Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 20 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »
Leonard jest geniuszem
Wyszukaj wMadBooks.pl
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić

Krótko o komiksach: Styczeń-luty 2003
[ - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl

Tomasz Kontny, Marcin Osuch, Tobiasz Piątkowski, Tomasz Sidorkiewicz

Krótko o komiksach: Styczeń-luty 2003
[ - recenzja]

Leonard jest geniuszem
Wyszukaj wMadBooks.pl
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Tomasz Kontny [50%]
Trudne początki
Leonard jest geniuszem. Przejawia się to w ciągłym tworzeniu bezużytecznych w większości wynalazków, wystawianiu swojego ucznia na śmiertelne niebezpieczeństwa (dla dobra nauki oczywiście), niszczeniu cudzej własności w wyniku kolejnych eksperymentów i pakowaniu się w kłopoty. Ale kto powiedział, że żywot geniusza jest łatwy?
Francuska seria o Leonardzie to jak dotąd 33 albumy i kilkadziesiąt lat wspólnej twórczości de Groota (scenariusz) i Turka (rysunek). Wydany właśnie w Polsce album „Leonard jest geniuszem” to pierwsza część serii. Od razu rzuca się w oczy, że to ramotka skierowana głównie do młodego odbiorcy – rysunki są bardzo duże, liczba kadrów na stronie i szczegółów w ich obrębie mocno ograniczona, a styl rysowania to stara francuska szkoła komiksu humorystycznego. Podobnie jest z dowcipami. Leonard swoimi wynalazkami powoduje sporo zamieszania, w wyniku którego zwykle obrywa jego uczeń. Ale dorośli nie znajdą tu niczego specjalnie zabawnego. Leonard to nie Mały Sprytek, ani Titieuf. Tylko dwie historyjki powodują głośniejszy rechot – ta o tajemniczym brodaczu i rolniku z kompleksem George′a („będę go ściskał i pieścił i ściskał i…”). W większości jest natomiast całkiem grzecznie i średnio zabawnie. Zaletą Leonarda jest to, że niektóre wynalazki dają rodzicom szansę na wykazanie się wiedzą i wyjaśnienie pociechom, co i jak działa. Historyjki zajmują od jednej do kilku stron, ale ze względu na naprawdę duże rysunki czytania nie ma wiele. Szkoda, że wydawcy nie zawsze udało się dobrze wymazać oryginalne francuskie napisy i zastąpić polskimi. Kolory w albumie również pozostawiają nieco do życzenia.
„Leonard jest geniuszem” to komiks przede wszystkim dla dzieci i ich rodziców, którzy w razie czego wybiją maluchom z głowy niebezpieczne pomysły, których jest w albumie kilka.
Gorn: Nawet śmierć
Wyszukaj wMadBooks.pl
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Tomasz Kontny [20%]
Zbędna bzdura
Armia czerwonookich ogrów atakuje należący do Gorna zamek. Ogry najwyraźniej czują, co się święci i usiłują zakończyć smutny żywot tego komiksu, zanim fabuła się rozkręci. Udana masakra mieszkańców zamku i bohaterski czyn dwójki ogrów – przebicie właściciela włości dzidą – w obliczu późniejszych wydarzeń zakrawają na wspaniałomyślność. Niestety, dzięki „niezwykłej” pomysłowości Tiburce Ogera, twórcy komiksu, Gorn w niematerialnej postaci wraca na ten świat ratować swoją ukochaną i szukać zemsty na zdradzieckiej wróżce…
Akcja komiksu rozgrywa się w świecie fantasy, w którym wszystko jest możliwe. I rzeczywiście Oger naprawdę pozwala sobie na wiele, każąc bohaterom ratować zamki śpiewem, wbijać się statkami w mury obronne i wpadać na piwo w ramach rozgrzewki przez rzezią. Autor nie umie dobrze sprzedać swoich pomysłów czytelnikowi, z bohaterami trudno sympatyzować, a dowcipy, których w albumie sporo, nie śmieszą. Co gorsza, w wolnych chwilach Gorn lakonicznie dzieli się z czytelnikiem przeżyciami natury wewnętrznej. Całe szczęście, że robi to oszczędnie, bowiem strona tekstowa albumu jest wyjątkowo infantylna. Gwoździem do trumny „Gorna” jest oprawa graficzna. Groteskowe i karykaturalne rysunki, powykręcane w dziwnych wygibasach wielkookie postaci i irytujący zwyczaj dorysowywania wszystkim kobietom sterczących sutków. 46 stron radosnej i bardzo kolorowej twórczości Ogera to zbyt wiele. I tylko ogry znów ratują sytuację, wyglądając jak przystało na ogry. Czyli brzydko.
Jako mroczna powieść graficzna dla dorosłych „Gorn” osiada na dnie oferty krajowych wydawnictw. Jako komiks dla młodszego odbiorcy wywoła zaciekłą nienawiść następnego pokolenia do komiksu w ogóle. Potencjalną grupą odbiorców „Gorna′” wydają się osobnicy nieczytający komiksowych recenzji i przypadkowe ofiary akcji reklamowej wydawnictwa, który w dodatku sprzedaje „Gorna” w twardej oprawie, na jaką ten nie zasługuje. Strzeżcie się nieumarłego!
Pakt
Wyszukaj wMadBooks.pl
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Tomasz Sidorkiewicz [30%]
I jeszcze jeden pakt z demonami
Od czasu zakończenia poprzedniego tomu u głównego bohatera Gorna niewiele się zmieniło. Nadal nie żyje. Na samym początku „Paktu” pani Gorge – wojowniczce, u której zatrzymał się nasz bohater – udaje się uratować przed atakiem dzikiej bestii gromadkę ocalałych z pogromu pobliskiej osady mieszkańców. Prowadzi uciekinierów z nizin do swojej wioski, by tam udzielić im schronienia. I tak zaczną się kłopoty, w wyniku których Gorn trafi do piekła i zawrze tytułowy pakt ze demonami. Umożliwi mu on pokonanie istoty, która przyczyniła się do jego śmierci (vide część pierwsza).
A w międzyczasie będziemy mieli okazję poznać rozterki głównego bohatera (niezwykle przypominające te, które przeżywał inny, równie martwy jak Gorn, amerykański bohater z Image Comics – Spawn), obejrzeć kilka dynamicznych scen starć mieszkańców wioski z mrocznymi przybyszami i obejrzeć kilka równie mrocznych rytuałów.
Drugi tom komiksu zmienił nieco ton – mniej w nim humorystycznych gagów, których pełno było w otwierającym cykl tomie „Gorn: Nawet śmierć…”. Brakuje też niezwykłych magicznych postaci zaludniających karty pierwszego tomu oraz odkrywania geografii krainy, w której przyszło żyć bohaterom komiksu. W „Gorn: Pakt” miejsce akcji komiksu ogranicza się głównie do jednej wioski i jej otocznia (oraz krótkiego piekielnego epizodu).
W ilustracjach wyróżniają się przede wszystkim charakterystyczne wielkie oczy z gigantycznymi rzęsami oraz czerwone policzki i równie czerwone nosy większości bohaterek. Te zniekształcone, groteskowe twarze, w zetknięciu z coraz poważniejszym, ocierającym się o klimaty grozy scenariuszem tworzą rozbieżność nie do strawienia. Komiks gubi się gdzieś pomiędzy dark fantasy (w scenariuszu) a komiksem humorystycznym (w rysunku).
48 stron w kartonowej oprawie za 19,80 to przerost formy nad treścią, a wszystko wskazuje na to, że kolejne tomy będą jeszcze droższe. W przygotowaniu jeszcze sześć (!) części sagi. Być może w kolejnych tomach sytuacja się poprawi. Na razie jest ledwie dostatecznie.
Wyszukaj wMadBooks.pl
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Marcin Osuch [70%]
Do trzech razy sztuka
„Cubitus – najlepsze z najlepszych” to zbiór jednostronicowych historyjek o przygodach psa z żółtym ogonem, jego pana – Tomasza, przyjaciela Marcelka oraz kota Marszałka. Jest to już trzecia próba zdobycia polskich odbiorców przez sympatycznego pieska. Co ciekawe za każdym razem występował pod innym imieniem, poczynając od Kubusia (wyd. „Orbita”), poprzez Domela (wersja anime) aż po oryginalnego Cubitusa.
Cubitus pojawił się po raz pierwszy w roku 1968. Jego ojcem był, nieżyjący już, Belg – Luc Dupanloup (1945 -2000). Artysta ten studiował w Akademii Sztuki w Brukseli w latach 60. Swoją komiksową karierę rozpoczął w magazynie „Tintin” właśnie od historii o Cubitusie. Pracując pod oryginalnie brzmiącym pseudonimem tworzył i współtworzył wiele serii komiksowych, m.in.: „Chlorophylle”, „Niky”. Był laureatem wielu nagród, a Cubitus, jego najbardziej znany bohater, doczekał się nawet znaczka pocztowego ze swoją podobizną, wydanego przez belgijską pocztę.
Epizody zawarte w „Najlepszych z najlepszych” chronologicznie są wcześniejsze od tych zawartych w albumie „Orbity”. Widać dosyć wyraźnie, że autor był dopiero na początku budowania świata swojego kudłatego bohatera i jego przyjaciół. Historyjkom tym brak jest jeszcze tego, co buduje nastrój i charakter opowiadania – nawet jednostronicowego. W dużo większym stopniu autor kładl nacisk na końcową puentę, często zbyt nachalną.
Nie zmienia to faktu, że „Cubitus – najlepsze z najlepszych” jest ciekawą pozycją dla fanów komiksu. Należy się cieszyć, że polski czytelnik może zapoznać się z tym, co powstawało na Zachodzie wtedy gdy my mieliśmy do dyspozycji tylko Kapitana Żbika.
Wielkie roboty
Wyszukaj wMadBooks.pl
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Tobiasz Piątkowski
Nieodłączny element
Dzięki godnej podziwu konsekwencji wydawnictwa WANEKO, wielbiciele japońskiej szkoły komiksu mają przyjemność po raz szósty poznawać tajniki powstawania mangi. Tym razem rzecz dotyczy kwestii istotnej, nie tylko dlatego, że wielkie roboty są nieodłącznym elementem wielu mangowych fabuł, a dla Japończyków stanowią integralną część kultury masowej. Dla sporej grupy fanów skończenie niepraktyczne, dziwacznie uzbrojone machiny stały się wprowadzeniem w świat japońskiego komiksu i animacji.
Zanim czytelnik podda się czarowi wspomnień kosmicznych starć bohaterów sagi „Macross”, kilka słów o podręczniku. Poziom edytorski jest jak zwykle wysoki: sztywna okładka, solidny grzbiet, który znosi nawet brutalne traktowanie. Spora objętość (prawie 130 stron) skrywa zaś skarbnicę wiedzy dla początkującego mechadesignera: od podstaw takich jak kształtowanie sylwetki i właściwa jej kompozycja, przez przegląd poszczególnych części i możliwych wariantów rąk, nóg, korpusów, chwytaków itp., aż po wskazówki co do przedstawiania różnych rodzajów powierzchni i wykończeń. Sumienność autora nie budzi większych zastrzeżeń. Miłośnicy klasycznych maszyn rodem z „Patlabor” czy wymienionego już „Macross”, odnajdą tutaj swych ulubieńców. Natomiast zwolennicy bardziej militarnie zorientowanych konstrukcji typu Gasaraki, otrzymali odrębny rozdział. Także fani delikatniejszej (i o kilka pięter mniejszej) odmiany gatunku mogą od tej pory trenować rysowanie robotów-kobiet czy „muskularnych biocybernetycznych biustów”. Autor zadbał o kilka zabawnych fragmentów związanych z techniczno-anatomiczną nomenklaturą, co podchwyciły autorki przekładu. Nie mogło się również obyć bez zastosowania technik grafiki 3D, które ilustrują wykorzystanie zgromadzonych informacji dla stworzenia oryginalnych projektów. Zawiedzeni poczują się jedynie ci, którzy w połączeniu inżynierii genetycznej i nowoczesnego uzbrojenia spod znaku „Neon Genesis Evangelion” upatrują szczytu osiągnięć mangaków – podręcznik powstały w 1998 roku ich nie uwzględnia.
Tyle jeśli chodzi o przegląd zawartości. Czas na podsumowania i refleksje. Po pierwsze: szósta odsłona cyklu „Jak powstaje manga” utrzymuje poziom, do którego przyzwyczajeni są jego odbiorcy. Zaczynający przygodę z komiksem, nie tylko mangą, znajdą tutaj wiele praktycznych wskazówek, które pomogą im zaludniać cyberpunkowe metropolie, czy space operowe porty kosmiczne. Może zwiększy to szacunek dla poprawności wykonania elementów technicznych, o co chwilowo trudno w polskim komiksie, kończącym często na pierwszy planie. Po drugie: ciekawe, że jak dotąd w naszym kraju nie ukazała się podobna pozycja traktująca o zachodniej odmianie komiksu. Co stało się ze spuścizną Willa Eisnera i Jacka Kirby?
koniec
31 stycznia 2003

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Idź do krateru wulkanu Snæfellsjökull…
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

20 IV 2024

Powieść „Podróż do wnętrza Ziemi” Juliusza Verne′a została opublikowana w 1864 roku i choć nawet wówczas zaprezentowane w niej teorie miały w sobie o wiele więcej z fantastyki niż nauki, to do dziś zachwyca kolejne pokolenia czytelników. Dla tych, którzy wolą rysunki od żywego tekstu, Egmont przygotował jej wierną adaptację komiksową.

więcej »

Zamknięcie etapu
Andrzej Goryl

19 IV 2024

Dziesiąty tom „Ms Marvel” jest jednocześnie ostatnim pisanym przez G. Willow Wilson – autorkę, która zapoczątkowała tę serię i stworzyła postać Kamali Khan. Scenarzystka prowadziła tę postać przez ponad pięćdziesiąt zeszytów, a jej cykl przez cały ten czas utrzymywał równy, wysoki poziom (z drobnymi potknięciami, nie rzutującymi na ogólną jakość). Jak wypadło zakończenie tej serii?

więcej »

Małe sprzeczki w nowej rodzinie
Maciej Jasiński

18 IV 2024

Pierwsze dwa tomy serii „Pan Borsuk i pani Lisica” były naprawdę interesującymi komiksami przedstawiającymi wspólne życie dwóch zupełnie obcych kulturowo rodzin. Pan Borsuk wychowujący samotnie trójkę dzieci oraz pani Lisica, która wraz z córką musiała uciekać przed myśliwymi – zamieszkali razem w norce, tworząc z czasem jedno gospodarstwo domowe. W kolejnych albumach czytelnicy będą mieli okazję lepiej poznać bohaterów.

więcej »

Polecamy

Batman zdemitologizowany

Niekoniecznie jasno pisane:

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część pierwsza
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Inne recenzje

Nieodłączny element
— Tobiasz Piątkowski

Do trzech razy sztuka
— Marcin Osuch

Z tego cyklu

Sielanka nigdy nie trwa wiecznie
— Marcin Mroziuk

Zły wampir i nierozgarnięci bohaterowie
— Miłosz Cybowski

NieZjawiskowy spadek formy
— Wojciech Gołąbowski

Bohaterowie, jakich potrzebujemy
— Dagmara Trembicka-Brzozowska

W pięknym lesie
— Maciej Jasiński

Dlaczego dziupla
— Wojciech Gołąbowski

Legendy miejskie
— Dagmara Trembicka-Brzozowska

Conan jakich wielu
— Miłosz Cybowski

Machlojki w zimowej wiosce
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Coś tu nie wyszło
— Dagmara Trembicka-Brzozowska

Tegoż twórcy

Krew bizonów
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Żurnal
— Wojciech Gołąbowski

Mowa milczącego ciała. A nawet dwóch
— Wojciech Gołąbowski

Oby tylko na papierze
— Wojciech Gołąbowski

I’m your man...
— Wojciech Gołąbowski

Łubudu!
— Wojciech Gołąbowski

W kolejnych opałach
— Wojciech Gołąbowski

Jak powstaje mięso
— Michał R. Wiśniewski

Rozczarowanie
— Robert Adler

Oci ciornyje...
— Wojciech Gołąbowski

Tegoż autora

Uczmy się języków!
— Marcin Osuch

Po komiks marsz: Kwiecień 2024
— Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch

„Szalony Kojot” przez dwie chmury?
— Marcin Osuch

Aparat, góry, człowiek
— Marcin Osuch

Niech prezydent się tym zajmie
— Marcin Osuch

Po komiks marsz: Marzec 2024
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Po komiks marsz: Luty 2024
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Ratunek czy porwanie?
— Marcin Osuch

Zatrzymane w słowach
— Marcin Osuch

Broń i pieniądze
— Marcin Osuch

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.