Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 20 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Enrico Marini

ImięEnrico
NazwiskoMarini

Sylwetka autora: Enrico Marini, czyli o potędze koloru

Esensja.pl
Esensja.pl
Jak zostać jednym z najpopularniejszych rysowników europejskich młodego pokolenia? Wystarczy wygrać konkurs na festiwalu komiksu w Sierre. Aha, na nazwisko trzeba mieć Marini, Enrico Marini.

Marcin Herman

Sylwetka autora: Enrico Marini, czyli o potędze koloru

Jak zostać jednym z najpopularniejszych rysowników europejskich młodego pokolenia? Wystarczy wygrać konkurs na festiwalu komiksu w Sierre. Aha, na nazwisko trzeba mieć Marini, Enrico Marini.

Enrico Marini

ImięEnrico
NazwiskoMarini
Enrico Marini, Włoch z pochodzenia, urodził się 13 sierpnia 1969 roku w regionie Bale w Szwajcarii. Rysunkiem interesował się od dzieciństwa. W wieku 14 lat za namową przyjaciół wziął udział w pierwszym w swoim życiu konkursie komiksowym. W 1987 roku wyróżnił się w Konkursie Młodych Talentów na Festiwalu Komiksu w Sierre. Pracami młodego Włocha zainteresował się szwajcarski dziennikarz Cuno Affolter. Zachwycony talentem Mariniego, przedstawił go w nowym domu wydawniczym Alpen Publishers. Dla Alpen stworzył Marini swój pierwszy poważny komiks zatytułowany „Gołębica z Placu Czerwonego”, który cieszył się ogromną popularnością. Publikowany początkowo na łamach „La Tribune Geneve”, stał się pierwszym albumem serii „Akta Oliviera Varese”.
Wszystko dzięki mandze
W tym samym czasie rozpoczął Marini naukę na Akademii Sztuk Pięknych w Bale, na kierunku grafika. Po skończeniu szkoły w 1991 roku, spotkał scenarzystę Thierry’ego Smolderena, który przejął pisanie scenariusza do „Akt Oliviera Varese”. Po ukazaniu się trzeciego tomu serii, Smolderen zaproponował Mariniemu zmianę klimatów. Powstał pierwszy album serii „Cygan”, zatytułowany „Cygańska Gwiazda”.
„Cygan” jest komiksem drogi. W związku ze zmianami klimatycznymi na Ziemi i koniecznością zredukowania dziury ozonowej, ograniczono transport powietrzny. Zastąpiono go rozbudowaną siecią autostrad. Jedną z nich – Podbiegunową Autostradę Trójkontynentalną (PA3K) – przemierza tytułowy bohater opowieści Cygan Cagoj. Przemieszcza się z mroźnej Kanady na Syberię i dalej w cieplejsze rejony Europy i Azji Mniejszej. Jego domem jest Gwiazda – jego ciężarówka. Cygan ma nieprawdopodobną wprost zdolność wplątywania się w kłopoty, których przysparza mu jego szczere cygańskie serce, niewyparzony język oraz zamiłowanie do pięknych kobiet, pieniędzy i przygód. Te przymioty, a także znakomita umiejętność posługiwania się różnymi rodzajami noży, w równym stopniu pomagają mu przezwyciężyć napotykane trudności, co się z nimi bliżej zapoznać.
Cygan: Cygańska Gwiazda
Cygan: Cygańska Gwiazda
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Pierwsze prace Mariniego noszą silne znamiona stylu japońskiej mangi. Nigdy nie ukrywał swoich insipracji komiksami Katsuhiro Otomo, szczególnie „Akirą”. To właśnie wpływ mangi na styl młodego rysownika tak bardzo spodobało się Smolderenowi, że zaproponował mu współpracę.
Marzenie z dzieciństwa
Dziecinnym marzeniem Mariniego było narysowanie westernu. Umożliwił mu to scenarzysta Stephen Desberg. Wspólnie stworzyli dwutomową „Gwiazdę Pustyni” – historię rozgrywającą się w XIX wieku, na dalekim zachodzie Stanów Zjednoczonych.
Akcja „Gwiazdy pustyni” rozpoczyna się w 1870 w Waszyngtonie. Matt Montgomery pracuje w ministerstwie spraw wewnętrznych. Prowadzi rutynowe życie wyższego urzędnika. Ta równowaga rozpryskuje się pewnego wieczora. Matt wraca do domu, gdzie znajduje żonę i córkę zamordowane. Udaje się więc na zachód w poszukiwaniu morderców swojej rodziny. Mroczny klimat „Gwiazdy pustyni” podkreślają ciemne i stonowane kolory, charakterystyczne dla większości komiksów Mariniego.
W ostatnich tomach „Cygana” Marini stopniowo odchodził od mangi. Widać już wpływy innych rysowników, idoli Mariniego – Hermana i Moebiusa. Nie przestał jednak pracować nad własnym stylem, zachowując pewne mangowe elementy, takie jak dynamika rysunków, czy perspektywa kadrów. W tym okresie powstał komiks p.t. „Spadkobiercy węża”, do scenariusza Exema.
W zaułkach Nowego Jorku
W 1998 roku przyszedł czas na „Drapieżców”. Jest to osadzony we współczesnych realiach horror. Poziomem napięcia dorównuje filmowi „Siedem”. Akcja rozgrywa się w Nowym Jorku, którego charakter oddano z dużym realizmem. Twórcy prowadzą nas przez miejsca znane, jak mnie znane, mroczne i niebezpieczne zaułki miasta.
Cygan: Syberia w ogniu
Cygan: Syberia w ogniu
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Porucznik Lenore i jej partner Spiaggi prowadzą śledztwo w sprawie nawiedzających miasto tajemniczych morderstw. Za każdym razem ofiara jest całkowicie pozbawiona krwi, posiada za uchem torbiel, którą przebito ozdobną szpilą. Na ścianie pojawia się wymalowany krwią napis „Wasze panowanie się kończy”. W tym czasie dwóch brutalnych morderstw dokonuje niezależnie od siebie niezwykle niebezpieczne rodzeństwo o cygańskiej urodzie: ponętna Camilla i jej morderczy brat Drago.
W komiksie znajdujemy wszystkie elementy dobrego thrillera. Jest detektywistyczna zagadka, zdrada i spisek. Nieprawdopodobne zwroty akcji i nieoczekiwane wyjścia z trudnych sytuacji. Wszystko czego może pragnąć dojrzały czytelnik: seks, przemoc i tajemnica. W drugim tomie Marini daje upust swojemu uwielbieniu do rysowania realiów historycznych, do czego powrócił w kolejnym komiksie.
Serce i szpada
Rysunkowe i fabularne upodobania Mariniego skłaniały się zawsze w kierunku historii osadzonej w klimatach „płaszcza i szpady”. W dzieciństwie był miłośnikiem kina hollywoodzkiego o tej tematyce oraz powieści Aleksandra Dumas. Efektem tych zainteresowań oraz ponownego spotkania z Desbergiem, stał się „Skorpion”.
Akcja „Skorpiona” rozgrywa się w XVIII-wiecznej Italii. Tytułowy bohater jest poszukiwaczem odpustów. Penetruje groby świętych i sprzedaje ich kości. Ze względu na swoją tajemniczą przeszłość oraz znamię w kształcie skorpiona, zostaje uznany za istotę grzeszną i nieczystą. Jednocześnie jest bohaterem romantycznym. Kochają się w nim kobiety, które zabiegają o jego względu. Skorpion jest zawadiaką pierwszej wody, ale z wszelkich opresji wychodzi cało, głównie dzięki znajomości fechtunku.
Drapieżcy I
Drapieżcy I
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
W szerszym spektrum „Skorpion” jest historią walki dobra ze złem. Walki o władzę na gruzach cesarstwa rzymskiego. Dzięki zabiegowi narracyjnemu dobro i zło postrzegane jest jednak fałszywie. Główny bohater, do którego odczuwamy sympatię, uznawany jest za sługę szatana. Natomiast matactwa kardynała Trebaldiego, sługi kościoła, doprowadzają do wielu nieszczęść.
Piękne kobiety, przystojni mężczyźni
Włoskie pochodzenie Mariniego wielokrotnie daje o sobie znać w jego komiksach. Akcenty w fabule to zapewne efekt uzgodnień ze scenarzystami. Akcja „Skorpiona” rozgrywa się wszakże we Włoszech, a jeden z bohaterów „Drapieżców”, Benito Spiaggi, jest Włochem z pochodzenia. Kolacja w jego domu rodzinnym oraz panujące tam stosunki oparte o matriarchat, można odczytać jako rodzaj autoironii Mariniego wobec siebie i swoich korzeni.
Z dużym upodobaniem rysuje również Marini postacie o śródziemnomorskich rysach. Niestety wykorzystywanie jednego typu urody jest nieco irytujące. Podobieństwo Draco („Drapieżcy”) do Skorpiona jest uderzające. Podobnie Czarownicy („Cygan”) i egipskiej trucicielki („Skorpion”), czy Camilli („Drapieżcy”). Bohaterowie Mariniego to głównie wysocy, dobrze zbudowani mężczyźni. Większość kobiet natomiast to zgrabne, długowłose uwodzicielki o pięknych oczach i wybujałych kształtach. Mimo pewnej monotonii jest to pewien wyznacznik stylu rysownika.
Wśród innych elementów charakterystycznych dla rysunku Mariniego jest również zagospodarowanie planszy. Używa on zróżnicowanych kadrów, które dynamizują akcję. Posługuje się planami przedstawianymi w typowo filmowy sposób. Często stosuje detal, nie stroni od szerokich planów ogólnych. Ciekawie operuje również perspektywą. Często wykorzystuje widoki z nietypowych kątów (z góry, z perspektywy „żabiej”).
Drapieżcy II
Drapieżcy II
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Ogromną rolę w komiksach Mariniego odgrywa kolor, który w dużym stopniu decyduje o atrakcyjności rysunku. Barwy są ciemne i stonowane. Poszczególne plansze utrzymane są w jednej tonacji kolorystycznej. Często przeplatają się dwa różne odcienie, które opisują dwa niezależne wątki akcji. Kolor w znaczący sposób wpływa na budowanie napięcia. Jest elementem narracji, opowiadania historii. Doskonałym przykładem jest wygląd ludzkiej skóry. Czasami jest żółta, innym razem czerwona lub zielona, w zależności od głównego źródła światła. Potęga komiksów Mariniego, to przede wszystkim kolor.
Mimo swojego młodego wieku, Enrico Marini jest obecnie jednym z najpopularniejszych rysowników europejskich o charakterystycznym, niepowtarzalnym stylu. Jego sława dotarła także za wielką wodę. W USA nakładem wydawnictwa NBM z Nowego Jorku ukazała się m.in. seria „Drapieżcy”. Teraz komiksy Mariniego zaczynają zdobywać sobie uznanie również w Polsce.
Bibliografia:
Seria: Akta Oliviera Varese
  1. „Gołębica z Placu Czerwonego”, scen. Marelle, Alpen Publishers 1990,
  2. „Witajcie w Kokoninie”, scen. Thierry Smolderen, Alpen Publishers 1992,
  3. „Nalot na Kokonin”, scen. Thierry Smolderen, Alpen Publishers 1992,
  4. „Zapach Magnolii”, scen. Georges Pop, Alpen Publishers 1993,
Seria: Cygan
  1. „Cygańska Gwiazda”, scen. Thierry Smolderen, Alpen Publishers 1993,
  2. „Syberia w ogniu”, scen. Thierry Smolderen, Humanoides Associés 1994,
  3. „Dzień Cara”, scen. Thierry Smolderen, Humanoides Associés 1995,
  4. „Czarne oczy”, scen. Thierry Smolderen, Dargaud 1997,
  5. „Białe skrzydło”, scen. Thierry Smolderen, Dargaud 1999,
  6. „Śmiech Azteków”, scen. Thierry Smolderen, Dargaud 2002,
Seria: Gwiazda Pustyni
  1. „Gwiazda Pustyni” cz.1., scen. Stephen Desberg, Dargaud 1996,
  2. „Gwiazda Pustyni” cz.2., scen. Stephen Desberg, Dargaud 1996,
Seria: Drapieżcy
  1. „Drapieżcy” cz.1., scen. Jean Dufaux, Dargaud 1998,
  2. „Drapieżcy” cz.2., scen. Jean Dufaux, Dargaud 2000,
  3. „Drapieżcy” cz.3., scen. Jean Dufaux, Dargaud 2001,
Seria: Skorpion
  1. „Znamię szatana”, scen. Stephen Desberg, Dargaud 2000,
  2. „Tajemnica papieża”, scen. Stephen Desberg, Dargaud 2001,
Inne albumy
„Spadkobiercy węża”, scen. Exem, Editon Suzanne Hurter 1998,
koniec
1 lipca 2002

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Komiksowe Top 10: Marzec 2024
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

17 IV 2024

W 24 zestawieniu najlepiej sprzedających się komiksów, opracowanym we współpracy z księgarnią Centrum Komiksu, czas się cofnął. Na liście znalazły się bowiem całkiem nowe przygody pewnych walecznych wojów z Mirmiłowa i ich smoka… Ale, o dziwo, nie na pierwszym miejscu.

więcej »

Po komiks marsz: Kwiecień 2024
Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch

11 IV 2024

Wiosna w pełni także na rynku komiksowym. Jest z czego wybierać i aż strach pomyśleć, co będzie się działo w maju.

więcej »

Najlepsze komiksy 2023 roku według czytelników Esensji
Esensja Komiks

4 IV 2024

Tradycyjnie, jak co roku, przeprowadziliśmy wśród czytelników Esensji ankietę, w której mieli wskazać najlepsze komiksy minionego roku. Najwyższa pora aby zapoznać się z jej wynikami.

więcej »

Polecamy

Batman zdemitologizowany

Niekoniecznie jasno pisane:

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część pierwsza
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Inne recenzje

10 naj… Krwi!
— Esensja

Krótko o komiksach: Marzec 2002
— Artur Długosz, Marcin Herman, Paweł Nurzyński, Konrad Wągrowski

Komiks 2001 w Polsce – dyskusja
— Artur Długosz, Marcin Herman, Paweł Nurzyński, Marcin Osuch, Grzegorz Wiśniewski

Krótko o komiksach: Styczeń 2002
— Marcin Herman, Paweł Nurzyński

Krótko o komiksach: Wrzesień 2001
— Artur Długosz, Marcin Herman, Paweł Nurzyński

Krótko o komiksach: Lato 2001, cz. 2
— Artur Długosz, Wojciech Gołąbowski, Marcin Herman, Marek Krzywicki, Paweł Nurzyński

Szczęśliwa gwiazda Mariniego
— Artur Długosz

Stracona Gwiazda
— Artur Długosz

Your kingdom is doomed!
— Marcin Herman

Tegoż twórcy

Miecze i sandały
— Marcin Knyszyński

Indiana Catalano
— Marcin Knyszyński

Do pełna!
— Marcin Knyszyński

To nie są rzymskie wakacje
— Marcin Knyszyński

Gotham w akwareli
— Marcin Knyszyński

Drapieżcy w Gotham
— Sebastian Chosiński

Historia w obrazkach: Stracone złudzenia Rzymu
— Sebastian Chosiński

Ukąsić Skorpiona!
— Sebastian Chosiński

Historia w obrazkach: Miłość, przyjaźń, zdrada, śmierć
— Sebastian Chosiński

Historia w obrazkach: Warusie, szykuj legiony!
— Sebastian Chosiński

Tegoż autora

Nie tylko underground #6
— Marcin Herman

Przyszłość Thorgala i prawo skali
— Marcin Herman

Nazwisko: Sienkiewicz, Henryk. Zawód: scenarzysta komiksowy
— Marcin Herman, Piotr Niemkiewicz

Kto mu pisze teksty?
— Marcin Herman

Reklama – wybór (nie)kontrolowany!
— Marcin Herman

Nie tylko underground #5
— Marcin Herman

Thorgal to dziewica?
— Marcin Herman

Festiwal się zmienia
— Marcin Herman

Debiutant zwycięża w Łodzi
— Marcin Herman

Wilq triumfuje
— Marcin Herman

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.