Kadr, który…: Sakai i AndreasNie wiem, jakie komiksy czyta i lubi Paweł Kołodziejski, spod którego ręki wyszła szata graficzna komiksu o Wicie Stwoszu. Ale w kilku miejscach nie sposób się oprzeć wrażeniu, że gdzieś „to” już widziałem. A może to zasługa Bogusława Michalca, odpowiedzialnego za scenariusz?
Wojciech GołąbowskiKadr, który…: Sakai i AndreasNie wiem, jakie komiksy czyta i lubi Paweł Kołodziejski, spod którego ręki wyszła szata graficzna komiksu o Wicie Stwoszu. Ale w kilku miejscach nie sposób się oprzeć wrażeniu, że gdzieś „to” już widziałem. A może to zasługa Bogusława Michalca, odpowiedzialnego za scenariusz? Dziś dla odmiany nie jeden kadr, ale aż trzy. Wszystkie pochodzą z „poematu heroikomiksowego” wydanego w 2017 przez wydawnictwo „Universitas”, a opowiadającego głównie o krakowskich latach życia genialnego rzeźbiarza przełomu XV i XVI wieku. Wit, niedawno przybyły do stolicy, poznaje Stanisława z Pyskowic, uczonego Akademii Krakowskiej. Ten zabiera go do lasu, by na przykładzie drzew i liści wskazać drogę, którą rzeźbiarz winien podążać: jego sztuka powinna dać się czytać jak otwarta dla pokoleń księga, aby patrząc na sylwetki i gesty, oglądający rozumieli akcję rozgrywającą się przed ich oczami. Kadr leśno-rzeźbiarski przywodzi mi na myśl scenę z komiksu o Usagim Yojimbo, z albumu „Cienie śmierci”.1) Podobnie jak tam, miękką kreską naniesiono wiele różnych elementów, wzajemnie się łączących i przenikających. Grubszymi liniami zaznaczono pierwszy plan i ważniejsze, czy też bliższe elementy, cieńszymi tło i resztę kompozycji. Kadr zachowuje symetrię, acz mam wrażenie, że wizje wyrzeźbionych postaci nieco przytłoczyły artystę widocznego u dołu. Drugi kadr (a właściwie kilka pionowych pasków na całą wysokość planszy) przypomina z kolei „Rorka” Andreasa – choć podobny zabieg cięcia, połączonego z odsuwaniem się od obserwowanego obiektu (zoom out) jest obecny u wielu artystów komiksu. Dlaczego więc akurat Andreas? O tym za chwilę. Wit, który spadł z drzewa (schował się na nim uciekając przed niedźwiedziem), trafia do przytułku, pełniącego także rolę szpitala. Jest nieco poturbowany, ale ręce ma sprawne. Szkicuje obserwowane twarze, a nawet namawia się obecnego tam nieznajomego, by udawał świętego Piotra, „jak przy trzecim pianiu koguta”. Na paskach wpatrujemy się początkowo w długą brodę z gęstych, kręconych włosów, by dojść także do oczu: smutnych, zmęczonych. Przy czym trudno powiedzieć, czy jest to jeszcze człowiek z przytułku, czy już święty Piotr z drewna. I wreszcie kadr ostatni. Choć i tu wkradła się nieścisłość, bo mowa o całej planszy, upstrzonej jedynie kilkoma niewielkimi, nałożonymi nań kadrami. W nich zaś widzimy zbliżającą się… sowę. Jest noc, plansza obrazuje średniowieczną Norymbergę, ale ta nadlatująca sowa przenosi nas nagle w zupełnie inny świat: realno-magiczny świat Rorka z późniejszych albumów cyklu. Choć – w przeciwieństwie do Andreasa – wcale nic nie mówi. Oczywistym jest, że niektóre motywy i techniki funkcjonują w obszarze komiksu od wielu lat. Że stosowane są przez wielu twórców. Ale, z drugiej strony, inspirowanie się mistrzami tego medium nie jest żadnym powodem do wstydu. ![]() 24 lutego 2022 1) Nawiasem mówiąc, mam do tego kadru szczególny sentyment, bo niemal 14 lat temu zapoczątkował niniejszy cykl. |
Wielkie rewolucje na skalę uniwersum to chleb powszedni w DC Comics – przynajmniej w dwudziestym pierwszym stuleciu. Dziś zajmiemy się wydarzeniem o dość kategorycznej nazwie – „Final Crisis” z 2008 roku. Był to najbardziej skomplikowany a także najlepszy „kryzys” swoich czasów i… naprawdę ostatni. Dwa kolejne wydarzenia, wywracające do góry nogami świat DC, nie zostały już bowiem nazwane „kryzysami”.
więcej »Po niezwykle intensywnym maju, wydawcy nie zwalniają tempa, w wyniku czego szykuje się równie ciekawy komiksowy czerwiec. Poniżej garść naszych propozycji odnośnie premie w bieżącym miesiącu.
więcej »Esensja wznawia współpracę z warszawską księgarnią Centrum Komiksu, by przyjrzeć się temu, jakie pozycje najchętniej kupują miłośnicy historii obrazkowych. Pierwsze zestawienie po długiej przerwie wygląda co najmniej intrygująco.
więcej »Łatwe trudnego początki
— Marcin Osuch
Kumpel Mickiewicza
— Marcin Osuch
Prototyp Zagłoby
— Marcin Osuch
Wspomnienia jak żyła złota
— Marcin Osuch
Być jak Kmicic
— Marcin Osuch
Kadr, który…: Trójwymiarowość
— Wojciech Gołąbowski
Historia w obrazkach: Pycha kroczy przed upadkiem
— Wojciech Gołąbowski
Trójwymiarowość
— Wojciech Gołąbowski
Pośród cieni
— Wojciech Gołąbowski
Co to to, kto to tak pcha
— Marcin Mroziuk
Ho, ho… kurde bele… ho!
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
No wiesz ty co…?
— Wojciech Gołąbowski
Kto wrobił G.H. Fretwella?
— Paweł Ciołkiewicz
Oleg jest jednak trochę rozczarowany
— Paweł Ciołkiewicz
O wilku mowa!
— Paweł Ciołkiewicz
Sto lat, tato!
— Paweł Ciołkiewicz
Świat oszalał
— Paweł Ciołkiewicz
Niesamowita księga
— Wojciech Gołąbowski
Mała Esensja: Kroszonka-wydmuszka
— Wojciech Gołąbowski
Krótko o książkach: Na wieki wieków
— Wojciech Gołąbowski
Krótko o książkach: Fabularyzowany przewodnik turystyczny
— Wojciech Gołąbowski
Niewykorzystany potencjał
— Wojciech Gołąbowski
Krótko o książkach: „Londyn był okrutnym miejscem”
— Wojciech Gołąbowski
Nawet jeśli nie wierzysz w duchy, one wierzą w ciebie
— Wojciech Gołąbowski
Krótko o książkach: Pościg, a zarazem ucieczka
— Wojciech Gołąbowski
Krótko o książkach: W kosmos – na złamanie karku!
— Wojciech Gołąbowski
Historia w obrazkach: Pycha kroczy przed upadkiem
— Wojciech Gołąbowski
Urok małych książek: Dlaczego lepszy rydz?
— Wojciech Gołąbowski