Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Władimir Chotinienko
‹Pop›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Pop
Tytuł oryginalny	Поп
Reżyseria	Władimir Chotinienko
Zdjęcia	Ilja Diomin
Scenariusz	Aleksander Segien, Władimir Chotinienko
Obsada	Siergiej Makowiecki, Nina Usatowa, Liza Arzamasowa, Kirył Pletniew, Jurij Curiło, Anatolij Łobocki, Wiktoria Romanienko, Stiepan Morozow, Giennadij Garbuk, Aleksander Doronin, Wadim Żuk, Nikołaj Riabiczyn, Aleksander Zawjałow, Jegor Szyk, Anna Guliarienko, Andriej Kołoskow
Muzyka	Aleksiej Rybnikow
Rok produkcji	2009
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	124 min
Gatunek	dramat, wojenny
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Apoteoza Cerkwi i prawosławia
[Władimir Chotinienko „Pop” - recenzja]

Sebastian Chosiński

1 2 3 »

Władimir Chotinienko to reżyser, który – po Nikicie Michałkowie – cieszy się chyba największymi względami Kremla. Za co zresztą stara się odpłacać, regularnie kręcąc filmy idealnie wpisujące się w aktualną politykę historyczną władz rosyjskich. „Pop” to rozgrywający się w czasie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej obraz walki Cerkwi z jednej strony z naciskami niemieckimi, z drugiej – z rosnącymi w siłę komunistycznymi oddziałami partyzanckimi.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Apoteoza Cerkwi i prawosławia
[Władimir Chotinienko „Pop” - recenzja]

Władimir Chotinienko
‹Pop›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Pop
Tytuł oryginalny	Поп
Reżyseria	Władimir Chotinienko
Zdjęcia	Ilja Diomin
Scenariusz	Aleksander Segien, Władimir Chotinienko
Obsada	Siergiej Makowiecki, Nina Usatowa, Liza Arzamasowa, Kirył Pletniew, Jurij Curiło, Anatolij Łobocki, Wiktoria Romanienko, Stiepan Morozow, Giennadij Garbuk, Aleksander Doronin, Wadim Żuk, Nikołaj Riabiczyn, Aleksander Zawjałow, Jegor Szyk, Anna Guliarienko, Andriej Kołoskow
Muzyka	Aleksiej Rybnikow
Rok produkcji	2009
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	124 min
Gatunek	dramat, wojenny
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Chociaż o Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej nakręcono w Związku Radzieckim i Rosji już tysiące filmów, wciąż pozostają na jej monumentalnym obrazie „białe plamy”. Jednym z nich jest współpraca obywateli Kraju Rad z faszystami na terenach okupowanych przez III Rzeszę i jej sojuszników. Co prawda, niektórzy twórcy nieśmiało temat ten podejmują (jak na przykład Dmitrij Mieschijew w „Naszych” albo Władimir Fatjanow w miniserialu „Posliednij boj majora Pugaczowa”), ale rzadko decydują się na to, co zrobił Andrzej Wajda w – nakręconym na podstawie powieści Stanisława Rembeka – „Wyroku na Franciszka Kłosa” (2000), czyli na próbę zrozumienia motywów postępowania swoich bohaterów (co wcale, jak się zapewne niektórzy obawiają, nie musi prowadzić do ich moralnego usprawiedliwienia). Pod tym względem ubiegłoroczny, choć premierę miał dopiero 4 kwietnia 2010 roku, „Pop” Władimira Chotinienki jest dziełem bardzo nietypowym. Nie dość bowiem, że przedstawia zakonnika, który na polecenie swoich przełożonych współpracuje z okupantami, to na dodatek udaje mu się zachować nimb niezłomnego herosa. Nie, nie ma w tym żadnej sprzeczności! A jedynie dowód na to, że obraz wojny na obszarach Związku Radzieckiego (jak również na Kresach wschodnich II Rzeczypospolitej) nigdy nie był, jak przez dziesięciolecia chcieli go widzieć przywódcy komunistycznego raju, czarno-biały. Bohaterami mogli okazać się również ci, którzy – z bardzo różnych przyczyn – uznawani byli przez Sowietów za hitlerowskich kolaborantów. O takim właśnie człowieku opowiada „Pop”…

Reżyser filmu Władimir Iwanowicz Chotinienko przyszedł na świat w styczniu 1952 roku w prowincjonalnym Sławgorodzie w Kraju Ałtajskim w południowo-zachodniej Syberii, niedaleko granicy z Mongolią. Od dziecka wykazywał się talentami plastycznymi, dlatego też, mając siedemnaście lat, zatrudnił się jako designer – choć wówczas jeszcze w Związku Radzieckim tego słowa nie znano – w fabryce traktorów w kazachskim Pawłodarze nad Irtyszem. Rok później trafił do armii, gdzie poznał… Nikitę Siergiejewicza Michałkowa. Jak się okazało po latach, to spotkanie odmieniło życie Chotinienki, mimo że jego droga do zawodu reżysera wciąż jeszcze pozostawała długa i kręta. Po powrocie do cywila zakotwiczył w uralskim Swierdłowsku (dzisiejszym Jekaterynburgu), gdzie najpierw ukończył studia w Instytucie Architektonicznym, a następnie przez cztery lata (do 1982 roku) pracował na etacie scenografa w miejscowej wytwórni filmowej. Tam odnalazł go Michałkow, aby uczynić z młodszego o siedem lat i bezsprzecznie bardzo utalentowanego kolegi swojego asystenta. Z niezwykle już wtedy popularnym w kraju twórcą Władimir Iwanowicz współpracował przy „Kilku dniach z życia Obłomowa” (1979), „Pięciu wieczorach” (1979) oraz „Krewniakach” (1981). W tym samym czasie regularnie też pojawiał się w Moskwie, aby – również za namową Nikity Siergiejewicza – studiować zaocznie na Wyższych Kursach Scenariuszopisarstwa i Reżyserii (WKSR), które ukończył w 1981 roku. To z kolei otworzyło mu drogę do reżyserskiego debiutu. Pierwsze filmy kręcił dla swierdłowskiej wytwórni, co z jednej strony nadawało mu etykietkę pracującego z dala od stolicy prowincjusza, z drugiej jednak – dawało mimo wszystko większą samodzielność. Zadebiutował, do spółki z Pawłem Fattachutdinowem, rozgrywającym się w drugiej połowie lat 20. ubiegłego wieku „bojewikiem” „Odin i bez orużyja” (1984). W podobnym klimacie utrzymany był zrealizowany rok później, już samodzielnie, dramat „W strieliajuszcziej głuszy”. Nowy ton pojawił się dopiero w trzecim filmie – bardzo delikatnie zahaczającym o science fiction dramacie „Zwierciadło dla bohatera” (1987), według powieści Światosława Rybasa. O dwa lata późniejszy „Wagon sypialny” zaprezentował jeszcze innego Chotinienkę – ironistę i satyryka. Podobnie zresztą jak i „Komedia patriotyczna” z 1992 roku. Pomiędzy tymi obrazami Władimir Iwanowicz nakręcił w syberyjskiej głuszy psychologiczno-obyczajowy „Roj” (1990), który można uznać za swoiste, chociaż nie dosłowne, dopełnienie „Syberiady” (1978) Andrieja Konczałowskiego.

Pierwszym dziełem Chotinienki, które przyniosło mu nie tylko uznanie widzów, ale także laury od krytyków, był „Makarow” (1993). Tę telewizyjną opowieść o prowincjonalnym poecie, który przypadkiem wchodzi w posiadanie pistoletu, po czym zaczyna przy jego pomocy rozwiązywać własne problemy, odczytano jako symboliczny obraz Rosji epoki transformacji. Nagrody zgarnęli przede wszystkim aktorzy grający główne role, czyli Siergiej Makowiecki (który od tej pory będzie pojawiał się także w kolejnych filmach Władimira Iwanowicza) i Władimir Ilin; nie zapomniano jednak również o reżyserze, którego uhonorowano „Niką-93” za najlepsze dzieło roku. Jeszcze większy sukces stał się udziałem „Muzułmanina” (1995), opowiadającego historię młodego żołnierza Armii Radzieckiej, który po siedmiu latach spędzonych w niewoli u afgańskich mudżahedinów wraca, jako wyznawca islamu, do rodzinnej wsi. Nie było chyba w Rosji nagrody, której obraz Chotinienki by nie zgarnął. Mimo to kolejne jego filmy – przygodowy „Strastnoj bulwar” (1999), kryminalny „Sliedstwo wiedut Znatoki” (2002), thriller „Po tu storonu wołkow” (2002) oraz melodramat „Wiecziernij zwon” (2003) – choć podobały się widzom, artystycznie odbiegały od wcześniejszych dokonań. Reżyser, jak ryba wody, potrzebował nie tyle sukcesu, co rozgłosu, który pozwoliłby mu odbić się od dna i ponownie zakosztować sławy. Zapewne dlatego zdecydował się na realizację kontrowersyjnego komediodramatu „72 metry” (2004), który potraktowano jako odległą reminiscencję tragedii łodzi podwodnej „Kursk”. Cel osiągnął. Nazwisko reżysera ponownie pojawiło się na pierwszych stronach gazet (i to nie tylko rosyjskich), co jednak nie zmienia faktu, że przyznany filmowi – głównie przez Michałkowa – „Złoty Orzeł” był laurem zdecydowanie na wyrost. Mimo to otworzył Chotinience wiele zamkniętych do tej pory drzwi. Na efekty nie trzeba było długo czekać. W 2005 roku powstał dziesięcioodcinkowy serial historyczny „Upadek imperium” (o ostatnich latach istnienia Carstwa Rosyjskiego), a następnie – wyprodukowany przez Nikitę Siergiejewicza na zamówienie Kremla – podejmujący temat Wielkiej Smuty „Rok 1612” (2007). Władimir Iwanowicz udowodnił w nich po raz kolejny, że jest bardzo zdolnym rzemieślnikiem, którego jednak – jako artystę – gubi często uwikłanie w aktualną politykę. Każdy z jego filmów historycznych jest bowiem odpowiedzią na, jak najbardziej współczesne, zapotrzebowanie rosyjskich władz. I „Pop” także nie stanowi tutaj wyjątku.

Opowiedziana w filmie Chotinienki historia sięga pierwszych miesięcy niemieckiej agresji na Związek Radziecki w czerwcu 1941 roku. Wtedy to jeden z głównych ideologów nazizmu Alfred Rosenberg, pochodzący z rodziny Niemców bałtyckich1), mianowany przez Adolfa Hitlera Ministrem Rzeszy do spraw Okupowanych Terenów Wschodnich, wpadł na pomysł, aby doprowadzić do odbudowy na podległym sobie obszarze, kontrolowanej przez hitlerowców, Cerkwi Prawosławnej. Uważał, że w ten sposób łatwiej będzie ciężko doświadczonych przez komunistyczne władze Kraju Rad wyznawców tej religii przeciągnąć na swoją stronę. To z inicjatywy Rosenberga powołano do życia Pskowską Prawosławną Misję2), której podporządkowano, oprócz północno-zachodniej Rosji (Sankt Petersburg, Psków, Nowogród Wielki), także terytoria krajów nadbałtyckich – Estonii i Łotwy – a więc te, na których stalinowskie represje wobec Kościoła wschodniego były najbardziej dotkliwe. Na jej czele postawiony został dotychczasowy metropolita wileński i litewski Siergiej (Woskriesienski), czym zresztą naraził się nie tylko Stalinowi, ale również biskupom Patriarchatu Moskiewskiego, którzy zaocznie postawili go przed sądem kanonicznym we wrześniu 1942 roku. Mimo współpracy z hitlerowcami, metropolita Siergiej starał się prowadzić politykę od nich niezależną, czego skutkiem stała się utrata poparcia ze strony władz okupacyjnych. Wycofującego się przed naporem Armii Czerwonej na zachód hierarchę zamordowano 28 (bądź 29) kwietnia 1944 roku na drodze z Wilna do Kowna. Po dziś dzień okoliczności jego śmierci nie zostały do końca wyjaśnione. Wiadomo tyle, że samochód, którym jechał, został ostrzelany przez ludzi w niemieckich mundurach. Ale czy byli to rzeczywiście Niemcy, czy też przebrani za nich partyzanci sowieccy – tego nie wiadomo. Pojawiła się też, brzmiąca dość fantastycznie, teoria, że za tę zbrodnię odpowiedzialni są zwolennicy byłego łotewskiego premiera (z okresu międzywojennego) Kārlisa Ulmanisa, który dokończył żywota w 1942 roku w radzieckim obozie koncentracyjnym w okolicach Krasnowodzka (dzisiejsze Türkmenbaşy) w Turkmenistanie. Jesienią 1944 roku większość zakonników – zajmujących się w ramach Misji przede wszystkim działalnością charytatywną, prowadzących domy dla sierot – została aresztowana przez NKWD i po oskarżeniu o kolaborację zesłana do łagrów. Nieliczni dożyli Chruszczowowskiej „Odwilży” i dane im było po latach powrócić w rodzinne strony. Film Władimira Iwanowicza opowiada właśnie o jednym z takich zakonników.

1 2 3 »

Komentarze

21 II 2011 10:22:41

Niby długa i wyczerpująca recenzja, ale niedokładna. Jest sporo błędów, np. ojcec Aleksander nie jest monachem(zakonnikiem) lecz prawosławnym duchownym,tzw. popem; do wsi Zakaty przyjeżdża tylko z żoną , a nie z żoną i dziećmi itp.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »