Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Jak zrobić „Indianę Jonesa” lepszego od „Poszukiwaczy Zaginionej Arki”?

Menno Meyjes

Usłyszałem od Spielberga, że nie powinienem kręcić, dopóki nie poznam emocjonalnego sedna sceny, dopóki nie spojrzę na nią z sercem- mówi Menno Meyjes, scenarzysta „Koloru purpury” i „Imperium słońca”, które wkrótce ponownie wejdą do polskich kin.

Menno Meyjes

Jak zrobić „Indianę Jonesa” lepszego od „Poszukiwaczy Zaginionej Arki”?

Menno Meyjes - holenderski scenarzysta i reżyser. Nominowany do Oscara za scenariusz do „Koloru purpury”, pierwszego poważnego filmu Stevena Spielberga, który 28 listopada ponownie wejdzie do polskich kin. Ze Spielbergiem współpracował też przy „Imperium słońca” (w kinach od piątego grudnia) i „Indiana Jones i ostatnia krucjata”. Jako reżyser zrealizował między innymi film „Chłopiec z Marsa” o samotnym pisarzu science fiction, który adoptował chłopca przekonanego, że jest Marsjaninem. Aktualnie pracuje nad scenariuszem do filmu „Close Enough” o miłości dwóch słynnych fotografów- Roberta Capy i Gerdy Taro w czasie hiszpańskiej wojny domowej.

Michał Hernes: W przejmującej książce „Kolor purpury”, autorstwa Alice Walker, pojawia się zdanie, że jedna z bohaterek, Tashi wie, że uczy się sposobu życia, w jaki nigdy nie będzie jej dane żyć. Czego nauczyła pana praca nad scenariuszem do ekranizacji tej powieści?

Menno Meyjes: Podszedłem do jego pisania z wielką pokorą. W czasie prac nad nim chciałem się wiele nauczyć i być otwartym na nowe doświadczenia. Wybranie mnie jako scenarzystę „Koloru purpury” nie było oczywistym wyborem. Od początku podkreślałem jednak, że nie chcę tej historii ugrzecznić.

Mimo to film nie jest tak mroczny jak książka.

Chciałem przyczynić się do jej popularyzacji. W tamtych czasach powieść Walker niby była bardzo znana, ale nie przekładało się to na jej czytelnictwo. Ludzie nie czytali jej, choć toczono na jej temat akademickie dysputy.

Przeczytał ją pan przed otrzymaniem tej propozycji?

Tak, ponieważ mieszkałem wtedy w San Francisco, gdzie była bardzo znana. Zachęciła mnie pozytywna recenzja, autorstwa profesora z Berkley. Tę książkę bardzo ceniono w San Francisco, Berkley i Nowym Jorku.

Czy Steven Spielberg dał panu swobodę w pracy nad scenariuszem?

Dość dużą. Świetnie się z nim pracuje. Wie, czego chce, jest dość konkretnym człowiekiem. Powtarza: „Chcę czegoś emocjonalnego tu i tu”. Praca ze Spielbergiem to czysta przyjemność.

„Kolor purpury” to jego pierwszy poważny film, co musiało się wiązać z presją.

W czasie pracy nad filmem nie jest się tego świadomym. Nie mieliśmy nastawienia typu: „O mój Boże, robimy !”. To tylko film.

Nie wierzę, że nie zmagał się pan z różnymi wyzwaniami. Jakie było największe?

Długość tego filmu. Oczywiście, mógłby trwać cztery godziny, ale nie o to chodziło.

Czy wyzwaniem była kobieca perspektywa, opisanie tak silnych i skomplikowanych kobiecych postaci?

Tak wiele tematów jest uniwersalnych, że nie stanowiło to dla mnie problemu. Zwłaszcza, że było mi dane bazować na bardzo dobrej książce.

Zapewne dodał pan jednak coś od siebie.

Oczywiście, ale adaptując słynną powieść, chciałem pozostać jej wierny. W trakcie prac nad scenariuszem słuchałem też sporo muzyki. To była dla mnie istotna inspiracja. Już wtedy pracowaliśmy z autorem muzyki do tego filmu, Quincy Jonesem. W filmie pojawia się wiele muzycznych sekwencji, które wcześniej umieściliśmy w scenariuszu.

Czasem widzowie zapominają w trakcie seansu, że to tylko film i porównują go z historycznymi faktami bądź z prawdziwym życiem.

Nie możesz się codziennie budzić z myślą, że odtwarzasz ważne historyczne wydarzenia i musisz zachować ich realizm. Z takim nastawieniem nie zrobisz niczego. W tej sytuacji pozostaje ciężko pracować i próbować dać z siebie wszystko. Ważne jest, żebyś robił to z pasją i wierzył, że ci się uda. W branży filmowej mawia się: „Musisz zrealizować plan dnia”, napisać określoną ilość scen. Nie masz czasu na to, by spędzić dwa lata w Północnej Karolinie.

Co dostarczyło panu największej frajdy w czasie pisania tego scenariusza?

Scenariusz do „Koloru purpury” napisałem bardzo szybko. Lekko denerwowałem się, czy sprostam temu wyzwaniu. Szybkie tempo pisania sprawiło, że przestałem o tym myśleć, poczułem swobodę i wolność twórczą.

Co najbardziej zachwyciło pana w tej historii?

Jej strona emocjonalna. Film trochę udramatyzował problem przemocy względem kobiet. Opowiada o sprawach, które w czarnoskórej społeczności były tematem tabu.

Napisał pan szybko ten scenariusz, wysłał go Spielbergowi i co było dalej? Jaka była jego reakcja?

Napisałem go w dwa tygodnie i wysłałem mu, mając świadomość, że ten tekst jest zbyt długi. Usłyszałem, że co prawda Spielberg nie czuje się najlepiej, ale bardzo chciałby się ze mną spotkać w sobotę. Pomyślałem więc sobie, że skoro źle się czuje i zaprasza mnie na rozmowę w sobotni poranek, to nie po to, by porozmawiać o najgorszym scenariuszu, jaki kiedykolwiek przeczytał. Zawsze jednak istniała taka możliwość. Na szczęście okazało się, że był zachwycony. Powiedział: „To będzie mój kolejny film”.

Skoro napisał pan ten scenariusz w dwa tygodnie, to zastanawiam się, czy pracował pan nad nim po dwadzieścia godzin dziennie.

W ciągu jednego dnia potrafiłem nad nim siedzieć przez około dziesięć godzin. Po rozmowie ze Spielbergiem przeszliśmy do kolejnego etapu prac nad tekstem- dyskutowaliśmy o nim i nanosiliśmy na niego poprawki. Przeważnie poprawiałem tekst już tego samego dnia.

Zawsze jest pan tak szybki w pisaniu?

Gdy wszystko przebiega we właściwy sposób, przekłada się to na szybkie pisanie, a scenariusz zawiera w sobie jeden głos. Kiedy dłużej nad nim pracujesz, siłą rzeczy stajesz się innym człowiekiem. Raz czujesz się dobrze, a innym razem masz depresję. Jednego dnia jest ciepło, a drugiego- zimno.

Może te zmiany nastroju pomagają czasem w pisaniu?

Masz rację. Lubię jednak napisać szybko scenariusz, nie czytać go i wrócić do niego po czasie. Pierwszą wersję wolę napisać szybko. Potem i tak trzeba go przedyskutować z innymi. W przypadku „Koloru purpury”, aż dziesięciokrotnie nanosiłem na scenariusz poprawki.

Napisał pan też scenariusz do, wyreżyserowanego przez Spielberga, odcinka serialu „Niesamowite historie”, zatytułowanego „Misja”.

Spielberg zlecił mi to zadanie, gdy kończyliśmy pracę nad „Kolorem purpury”. Nie miałem na to zbyt wiele czasu, musiałem napisać go w ciągu weekendu. W pewnym sensie uratowałem Stevena, bo musiał wypełnić swoje zobowiązania względem producentów tego serialu. Doszedłem do wniosku, że skoro jestem scenarzystą i to moja praca, to muszę się wziąć do roboty.

Co najbardziej zaskoczyło pana w Spielbergu, kiedy go pan poznał?

Jego otwartość i łatwość, z jaką porozumiewa się z innymi. Był już wtedy bardzo sławny, ale miał w sobie dużo luzu. Zachwyciło mnie, jak miłym jest człowiekiem.

Czy oglądając „Kolor purpury” czuł pan, że to pańska opowieść, czy coś pana w tym filmie zaskoczyło?

Obserwowałem, jak ten film powstawał. Mimo wszystko efekt końcowy uważam za bardzo miłą niespodziankę.

Co utkwiło panu w pamięci z wizyt na planie?

Kiedy jesteś po raz pierwszy na planie filmu, wszystko cię zaskakuje. Tak było ze mną w przypadku „Koloru purpury”.

Zazdroszczę panu tej szansy na przyglądanie się, jak pracuje Steven Spielberg.

Powiedział mi wówczas coś bardzo przydatnego. Usłyszałem od niego, że nie powinienem kręcić, dopóki nie poznam emocjonalnego sedna sceny, dopóki nie spojrzę na nią z sercem. Później sam zostałem reżyserem, wyreżyserowałem wiele filmów. Czasem łatwiej jest powiedzieć: „Nakręcimy daną scenę tak i tak, a reszta wyjdzie w montażu”, tymczasem Steven zawsze w czasie kręcenia obiera określony punkt widzenia.

Pracował pan też nad scenariuszem innego filmu Spielberga, „Imperium słońca”.

Byłem w gronie osób, które dyskutowały nad napisanym już scenariuszem. Zastanawialiśmy się, jak uczynić go bardziej filmowym.

Jaki był pański wkład w ten film?

Mógłbym wymienić kilka przykładów, ale niekoniecznie chcę się przechwalać, mówić słowa typu: „To jest ode mnie!”. Takie przechwałki mnie nudzą.

Podejrzewam, że wyzwaniem było zmierzenie się z tak wspaniałą książką, jak powieść Ballarda.

Tak, bardzo ją lubię. Później miałem okazję poznać tego pisarza. Był wspaniały. Zaskoczyło mnie, że to najbardziej nienormalna normalna osoba, z jaką kiedykolwiek miałem do czynienia. Był doktorem, mieszkał w Wimbledonie i na pierwszy rzut oka wyglądał jak przeciętny mieszkaniec przedmieść, tymczasem naprawdę był kimś na miarę surrealistycznego malarza, Rene Magritte’a. Był w pewnym sensie cichym surrealistą.

Zaangażowano pana również do pracy nad scenariuszem „Indiany Jonesa i ostatniej krucjaty”.

Musieliśmy się wtedy zmierzyć z problemem natury technicznej. Kusiło nas, żeby zrobić film lepszy i ciekawszy niż „Poszukiwacze zaginionej arki”. Początkowo wydawało mi się, że to się nam nie uda. W końcu pierwsza część opierała się na wspaniałych pomysłach. Doszedłem do wniosku, że najlepiej będzie pójść niejako bokiem; postawić na pomysł, który jest jednocześnie czymś i niczym. Uważałem, że to najlepsza recepta na sukces opowieści o Świętym Graalu, która w jakimś stopniu musiała nawiązywać do „Zaginionej arki”.

Rozmawiał: Michał Hernes

23 listopada 2014

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Koledzy od komiksów to już by cię gonili z widłami
Tomasz Kołodziejczak

21 III 2024

O albumie "Historia science fiction", polskiej fantastyce i całej reszcie, z Tomaszem Kołodziejczakiem rozmawia Marcin Osuch

więcej »

Dobry western powinien być prosty
John Maclean

20 XI 2015

Z Johnem Macleanem o stawianiu sobie ograniczeń i o tym, dlaczego wszystkie westerny są rewizjonistyczne rozmawia Marta Bałaga.

więcej »

Cyniczna chęć uczynienia świata bezpieczniejszym
Andrew Bovell

29 X 2014

„Po jedenastym września utraciliśmy zdolność do rozpoznawania niewinności. Jesteśmy zbyt podejrzliwi” – mówi australijski dramaturg i scenarzysta, Andrew Bovell, autor scenariusza do filmu „Bardzo poszukiwany człowiek” i dramatu „Językami mówić będą”.

więcej »