Określana mianem europejskiej odpowiedzi na słynnego „Mausa” Arta Spiegelmana, opowieść Marjane Satrapi wzrusza i fascynuje czytelników na całym świecie. Ta historia, dziejąca się w Iranie za rządów Szacha Rezy Pahlaviego i później, w czasie Rewolucji Islamskiej opowiada o tych historycznych wydarzeniach z perspektywy dorastającej dziewczynki. Jest to autobiograficzna i niezwykle osobista opowieść posiadająca rzadko spotykaną siłę emocjonalną. Satrapi pokazuje swój kraj, swoją rodzinę, ludzi i obyczaje w barwny i sugestywny sposób. W prostych rysunkach oddaje złożoność i burzliwą naturę czasów w których żyje, odważnie konfrontując je ze swoim, jeszcze dziecięcym na nie spojrzeniem.

To komiks z jednej strony pełny ciepła i niewymuszonego humoru z drugiej zaś książka pokazująca tamten kraj i jego bogatą kulturę z perspektywy niespotykanej w żadnym, innym medium.

Persepolis Marjane Satrapi jest pamiętnikiem z dzieciństwa autorki przypadającego na okres rewolucji islamskiej w Iranie. W wyrazistych, czarnobiałych rysunkach Satrapi zawarła historię swojego codziennego życia w Teheranie – stolicy Iranu, od momentu gdy miała 6 lat do czasu gdy skończyła 10. W tym czasie doszło do obalenia reżimu Szacha, wyniszczającej wojny z Irakiem i triumfu rewolucji islamskiej. Marjane – inteligentna i wygadana córka oddanych marksistów i wielka wnuczka ostatniego władcy Iranu składa hołd dzieciństwu w szczególny sposób związanemu z historią własnego kraju.

Persepolis przedstawia niezapomniany obraz codziennego życia w Iranie, pełnego jaskrawych i często zaskakujących sprzeczności pomiędzy życiem rodzinnym a sferą publiczną. Dziecięce spojrzenie Marjane na zdetronizowanych władców, na państwowo usankcjonowane i metodycznie przeprowadzane kary, oraz na bohaterów rewolucji pozwala poznać historię tego fascynującego kraju i jej niezwykłej rodziny. Persepolis jest utworem oryginalnym, niezwykle osobistym i wnikliwym politycznie. To z jednej strony opowieść o dorastaniu a z drugiej zaś przypomnienie kosztów, jakie ponoszą ludzie żyjący w czasie wojny w kraju politycznych represji. Pokazuje jak można radzić sobie ze śmiechem i łzami w obliczu tak absurdalnej rzeczywistości oraz – wreszcie, przedstawia nam zniewalającą małą bohaterkę, której po prostu nie można się oprzeć.

„Komiks Roku” — Magazyn Time

Byłoby przesadą określanie tego komiksu, jako coś przełomowego, rewalacyjnego czy odkrywczego. Ale wysoka nota ma uzasadnienie. To przede wszystkim ważny dokument, który w prosty, komiksowy sposób wykłada nieznane powszechnie fakty. Forma jest tu sprawą drugorzędną i często pozostawia wiele do życzenia, rzekłbym nawet, że zbyt często. Ale braki te skutecznie kamufluje treść.

Jakiś czas temu czytałem książkę niejakiej Jung Chang "dziekie łabędzie: trzy córy Chin". Tam z punktu widzenia dorastającej dziewczyny (autorki) pokazany był obraz rewolucji kulturalnej. Tutaj dostajemy to samo tylko w irańskim wydaniu. Nieźle się czyta, czasem można się usmiechnąć czasem posmutnieć. Ale nie zachwyca. Rysunki raczej przciętne. Gdyby ktoś tak w Polsce narysował komiks, żaden (polski) wydawca by nawet na niego nie spojrzał...

Dla mnie publikacja tego albumu to podwójny powód do zadowolenia. Po pierwsze (uwaga, odkrywam Amerykę!), „Persepolis” to świetna opowieść rysunkowa. A po drugie, skończy się wreszcie w mediach kłapanie dziobami, jakoby lista wybitnych, poruszających ważne tematy komiksów zaczynała się i kończyła na „Maus” Arta Spiegelmana. Najbardziej podoba mi się w „Persepolis” to, że historię zniewolenia w wyznaniowym państwie Satrapi przedstawiła bez popadania we łzawe, martyrologiczne tony. Jest tu sporo humoru, trochę sarkazmu – w końcu narratorką jest niepokorna dziewczynka o ciętym języku. A właśnie! Nie byłbym sobą, gdybym nie dopatrzył się babola na czwartej stronie okładki. „Great-granddaughter” to wcale nie znaczy „wielka wnuczka”, panie wydawco. Ale wybaczam. Na odbiór komiksu nie rzutuje to w żaden sposób.

Satrapi w prosty sposób opowiada skomplikowana historię, bez zadęcia, patetyzmu, nie wspierając się żadnymi „rekonstrukcjami historycznymi” robi to w sposób znacznie bardziej prawdziwy i autentyczny niż wielu twórców usiłujących pokazać „jak to było naprawdę”. Konwencja opowieści współgra z rysunkami, świat postrzegany oczami dziecka a potem nastolatki jest prosty a jednocześnie trochę bajkowy i tak też rysuje go Satrapi. To dobry przykład i dobra szkoła komiksu, szczególnie teraz i tutaj, w momencie kiedy moda na „patriotyzm jutra” staje się główną tendencją w pewnych kręgach naszych twórców.