Chyba najlepiej opisać „Brains. Ogród japoński” porównując ten tytuł do logicznej gry online. Z tą różnicą, że tutaj wszystko dzieje się na planszy, a podpowiedzi musimy szukać w dołączonej do pudełka broszurce. No i rosnący poziom skomplikowania zagadek zupełnie nie przystaje do łatwości, z jaką można się rozprawić z większością gier online.
Dla wytrwałych
[Reiner Knizia „Brains: Ogród japoński” - recenzja]
Chyba najlepiej opisać „Brains. Ogród japoński” porównując ten tytuł do logicznej gry online. Z tą różnicą, że tutaj wszystko dzieje się na planszy, a podpowiedzi musimy szukać w dołączonej do pudełka broszurce. No i rosnący poziom skomplikowania zagadek zupełnie nie przystaje do łatwości, z jaką można się rozprawić z większością gier online.
Dziękujemy wydawnictwu Rebel.pl za udostępnienie egzemplarza gry na potrzeby recenzji.
Reiner Knizia
‹Brains: Ogród japoński›
Seria gier „Brains”, której autorem jest Reiner Knizia (prócz „Ogrodu japońskiego” wydano także „Mapę skarbów”) oferuje dokładnie to, co zapowiada, czyli pięćdziesiąt łamigłówek utrzymanych w całkiem ciekawej szacie graficznej. W przypadku „Ogrodu japońskiego” są to klimaty dalekowschodnie. Dla wnikliwego obserwatora będzie jednak jasne, że tak naprawdę cała ta otoczka nie ma większego znaczenia, bo gra jest czysto logiczna. Fakt, że mamy tu do czynienia z stworzeniem ścieżek, które muszą przebiegać przez określoną liczbę pól, mostków czy sąsiadować z pagodą, to jedynie przykrywka.
Ale chociaż trzeba zaliczyć „Brains. Ogród japoński” do rodzaju gier, w których mechanika nie ma zupełnie nic wspólnego z tematyką, to jednak trzeba oddać sprawiedliwość autorowi i powiedzieć, że mimo wszystko mamy tu do czynienia z wciągającą zabawą. Do rąk dostajemy dwadzieścia pięć dwustronnych plansz ogrodów oraz siedem jednostronnych kafelków. To właśnie z nich będziemy tworzyć tytułowe ogrody, stosując się do przedstawionych na planszach wymogów. Jedne ścieżki muszą się ze sobą łączyć (i rzadko kiedy łączą się w najprostszy możliwy sposób), inne muszą przebiegać przez kilka kafelków… Gra oferuje prawdziwe bogactwo różnych możliwości i układów, raz po raz zaskakując nas swoją pomysłowością (kiedy mimochodem odkryjemy ten właściwy, symetryczny lub szczególnie poplątany układ).
Zaczynając od najłatwiejszych, bo składających się zaledwie z jednego pola, stopniowo przechodzimy do bardziej złożonych plansz. Naturalnie wraz z naszymi postępami rośnie też liczba zmiennych, które trzeba uwzględnić, a co za tym idzie, rośnie też poziom trudności. Nawet jeśli szybko możemy zacząć dostrzegać pewne prawidłowości charakteryzujące poszczególne plansze i dość łatwo jesteśmy w stanie zdecydować, które kafelki zupełnie się nie nadają do wypełnienia postawionego przed nami zadania, to jednak każda nowa zagadka stanowi prawdziwe wyzwanie. Czasami potrzeba odrobiny szczęścia, by wpaść na właściwe rozwiązanie. Jeśli jednak zupełnie nic nam nie przychodzi do głowy, możemy sięgnąć do książeczki z podpowiedziami. Osobiście preferuję odłożenie wtedy gry do pudełka i wrócenie do niej po jakimś czasie. Nie tylko wydłuża to jej żywotność, ale też znacząco zwiększa satysfakcję płynącą z zabawy.
Pisząc tę recenzję z niemałą satysfakcją ukończyłem planszę numer 30. I muszę przyznać, że mimo późnej godziny korci mnie, żeby zmierzyć się z kolejną. Myślę że można śmiało określić „Brains. Ogród japoński” jedną z lepszych dostępnych na rynku gier jednoosobowych. Zdecydowanie warto, choć to zabawa tylko dla wytrwałych, których nie zepsuły wszechobecna prostota gierek online i innych zabaw spod znaku user friendly.
