Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
komiksowekomiksowe
Sylwetka postaci: VampirellaPostać Vampirelli była dziełem zbiorowym. Jamesowi Warrenowi (właścicielowi wydawnictwa, które prócz magazynu „Famous Monsters of Filmland” publikowało również komiksy grozy takie jak „Eerie” i „Creepy”) po obejrzeniu „Barbarelli” z Jane Fondą (adaptacji francuskiego komiksu sf), zamarzył się pomysł na historię, w której równie atrakcyjna bohaterka będzie przeżywać przygody w mrocznych, pełnych grozy okolicznościach.
Tomasz SidorkiewiczSylwetka postaci: VampirellaPostać Vampirelli była dziełem zbiorowym. Jamesowi Warrenowi (właścicielowi wydawnictwa, które prócz magazynu „Famous Monsters of Filmland” publikowało również komiksy grozy takie jak „Eerie” i „Creepy”) po obejrzeniu „Barbarelli” z Jane Fondą (adaptacji francuskiego komiksu sf), zamarzył się pomysł na historię, w której równie atrakcyjna bohaterka będzie przeżywać przygody w mrocznych, pełnych grozy okolicznościach.  Vampirella by Jose Gonzales Vampirella po raz pierwszy pojawiła się we wrześniu 1969 roku, w czarno-białym magazynie wydawanym przez Warren Publishing. Na okładce „Vampirelli” #1 czytelnicy mogli zobaczyć księżyc w pełni oraz stojącą przed nim kobiecą postać. Postać w bardzo skąpym stroju. Stroju, który został naszkicowany przez Trinę Robbins podczas rozmowy telefonicznej z Warrenem. Był to jednoczęściowy, czerwony strój z białym kołnierzykiem, z którego Vampirella słynie i przez który jest rozpoznawalna po dziś dzień. Inspirowany przez inne czasopisma przedstawiające opowieści grozy („Creepy”, „Eerie”) również magazyn „Vampirella” prezentował czytelnikom historie pełne wampirów, potworów, przybyszów z kosmosu i zaświatów, historie dziejące się zarówno na Ziemi, jak też na innych planetach. Z początku, podobnie jak kuzyn Eerie i wujek Creepy, gospodarze bratnich tytułów, rola Vampirelli ograniczała się wyłącznie do prezentowania luźnych, nie połączonych ze sobą przygód. Jednak już w pierwszym numerze magazynu czytelnicy mogli przeczytać o jej pochodzeniu.  Vampirella by Jose Gonzales Początkowe komediowo-przygodowe opowiastki z przewagą czarnego humoru (Vampirella wygrywa konkurs na najlepsze przebranie i wygrywa wycieczkę do Hollywood) zostały wyparte przez historie, w których element humorystyczny zaniknął, a groza rozpanoszyła się na dobre. W pierwszym roku ukazywania się magazynu przez jego karty przewinęli się złowrodzy czarnoksiężnicy, bogowie Chaosu, Condrad i Adam van Helsing polujący na naszą bohaterkę, a także Pendragon – sztukmistrz z problemem alkoholowym, który z czasem stał się stałym pomocnikiem Vampirelli. W numerze #12 następuje zmiana rysownika na José Gonzalesa, artystę, który stał się czołowym ilustratorem serii. Kolejny rok to walka Vampirelli z Kultem Chaosu i  Vampirella by Jose Gonzales Po odejściu Loewa (#42), kolejne dwa lata obfitowały w chaos twórczy. Brak jakiejkolwiek ręki, która trzymałaby zespół twórców na wodzy wygenerował całą serię luźnych, niepowiązanych historii. Powróciła rodzina van Helsingów, czytelnicy mogli podziwiać tajemnicze miasto pod Nowym Jorkiem (a’la Juliusz Verne), być świadkami wydarzeń w kontrolowanym przez Chaos kasynie, a także po raz kolejny obejrzeć opowieść o pochodzeniu Vampirelli. W tym czasie przez serię przewinęło się wielu rysowników – Leopold Sanchez, Gonzalo Mayo, Zesar, Esteban Maroto, Jose Torrents, Jose Ortiz, Howard Chaykin, a także Carmine Infantino to tylko niewielu z nich. Podobnie jak Gonzales, także wielu z nich korzystało z tego, co krytycy komiksu określali hiszpańską szkołą rysunku.  Vampirella #001 I tak byłoby do tej pory, gdyby nie komiksowy boom pod koniec lat osiemdziesiątych. Wraz z ponownym zainteresowaniem szerszej części społeczeństwa rysunkowymi opowieściami, komiksowe półki w USA zalała prawdziwa fala komiksów, które krytyka określała jako bad girls (złe ew. krnąbrne dziewczyny), a które bardziej bezpośredni czytelnicy ochrzcili mianem tits & ass (cycki i tyłki). Bohaterki tych albumów charakteryzowały się przede wszystkim niewielką ilością odzieży i dużymi biustami. Lady Death, Razor, Witchblade, Glory, Avengelyne – kobiety wojowniczki, ostre, i nie przebierające w środkach. Bardzo często w trakcie kolejnych potyczek ich skromne i tak do tej pory stroje, ulegały dalszemu zniszczeniu, odsłaniając to i owo. I o to chodziło – męska (a właściwie chłopięca) część widowni była zachwycona. Nic więc dziwnego, że powróciła też i Vampirella. Tym razem w kolorze.  Vampirella #067 Istnienie Vampirelli stało się bezustanną walką. Nie tylko z piekielnymi mocami, ale przede wszystkim o czytelników. Można wyróżnić kilka najczęściej stosowanych przez wydawnictwo metod promocji komiksu. Najbardziej widoczną jest intensywne promowanie postaci na konwentach, najczęściej – ku uciesze męskiej części widowni – w towarzystwie modelek w charakterystycznym stroju bohaterki. Stało się to nieodłącznym punktem programu co większych zjazdów fanów komiksu. W przeciwieństwie do poprzedniego wydawnictwa, w którym przez cały czas ukazywania się Vampirelli, istniała tylko jedna oficjalna modelka – Barbara Leigh (debiut na okładce w 1978 roku) – Harris co kilka miesięcy przedstawia czytelnikom nowe wcielenia wampirzycy (www.vampifan.com/  Vampirella of Drakulon #03 Ostatnim sposobem, oprócz wydawania regularnego miesięcznika, jest publikowanie co kilka miesięcy wydań specjalnych, miniserii i crossoverów. Vampirella miała już okazję spotkać się z Shadowhawk’iem (postać stworzona przez Jima Valentino dla wydawnictwa Image), grupą specjalizującą się w polowaniu na różnego rodzaju potwory (Wetworks), oraz wieloma innymi, równie skąpo ubranymi bohaterkami: Catwoman (jeszcze jedną postacią z Gotham City, miasta Batmana), Shi (dwukrotne spotkanie z orientalną bohaterką opisał Warren Ellis – scenarzysta znanego i u nas „Transmetropolitan”) , dwoma bohaterkami z nieistniejącego już Chaos! Comics – Lady Death i Purgatori oraz z Painkiller Jane. W „Vampirella Crossover Gallery” wampirzyca spotkała jeszcze, w serii dwustronicowych ilustracji, wiele innych komiksowych światów (pojawiają się tam bohaterowie z m.in. „Rascals in Paradise”, „Hellshock”, „Kabuki”, „Madman”, „Savage Dragon” i „Body Bags”). Wydawcy zapowiadają już kolejne crossover – tym razem z inną bad girl – Witchblade.  Vampirella Pin-Up Special Osobną gałęzią życia Vampirelli są jej komiksowe wariacje inspirowane mangową kreską. W 1998 roku na rynku pojawia się zeszycik „Vampirella Manga 2999 A. D.”, w rok później „Vampirella Manga 3000”, aż w końcu Kevin Lau (autor dwóch wymienionych tytułów i kilkumiesięcznego pobytu jako rysownik tytułowego miesięcznika) startuje z miesięcznikiem „Vampi” przedstawiającym młodszą wersję wampirzycy. Mimo że bohaterka posiada podobne cechy (i strój) jak jej pierwowzór, akcja komiksu osadzona jest w przyszłości pełnej futurystycznych gadżetów i zapierającej dech w piersi technologii. Z czasem „Vampi” opuściła rodzime progi Harris Comics i przeniosła się do wydawnictwa założonego przez Kevina Lau – Anarchy Studios. A Vampirella kręci się po Ziemi, niszcząc kolejne kreatury i poszukując swojego przeznaczenia. Jak na razie jej główne zajęcie się nie zmieniło, Vampi nadal zajmuje się eksterminacją potworów, i tylko jej kostium z upływem lat, panujących mód i obowiązujących trendów coraz bardziej się kurczył, odsłaniając coraz to więcej ciała. Ale chyba nie zniknie całkowicie. W końcu Vampirella to jej kostium, a ten przeszedł już do historii.  1 kwietnia 2003 W pisaniu artykułu pomocne były witryny: Strona fanowska: www.vampifan.com Vapirella Revealed: www.mike.grace.dial.pipex.com |
W 24 zestawieniu najlepiej sprzedających się komiksów, opracowanym we współpracy z księgarnią Centrum Komiksu, czas się cofnął. Na liście znalazły się bowiem całkiem nowe przygody pewnych walecznych wojów z Mirmiłowa i ich smoka… Ale, o dziwo, nie na pierwszym miejscu.
więcej »
Wiosna w pełni także na rynku komiksowym. Jest z czego wybierać i aż strach pomyśleć, co będzie się działo w maju.
więcej »
Tradycyjnie, jak co roku, przeprowadziliśmy wśród czytelników Esensji ankietę, w której mieli wskazać najlepsze komiksy minionego roku. Najwyższa pora aby zapoznać się z jej wynikami.
więcej »
Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński
Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński
Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński
Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński
„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński
Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński
Nowe status quo
— Marcin Knyszyński
Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński
Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński
Pusta jest jego ręka! Część pierwsza
— Marcin Knyszyński
Potrawka z napletka
— Tomasz Sidorkiewicz
Demony nie umierają
— Tomasz Sidorkiewicz
Wilkołaki i Magiczne Rękawice
— Tomasz Sidorkiewicz
Steamfantasy
— Tomasz Sidorkiewicz
Wszyscy zostaniecie nababieni
— Tomasz Sidorkiewicz
A krew demonów jest nadal zielona
— Tomasz Sidorkiewicz
Veni. Vidi. I co dalej?
— Tomasz Sidorkiewicz
Post.com.ix #17
— Tomasz Sidorkiewicz
Post.com.ix #15
— Tomasz Kontny, Tomasz Sidorkiewicz
DC Comics w październiku
— Tomasz Sidorkiewicz
