Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 20 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Philippe Delaby, Jean Dufaux
‹Skarga Utraconych Ziem #7: Rycerze Łaski #3: Czarodziejka Sanctus›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułRycerze Łaski #3: Czarodziejka Sanctus
Scenariusz
Data wydaniasierpień 2014
RysunkiPhilippe Delaby
Wydawca Egmont
CyklSkarga Utraconych Ziem
ISBN978-83-281-0220-0
Cena29,99
Gatunekfantasy
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Za głosem serca i obowiązku
[Philippe Delaby, Jean Dufaux „Skarga Utraconych Ziem #7: Rycerze Łaski #3: Czarodziejka Sanctus” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Nieczęsto zdarza się, aby na kolejne tomy komiksowej serii trzeba było czekać za każdym razem cztery lata. A tak właśnie stało się w przypadku „Rycerzy Łaski”, drugiego czteroksięgu „Sagi Utraconych Ziem” autorstwa Jeana Dufaux (scenariusz) i Philippe’a Delaby’ego (rysunki). Na szczęście „Czarodziejka Sanctus” okazała się dziełem dużo ciekawszym od poprzedzającego ją „Gwinei Lorda”.

Sebastian Chosiński

Za głosem serca i obowiązku
[Philippe Delaby, Jean Dufaux „Skarga Utraconych Ziem #7: Rycerze Łaski #3: Czarodziejka Sanctus” - recenzja]

Nieczęsto zdarza się, aby na kolejne tomy komiksowej serii trzeba było czekać za każdym razem cztery lata. A tak właśnie stało się w przypadku „Rycerzy Łaski”, drugiego czteroksięgu „Sagi Utraconych Ziem” autorstwa Jeana Dufaux (scenariusz) i Philippe’a Delaby’ego (rysunki). Na szczęście „Czarodziejka Sanctus” okazała się dziełem dużo ciekawszym od poprzedzającego ją „Gwinei Lorda”.

Philippe Delaby, Jean Dufaux
‹Skarga Utraconych Ziem #7: Rycerze Łaski #3: Czarodziejka Sanctus›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułRycerze Łaski #3: Czarodziejka Sanctus
Scenariusz
Data wydaniasierpień 2014
RysunkiPhilippe Delaby
Wydawca Egmont
CyklSkarga Utraconych Ziem
ISBN978-83-281-0220-0
Cena29,99
Gatunekfantasy
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Wreszcie! Po średnich „Moriganach” (2004) i słabym „Gwinea Lordzie” (2008) doczekaliśmy się w końcu albumu, który dorównuje pierwszemu czteroksięgowi „Sagi Utraconych Ziem”. Co jednak samo w sobie wcale nie musi być wielką pochwałą, ponieważ i tamta seria nie była przez fanów zaliczana do arcydzieł w bibliografii Grzegorza Rosińskiego. Biorąc jednak pod uwagę, jak dużym rozczarowaniem był poprzedni – kompletnie nijaki, od strony fabularnej dosłownie rozłożony na łopatki – tom przygód Sill Valta i jego wiernego ucznia, Seamusa, „Czarodziejka Sanctus” (oryginalnie opublikowana przez oficynę Dargaud w czerwcu 2012 roku) jawi się niemalże jako dzieło wybitne. Oczywiście z pewnym przekąsem. Ale prawdą jest, że akcja została wreszcie konkretnie pchnięta do przodu; z fabuły wyeliminowano dłużyzny, a w kilku momentach belgijski scenarzysta Jean Dufaux (odpowiedzialny także za „Krucjatę” i „Sagę Valty”) pokusił się nawet o rozwiązania, które można uznać za emocjonujące.
Trzeci tom serii rozpoczyna bardzo mocny akcent. Przerażający Gwinea Lord dociera do wyspy Scarfa, aby dostąpić zaszczytu spotkania z samą Saavardą, zwaną też Mater Obscura, czyli istotą rządzącą wszystkimi Moriganami. To na jej polecenie ma pojmać młodą Sanctus, która choć była Moriganą, dzięki Światłu porzuciła mroczną stronę mocy i teraz, znając wszystkie sekrety demonicznych czarownic, stała się dla nich śmiertelnym zagrożeniem. W odnalezieniu jej ma pomóc Gwinei Lordowi tajemnicza kula fitchell, okrutna zabawka, która jeżeli dostanie się w niepowołane ręce, może nawet spowodować śmierć, ale która nie jest groźna dla potrafiących posługiwać się nią Morigan. Okrutny demon ochoczo przystępuje do wykonania zadania i w tym celu wyrusza do krainy, nad którą władzę sprawują ludzie z klanu Mildwynn – jedyni, którzy nie podpisali Wielkiej Karty, a więc tym samym nie urządzają polowań na czarownice. Istnieje bowiem duże prawdopodobieństwo, że właśnie tam może szukać schronienia była stronniczka ciemności.
Gwinea Lord uznawany jest za istotę niepokonaną i nieśmiertelną. Lecz to wcale nie oznacza, że nie ma kogo się obawiać. Jego największymi wrogami wciąż pozostają – służący Dobru – Rycerze Łaski, a wśród nich ten najgroźniejszy – mistrz Sill Valt. W tym samym czasie kiedy demon przebywa na Scarfie, uczeń Sill Valta, nowicjusz Seamus, przechodzi rytuał inicjacji. Zdawszy egzamin, zostaje pełnoprawnym Rycerzem Łaski i z miejsca otrzymuje odpowiedzialne zadanie. Ma ruszyć śladami czarodziejki Sanctus (z czego zresztą bardzo się cieszy, ponieważ zauroczony jest nią od pierwszego wejrzenia), podczas gdy jego nauczyciel zamierza wytropić i pokonać – jeśli to w ogóle możliwe – Gwineę Lorda. Ich drogi więc się rozchodzą. I tym samym fabuła komiksu rozbija się na dwa wątki. Od tej pory bowiem Dufaux będzie osobno śledził obfitującą w dramatyczne przygody podróż Seamusa do krainy Mildwynnu, jak i – już nie tak mocno absorbujące uwagę czytelnika – perypetie Sill Valta, który w tym tomie zdecydowanie zostaje zepchnięty na plan drugi. Co zresztą trudno skrytykować, skoro jego dawny uczeń, a teraz już równy mu Rycerz Łaski, dba o to, aby emocji nie brakowało.
Od strony fabularnej „Czarodziejka Sanctus” prezentuje się powyżej średniej. Mamy bowiem w tym tomie wszystko to, czego należy oczekiwać od sagi fantasy! Są więc demoniczne istoty z Piekła rodem (z deserem w postaci, wcześniej nieznanego, potwora Braghena) i odpowiednia porcja magii, zajmujące pościgi i pojedynki na śmierć i życie, zdrady i zaskakujące sojusze. Są też litry przelanej krwi. Lecz do tego seria Dufaux i Delaby’ego zdążyła nas już przyzwyczaić. W warstwie graficznej nie dzieje się nic spektakularnego, ale też nie musi – najważniejsze, że francuski rysownik bardzo umiejętnie, z zachowaniem odpowiedniego klimatu, potrafi odzwierciedlić fantastyczne wizje swego belgijskiego kolegi. Mroczny nastrój opowieści podkreślają też ciemne tonacje – brązy i szarości, przeobrażające się w burzowe chmury i zgniłą zieleń puszczy. O ciarki na plecach mogą też przyprawić wyobrażenia demonów – tych już znanych (jak Gwinea Lord czy Kryptos), ale i pojawiających się po raz pierwszy (vide wspomniani wcześniej Saavarda i Braghen). Dobrze, że na zwieńczenie serii nie będziemy musieli czekać już długo; ostatni tom czteroksięgu – „Sill Valt” – zapowiadany jest (zarówno we Francji, jak i w Polsce) na listopad tego roku.
koniec
27 sierpnia 2014

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Zamknięcie etapu
Andrzej Goryl

19 IV 2024

Dziesiąty tom „Ms Marvel” jest jednocześnie ostatnim pisanym przez G. Willow Wilson – autorkę, która zapoczątkowała tę serię i stworzyła postać Kamali Khan. Scenarzystka prowadziła tę postać przez ponad pięćdziesiąt zeszytów, a jej cykl przez cały ten czas utrzymywał równy, wysoki poziom (z drobnymi potknięciami, nie rzutującymi na ogólną jakość). Jak wypadło zakończenie tej serii?

więcej »

Małe sprzeczki w nowej rodzinie
Maciej Jasiński

18 IV 2024

Pierwsze dwa tomy serii „Pan Borsuk i pani Lisica” były naprawdę interesującymi komiksami przedstawiającymi wspólne życie dwóch zupełnie obcych kulturowo rodzin. Pan Borsuk wychowujący samotnie trójkę dzieci oraz pani Lisica, która wraz z córką musiała uciekać przed myśliwymi – zamieszkali razem w norce, tworząc z czasem jedno gospodarstwo domowe. W kolejnych albumach czytelnicy będą mieli okazję lepiej poznać bohaterów.

więcej »

Piękny umysł
Paweł Ciołkiewicz

17 IV 2024

Życie nie rozpieszczało Wiktora. Wychowywał się bez ojca, a jego matka raczej nie była osobą, którą trudno uznać za wzór macierzyńskiej troskliwości. Wszystkie problemy chłopak rekompensował sobie zanurzaniem się w cudowny świat…, nie, nie baśni, lecz matematyki. To liczby i ich wzajemne relacje pochłaniały go bez reszty. A u źródeł tej fascynacji stało, rzecz jasna, poszukiwanie szczęścia.

więcej »

Polecamy

Batman zdemitologizowany

Niekoniecznie jasno pisane:

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część pierwsza
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Historia w obrazkach: Racja stanu kontra chrześcijanie
— Sebastian Chosiński

Dopaść Lorda!
— Sebastian Chosiński

Historia w obrazkach: Płoń, Rzymie, płoń!
— Sebastian Chosiński

W poszukiwaniu nawróconego Zła
— Sebastian Chosiński

Czarownice od stu boleści
— Sebastian Chosiński

Historia w obrazkach: Nadciąga Apokalipsa!
— Sebastian Chosiński

Historia w obrazkach: Gdzie gladiatorów dwóch, tam krew lać się musi
— Sebastian Chosiński

Historia w obrazkach: Starożytne kuku na muniu
— Sebastian Chosiński

Warto czasem dać drugą szansę
— Wojciech Gołąbowski

Krótko o komiksach: Czerwiec 2005, cz. 2
— Artur Długosz, Wojciech Gołąbowski

Tegoż autora

Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński

Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński

„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński

Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński

W kosmosie też znają jazz i hip hop
— Sebastian Chosiński

Od Bacha do Hindemitha
— Sebastian Chosiński

Z widokiem na Manhattan
— Sebastian Chosiński

Duńczyk, który gra po amerykańsku
— Sebastian Chosiński

Awangardowa siła kobiet
— Sebastian Chosiński

Czekając na…
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.