Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

John Bolton, Neil Gaiman
‹Arlekin i Walentynki›

Arlekin i Walentynki
EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułArlekin i Walentynki
Tytuł oryginalnyHarlequin Valentine
Scenariusz
Data wydaniamaj 2004
RysunkiJohn Bolton
PrzekładPaulina Braiter
Wydawca Egmont
ISBN-1083-237-9061-2
Format170×240
Cena16,90
Gatunekobyczajowy
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Arlekin i Walentynki str. 3.

Przerost formy nad treścią
[John Bolton, Neil Gaiman „Arlekin i Walentynki” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Komiks „Arlekin i walentynki” mógł stać się dziełem wybitnym, gdyby Neil Gaiman bardziej przyłożył się do swego zadania. Jednakże zamiast rozbudowanej opowieści o nieszczęśliwej miłości i samotności w wielkim mieście, otrzymaliśmy zaledwie szkic, nowelkę, punkt wyjścia.

Sebastian Chosiński

Przerost formy nad treścią
[John Bolton, Neil Gaiman „Arlekin i Walentynki” - recenzja]

Komiks „Arlekin i walentynki” mógł stać się dziełem wybitnym, gdyby Neil Gaiman bardziej przyłożył się do swego zadania. Jednakże zamiast rozbudowanej opowieści o nieszczęśliwej miłości i samotności w wielkim mieście, otrzymaliśmy zaledwie szkic, nowelkę, punkt wyjścia.

John Bolton, Neil Gaiman
‹Arlekin i Walentynki›

Arlekin i Walentynki
EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułArlekin i Walentynki
Tytuł oryginalnyHarlequin Valentine
Scenariusz
Data wydaniamaj 2004
RysunkiJohn Bolton
PrzekładPaulina Braiter
Wydawca Egmont
ISBN-1083-237-9061-2
Format170×240
Cena16,90
Gatunekobyczajowy
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Arlekin i Walentynki str. 3.
Gaiman – scenarzysta i pisarz – zawsze potrafił zaskoczyć czytelnika niekonwencjonalnymi pomysłami; uważany jest również za mistrza nastroju. Jego opowiadania, powieści i komiksy niosą ze sobą niepokój, sporą dawkę romantyzmu i wiele niezwykle trafnych przemyśleń na temat naszego życia i nurtujących ludzkość problemów (choć to ostatnie czyni często w sposób symboliczny, posługując się poetyckimi parabolami). Przyzwyczaił już czytelników do wysokiego poziomu swoich dzieł, dlatego tym boleśniejsze jest każde zetknięcie z twórczością Gaimana, która nie dorównuje jakością najlepszym jego dokonaniom. A tak jest niestety w przypadku „Arlekina i walentynek”.
W tej krótkiej historyjce – część komiksowa albumu to zaledwie trzydzieści plansz formatu zeszytowego – pisarz świadomie nawiązuje do szesnastowiecznych włoskich komedii dell’arte i wywodzących się z nich późniejszych o wiek francuskich wodewilów. Komiks nie ma w sobie jednak nic z komedii, generalnie trudne byłoby jego zaszeregowanie. Najbardziej trafne wydaje się określenie - często używane w odniesieniu do twórczości Edgara Allana Poe, E. T. A. Hoffmanna czy też niektórych opowiadań Iwana Turgieniewa - „opowieść niesamowita”. Znalazły się tu bowiem elementy grozy i urban fantasy. Nade wszystko jest „Arlekin…” przewrotną historią miłosną, rodzajem melodramatu bez happy endu. Głównym bohaterem jest tytułowy Arlekin (potraktujmy to pojęcie, oznaczające błazna, jako imię własne) nieszczęśliwie zakochany w swej Kolombinie, która w wersji Gaimana jest piękną, choć zdaje się wyjątkowo pechową, blondynką o imieniu Missy.
W dniu św. Walentego Arlekin wysyła dziewczynie bardzo nietypową „kartkę walentynkową”: jest nią jego własne serce, przybite do drzwi mieszkania szpilką od kapelusza. Ta przesyłka ze świata zmarłych wprawia Missy w zdumienie. Nic więc dziwnego, że stara się ona rozwikłać tajemnicę. Być może ostatnią w swoim życiu, bo wszystko wskazuje na to, że dziewczyna bliska jest podjęcia decyzji o samobójstwie, a może już nawet ją podjęła.
Nie wszystko jest w tym komiksie logiczne. Jeśli więc ktoś lubi, aby opowieść miała swą żelazną logikę, aby poszczególne wydarzenia bezpośrednio wynikały z siebie – może poczuć się zawiedziony. Gaiman przenosi nas bowiem do świata baśni i mitów, którym kierują przecież zupełnie inne zasady. Tu, zdaje się przekonywać nas pisarz, niemal wszystko jest możliwe. Mimo to „Arlekin…” jest również w dużej mierze opowieścią realistyczną. We współczesnym świecie coraz więcej jest bowiem samotnych młodych ludzi, żyjących z poczuciem beznadziejności, odczuwających osamotnienie jako osobistą porażkę, balansujących na krawędzi, za którą jest już tylko nicość, czarna dziura zwątpienia. Tacy są również bohaterowie tego komiksu.
Komiks ten mógł stać się dziełem wybitnym. Mógł, gdyby Gaiman przyłożył się bardziej do swego zadania. Jednakże zamiast rozbudowanej opowieści o nieszczęśliwej miłości i samotności w wielkim mieście, otrzymaliśmy zaledwie szkic, nowelkę, punkt wyjścia. Postaci Missy i Arlekina aż proszą się o więcej uwagi ze strony autora, o głębszą analizę psychologiczną, o retrospekcje z ich wcześniejszego życia. Nawet jeśli Gaimanowi bardzo zależało na tym, aby akcję zamknąć w jednym dniu (14 lutego), z czystym sumieniem mógł całą historię znacznie rozwinąć: nie zagospodarował przecież nawet całego popołudnia, a pozostały jeszcze wieczór i noc.
O ile scenariusz „Arlekina…” w efekcie rozczarowuje, bardzo dobre wrażenie robi strona graficzna komiksu. John Bolton postawił na realizm, jego rysunki przypominają nieco podkolorowane fotografie – niezwykle popularne w Polsce w końcu lat 50. i przez całe lata 60. monidła, czyli portrety malowane na podstawie zdjęć, starające się oddać jak najdokładniej piękno oryginału. W amerykańskim komiksie podobna technika stosowana jest nader rzadko. Dobrze więc się stało, iż Bolton pokusił się o taki właśnie formalny eksperyment. Wrażenie „monidłowości” komiksu podkreśla jeszcze fakt, iż praktycznie cały album – z małymi wyjątkami – to zbiór kadrów-portretów. Na pierwszym planie zawsze są ludzie; tło jest zdecydowanie mniej istotne: albo zakreślone zostało kilkoma konturami wyobrażającymi przedmioty, albo też jest rozmazane do tego stopnia, iż trudno stwierdzić, co znajduje się za plecami bohaterów. To kolejna informacja dla czytelnika, że najważniejsze są w „Arlekinie…” przeżycia Missy i jej nieżyjącego już adoratora. Szkoda jedynie, że Gaiman nie poświęcił im należytej uwagi…
koniec
27 lipca 2004

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Zagubiony w samym sobie
Andrzej Goryl

25 IV 2024

„Czarny Młot” to seria, która miała bardzo intrygujący początek, ciekawie się rozwijała, ale jej zakończenie było co najmniej rozczarowujące. Po drodze ukazało się też kilka komiksów pobocznych, które w większości nie prezentowały zbyt wysokiego poziomu. Podobnie sprawa się ma z najnowszą publikacją z tego uniwersum – albumem „Pułkownik Weird. Zagubiony w kosmosie”.

więcej »

Dyskretny urok showbiznesu
Paweł Ciołkiewicz

24 IV 2024

Nestor Burma to prywatny detektyw, który ma skłonność, naturalną chyba u prywatnych detektywów, do wpadania w tarapaty. Po „Mgle na moście Tolbiac”, „Ulicy Dworcowej 120” oraz „Awanturze na Nation” dostajemy kolejny album z jego przygodami. „Chciałeś mnie widzieć martwą?” to opowieść o intrydze rozgrywającej się w świecie musicali.

więcej »

Przygody małych króliczków
Maciej Jasiński

23 IV 2024

„Opowieści z Bukowego Lasu” to kolejna już seria dla dzieci, którą od roku 2021 publikuje wydawnictwo Egmont. Tym razem mamy do czynienia z cyklem przeznaczonym dla najmłodszych czytelników, którzy dopiero stawiają pierwsze kroki w świecie komiksu.

więcej »

Polecamy

Jedenaście lat Sodomy

Niekoniecznie jasno pisane:

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Narracja jak wino
— Dagmara Trembicka-Brzozowska

Dwunastoletni czarodziej w okularach
— Sławomir Grabowski

Z Furią nie do twarzy
— Sebastian Chosiński

Boże, zachowaj nas przed marnymi komiksami
— Jakub Gałka

Tegoż autora

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
— Sebastian Chosiński

Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński

Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński

„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński

Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński

W kosmosie też znają jazz i hip hop
— Sebastian Chosiński

Od Bacha do Hindemitha
— Sebastian Chosiński

Z widokiem na Manhattan
— Sebastian Chosiński

Duńczyk, który gra po amerykańsku
— Sebastian Chosiński

Awangardowa siła kobiet
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.