Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

‹Relax #15›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułRelax #15
Data wydania1978
CyklRelax
Gatunekantologia, sensacja, SF
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk

Czar „Relaksu” #15: Mirmił – samobójca i dresiarz jak Superman
[„Relax #15” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
1 2 »
Przez cały 1977 rok „Relax” ukazywał się bardzo systematycznie – raz w miesiącu do kiosków „Ruchu” trafiał kolejny numer magazynu. Niestety, w roku następnym ta regularność została naruszona. Odstęp między skierowaniem do sprzedaży czternastej i piętnastej odsłony pisma wynosił bowiem dwa miesiące. Tym samym także nieco młodsi czytelnicy prasy w PRL-u odczuli nadchodzący wielkimi krokami kryzys.

Sebastian Chosiński

Czar „Relaksu” #15: Mirmił – samobójca i dresiarz jak Superman
[„Relax #15” - recenzja]

Przez cały 1977 rok „Relax” ukazywał się bardzo systematycznie – raz w miesiącu do kiosków „Ruchu” trafiał kolejny numer magazynu. Niestety, w roku następnym ta regularność została naruszona. Odstęp między skierowaniem do sprzedaży czternastej i piętnastej odsłony pisma wynosił bowiem dwa miesiące. Tym samym także nieco młodsi czytelnicy prasy w PRL-u odczuli nadchodzący wielkimi krokami kryzys.

‹Relax #15›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułRelax #15
Data wydania1978
CyklRelax
Gatunekantologia, sensacja, SF
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
To nie był szczególnie szczęśliwy rok, choć przyznać trzeba, że te, które miały nadejść wkrótce, okazały się dla Polski Ludowej jeszcze gorsze. W kraju narastał kryzys gospodarczy, który władze starały się kamuflować energiczną polityką „propagandy sukcesu”. Coraz wyraźniej było jednak widać, że „król jest nagi”. W sklepach brakowało towarów, a w nadmorskich kurortach wiele z nich sprzedawano jedynie za okazaniem dokumentów tożsamości, aby przypadkiem nie wykupili ich przybywający nad Bałtyk turyści z całego kraju. Jedną z nielicznych radości były zbliżające się Mistrzostwa Świata w piłce nożnej, tym razem rozgrywane w rządzonej przez juntę wojskową Argentynie. Polska reprezentacja – kierowana przez niepokornego i kontrowersyjnego Jacka Gmocha – dostała się na nie, pozostawiając w pokonanym polu między innymi Portugalię i Danię, bo Cyprem jeszcze się wówczas nikt w światku futbolowym nie przejmował. Drużyna wygrywała również kolejne spotkania sparingowe, nic więc dziwnego, że na czerwcowy czempionat wybierała się z wielkimi nadziejami, które zresztą podsycał jeszcze trener, zapewniając, że bez medalu nie wrócimy. Tymczasem na piętnasty numer „Relaksu” wielbiciele komiksu musieli czekać nieco dłużej niż zwykle – magazyn trafił bowiem do sprzedaży z miesięcznym opóźnieniem, czyli w marcu 1978 roku. Okładka ponownie niczym nie zaskoczyła, więcej nawet – zastosowano dokładnie ten sam patent, także kolorystyczny, co poprzednim razem. Czyli: główny kadr wyjęty z „Wywiadowcy XX wieku” (autorstwa Jerzego Wróblewskiego), a nad nim – mocno kontrastujące z ciemnym „dżinsowym” tłem – jasnopomarańczowe logo. Pod spodem natomiast na poziomym pasku umieszczono między innymi mały rysunek z kolejnej odsłony „Opowieści nie z tej Ziemi”. Nowością było zaś wrzucenie na obwolutę reklamy gry logicznej Mastermind – kolejnego produktu sygnowanego przez Krajową Agencję Wydawniczą. Pewnym zaskoczeniem mógł być z kolei wizerunek końskiego zadu oraz usadowionego na grzbiecie zwierzęcia strzelca, co zapowiadało powrót na łamy „Relaksu” zawieszonej kilka miesięcy wcześniej serii „Barwa i broń żołnierza polskiego”.
W listach od czytelników, tradycyjnie wydrukowanych na stronie drugiej, ponownie dominowały dobre rady i prośby. Niezwykle konstruktywną propozycję złożył redakcji niejaki „Tadzik” Moszkowicz z Rakszawy (zapewne uczeń którejś ze starszych klas podstawówki bądź jednej z pierwszych szkoły średniej), który napisał: „Prosiłbym bardzo, o ile to jest w waszej mocy, by zamieszczać fragmenty powieści znakomitych polskich pisarzy: Mickiewicza [sic!], Sienkiewicza, Prusa i innych”. Z tym Mickiewiczem to piekielnie intrygująca sprawa i myślę, że nie tylko twórcy „Relaksu”, ale również jak najbardziej współczesnej „Esensji” chętnie zapoznaliby się z powieściami – a niechby i nawet tylko z jedną powieścią – wieszcza Adama. Dalej też było interesująco, „Tadzik” sugerował bowiem: „Również bardzo ciekawe byłyby komiksy nowel, których mamy w naszej literaturze tak dużo”. Redakcja magazynu zachowała na szczęście zdrowy rozsądek i niezwykle roztropnie odpisała czytelnikowi ze wsi podkarpackiej tak: „Propozycja prezentowania w postaci komiksu dzieł literackich z lektury szkolnej jest kusząca (…). Taki komiks, oparty na dobrej, zalecanej przez szkołę literaturze, dość będzie zawierał przy tym wartości poznawczych i wychowawczych, by zyskać aprobatę rodziców i nauczycieli. Lecz będzie krył w sobie również wielkie niebezpieczeństwo: mniej pilni lub może tylko bardziej lekkomyślni uczniowie poprzestaną na kontakcie ze szkolną lekturą wyłącznie poprzez jej komiksową wersję. A to samej lektury nie zastąpi”. Można tylko podejrzewać, że czytający ten fragment nauczyciele języka polskiego klaskali z entuzjazmem. Inna sprawa, że „Tadzik” wpadł mimo wszystko na świetny z komercyjnego punktu widzenia pomysł; z jego realizacją trzeba było jednak poczekać do naszych czasów i zabrali się za to głównie twórcy filmowi.
kliknij aby powiększyć
kliknij aby powiększyć
Na otwarcie piętnastego „Relaksu” zafundowano spragnionym czytelnikom trzecią część „Wywiadowcy XX wieku”, której scenarzyści – Barbara Sokalówna i Jerzy Uśpieński – nadali tytuł „Największy wyczyn Ramsay’a” (uwaga! pisownia oryginalna). Superszpieg Richard Sorge – pół-Niemiec, pół-Rosjanin – wciąż przebywa w Chinach, skąd jednocześnie śle artykuły do pism w Niemczech oraz tajne raporty do mitycznej „centrali” (zupełnie jak kapitan Hans Kloss), której kierownictwo zasiada na „czerwonym” Kremlu. Różnymi sposobami udaje mu się pozyskiwać informacje, które następnie przekazuje do Moskwy zaufany radiotelegrafista Max Clausen. Tymczasem nadchodzi 1933 rok i w Niemczech do władzy dochodzą naziści. Sorge zostaje odwołany do Berlina, gdzie czeka na niego nowy przydział – korespondenta „Frankfurter Zeitung” (i przy okazji kilku innych gazet) w Tokio. Pod warunkiem jednak, że zostanie zaaprobowany przez nowych władców państwa. Rekomendacje zdobywa bez większych kłopotów, a wśród tych, którzy go popierają, znajduje się nawet sam Karl Haushofer. W stolicy Japonii aklimatyzuje się bardzo szybko. Z jednej strony udziela wydatnej pomocy pułkownikowi – a potem generałowi – Eugenowi Ottowi (attaché wojskowemu ambasady i rezydentowi wywiadu niemieckiego), z drugiej – tworzy własną, działającą na rzecz Kominternu, siatkę szpiegowską, w której znajdują się między innymi dziennikarze Branko Vukelić (z mieszanej rodziny serbsko-żydowskiej) i Hotsumi (w komiksie Hozumi) Ozaki (będący także doradcą premiera Kraju Kwitnącej Wiśni Fumimaro Konoego) oraz wzięty malarz portrecista Yotoku Miyagi. Mimo zainteresowania osobą Sorgego funkcjonariuszy Kempeitai, czyli cesarskiej żandarmerii wojskowej, pełniącej również zadania policji politycznej i służby kontrwywiadu, udaje mu się zdobyć niezwykle ważne dokumenty dotyczące zacieśniającej się współpracy między Berlinem a Tokio. Ich opublikowanie na polecenie Kremla wzbudza wściekłość Adolfa Hitlera, który natychmiast nakazuje wszczęcie dochodzenia admirałowi Wilhelmowi Canarisowi (co ciekawe, tę samą sympatyczną parkę mogliśmy podziwiać wcześniej w węgierskiej „Akcji Labirynt”).
kliknij aby powiększyć
kliknij aby powiększyć
Plusem trzeciej części „Wywiadowcy XX wieku” są tradycyjnie rysunki Jerzego Wróblewskiego. Warto przy okazji porównać ten odcinek serii z poprzednim, aby dostrzec, w jaki sposób grafik różnicuje twarze Azjatów – Chińczyków i Japończyków. Należy wspomnieć również o wzmiankowanej w „Największym wyczynie Ramsay’a” niezwykle intrygującej postaci Karla Haushofera – generała, profesora, filozofa i geopolityka, który spędził kilka lat na Dalekim Wschodzie i był gorącym orędownikiem współpracy nazistów z militarystami japońskimi. Prawdopodobnie był również członkiem okultystycznego Towarzystwa Thule, które miało duży wpływ na kształtowanie się ideologii narodowego socjalizmu, o czym szerzej można poczytać w książce francuskiego historyka Philippe’a Valode’a „Hitler i tajne stowarzyszenia” (2009). W zupełnie inny klimat wprowadził czytelnika czteroplanszowy „Komendant Bodajć nie wrócił”, będący czwartą odsłoną „Opowieści nie z tej Ziemi” Stefana Weinfelda (scenariusz) i Witolda Parzydły (rysunki). Tym razem uczestnicy sympozjum myślonautów usłyszeli historię podróży trzyosobowej załogi – poza tytułowym Bodajciem tworzyli ją jeszcze aspirant Ogos i nawigator Vin – na planetę 44-51-88. I choć scenarzysta wymyślił bardzo ciekawą koncepcję dotyczącą upływu czasu w tym pozaziemskim świecie, to jednak nie sposób pozbyć się wrażenia, że nie wykorzystał kryjącego się w niej potencjału, że jedynie prześlizgnął się po temacie. Poza tym na tle wcześniejszego komiksu Wróblewskiego znów ambiwalentne uczucia mogły budzić kadry namalowane przez Parzydłę, choć mimo wszystko trudno ich autorowi odmówić charakterystycznego i niepowtarzalnego stylu. Chyba tylko Bogusław Pawłowski („O tym, jak górnik Maślok Śmierdzirobótka kramarzył ze Skarbnikiem”, „Skrzydła”) rysował w zbliżony do niego sposób.
1 2 »

Komentarze

24 IX 2011   13:57:07

Po kliknięciu w miniaturkę "Konusa" otwiera się strona z "Wygnania".

24 IX 2011   15:12:27

Dzięki, poprawione

25 IX 2011   20:58:12

Fakt, że Marek Szyszko zrobił później olbrzymi postęp w stosunku do tego, co publikował w Relaksie, ale słowo "żenada" w stosunku do "Konusa" jest chyba przesadzone. Już tutaj widać, że znakomicie sobie daje radę z rysowaniem ludzi, zarówno pod wzlgędem anatomii jak i dynamiki ruchu.

06 VII 2014   20:50:30

Twierdzenie, że rysunki Szyszki są żenujące, jest żenujące.

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Dyskretny urok showbiznesu
Paweł Ciołkiewicz

24 IV 2024

Nestor Burma to prywatny detektyw, który ma skłonność, naturalną chyba u prywatnych detektywów, do wpadania w tarapaty. Po „Mgle na moście Tolbiac”, „Ulicy Dworcowej 120” oraz „Awanturze na Nation” dostajemy kolejny album z jego przygodami. „Chciałeś mnie widzieć martwą?” to opowieść o intrydze rozgrywającej się w świecie musicali.

więcej »

Przygody małych króliczków
Maciej Jasiński

23 IV 2024

„Opowieści z Bukowego Lasu” to kolejna już seria dla dzieci, którą od roku 2021 publikuje wydawnictwo Egmont. Tym razem mamy do czynienia z cyklem przeznaczonym dla najmłodszych czytelników, którzy dopiero stawiają pierwsze kroki w świecie komiksu.

więcej »

Impreza się rozkręca
Dagmara Trembicka-Brzozowska

22 IV 2024

Seria duetu Carbone & Gijé fabularnie rozwija się w bardzo ciekawym kierunku - widać to dosłownie z tomu na tom. Autorzy najwyraźniej mają zamiar stworzyć rozbudowaną opowieść fantastyczną z całkiem rozległym światem przedstawionym.

więcej »

Polecamy

Jedenaście lat Sodomy

Niekoniecznie jasno pisane:

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.