dzisiaj: 20 kwietnia 2024
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Komentarze
Magazyn CCXXXV
Podręcznik
- Drogi Potencjalny Autorze!
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…]- Esensja bloguje
- – kanał informacyjny blogu
- Mapa wydarzeń – ogólna
książkowe
- Dusza Miecza
Julie Kagawa - Szepty ciemności
Andrzej Pupin - Moc obietnic
Piotr Borlik - Duże dziewczyny nie płaczą
Annette Chavez Macias - Fabryka szpiegów
Piotr Gajdziński - Furia i inne opowiadania
Silvina Ocampo - I zadrżała noc
Nadia Terranova - Wyspy na Golfsztromie
Ernest Hemingway
komiksowe
- Mity Cthulhu według Lovecrafta
Esteban Maroto - Brigantus #1: Wygnaniec
Yves H.; Hermann Huppen - Wasp. Małe światy
Al Ewing; Kasia Nie - Mroczny kryzys na Nieskończonych Ziemiach #1
Tom King, Jeremy Adams, Joshua Williamson; Rafa Sandoval, Daniel Sampere, Amancay Nahuelpan - Sandman Universum. Lucyfer #4: Diabeł w głębi serca
Dan Watters; Max Fiumara, Sebastian Fiumara, Brian Level - Przewodnik po Astro City #1
Kurt Busiek; Brent Eric Anderson - Dom Slaughterów #3: Powrót rzeźnika
San Johns, James Tynion IV; Antonio Fuso, Werther Dell’Edera - Zamek Zwierzęcy #3: Noc sprawiedliwych
Xavier Dorison; Felix Delep
muzyczne
- Chaos Rocks
Hawkestrel - Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius - Path
Mathias Landæus - Twain Walking
Lis Wessberg - Stories from Time and Space
Hawkwind - The Night is the Night
Rotem Geffen - Better
Tomasz Dąbrowski & The Individual Beings - Infinite Reflections
Uniri
książkowe (wybrane)
- Mrok tej nocy
Ann Cleeves - Imperium zniszczenia
Alex J. Kay - Jęk zamykanych bram
Wojciech Wójcik - Ludzie bez dusz
Danuta Psuty - Pomruki Burzy
Robert Jordan, Brandon Sanderson - Powtórka
Ken Grimwood - Tajemnica dinozaura
Martin Widmark - Uzdrowisko
Konrad Chęciński
komiksowe
- Z archiwum Jerzego Wróblewskiego #21: Leworęki
Andrzej Białoszycki; Jerzy Wróblewski - Klezmerzy #5: Kiszyniów szaleńców
Joann Sfar - 8 miliardów dżinów
Charles Soule; Ryan Browne - Kapitan Ameryka #9: Stare rany, nowe porządki
Ed Brubaker, Cullen Bunn, James Asmus, Marc Andreyko; Francesco Francavilla, Scot Eaton, Patch Zircher, Chris Samnee - Niesamowita historia medycyny
Jean-Noël Fabiani; Philippe Bercovici, Isabelle Lebeau - Daredevil #1: Znowu w czerni
Charles Soule; Ron Garney, Goran Sudžuka, Matteo Buffagni, Vanesa R. Del Rey - Skarga Utraconych Ziem: Skarga Utraconych Ziem. Sudenne’owie #2: Aylissa
Jean Dufaux; Paul Teng - Świat Akwilonu: Magowie #2: Eragan
Nicolas Jarry; Stéphane Créty
growe (wybrane)
- Bretwalda
Lew Sołowiej - Apiary
Connie Vogelmann - Aqua
Dan Halstad, Tristan Halstad - Na skrzydłach smoków
Connie Vogelmann - Pursuit of Victory
Raymond de Maria - River of Gold
Keith Piggott - Trekking przez historię
Charlie Bink - Triumph
Raymond de Maria, Waldek Gumienny
Komentarze
Просто просто желал сказать я рад что я наткнулся на вашем веб-странице!
взгляните также мою страничку и дайте ей оценку
http://gkwin.net/bbs/board.php?bo_table=free&wr_id=189045 класическо брауни
https://netcallvoip.com/wiki/index.php/User:JaysonHuggard0 козметик дерматолог софия
https://nlifelab.org/bbs/board.php?bo_table=free&wr_id=1679962 уреди за вграждане пералня
http://www.yonseibaro.com/bbs/board.php?bo_table=free&wr_id=61973 почивка 55 италия римини
=0090=0=
Dla kronikarskiego porządku: Yumi Ito ma nie tylko korzenie japońskie, ale również polskie.
Naprawdę bardzo dobry opis i recenzja płyty koncertowej SBB z Bytomia z 1979 r. Mogę tylko pozazdrościć. Osobiście uważam, że to może nawet jeden z najlepszych koncertów SBB jakie ukazały się na płytach.
Czekałam na to zestawienie!
Swoją drogą, można by pomyśleć, że AI do generowania obrazów trochę polepszy sytuację i spowoduje wymarcie choćby tych nieszczęsnych okładek typu kolaż, czy polepszenie wyglądu demoniszcz wszelakich.
Na przyszłoroczne podsumowanie już sobie gdzieś zapisz w archiwum okładkę nowego Steve'a Hacketta.
Sam fakt, że istnieje sobie Niemiec, który śpiewa disco polo i to po polsku niszczy system ;)
A weź no stary... przestań... Recenzja jest chybiona co najmniej w połowie, niestety... Tak ten krążek odebrałeś, jak odebrałeś... i pewnie przesłuchałeś niewiele razy, co?... Mimo wszystko myślałem, że bardziej to wszystko rozumiesz i czujesz, a tu od razu te same, co u innych - stereotypowe porównania, a nawet mnie tym Breakoutem mocno zaskoczyłeś (tak samo Nurtem), bo to, że saksofon w zespole to od razu nie znaczy, że Nahorny i Breakout, a jak flet to że od razu Jethro Tull... No ale wiem, że bez porównań nie da się w naszym kraju obejść, bo ludzie tak piszą zazwyczaj (w komentarzach na forach również).
Poza tym jest tu kilka zdań z którymi się zwyczajnie nie zgadzam... Zawiodłeś mnie trochę, ale trudno... Dobrze się stało i dzięki Ci za to, że poleciłeś album Antykwy... Oby tylko twoi czytelnicy nie zniechęcili się do tej płyty o nietuzinkowej, muzycznej głębi - dzięki twojej recenzji ;). Bo ma ona naprawdę wiele zalet dla tych, którzy te dźwięki w pełni docenią :)...
I to także jest jakiś przełom w "badaniach", bo okazuje się, że to nie Romuald & Roman i Zdrój Jana, tak naprawdę grali rocka psychodelicznego w Polsce tylko Antykwa właśnie (blisko 50 minut muzyki, którą muzycy nagrali W DWIE NOCE to nie tak mało, zważywszy na to, że Dżamble, Klan, czy Nurt nagrały tylko po jednym longplayu i to o trochę krótszym czasie)...
Menedżer tego pierwszego, Tomasz Tłuczkiewicz powiedział w wywiadzie, który znajduje się w booklecie ich kompaktowej płyty z serii "Z Archiwum Polskiego Radia" (2 CD), że zarówno On, jak i zespół nie za bardzo wiedzieli, co to jest ta psychodelia i zdawali się na efekty sceniczne Stanisława Losego, że to jest tak naprawdę psychodelia... Owszem. Może w trzech, czy czterech utworach studyjnych wrocławskiego bandu pojawia się trochę psychodelii, ale tylko jej śladowe ilości...
A z kolei lider Zdroju Jana, Jacek Ukleja w wywiadach telewizyjnych i radiowych - po latach prostował legendę jakoby Zdrój grał psychodelię... Owszem, jakieś śladowe ilości i tam znajdziemy, ale Ukleja sugerował, że był to generalnie brudny rock, czy nawet protopunk (grali też ballady oczywiście). Jak się po latach okazało - wzbogacony o folk-rockowy blok zachodnich evergreenów, śpiewanych przez Ich gitarzystę Jerzego Wójcika...
Z kolei 74 Grupy Biednych (no wiem - OFAB w Kaliszu, wiem), a tym bardziej progresywnego i czasami może trochę psychodelicznego - Klanu (najbardziej na "Mrowisku"), bym w to nie mieszał. Bo każdy z tych zespołów miał swój odrębny styl i przekaz a muzyka i sztuka w ogóle to nie wyścigi... Nie dostrzegłeś też na czym polegała rola gitarzysty Bronisława Zwierzyńskiego w muzyce Antykwy... Tylko od razu szukałeś solisty - Kozakiewicza najlepiej, co nie? ;).
Ps. Nie miej mi za złe tego co napisałem... Po prostu liczyłem na większe zrozumienie tematu, a przez to na coś więcej.
Pozdr.
Swoją drogą - będzie zestawienie najgorszych okładek płyt? Bo zwykle bywało jakoś na przełomie roku (chyba, że było, a ja przegapiłam). Jeśli nie, to czekam z utęsknieniem.
Zapewne świadomie zabawili się formą. Zresztą świetnie im to wyszło. Ale raczej nie podejrzewam ich o znajomość TNJO. ;)
Ciekawe, czy muzycy Bow Wow Wow mieli świadomość, że nie oni pierwsi wpadli na pomysł przełożenia "Śniadania na trawie" na okładkę płyty.
@mr makowski
Jeśli te dane są Panu znane, prosimy o podanie, uzupełnimy.
Polska była i jest rozwiniętym, wolnym, kapitalistycznym krajem Zachodu!
nie dostrzegam nazwiska autora (-ów) zdjęć, to przypadek?
pozdrawiam
mr m.
Susanna Hoffs!
Czemu nie zauważyłem tego te 7 lat temu?:
"dekoracje pokryte hielogrifami: „Błąd na błędzie”"
Hi!
I want to tell you about a new Swedish jazz album!
This Friday, October 13th, 13 new songs will be released on my sixth album,
Get High on This!
Lira magazine chose the latest album as one of the best Swedish jazz records of 2020.
This album features 53 musicians from all over the world.
MUSIC (private Soundcloud link): https://on.soundcloud.com/UTTUF
- Anna Ahnlund, from Dina ögon in Stockholm, sings like no other on the song Ego is Not Amigo. Kinkini Deb sings into a microphone in Calcutta,
Mikhaela Faye in another, in South Africa. Itunu Joe plays drums in a studio in Lagos, Tomoko Sato plays harp in Los Angeles and Angela Schleihauf, member of the Ottawa Symphony Orchestra, plays the Oboe in Ottawa, says Elliot Elliot.
He is constantly on the lookout for new musicians.
I look for a musician who can make my envisioned sound a reality. I wanted a Stevie Wonder harmonica solo in the song, It only takes 4 minutes to reach Brazil and found Zac Williams in Denmark. I wanted the most outstanding berimbau musician and found Henrique Azul, aka Berimbaucomtudo, in Rio de Janeiro. It's cool to get to know each of all these musicians from all over the world. For that reason, it could be called world music. But I think it's jazz.
There are also several well-known Swedish musicians who appear on the album, such as Karin Hammar, Morgan Ågren, Filip Ekestubbe, Christian Spering, Manne Skafvenstedt, Jonas Lindeborg and others.
- I borrowed the bassoonist Fredrik Ekdahl from the Royal Stockholm Philharmonic Orchestra. And the trumpeter Peter Asplund, who is on four songs on the album, plays a solo on the album's first song, Light Light Light. Oh, man! You can hear that solo any number of times, says Elliot Elliot.
Discography:
Music, I love you! - 2020
Nature for President - 2019
Sympathy Breakthrough - 2017
Yeah Low! - 2015
Science & Magic - 2013
MUSIC (private Soundcloud link): https://on.soundcloud.com/UTTUF
PICTURES OF ELLIOT ELLIOT: http://www.elliotelliot.com/#!/music/press/
THE ALBUM COVER: https://we.tl/t-cUK9jDGX96
Extra info:
https://www.allaboutjazz.com/musicians/elliot-elliot
All the very best from Sweden!!
//Elliot
Elliot Elliot
Tre Liljor 4
SE-113 44 Stockholm
SWEDEN
+46 73 679 80 50
CHECK OUT MY WEBSITE!
http://www.elliotelliot.com
Please consider the environment before printing this email
W odniesieniu do rozwijającej się mody męskiej, chciałabym podkreślić znaczenie dodatków i małych elementów wykończenia, które często bywają niedoceniane, ale mają wpływ na całość stylizacji. Skórzane paski czy mankiety mogą odmienić podstawową stylizację, dodając jej elegancji czy też casualowego charakteru. Zresztą, taka dbałość o detale ma swoje odzwierciedlenie również w aranżacji wnętrz, gdzie np. klasyczny stół może nabrać zupełnie innego wyglądu dzięki dobrze dobranym krzesłom czy oświetleniu. Jeśli mówimy o minimalizmie w modzie męskiej, warto również zwrócić uwagę na ekologiczne elementy. Wybierając ubrania wykonane z naturalnych materiałów, nie tylko zyskujemy na jakości, ale również działamy w myśl zasad zrównoważonego rozwoju. To trochę jak z wyborem mebli do wnętrz w stylu skandynawskim, gdzie prostota idzie w parze z funkcjonalnością i dbałością o środowisko. Odnosząc się do jeansów, warto wspomnieć o możliwości ich customizacji. Niewielkie zmiany, takie jak dodanie naszywek czy przeszycia, mogą sprawić, że podstawowy element garderoby nabierze indywidualnego charakteru. W przypadku aranżacji wnętrza, podobny efekt można osiągnąć zmieniając np. uchwyty w meblach kuchennych lub dodając oryginalne oświetlenie. Co do neonowych kolorów, zgodzę się, że są one doskonałym sposobem na wyrażenie siebie. Ale warto pamiętać, że neon dobrze komponuje się z neutralnymi barwami, balansując i nie przytłaczając stylizacji. To zasada, którą można zastosować również w aranżacji wnętrz, gdzie jaskrawe kolory najlepiej prezentują się na tle stonowanych odcieni. Ogólnie rzecz biorąc, moda męska idzie w kierunku różnorodności i wyrazistości, a zastosowane w niej rozwiązania często można przenieść do świata aranżacji wnętrz, co tylko potwierdza uniwersalność dobrego designu.
Pozdrawiam,
https://kaldekor.pl
Co Pan pisze że zabrakło fortepianu elektrycznego i klawinetu (pisze się clavinetu). Chyba nie rozpoznaje Pan brzmienia tych instrumentów, a są słyszalne w każdym utworze z tej płyty.
Polecamy
Niedzielny krytyk komiksów:
Można się nią ogolić!
— Marcin Osuch
Z których Jolskych?
— Marcin Osuch
Odbiło mi się trzy razy
— Marcin Osuch
Coś łysego bym ozłocił
— Marcin Osuch
Copyright © 2000-2024 – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.