Jako księżniczka o wdzięcznym imieniu Tsioque będziemy musieli wykazać się odrobiną spostrzegawczości, pomyślunku i sporą dozą zręczności, by uciec z opanowanego przez złego czarnoksiężnika zamku. Brzmi sztampowo? Na szczęście twórcy „TSIOQUE” zadbali o to, żeby przedstawiona w grze historia była niekonwencjonalna.
Konwencjonalna przygoda i nietypowa historia
[„TSIOQUE” - recenzja]
Jako księżniczka o wdzięcznym imieniu Tsioque będziemy musieli wykazać się odrobiną spostrzegawczości, pomyślunku i sporą dozą zręczności, by uciec z opanowanego przez złego czarnoksiężnika zamku. Brzmi sztampowo? Na szczęście twórcy „TSIOQUE” zadbali o to, żeby przedstawiona w grze historia była niekonwencjonalna.
Era triumfów przygodówek point&click minęła już dawno, a fanom gier z tego gatunku pozostają w wielu przypadkach jedynie sentymentalne powroty do klasycznych, często reedytowanych i poprawianych graficznie tytułów. Tym bardziej cieszy, że akurat polscy autorzy postanowili spróbować swoich sił na polu gier przygodowych. Efektem jest „TSIOQUE”, sympatyczna i niepozbawiona ciekawych zwrotów akcji historia tytułowej księżniczki.
Pod względem sterowania gra jest klasycznym przykładem point&click. Sterujemy księżniczką przy pomocy myszki, badamy pomieszczenia i staramy się znaleźć sposób na wykorzystanie znalezionych w nich przedmiotów. Biorąc zaś pod uwagę, że miejsc, które możemy odwiedzić jest niewiele, również możliwości pozostają dość ograniczone, co znacząco wpływa na poziom trudności gry. Czymś zupełnie innym są pojawiające się w kilku miejscach elementy zręcznościowe, których nie sposób uniknąć (wydaje się, że anulowanie tylko jednego jest możliwe). Kwestią otwartą pozostaje, czy wychodzą one grze na dobre - szczególnie jeśli nie jesteśmy przygotowani na machanie lub precyzyjne operowanie myszką czy touchpadem.
Złożoność zagadek zaprezentowanych w grze bywa różna, choć tak naprawdę tylko dwie z nich (złożenie przebrania i przygotowanie mikstury) wymagają dłuższych kombinacji, podczas gdy znacząca większość sprowadza się do standardowego wykorzystania odpowiedniego przedmiotu w odpowiednim miejscu. Przy braku możliwości łączenia ze sobą gromadzonych przedmiotów i przy stosunkowo ograniczonym obszarze, na którym toczy się gra (większość miejsc składa się z jednego pomieszczenia) natknąłem się tylko na jedno miejsce, w którym autentycznie zabrakło mi pomysłu na to, co dalej. Reszta zagadek, choć zróżnicowana, stanowiła jedynie tymczasowe wyzwanie. Szczególnie że raz wykorzystane miejsca i przedmioty stawały się nieaktywne, wskazując wyraźnie, że trzeba obrać inny kierunek.
Bez dwóch zdań największą zaletą „TSIOQUE” jest jej oprawa graficzna, ręcznie rysowane tła i ręcznie animowane ruchy pojawiających się tam postaci, jak również liczne animowane przerywniki. Styl autora gry jest charakterystyczny, ale sam miałem problemy z przyzwyczajeniem się do bohaterki przypominającej blond Małą Mi o wiecznie złośliwym wyrazie twarzy. Wśród bardziej pomysłowych elementów, na które można natrafić w trakcie rozgrywki należy niewątpliwie wymienić herbową kaczkę, tajemniczą wróżkę i szereg popkulturalnych odniesień przewijających się na marginesie głównej historii (brawa za „Mad Maxa”).
No właśnie, jak prezentuje się gra pod względem fabularnym? Przyznaję, że jest to ten element, co do którego pozostaję niezdecydowany. Jak wspomniałem, gra oferuje kilka ciekawych zwrotów akcji, wraz z ostatnim, który pozwala spojrzeć na historię pod zupełnie innym kątem. Być może właśnie dlatego nie czuję się w stu procentach do „TSIOQUE” przekonany, choć możliwe, że jako gracz stawiający właśnie gameplay ponad historię nie należę do idealnego targetu tej przygodówki. Również warstwa tekstowa gry nie należą do najlepszych (ani w wersji polskiej, ani angielskiej) – stylizowane, wierszowane wstawki brzmią, jak gdyby pisano je na siłę i na pewno nie dodają grze klimatu.
Słusznym byłoby określenie „TSIOQUE” grą dobrą i solidnie przygotowaną, ale, niestety, zdecydowanie zbyt krótką. Choć specem od przygodówek nie jestem, ukończenie całej historii zajęło mi raptem trzy godziny gry. Starych wyjadaczy szukających wyzwań w tego typu grach na pewno nie zadowoli, ale dla niedzielnych graczy może być ona w sam raz. To w końcu bardzo ładnie narysowana i ciekawie poprowadzona opowieść.