Dziękujemy wydawnictwu Rebel.pl za udostępnienie egzemplarza gry na potrzeby recenzji.
Reiner Knizia
‹Brains: Uśmiech proszę!›
Reiner Knizia – jak zwykle w tej serii – przygotował dla nas pięćdziesiąt zadań o różnym stopniu trudności. Na każdej planszy znajdziemy inny układ buziek w dwóch lub trzech kolorach, przy czym tylko jedna jest żółta i uśmiechnięta, a zadaniem gracza jest sprawić, aby wszystkie buźki takie się stały. Aby uzyskać taki efekt, możemy umieścić na wybranych pustych polach planszy tylko tyle pionków, ile wskazuje liczba umieszczona w prawym górnym rogu planszy. Po postawieniu każdego pionka sprawdzamy wszystkie linie proste (pionowe, poziome i na ukos), które można poprowadzić między nim a żółtymi buźkami. Znajdujące się tam niebieskie (neutralne) i czerwone (smutne) buźki będą zmieniać kolor (przy czym nie może być żadnego pustego pola w ciągu buziek) – oznaczamy to kładąc żółty żeton na neutralnej buźce, a niebieski na smutnej. Z powyższego wynika, że czerwone buźki będą wymagać dwukrotnej zmiany koloru – nic więc dziwnego, że w początkowych zadaniach takie po prostu nie pojawiają się.
Mechanizm zmiany koloru buziek budzi oczywiste skojarzenia z reversi, ale trzeba przyznać, że Reiner Knizia bardzo umiejętnie zaadaptował te reguły do zapewnienia rozrywki dla jednej osoby. Nie da się natomiast ukryć, że dodanie otoczki związanej z nastrojami nie wpływa specjalnie na czysto logiczny charakter tych łamigłówek. Z kolei pierwsze zadania są najzwyczajniej w świecie banalne – nad umieszczeniem dwóch pionków praktycznie się nie myśli. Wraz z rosnącą liczbą pionków pojawia się też coraz więcej kombinowania, gdyż spore znaczenie ma też kolejność wykonywanych ruchów. Czasem można rzeczywiście się zaciąć przy jakimś zadaniu (i to niekoniecznie na planszy z najwyższego poziomu trudności), dlatego dla mniej wytrwałych osób niewątpliwie przydatna będzie dołączona do gry książeczka z podpowiedziami i rozwiązaniami.
Można to złożyć na karb osobistych preferencji, ale wolałbym, żeby wśród pięćdziesięciu plansz było znacznie więcej tych bardziej skomplikowanych zadań. Jednocześnie muszę przyznać, że „Brains. Uśmiech proszę!” i tak potrafi naprawdę wciągnąć. W dodatku dla młodszych graczy oraz osób mniej zaprawionych w rozwiązywaniu łamigłówek tytuł ten z pewnością dostarczy zajęcia na dłużej i zarazem będzie źródłem satysfakcji z szybko czynionych postępów (w szczególności przy początkowych planszach).
Warto zaznaczyć, że elementy gry są dość solidnie wykonane, ale w trakcie rozwiązywania zadań trzeba bardzo uważać, aby nie przesunąć niechcący wcześniej położonych żetonów bądź nie pominąć którejś buźki przy oznaczaniu zmiany koloru. Łamigłówka ta więc aż prosi się o wersje: magnetyczną i komputerową. A póki to nie nastąpi – rozwiązanie wszystkich zadań i tak powinno wywołać uśmiech zadowolenia na naszych twarzach!