Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Władysław Krupka, Jan Rocki
‹Kapitan Żbik #4: Dziękuję, kapitanie›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKapitan Żbik #4: Dziękuję, kapitanie
Scenariusz
Data wydaniaczerwiec 2015
RysunkiJan Rocki
Wydawca ONGRYS
CyklKapitan Żbik
ISBN9788361596608
Cena12,00
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Kapitan Żbik: Marsjanie w poniemieckich bunkrach
[Władysław Krupka, Jan Rocki „Kapitan Żbik #4: Dziękuję, kapitanie” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Ta historia została już raz opowiedziana. Ale wówczas ukazała się jedynie jako komiks prasowy na łamach „Wieczoru Wrocławia”. Kilka miesięcy później, szukając materiału na kolejny „kolorowy zeszyt” z kapitanem Żbikiem, zdecydowano się do niej wrócić. Przy okazji nieco ją rozbudowano oraz – co najistotniejsze – zmieniono niezwykle ważny szczegół dotyczący rozwiązania zagadki. Inny był też rysownik.

Sebastian Chosiński

Kapitan Żbik: Marsjanie w poniemieckich bunkrach
[Władysław Krupka, Jan Rocki „Kapitan Żbik #4: Dziękuję, kapitanie” - recenzja]

Ta historia została już raz opowiedziana. Ale wówczas ukazała się jedynie jako komiks prasowy na łamach „Wieczoru Wrocławia”. Kilka miesięcy później, szukając materiału na kolejny „kolorowy zeszyt” z kapitanem Żbikiem, zdecydowano się do niej wrócić. Przy okazji nieco ją rozbudowano oraz – co najistotniejsze – zmieniono niezwykle ważny szczegół dotyczący rozwiązania zagadki. Inny był też rysownik.

Władysław Krupka, Jan Rocki
‹Kapitan Żbik #4: Dziękuję, kapitanie›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKapitan Żbik #4: Dziękuję, kapitanie
Scenariusz
Data wydaniaczerwiec 2015
RysunkiJan Rocki
Wydawca ONGRYS
CyklKapitan Żbik
ISBN9788361596608
Cena12,00
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Opublikowana w 1969 roku, jako czwarty odcinek cyklu o kapitanie Janie Żbiku, zeszytowa wersja „Dziękuję, kapitanie” nie różni się aż tak bardzo w warstwie fabularnej od wcześniejszego o rok wydania prasowego. Mimo że historia została rozbudowana do trzydziestu dwóch plansz znacznie większego formatu, nie dorzucono do niej zbyt wielu nowych elementów. Jedynie pod względem graficznym było to w zasadzie premierowe dzieło – nie dość, że wydrukowane w kolorze (choć poligrafia wciąż pozostawiała wiele do życzenia), to na dodatek zilustrowane przez innego grafika. Zamiast Zbigniewa Sobalę, wydawnictwo Sport i Turystyka tym razem zaprosiło do współpracy niejakiego Jana Rockiego, dla którego był to pierwszy i zarazem ostatni Żbik w karierze. Ba! całkiem prawdopodobne, że już nigdy więcej nie narysował żadnego komiksu, a przynajmniej nie zrobił tego pod tym właśnie nazwiskiem.
Twórcą scenariusza pierwotnej wersji tej opowieści był Władysław Krupka, natomiast w przypadku wydania zeszytowego oficjalnie zarejestrowano jeszcze jednego autora fabuły – Zbigniewa Safjana (pisarza i scenarzystę filmowego, znanego z seriali „Stawka większa niż życie” czy „Najważniejszy dzień życia” oraz powieści – także sfilmowanych – „Potem nastąpi cisza”, „Kanclerz”, „Strach”, „Pole niczyje”). Dlaczego tak się stało, trudno po tak długim czasie odpowiedzieć, tym bardziej że Safjan od ponad czterech lat spoczywa już w grobie. W każdym razie wydaje się mało prawdopodobne, aby dane mu było w jakiś istotny sposób wzbogacić akcję komiksu, ponieważ różnice w porównaniu z tym, co ujrzało światło dzienne na łamach „Wieczoru Wrocławia”, są kosmetyczne. Najistotniejszą jest zamiana głównego czarnego charakteru opowieści. Rodzą się więc pytania: Czy to właśnie był wkład Safjana? A jeśli tak, to czy naprawdę tak bardzo znaczący, aby fundować mu tantiemy z tytułu praw autorskich?
„Dziękuję, kapitanie” zaczyna się od bardzo mocnego akcentu. Nocą na drodze poza miastem z jadącego samochodu zostaje wyrzucony człowiek. Parę godzin później znajduje go milicja. Lekarz stwierdza pęknięcie czaszki, najprawdopodobniej spowodowane uderzeniem głową o asfalt. Znaleziony przy zwłokach dowód osobisty pozwala natychmiast określić tożsamość denata. Okazuje się, że to nie byle kto, lecz sam dyrektor zakładów chemicznych w Marianowie, Edward Klecki. Funkcjonariusze z miejsca udają się do fabryki, aby przesłuchać pracowników; zastępca Kleckiego i główny technolog wystawiają mu jak najlepszą opinię – był, ich zdaniem, nie tylko świetnym organizatorem, ale także znakomitym fachowcem. Znacznie mniej do powiedzenia mają sekretarka i portier; nawet zeznania przywiezionej z domu gospodyni nie posuwają śledztwa naprzód. Kapitan Żbik, dywagując z porucznik Olą Malicką, rozważa różne warianty – może to była zemsta? nieudolna próba rabunku? albo jakieś porachunki sprzed lat? Wszak w latach 60. XX wieku wciąż jeszcze zdarzało się, że ludzie brali odwet za wydarzenia z czasów okupacji. Kto wie, może Klecki naraził się komuś ćwierć wieku temu.
W każdym razie Żbik wraca do domu zrezygnowany. I wtedy nagle akcja nabiera rozpędu. W mieszkaniu kapitana pojawia się nieoczekiwany gość – to sekretarka zamordowanego dyrektora zakładów chemicznych. Opowiada o swoich obawach, o ludziach, którzy ją „pilnują” i prawdopodobnie też śledzą. Ale kto to jest i dlaczego? Co wspólnego miał z nimi Klecki? Na te pytania Żbik musi teraz znaleźć odpowiedź. I to znacznie szybciej, niż mu się wydaje. Wkrótce po wyjściu od kapitana kobieta zostaje bowiem porwana; chwilę później bandyci uprowadzają także milicjanta. Trop wiedzie do położonych nieopodal Marianowa Lisich Grot, w których znajdują się poniemieckie bunkry. Pewne jest, że kryją one jakąś tajemnicę. Tylko czy Żbik zdąży ją poznać, zanim wyląduje na dnie jeziora, by stać się pokarmem dla drapieżnych rybek? Co gorsza, jego śmierć będzie oznaczała także śmierć sekretarki, ponieważ tylko on jest w stanie ją uratować. A czy szarmancki i bohaterski stróż prawa może pozwolić na to, by przez jego nieudolność zginęła młoda i niewinna kobieta?
„Dziękuję, kapitanie” to w zasadzie kolejny, po rozpisanym na trzy części „Ryzyku”, Żbik dla dorosłych. Pod wieloma względami przypomina on bowiem kręcone w tamtym czasie filmy oraz publikowane w formie opowiadań (na przykład w serii „Ewa wzywa 07…”) i powieści tak zwane „kryminały milicyjne”, na które tak uroczo psioczył w swoich felietonach nieżyjący już poeta Stanisław Barańczak. Mamy przecież do czynienia z morderstwem i usiłowaniami kolejnych zabójstw; od czasu do czasu dochodzi do ostrego mordobicia; poza tym w fabułę nie są zamieszane ani dzieci, ani młodzież, co niebawem stanie się normą cyklu. Widocznie na początku publikowania „kolorowych zeszytów” z dzielnym kapitanem w roli głównej nie określono jeszcze do końca targetu – i dzisiaj, z perspektywy prawie pięćdziesięciu lat od premiery, wcale nie powinno to być odbierane jako zarzut. Wręcz przeciwnie! Autorzy scenariusza (przede wszystkim major Krupka) dzięki temu bardziej skupiają się na procedurach milicyjnych, co maksymalnie zbliża fabułę do rzeczywistości.
Pewne, choć niewielkie, zmiany dostrzegalne są również w warstwie graficznej. Jan Rocki rysuje podobnie do Zbigniewa Sobali. Stosunkowo najgorzej radzi sobie jednak, jak i jego kolega po fachu, z postaciami – twarze najczęściej przypominają jasne bądź ciemne plamy, trudno więc pisać o jakiejkolwiek mimice; bardziej domyślamy się, z kim mamy do czynienia, niż rozpoznajemy bohatera. Pojawia się za to, potraktowane malarsko, tło. A że grafik całkiem nieźle radzi sobie ze światłocieniem, w kilku kadrach wypada to nawet zaskakująco atrakcyjnie wizualnie. Zmiana ilustratora, choć zapewne przypadkowa, była krokiem we właściwym kierunku. Głównie dlatego, że poszukując kolejnych, coraz lepszych plastyków, wydawca już niebawem zadanie rysowania Żbika powierzy startującemu tym samym do wielkiej – jak się potem okaże – światowej kariery… Grzegorzowi Rosińskiemu.
koniec
13 kwietnia 2016

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Zagubiony w samym sobie
Andrzej Goryl

25 IV 2024

„Czarny Młot” to seria, która miała bardzo intrygujący początek, ciekawie się rozwijała, ale jej zakończenie było co najmniej rozczarowujące. Po drodze ukazało się też kilka komiksów pobocznych, które w większości nie prezentowały zbyt wysokiego poziomu. Podobnie sprawa się ma z najnowszą publikacją z tego uniwersum – albumem „Pułkownik Weird. Zagubiony w kosmosie”.

więcej »

Dyskretny urok showbiznesu
Paweł Ciołkiewicz

24 IV 2024

Nestor Burma to prywatny detektyw, który ma skłonność, naturalną chyba u prywatnych detektywów, do wpadania w tarapaty. Po „Mgle na moście Tolbiac”, „Ulicy Dworcowej 120” oraz „Awanturze na Nation” dostajemy kolejny album z jego przygodami. „Chciałeś mnie widzieć martwą?” to opowieść o intrydze rozgrywającej się w świecie musicali.

więcej »

Przygody małych króliczków
Maciej Jasiński

23 IV 2024

„Opowieści z Bukowego Lasu” to kolejna już seria dla dzieci, którą od roku 2021 publikuje wydawnictwo Egmont. Tym razem mamy do czynienia z cyklem przeznaczonym dla najmłodszych czytelników, którzy dopiero stawiają pierwsze kroki w świecie komiksu.

więcej »

Polecamy

Jedenaście lat Sodomy

Niekoniecznie jasno pisane:

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.