Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Władysław Krupka, Bogusław Polch
‹Tajemnica „Plaży w Pourville”›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTajemnica „Plaży w Pourville”
Scenariusz
Data wydanialuty 2013
RysunkiBogusław Polch
Wydawca Kultura Gniewu
ISBN978-83-60915-74-5
Cena19,90
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Para Żbików znowu w akcji
[Władysław Krupka, Bogusław Polch „Tajemnica „Plaży w Pourville”” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Kapitan Żbik powraca! Jest to już co prawda pułkownik w stanie spoczynku Żbik, włosy zmieniły mu kolor z granatowego na biały, ale to przecież on, nasz stary znajomy, przyjaciel harcerzy, wróg złodziei, kłusowników i gitowców. Obok niego młody i przystojny wnuk, a drętwe dialogi tylko budzą dawne wspomnienia „Kolorowych Zeszytów”…

Konrad Wągrowski

Para Żbików znowu w akcji
[Władysław Krupka, Bogusław Polch „Tajemnica „Plaży w Pourville”” - recenzja]

Kapitan Żbik powraca! Jest to już co prawda pułkownik w stanie spoczynku Żbik, włosy zmieniły mu kolor z granatowego na biały, ale to przecież on, nasz stary znajomy, przyjaciel harcerzy, wróg złodziei, kłusowników i gitowców. Obok niego młody i przystojny wnuk, a drętwe dialogi tylko budzą dawne wspomnienia „Kolorowych Zeszytów”…

Władysław Krupka, Bogusław Polch
‹Tajemnica „Plaży w Pourville”›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTajemnica „Plaży w Pourville”
Scenariusz
Data wydanialuty 2013
RysunkiBogusław Polch
Wydawca Kultura Gniewu
ISBN978-83-60915-74-5
Cena19,90
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
W tym miejscu, idąc tropem innych recenzentów, powinienem nakreślić rys historyczny, zaznaczyć, kim był kapitan (potem major) Żbik i dlaczego to postać kultowa. Ale – po pierwsze – czytelnicy „Esensji” to doskonale wiedzą, a – po drugie – wszystkie media, które wspominały o nowym komiksie Władysława Krupki i Bogusława Polcha o tym napisały. Szkoda więc czasu.
„Tajemnica Plaży w Pourville” to kolejna już próba reanimacji słynnego komiksowego milicjanta (przepraszam, wersja poprawna politycznie to „milicjanta z Kolorowych Zeszytów). Poprzednia, w której uczestniczył też scenarzysta dawnego cyklu Władysław Krupka, a w roli ilustratora wystąpił sam Michał „Śledziu” Śledziński, zakończyła się klapą. Wydany prze Mandragorę w 2006 roku zeszyt „Kim jest Biała Mewa” miał być początkiem czteroczęściowej serii, być może wielkim powrotem Żbika, ale został źle przyjęty przez czytelników i krytyków i na jednym albumie się skończyło. Mówię „poprzednia próba”, ale tak naprawdę to „Tajemnica Plaży w Pourville” pojawiła się jeszcze wcześniej – większość plansz opublikowano w „Bezpłatnym Tygodniku Poznańskim” jeszcze w roku 2004, na potrzeby dzisiejszego wydania dorysowano tylko zakończenie.
Dziś więc po raz kolejny otrzymujemy powrót Żbika – tym razem jako emerytowanego pułkownika MO, którego ogromne śledcze doświadczenie powoduje, że zapraszany wciąż jest do roli eksperta przy istotniejszych dochodzeniach. Jego operacyjną pałeczkę (jeśli pozwolicie na takie sformułowania) przejmuje jego wnuk, Michał Maciej Żbik, który nie jest zwykłym policjantem, lecz pracuje w CBŚ. I tu od razu nasuwa mi się pytanie – Żbika pożegnaliśmy w roku 1982, w odcinku, w którym dopiero robił podchody do płci przeciwnej – jakim więc cudem, 18 lat później (bo akcja komiksu zaczyna się w roku 2000) ma już dorosłego wnuka? Nawet na syna by było za wcześnie… Pozostanie to chyba na zawsze słodką tajemnicą scenarzysty, dziwne jednak, że nawet w procesie redakcji nikt na ten absurd nie zwrócił uwagi.
Wróćmy jednak do samego komiksu. Autentyczne zdarzenie kradzieży tytułowego obrazu Moneta w Poznaniu we wrześniu 2000 roku daje twórcom komiksu asumpt do przedstawienia kryminalnej fabuły, w której będą gangsterzy, nielegalny rynek dzieł sztuki, eksplodujące samochody i łodzie, wyprawy młodego Żbika do Paryża i Abu Dabi (których to wypraw – najzupełniej słusznie – zawsze ktoś mu zazdrości). Brzmi dynamicznie i efektownie, jest – jak to w Żbikowych komiksach – raczej mało angażująco, ze względu na słabo zarysowanych bohaterów, pospieszną narrację (aby domknąć wszystko na zaledwie 28 stronach) i drętwe dialogi. Cóż, to ostatnie to oczywiście stała cecha cyklu, mniej z pewnością przeszkadzająca w latach 70., dziś nadająca albumowi mimo wszystko pewnego retro uroku. Co do dwóch pierwszych problemów fabuły, przyczyną z pewnością jest chęć domknięcia całości w jednym zeszycie, być może by nie popełnić falstartu „Białej Mewy”, która właśnie otwierała całą większą historię, ale nie potrafiła nią na tyle zainteresować czytelników, by domagali się kolejnych albumów. Tak czy inaczej – ta skrótowość komiksowi nie służy, nawet porównując go do przecież narracyjnie mocno niedoskonałych starych „Żbików”. Czas też nie pomógł albumowi – bo w 2010 roku sprawa kradzieży ostatecznie się wyjaśniła i nie była to w żadnej mierze tak dramatyczna historia, jaką próbowali opowiedzieć tu Krupka i Polch. Dorobione jednak zgodne z faktami zakończenie jest jeszcze jednym rozdzierającym spójność fabuły elementem.
Co by nie mówić – nikt cudów po scenariuszu Krupki się tu nie spodziewał i mimo narzekań, jakoś bardzo od poziomu dawnych „Żbików” nie odbiega. Zapewne dzięki temu „Tajemnica Plaży w Pourville” ma pewien nostalgiczny urok i każe mi przyznać, że mimo faktu obcowania z komiksem co najwyżej średniej klasy, mam ochotę na kolejne przygody rodziny Żbików, mając nadzieję, że spośród wielu przyszłych zeszytów, kilka osiągnęłoby poziom przynajmniej przyzwoity. Zwłaszcza, że takie cykle powinny być na rynku dostępne. Wolałbym jednak, by nie rysował kolejnych części już Bogusław Polch. Przyznając, że dzięki „Według Daenikena” i „Funky’emu Kovalowi” był on bohaterem mego dzieciństwa, muszę jednak znów wpisać się w trendy krytykowania kreski późniejszego Polcha. O ile pewne elementy architektury czy technologii nie są tu złe, to ludzie wypadają fatalnie. Twarze są płaskie, bez wyrazu i ekspresji, sylwetki nakreślone niedbale. Polch zawsze był artystą, którego dzieła sprawdzały się, gdy długo cyzelował szczegóły. Odkąd nie ma na to czasu – rysunki wychodzą słabo.
Na koniec perełka albumu – parę słów o kapitalnym pomyśle na nawiązanie do starych zeszytów. Jak zapewne pamiętacie, w każdym z nich była skierowana do młodych pogawędka kapitana Żbika oraz albo rys historyczny dziejów Milicji Obywatelskiej (włącznie z „pełnymi chwały” latami 40. i 50.), albo cykl „Nauka i technika w służbie MO”. I tu też otrzymamy takie materiały, ale napisane przez Maxa Suskiego są genialną parodią starych tekstów, błyskotliwie też nawiązując do współczesnych przypadków policji, niekoniecznie jednak takich, którymi chciałaby się chwalić („Jęk syreny jest sygnałem, że gdzieś dzieje się coś interesującego – imieniny dzielnicowego, stawianie nowego fotoradaru, a może radiowóz wiózł właśnie zmęczonego komendanta do jego domu pod miastem?”). W przyszłym zeszycie poproszę o jakąś opowiastkę o orderze „Za ofiarność i odwagę”.
koniec
11 marca 2013

Komentarze

11 III 2013   13:55:38

Nie czytałem komiksu - chętnie przeczytam ale jeśli chodzi o "genialne parodie" to raczej działa to na mnei zniechęcająco...

11 III 2013   22:53:38

Ja znam fragmenty komiksu z takiej gazety "Bezpłatny Tygodnik Poznański", która ukazywała się albo codziennie, albo raz na tydzień i którą można było znaleźć w sklepach spożywczych na terenie Poznania i okolic. Same te fragmenty stały się dla mnie zachętą do przeczytania całego komiksu. Bo o samym kapitanie Żbiku coś słyszałam, ale nigdy nie czytałam o nim komiksów.

13 III 2013   13:02:39

te "genialne" parodie to akurat najbardziej żenujący element albumu.

08 X 2013   23:35:32

Dzisiaj kupiłam w Empiku ten komiks i przeczytałam go. Autorzy komiksu nawiązali do "Bezpłatnego Tygodnika Poznańskiego" i do doniesień medialnych w sprawie kradzieży tytułowego obrazu, co sprawia, jakby panowie Żbikowie - aczkolwiek postacie fikcyjne - naprawdę zajmowali się tą sprawą. Mnie tylko zastanawia, czy rzeczywiście ktoś z policji ruszał do Sopotu, do Paryża i do Abu Dabi w celu wyjaśnienia tej zagadki, czy te wyprawy i ci podejrzani to już jest wymysł scenarzysty.

14 X 2013   23:20:08

Ze wszystkich dodatkowych tekstów najbardziej rozbawił mnie ten o metodach policjantów na niesfornych kierowców, a zwłaszcza fragment o przedmiotach służących kierowcy do drapania się w głowę. Omal nie spadłam z fotela ze śmiechu, czytając ten kawałek. :D

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Zamknięcie etapu
Andrzej Goryl

19 IV 2024

Dziesiąty tom „Ms Marvel” jest jednocześnie ostatnim pisanym przez G. Willow Wilson – autorkę, która zapoczątkowała tę serię i stworzyła postać Kamali Khan. Scenarzystka prowadziła tę postać przez ponad pięćdziesiąt zeszytów, a jej cykl przez cały ten czas utrzymywał równy, wysoki poziom (z drobnymi potknięciami, nie rzutującymi na ogólną jakość). Jak wypadło zakończenie tej serii?

więcej »

Małe sprzeczki w nowej rodzinie
Maciej Jasiński

18 IV 2024

Pierwsze dwa tomy serii „Pan Borsuk i pani Lisica” były naprawdę interesującymi komiksami przedstawiającymi wspólne życie dwóch zupełnie obcych kulturowo rodzin. Pan Borsuk wychowujący samotnie trójkę dzieci oraz pani Lisica, która wraz z córką musiała uciekać przed myśliwymi – zamieszkali razem w norce, tworząc z czasem jedno gospodarstwo domowe. W kolejnych albumach czytelnicy będą mieli okazję lepiej poznać bohaterów.

więcej »

Piękny umysł
Paweł Ciołkiewicz

17 IV 2024

Życie nie rozpieszczało Wiktora. Wychowywał się bez ojca, a jego matka raczej nie była osobą, którą trudno uznać za wzór macierzyńskiej troskliwości. Wszystkie problemy chłopak rekompensował sobie zanurzaniem się w cudowny świat…, nie, nie baśni, lecz matematyki. To liczby i ich wzajemne relacje pochłaniały go bez reszty. A u źródeł tej fascynacji stało, rzecz jasna, poszukiwanie szczęścia.

więcej »

Polecamy

Batman zdemitologizowany

Niekoniecznie jasno pisane:

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część pierwsza
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Inne recenzje

Kapitan Żbik: Miłość, która prowadzi na manowce
— Sebastian Chosiński

Tegoż twórcy

Wyłącz ten telewizor!
— Marcin Osuch

Funky, Brenda, Ais i Satham grają fair
— Konrad Wągrowski

Esensja czyta dymki: Październik 2017
— Marcin Mroziuk, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Po prostu Relax!
— Marcin Osuch

Esensja czyta dymki: Kwiecień 2017
— Marcin Mroziuk, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Kapitan Żbik: Milicjant – „Rycerz Prawa”
— Sebastian Chosiński

Kapitan Żbik: Bo ja jestem, proszę pana, „na zakręcie”…
— Sebastian Chosiński

Kapitan Żbik: Żbik vs. „Kruk”
— Sebastian Chosiński

Kapitan Żbik: Cyrkowcy na sto fajerek
— Sebastian Chosiński

Kapitan Żbik: Wąż z Kraju Kwitnącej Wiśni
— Sebastian Chosiński

Tegoż autora

Kosmiczny redaktor
— Konrad Wągrowski

Statek szalony
— Konrad Wągrowski

Kobieta na szczycie
— Konrad Wągrowski

Przygody Galów za Wielkim Murem
— Konrad Wągrowski

Potwór i cudowna istota
— Konrad Wągrowski

Migające światła
— Konrad Wągrowski

Śladami Hitchcocka
— Konrad Wągrowski

Miliony sześć stóp pod ziemią
— Konrad Wągrowski

Tak bardzo chciałbym (po)zostać kumplem twym
— Konrad Wągrowski

Kac Vegas w Zakopanem
— Konrad Wągrowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.