć” Karena Szachnazarowa i „Kierowcy dla Wiery” Pawła Czuchraja (oba z 2004 roku); choć także jego ról w „Swołoczy” (2006) Aleksandra Atanesiana, „Morfinie” Aleksieja Bałabanowa, „Iluzji strachu” Kirienki i „Zaginionych na wojnie” Olgi Żuliny (wszystkie sprzed dwóch lat) nie sposób pominąć milczeniem. Trzecią wielką gwiazdą „Kandaharu” jest urodzony w Tule w 1963 roku Władimir Maszkow. Jeszcze przed ukończeniem MChAT-u, gdzie uczył się pod okiem Olega Tabakowa, zadebiutował główną rolą w obyczajowym filmie Anatolija Matieszki „Zielionyj ogon’ kozy” (1989); parę lat później zdobył rozgłos, pojawiając się w głośnych obrazach „młodych gniewnych” twórców rosyjskiego kina: Denisa Jewstigniejewa („Limita”, 1992) oraz Walerija Todorowskiego („Podmoskownyje wiecziera”, 1994). Gdy znalazł się w obsadzie przygodowej komedii Szachnazarowa „Amerykańska córka” (1995), po raz pierwszy dane mu było służbowo polecieć za Ocean, gdzie zresztą niebawem zakotwiczył na kilka lat. Zanim jednak do tego doszło, odniósł jeszcze wielki sukces, grając w historyczno-sensacyjnym „Złodzieju” Czuchraja juniora, za który zgarnął najważniejsze nagrody 1997 roku – w kategoriach „najlepszy aktor” (festiwal „Kinotawr”) oraz „najlepsza rola męska” („Nika”). W Stanach zagrał między innymi w „Dancing at the Blue Iguana” (2000) Michaela Radforda, „15 minutach” (2000) Johna Herzfelda (u boku Roberta De Niro), „Za linią wroga” (2001) Johna Moore’a (u boku Gene’a Hackmana), wreszcie w „Amerykańskiej rapsodii” (2001) Węgierki Évy Gárdos. Po powrocie do Rosji pojawił się natomiast w politycznym „Oligarsze” (2002) Pawła Łungina, serialu „Idiota” (2003) Władimira Bortki, „Polowaniu na piranię” (2006) Kawuna oraz thrillerze Karena Oganesiana „Domowoj” (2008). Dramatem wojennym „Papa” (2004), który był adaptacją sztuki Aleksandra Galicza, zadebiutował też jako producent, scenarzysta i reżyser.

Inżyniera pokładowego Aschata Abbiazowa zagrał pięćdziesięciotrzyletni Ukrainiec Bohdan Bieniuk. Urodzony w Bitkowie w obwodzie iwano-frankowskim, studiował aktorstwo w Państwowym Kijowskim Instytucie Sztuki Teatralnej, który ukończył w 1978 roku. Później trafił na dwa lata do kijowskiego Teatru Młodego Widza (TJuZ), by ostatecznie wylądować w Narodowym Ukraińskim Teatrze Dramatycznym imienia Iwana Franko. Pierwszą przygodę z filmem zaliczył jeszcze jako student, pojawiając się w przygodowym miniserialu – opartym na trzech powieściach Walentina Katajewa – „Wołny Cziornogo moria” (1975). Później można go było zobaczyć między innymi w wojennym obrazie Leonida Bykowa „Aty-baty, szli sołdaty…” (1976) oraz głośnym dramacie politycznym – według prozy Gieorgija Władimowa –„Wierny Rusłan” (1991) Władimira Chmielnickiego. Po upadku Związku Radzieckiego grał głównie w filmach ukraińskich, ostatnio we thrillerze Władimira Tichija „Tainstwiennyj ostrow” (2008). Najmłodszym z piątki głównych aktorów jest Aleksandr Gołubiew, który wcielił się w radiotelegrafistę Jurija Wszywcewa. Ten, urodzony w Moskwie, dwudziestosiedmiolatek po raz pierwszy pojawił się na ekranie w filmie „Niebiesa obietowannyje” Eldara Riazanowa, mając zaledwie… osiem lat. Właściwy debiut zaliczył jednak dopiero w 2004 roku – tuż po ukończeniu czteroletniego kursu aktorskiego prowadzonego przez Witalija Sołomina – w „Kursantach” Kawuna. Potem zagrał w sensacyjnym „Bumerze 2” (2005) Piotra Busłowa, „Polowaniu na piranię” (2006), dramatach „Słowo jak głaz” (2007) Aleksieja Mizgiriowa i „Odnażdy w prowincyi” (2008) Jekatieriny Szagałowej; ubiegły rok natomiast – poza pracą na planie „Kandaharu” – upłynął mu przede wszystkim pod znakiem seriali: „Bracia Karamazow”, „Pelagia i biały buldog” Jurija Moroza oraz „Isajew” Siergieja Ursuliaka. W epizodach pojawili się jeszcze Maksim Klianow (znany z „Roku 1612” Chotinienki) i Artiom Mazunow (mający na koncie „ogonki” w „Przenicowanym świecie” Fiodora Bondarczuka oraz „Carze” Łungina).

Głównym scenarzystą filmu jest ojciec reżysera Oleg Kawun (rocznik 1950). Po studiach aktorskich w Kijowie przeniósł się do Moskwy, gdzie w 1984 roku ukończył wydział scenariuszowy WGIK-u. Do tego momentu przez pięć lat tułał się po teatrach całego Związku Radzieckiego – od Riazania, poprzez Lwów, Tiumeń, Tomsk, Swierdłowsk (dzisiejszy Jekaterynburg), Togliatti, aż po stolicę Kraju Rad. Na początku lat 90. ubiegłego wieku wyreżyserował on dwa dramaty obyczajowe z życia młodzieży: „Kroki w konce wiesny” (1990) oraz „Bieg po sołniecznoj storonie” (1992); później zajął się już tylko pisaniem scenariuszy, także dla swego syna. Autorem ścieżki dźwiękowej jest, urodzony w 1978 roku, Darin Sysojew, współpracujący z Kawunem juniorem już wcześniej, przy okazji seriali „Wokzał” i „Kursanty”; poza tym opatrzył swoją muzyką także dramat obyczajowy Moroza „Prostytutki” (2006). Za kamerą stanął natomiast Władimir Baszta (rocznik 1970), absolwent WGIK-u (1996), od dekady pracujący głównie dla telewizji: seriale „Kursanty” i „Wasza czest’” Kawuna, „Czerwona Kapela” Aleksandra Arawina oraz pełnometrażowe „Kontrakt na liubow” (2007) Ilji Chotinienki i Jelizawiety Liżyny oraz „Riealnyj papa” (2008) Siergieja Bobrowa. Warto jeszcze dodać, że montażystką filmu była Włoszka Gabriella Cristiani, od prawie czterech dekad współpracująca z Bernardo Bertoluccim („Ostatnie tango w Paryżu”, 1972; „Wiek XX”, 1976; „Ostatni cesarz”, 1987; „Pod osłoną nieba”, 1990). Po ukończeniu „Kandaharu” Andriej Olegowicz nie spoczął na laurach; jeszcze na ten rok (wrzesień) zapowiadana jest premiera jego kolejnego filmu – dramatu młodzieżowego „Dietiam do 16”, zaś w Wenezueli mają się rozpocząć zdjęcia do kontynuacji „Polowania na piranię”, w którym to obrazie potwierdził już swój udział Władimir Maszkow.

« 1 2

28 lutego 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »