Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 24 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

‹Bayonetta›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBayonetta
Data produkcji22 lutego 2010
Producent Platinum Games
Wydawca SEGA
Dystrybutor CD Projekt
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk

Diablica wcielona
[„Bayonetta” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Nie każda gra musi być od razu arcydziełem fabularnym, technologicznym i konceptualnym. Wystarczy, żeby bawiła i wciągała, a wybaczy się jej nawet poważniejsze wady. "Bayonetta" to tego typu rozrywka: może niekoniecznie doskonała i bezbłędna, ale dająca dużo frajdy i satysfakcji z prowadzonej rozgrywki. I powiedzmy sobie szczerze - nieczęsto możemy zewrzeć szyki z nieobliczalną czarownicą z piekła rodem.

Ewa Drab

Diablica wcielona
[„Bayonetta” - recenzja]

Nie każda gra musi być od razu arcydziełem fabularnym, technologicznym i konceptualnym. Wystarczy, żeby bawiła i wciągała, a wybaczy się jej nawet poważniejsze wady. "Bayonetta" to tego typu rozrywka: może niekoniecznie doskonała i bezbłędna, ale dająca dużo frajdy i satysfakcji z prowadzonej rozgrywki. I powiedzmy sobie szczerze - nieczęsto możemy zewrzeć szyki z nieobliczalną czarownicą z piekła rodem.

‹Bayonetta›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBayonetta
Data produkcji22 lutego 2010
Producent Platinum Games
Wydawca SEGA
Dystrybutor CD Projekt
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
„Bayonetta” to gra stawiająca na czystą akcję. Chociaż fabule poświęcono wiele długich przerywników filmowych, przedstawiona historia stanowi jedynie tło dla wymyślnych akrobacji i rewelacyjnego, bardzo mocno rozbudowanego systemu combosów. W „Bayonetcie” nie ma miejsca na zastanawianie się nad postępowaniem bohaterów, ani na planowanie kolejnego kroku, dominuje za to atmosfera absurdu i humor. Bohaterka strzela w sumie czterema pistoletami, z czego dwa zostały nietypowo osadzone w obcasach jej butów, walczy bronią białą, operuje torturami zaczerpniętymi z czasów polowań na czarownice, a w dalszych etapach rozgrywki zamienia się ma pewien czas w czarną panterę lub kruka. Akcja gna, zatrzymując się jedynie na przerywnikach fabularnych, z których dowiadujemy się czegoś nowego na temat tajemniczej przeszłości naszej uroczej czarownicy. Kiedy na ekranie wrze starcie z przeciwnikami, osoba trzecia nie jest w stanie powiedzieć, co się dzieje. Bayonetta wykonuje skomplikowane kombinacje ataków, chmary wrogów rozpryskują się artystycznie na nieapetyczne części, a całość spływa szerokim wachlarzem zgaszonych kolorów i świetlnych rozbłysków. Grafika i animacja postaci robi ogromne wrażenie, co w grze akcji w TPP odgrywa kluczową rolę. To dzięki niezwykłej bohaterce, świetnie zrealizowanym walkom i pięknej oprawie wizualnej, zapominamy o rozwlekłej fabule i zgrzytach logicznych. Najważniejsza staje się perfekcja akcji.
Rozgrywka rozpoczyna się od przydługiego prologu. We wstępie poznajemy Bayonettę, odzianą w czarny lateks czarownicę o seksownych kształtach, która żyje, żeby walczyć z wysłannikami anielskimi. W staraniach pomaga jej właściciel piekielnego lokalu, zapewniający w czasie gry zaopatrzenie w postaci nowych broni, combosów, artefaktów i składników koniecznych do produkcji lizaków o różnym działaniu. Oprócz przeciwników niebiańskich Bayonetta ma jeszcze jednego wroga – jasnowłosą czarownicę Jean. Dlaczego jednak panie są poróżnione? Tego dowiadujemy się dopiero pod koniec gry. Przez całość przewija się jeszcze wiele postaci pozytywnych i negatywnych, łącznie z miniaturową Bayonettą generującą wątek humorystyczny, ale i tak uwaga skupia się na głównej bohaterce i jej przeciwnikach. Hordy anielskie zachwycają projektem i różnorodnością. Pojawiają się niesamowite stwory o wielu kończynach i wielu głowach, dysponujące monstrualną bronią białą, latające i odporne na niektóre rodzaje ataków.
Gdy zainteresowanie gracza zaczyna nieco opadać, twórcom udaje się zaskakiwać, wprowadzając nowe, fascynujące pomysły wizualne. Oznacza to przede wszystkim licznych, fantazyjnych bossów, którzy oszałamiają niesamowitym wyglądem. Jeden ze strażników etapu jest zaopatrzony w trzy głowy z długimi językami, po których Bayonetta musi przebiec, żeby dostać się do wrażliwych oczu wroga. W innym przypadku, bohaterka mierzy się ze stojącym na wodzie gigantycznym owadem przypominającym kosmiczną tarantulę. Każdy kolejny boss okazuje się niebagatelnym urozmaiceniem, udowadniającym, że wyobraźnię twórców nie ograniczało praktycznie nic. Zwłaszcza, że każdy pojedynek z bossem zwieńczony zostaje uwolnieniem przez Bayonettę magicznej mocy, która przyjmuje formy różnorodnych i równie brutalnych stworów, co te walczące po drugiej stronie barykady.
Kolejną zaletą „Bayonetty” jest uczciwa długość rozgrywki. Całość trwa dłużej niż przeciętne gry akcji, dlatego nie można czuć się oszukanym, gdy wreszcie na ekranie wyświetlą się napisy końcowe. Poza tym fani perfekcyjnego wykonywania kombinacji ataków i zabójczych akrobacji na pewno chętnie przejdą grę jeszcze wiele razy, żeby poprawić statystyki. Tym bardziej, że jest o co powalczyć: każdy rozdział nagradza się figurką, której rodzaj uzależniony jest od osiągów gracza. Warto zaznaczyć, że ocenie nie podlegają tylko walki, lecz również okazyjne pościgi czy pokonywanie swego rodzaju toru z przeszkodami w postaci walących się budynków. Zdobyć serię złotych posążków wcale nie jest łatwo, dlatego zdarcie pada każdy perfekcjonista ma gwarantowane. To właśnie podobnie zapalonym graczom nie będzie przeszkadzać podstawowa wada gry: udziwniona na siłę fabuła, której początek nudzi, a zakończenie średnio satysfakcjonuje. Ale w końcu gra akcji nie fabułą stoi. I dlatego liznąć odrobiny zła po stronie wyuzdanej Bayonetty to świetna propozycja dla każdego posiadacza PS3 lub XBoxa.
koniec
9 października 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Zapiski niedzielnego gracza: Wolność i swoboda
Miłosz Cybowski

14 IV 2024

„Broforce” nie jest grą nową, ale lubię do niej wracać – ta brutalna platformówka nabija się z popkulturowych klisz w sposób podobny do filmowej serii „Expendables”. Robi to jednak o wiele lepiej. I zabawniej.

więcej »

Krótko o grach: Rodzina jest najważniejsza
Miłosz Cybowski

6 IV 2024

„Dziedzictwo: Testament Diuka de Crecy” jest jedną z tych gier, które w świetnym stylu łączą ze sobą temat z mechaniką. Rozbudowa drzewa genealogicznego naszej rodziny, aranżowanie udanych mariaży i dbanie o kolejnych potomków naprawdę wciąga.

więcej »

Erpegi ze starej szafy: Nie ma wody na pustyni
Miłosz Cybowski

17 II 2024

„Don′t Drink the Water” Matta Cuttera to solidna, nieskomplikowana przygoda, która świetnie oddaje klimat Martwych Ziem.

więcej »

Polecamy

Wyrzuty sumienia kanciarza

W świecie pdf-ów:

Wyrzuty sumienia kanciarza
— Miłosz Cybowski

Więcej, ciekawiej i za darmo
— Miłosz Cybowski

Starzy Bogowie nie śpią
— Miłosz Cybowski

Typowe miasto
— Miłosz Cybowski

Gnijący las
— Miłosz Cybowski

Roninowie pod zaćmionym słońcem
— Miłosz Cybowski

Księga wiedźmich czarów
— Miłosz Cybowski

Pancerni bez psa
— Miłosz Cybowski

Słudzy Pana Rozkładu
— Miłosz Cybowski

Mali, brzydcy i zieloni
— Miłosz Cybowski

Zobacz też

Tegoż autora

Szybciej. Głośniej. Więcej zębów
— Ewa Drab

Samochody (nie) latają
— Ewa Drab

Kreacja automatyczna
— Ewa Drab

PR rządzi światem
— Ewa Drab

(I)grać i (wy)grać z czasem
— Ewa Drab

Llewyn Davis jest palantem
— Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna

Wszyscy jesteśmy oszustami
— Ewa Drab

Rzut kośćmi i sekrety Freuda
— Ewa Drab

Kto się boi Vina Diesla?
— Ewa Drab

Duch z piwnicy
— Ewa Drab

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.