Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 24 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

SPF – Subiektywny Przegląd Filmów (14)
[ - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
W dzisiejszym Subiektywnym Przeglądzie filmów same – mniejsze i większe – rozczarowania: „The Box. Pułapka”, „Wszystko o Stevenie”, „Nasza niania jest agentem”, „Nostalgia anioła” oraz „Percy Jackson i bogowie olimpijscy: Złodziej pioruna”.

Jakub Gałka

SPF – Subiektywny Przegląd Filmów (14)
[ - recenzja]

W dzisiejszym Subiektywnym Przeglądzie filmów same – mniejsze i większe – rozczarowania: „The Box. Pułapka”, „Wszystko o Stevenie”, „Nasza niania jest agentem”, „Nostalgia anioła” oraz „Percy Jackson i bogowie olimpijscy: Złodziej pioruna”.

SPF, czyli Subiektywny Przegląd Filmów to cykl realizujący dokładnie to, co określa jego tytuł – autorzy „Esensji” przedstawiają swoje opinie na temat niedawno obejrzanych filmów. Każdy tekst będzie dzielony na cztery części. Jutro omawia produkcje, które niedługo wejdą na ekrany naszych kin, Dziś przedstawia filmy, które właśnie pojawiły się w Polsce, Wczoraj to produkcje nieco starsze, ale jeszcze obecne w kinach, a DVD – jak łatwo się domyślić – ukazuje filmy dostępne na płytach.

JUTRO:
The Box. Pułapka (50%)
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Puste to pudełko, choć ładnie opakowane – taka ładna konkluzja mi wyszła, choć nie od razu po seansie, bo film Richarda Kelly’ego wzbudza ambiwalentne uczucia. Zachwyciła mnie wizualna konsekwencja i perfekcja w odtwarzaniu scenerii i klimatu lat 70. (a może kina z tamtego okresu? ja cały czas z tyłu głowy miałem „Koziorożca 1” i „Tajemnicę Andromedy”) – atmosfera niesamowitości, sennego koszmaru wkraczającego w codzienne życie, a także silne mieszanie grozy z science fiction sprawiają, że „Pudełko” dobrze się ogląda. Zwłaszcza że budzi coraz to nowe skojarzenia – oprócz wspomnianego wcześniej kina lat 70. fabuła wymusza także wspomnienie „Sprzedawcy śmierci”, „Inwazji porywaczy ciał” czy „Żony astronauty”.
Problem w tym, że w atrakcyjne opakowanie ubrane jest wielkie NIC. Kelly tak zamieszał w wątkach, konwencjach, atmosferze i chronologii historii, że w finale sam nie wiedział, gdzie się znalazł i co chce powiedzieć. Jak na film grozy jest tu trochę zbyt „jasno” i „naukowo” (a właściwie „naukawo”) – niewyjaśnione zdarzenia niepotrzebnie próbuje się tłumaczyć, co zabija oniryczny klimat. Z kolei jak na science fiction film w ogóle nie trzyma się kupy, atakując widza kompletnie nieprawdopodobnymi wydarzeniami, niejasnymi motywacjami postaci i naiwnymi działaniami biernych bohaterów. Nie mówiąc o finałowej wolcie, w której znów z (pseudo)racjonalnego SF reżyser przeskakuje na grunt metafizyczny, wpadając w pseudoreligijny bełkot w stylu „miejsce, które nie jest ani tu, ani tam”. W efekcie pozostaje tylko cieszenie się stroną wizualną i pojedynczymi scenami, bo w warstwie fabularnej „Pudełko” ma do zaoferowania bardzo niewiele.
Wszystko o Stevenie (30%)
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Dziwny to był rok dla Sandry Bullock – wielka kasa za „Narzeczonego mimo woli” i „The Blind Side”, mnóstwo nagród za ten ostatni i dla odmiany dwie Złote Maliny (dla niej samej i dla duetu z Bradleyem Cooperem) za „Wszystko o Stevenie”. O ile jednak sukces nieco sztampowego „Narzeczonego…” może dziwić, Oscar za poprawną, ale nie błyskotliwą (za to przełamującą emploi aktorki) rolę „The Blind Side” nie wydaje się w 100% zasłużony, o tyle gromom krytyków za „Wszystko o Stevenie” wypada tylko przyklasnąć. Co prawda trzeba też od razu zaznaczyć, że nagradzanie Razzie akurat Bullock jest nieco niesprawiedliwe – aktorka właściwie nie prezentuje tu niczego innego niż w większości swoich filmów, nie robi też tego gorzej niż wcześniej (przy okazji: dzięki charakteryzacji i kostiumom Bullock wygląda wyjątkowo młodo). Jej bohaterka jest roztrzepana, rozgadana, szalona, ale w sumie sympatyczna. A że dziwaczna? – to już wina scenarzystów. Ci urodzili bowiem maszkarona, do którego nie wiadomo, z której strony podchodzić. Największą bolączką „Wszystkiego o Stevenie” jest bowiem chaotyczna fabuła, która próbuje pożenić ze sobą stosunkowo odległe gatunki komedii romantycznej i satyry, jednocześnie starając się za wszelką cenę obie składowe uczynić maksymalnie nietypowymi. Konwencje, które stosuje reżyser, stają się nieczytelne, zdarzenia nie wynikają z siebie, rozbijając akcję na zlepek osobnych gagów, działania i motywacje postaci – z którymi ciężko się identyfikować i im kibicować – są całkowicie niezrozumiałe. W efekcie jako romcom film nie sprawdza się w ogóle, a jako obraz z przesłaniem (każdy ma swoje dziwactwa, szanujcie dziwaków, każdy znajdzie w końcu przyjaciół, itp.) prezentuje poziom więcej niż żenujący. Jedyne, co miejscami się broni, to satyra na środowisko telewizji, które zamiast relacjonować, kreuje rzeczywistość i swoje własne gwiazdy (dobra rola Thomasa Hadena Churcha). Jednak wyszukiwanie takich rodzynków w fabularnym chaosie nie satysfakcjonuje i nie osładza mąk i nudy podczas seansu. Zasłużona Malina, choć powinna przypaść filmowi, jego reżyserowi i scenarzyście (tu niesłusznie „Wszystko o Stevenie” przegrało z sequelem „Transformers”), a nie aktorom.
DZISIAJ:
Nasza niania jest agentem (30%)
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Sztampowa fabuła krzyżująca „Prawdziwe kłamstwa” z „Gliniarzem w przedszkolu” czy „Panem Nianią”, sztampowe prowadzenie akcji, sztampowe tricki starzejącego się Jackiego Chana. Spośród tych wad ostatnia boli najbardziej, bo przecież – nie oszukujmy się – na filmy z Chanem chodzi się po to, by oglądać akrobatyczne ewolucje i walki za pomocą sprzętów domowych. Tu jest ich jak na lekarstwo, a zamiast tego wchodzą niewidzialne linki i chyba nawet, o zgrozo, dublerzy! Gdy Chanowi nie wystarcza sił, by zabawiać publikę gibkością swojego ciała, nie ma już zbyt wiele do zaoferowania. W przeciwieństwie do Governatora jego wypady w stronę kina familijnego i autoparodii nie bawią nie tylko dlatego, że jest słabszym aktorem, ale przede wszystkim dlatego, że nie stanowią przełamania emploi twardziela – Chan zawsze grywał przecież role na poły komediowe (a z drugiej strony jego emploi z czasów młodości i hongkońskiego historycznego kina kung-fu nie przystaje do współczesnych hollywoodzkich fabuł, a przede wszystkim do wieku aktora). Oczywiście dzieciaki (bo film jest co najwyżej dla najmłodszych nastolatków) nie ocenią „Naszej niani…” tak surowo: cały przekrój wiekowy sympatycznych bohaterów dziecięcych, istotne dla nich problemy (zgodnie z najnowszymi trendami bardzo poważne – nie tylko brak ojca, ale też fakt, że jedno z dzieci jest z innej matki i w rodzinie czuje się obco), przerysowane i w sumie niegroźne postacie złoczyńców… Filmik na niedzielne popołudnie, podobnie jak inne familijne produkcje reżysera („Flinstonowie”, „Beethoven”, „Świąteczna gorączka”) niespecjalnie świeży i zgrabny, a dla rodziców wręcz ciężkostrawny.
Nostalgia anioła (30%)
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Porażka. To jedyne, co ciśnie się na usta po seansie nowej produkcji Petera Jakcsona. Porażka tak artystyczna, jak i boxoffice’owa. Dziwi jedno i drugie, bo jak można było zakładać, patrząc na portfolio twórców (nie tylko Petera Jacksona, ale i jego etatowych scenarzystek – Philippy Boyens i Fran Walsh), że potrafią oni zarówno wykorzystać miliony dolarów na olśniewające widowisko (a „Nostalgia anioła” kosztowała ponad 60 mln dolarów), jak i stworzyć kameralny dramat („Niebiańskie istoty” nominowane do Oscara). Tu nie udało się ani jedno, ani drugie. Wizualnie film jest mało twórczym przetworzeniem wizji ze „Źródła” czy „Między piekłem a niebem” – statycznym i nudnym, nie umywającym się do perfekcji „Avatara” czy surrealistycznego, odważnego szaleństwa „Parnassusa” (a zapewne także „Alicji w krainie czarów”). Fabularnie „Nostalgia anioła” to mariaż łzawych scenek z egzystencjonalnym mumbo-jumbo, ubrany w przewidywalną historyjkę odgrywaną przez schematyczne postacie (od razu widać, że psychol to psychol). O ile to ostatnie da się przetrawić – ogromna w tym zasługa świetnego Stanleya Tucciego, który robi, co może, by ze sztampowej postaci psychopaty wyciągnąć jak najwięcej – o tyle próba wydobycia jakiejkolwiek treści z radosnego pobytu bohaterki w czyśćcu i jej iście magicznych kontaktów z pozostawioną na Ziemi rodzinką zwyczajnie przyprawia o ból głowy.
Peter Jackson (być może w ślad za autorką książki) robi wszystko, by zapewnić nas, że śmierć to nie koniec drogi, że właściwie nie ma powodu się smucić, a trzeba się radować. A to dlaczego? Ano bo Tam jest kolorowo, można spotkać kolegów, mamy zapewniony ciągły kontakt z Tu, nasi bliscy za pomocą magicznych znaków zostaną powiadomieni, że „żyjemy i mamy się dobrze” (w czym pewien udział ma dziewczę-medium o ciągotach w stronę subkultury gotyckiej – jeśli nie macie takiego w swoim otoczeniu, to lepiej nie wybierajcie się w zaświaty), a Zły zostanie ukarany. Zgodnie z obrazkami atakującymi w zwiastunie jest lekko, przyjemnie, kolorowo i nie należy się spodziewać pogłębionego studium straty (rozpacz rodziny nie wychodzi poza obowiązujący schemat) czy filozoficznej zadumy nad sensem śmierci. Dobre aktorstwo Tucciego i Sarandon czy kilka przyzwoitych scen – zwłaszcza świetne pierwsze przeplatanie się obu światów tuż po śmierci bohaterki, przypominające, że Jacksonowi zdarzało się kręcić horrory – nie zmieni faktu, że to nudny i żenująco głupi film.
WCZORAJ:
Percy Jackson i bogowie olimpijscy: Złodziej pioruna (30%)
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Cała Grecja wyemigrowała do Stanów: wejście do Hadesu w Hollywood, Olimp na szczycie Empire State Building – koniec świata… nadejdzie, gdy zetrą się trzej synowie Kronosa w bitwie o skradziony piorun Zeusa. Złodziejem jest ponoć syn Posejdona, półbożek Percy Jackson (nie wiedzieć czemu ciągle nazywany z nazwiska, które odziedziczył nie wiadomo po kim), nastolatek, który dopiero teraz w całym zamieszaniu dowiaduje się, że bogowie z greckiej mitologii istnieją, a on jest praktycznie jednym z nich. Brzmi to bardzo głupawo, ale przecież widywaliśmy już takie swobodne zabawy z klasycznymi historiami. Największy problem „Percy′ego Jacksona” to nietrzymanie się przyjętych na potrzeby fabuły założeń – z chaotycznej, zupełnie bezsensownej historii nie dowiadujemy się, czy oglądamy retelling mitu o Perseuszu, czy raczej ciąg dalszy, życie bogów i bożków po kilku mileniach (widać wszyscy są nieśmiertelni…). Bez wyjaśnienia pozostaje nie tylko związek Percy′ego z Perseuszem, ale też cała idea napędzającego fabułę (zgodnie ze schematem: bohater ma przewodników po nowym świecie, którzy objaśniają zasady, opowiadają przeszłe zdarzenia i służą wszechwiedzącą radą) obozu treningowego dla półbogów prowadzonego przez Chirona (z kim mają walczyć? dlaczego trzymają stronę Posejdona? czyje to dzieci, skoro Posejdon, Atena czy Hermes byli tak purytańscy, by spłodzić tylko po jednym potomku? dlaczego zwykli ludzie ich nie zauważają? dlaczego do licha bohaterowie biegają przez cały film z mieczami, a nie karabinami? i dlaczego w ich chronionym magiczną barierą zakątku działa internet?).
Bezsens opowiadanej historii daje się we znaki już na samym początku, a w miarę upływu czasu idiotyzmy, niespójności, brak wewnętrznej (i jakiejkolwiek) logiki, rozwiązania typu deus ex machina tylko narastają. Wreszcie jasne staje się, że nie o fabułę tu chodziło – ona jest tylko pretekstem, żeby pokazać kilka cooool obrazków: dziewoję wywijającą mieczem (najlepiej w dwóch wersjach: w antycznej zbroi i w obcisłych dżinsach), greckiego boga w luźnej bluzie z kapturem czy yo-ziom-satyra wychowanego zapewne w okolicach Bronxu. I film Chrisa Columbusa nie oferuje nic ponadto – jest do bólu przewidywalny (jeśli w kadrze pojawia się samochód, wiadomo, że bohaterowie zaraz go użyją), kiepsko poprowadzony (postacie przedstawiają się widzowi, tłumaczą wszystko wprost i jeszcze powtórzą ze dwa razy), z fabułą i postaciami wyciętymi ze sztampowych szablonów (wesołek-luzak, zdystansowana dziewczyna-twardzielka, zagubiony pierdoła okazujący się bohaterem…), bez luzu i dystansu (zamiast tego jest marnej jakości humor) i z mocno przeciętnymi efektami specjalnymi (z którymi młodzi aktorzy kompletnie nie umieją grać, co tylko podkreśla w paru miejscach ich sztuczność). Jak widać, nie wystarczy połączyć XX-wieczne dzieciaki – czy jak tutaj: już nowoczesnych, zipodowanych i zinternetyzownych nastolatków XXI wieku – z magią, by otrzymać hit na miarę „Harry′ego Pottera” czy „Opowieści z Narni”.
koniec
15 marca 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Do sedna: Richard Kelly. Pułapka
— Marcin Knyszyński

Pudełko nieco przepełnione
— Konrad Wągrowski

My name is Chan. Jackie Chan
— Dariusz Kuźma

Ckliwość zamiast nostalgii
— Tomasz Rachwald

Tegoż twórcy

Do sedna: Richard Kelly. Koniec świata
— Marcin Knyszyński

Do sedna: Richard Kelly. Donnie Darko
— Marcin Knyszyński

Wojna, która zakończy wszystkie wojny
— Konrad Wągrowski

Esensja ogląda: Marzec 2016 (1)
— Jarosław Loretz, Jarosław Robak, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Dozwolone od lat 45
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Karuzela wrażeń
— Gabriel Krawczyk

Jak dobrze wyglądać na łosiu, czyli bitwa w Śródziemiu
— Anna Kańtoch

Esensja ogląda: Styczeń 2014 (3)
— Krystian Fred, Michał Kubalski, Daniel Markiewicz, Agnieszka Szady

Esensja ogląda: Grudzień 2013 (6)
— Sebastian Chosiński, Gabriel Krawczyk, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski

Śródziemski rollercoaster
— Gabriel Krawczyk

Tegoż autora

Więcej wszystkiego co błyszczy, buczy i wybucha?
— Miłosz Cybowski, Jakub Gałka, Wojciech Gołąbowski, Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski

Nieprawdziwi detektywi
— Jakub Gałka

O tych, co z kosmosu
— Paweł Ciołkiewicz, Jakub Gałka, Jacek Jaciubek, Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Wszyscy za jednego
— Jakub Gałka

Pacjent zmarł, po czym wstał jako zombie
— Adam Kordaś, Michał Kubalski, Jakub Gałka, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jarosław Robak, Beatrycze Nowicka, Łukasz Bodurka

Chodzi o dobre historie i ciekawych bohaterów
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jakub Gałka, Kamil Witek, Konrad Wągrowski, Michał Kubalski

Porażki i sukcesy 2013, czyli filmowe podsumowanie roku
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna, Jakub Gałka, Krzysztof Spór, Małgorzata Steciak, Konrad Wągrowski

Przygody drugoplanowe
— Jakub Gałka

Ranking, który spadł na Ziemię
— Sebastian Chosiński, Artur Chruściel, Jakub Gałka, Jacek Jaciubek, Michał Kubalski, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Esensja ogląda: Wrzesień 2013 (2)
— Sebastian Chosiński, Jakub Gałka, Jarosław Loretz

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.