Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 24 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Enki Bilal, Jean-Pierre Dionnet
‹Eksterminator 17›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułEksterminator 17
Scenariusz
Data wydaniapaździernik 2016
RysunkiEnki Bilal
PrzekładWojciech Birek
Wydawca Kurc
ISBN978-83-921387-8-5
Format64s. 210×297mm; oprawa twarda
Cena45,—
GatunekSF
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

I wolność dla wszystkich… androidów
[Enki Bilal, Jean-Pierre Dionnet „Eksterminator 17” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
O ile Enki Bilal jest autorem, którego nie trzeba miłośnikom komiksów przedstawiać, o tyle jeden z pierwszych jego komiksów – narysowany do scenariusza Jeana-Pierre’a Dionneta „Eksterminator 17” z 1979 roku – należy do mniej znanych dzieł twórcy „Trylogii Nikopola”.

Paweł Ciołkiewicz

I wolność dla wszystkich… androidów
[Enki Bilal, Jean-Pierre Dionnet „Eksterminator 17” - recenzja]

O ile Enki Bilal jest autorem, którego nie trzeba miłośnikom komiksów przedstawiać, o tyle jeden z pierwszych jego komiksów – narysowany do scenariusza Jeana-Pierre’a Dionneta „Eksterminator 17” z 1979 roku – należy do mniej znanych dzieł twórcy „Trylogii Nikopola”.

Enki Bilal, Jean-Pierre Dionnet
‹Eksterminator 17›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułEksterminator 17
Scenariusz
Data wydaniapaździernik 2016
RysunkiEnki Bilal
PrzekładWojciech Birek
Wydawca Kurc
ISBN978-83-921387-8-5
Format64s. 210×297mm; oprawa twarda
Cena45,—
GatunekSF
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Tytułowy Eksterminator 17 to android, który służy w siłach zbrojnych Konsorcjum. W dniu, w którym twórca androidów, nazywany przez wszystkich Mistrzem, ma odejść na zasłużoną emeryturę, armia robotów zostaje wysłana na planetoidę Novack, w celu stłumienia buntu. W walkach z androidami rebelianci są bez szans i bardzo szybko zostają zmuszeni do kapitulacji. W momencie ratyfikacji traktatu pokojowego wszystkie androidy przebywające na planetoidzie zostają nieodwracalnie zdezaktywowane. Takie rozwiązanie jest znacznie szybsze niż sprowadzanie ich z powrotem na ziemię, a dodatkowo Konsorcjum unika dzięki temu potencjalnych komplikacji prawnych. Jednak ta rutynowa w gruncie rzeczy akcja kończy się w sposób, którego nikt nie mógł przewidzieć.
Traf chciał bowiem, że twórca androidów – nadzorujący przebieg tej akcji po raz ostatni przed zakończeniem swej służby – dostrzegł na jednym z monitorów właśnie wspomnianego Eksterminatora 17, czyli swe pierwsze udane, dzieło, w które włożył całą swoją duszę. A nawet nieco więcej – do skonstruowania tego androida Mistrz użył bowiem swoich komórek. Dzięki temu robot jest czymś więcej niż zwykłym sobowtórem – pomiędzy człowiekiem i maszyną istnieje trwała więź. Właśnie dlatego wiadomość o dezaktywacji wszystkich androidów – między innymi „siedemnastki” – wywołuje w nim szok oraz skłania do refleksji nad własnymi dokonaniami. Mistrz nie jest najwyraźniej zadowolony z tego, że jego wspaniały wynalazek został dawno temu przekazany na usługi armii.
Czy to z powodu dręczących go wyrzutów sumienia, czy też z racji szoku wywołanego informacją i zniszczeniu ostatniej „siedemnastki, a może po prostu w wyniku ogromnego zmęczenia oraz dręczącej go choroby, twórca androidów umiera. W tym samym momencie, na odległej planetoidzie zdezaktywowany Eksterminator 17 wbrew wszelkim przesłankom… wraca do „życia”. Odczyty komputerów wskazują, że w momencie śmierci, świadomość Mistrza w jakiś sposób powędrowała do androida. Szefowie konsorcjum nie chcą przyjąć jednak do wiadomości takiego mistyczno-religijnego wyjaśnienia, gdyż kłóci się ono z ich racjonalnymi, naukowymi poglądami. W tej sytuacji postanawiają jednogłośnie, że „siedemnastka” musi zostać zniszczona. Androidy nie mogą przecież dowiedzieć się, że jeden z nich… zmartwychwstał. Tymczasem przywrócony do żywych android postanawia powrócić na ziemię, by naprawić zło, które wyrządził. Na swej drodze poznaje tajemniczego bajarza Cletona, który deklaruje swą pomoc, ale jak się okazuje nie jest tym, za kogo się podaje. Co więcej, dążący do odkupienia swych grzechów robot musi uciekać przed zabójcami wynajętymi przez Konsorcjum. Droga na ziemię okazuje się długa i pełna niebezpieczeństw.
Jednak w gruncie rzeczy ta wyprawa jest tylko pretekstem do namysłu nad istotą zła i dobra oraz kwestią wolnej woli. Jean-Pierre Dionnet zadaje szereg pytań dotyczących kwestii człowieczeństwa, samoświadomości oraz sztucznej inteligencji. Po „zmartwychwstaniu” Eksterminator 17 jest kimś innym niż dotąd. Nie wiemy wprawdzie, co działo się w jego głowie przed dezaktywacją, ale teraz zaczynają dręczyć go wyrzuty sumienia. Takie same, jak te, z którymi zmagał się przed śmiercią jego twórca. Ma świadomość popełnionych czynów i jest w stanie nadać im moralną wartość. Żałuje tego, co zrobił. Wie, że wyrządził zło, choć przecież trudno powiedzieć, by był za swoje czyny odpowiedzialny. W końcu został w określony sposób zaprogramowany i jako robot wypełniał jedynie rozkazy. Mimo tego, chce on zrobić coś, co stanowiłoby swoiste zadośćuczynienie za wyrządzone krzywdy. Tym czynem ma być zwrócenie wolności androidom.
Jeżeli chodzi o graficzną stronę komiksu, to mamy tu rzecz jasna do czynienia z „wczesnym” Bilalem. Klasyczne rysunki są tworzone za pomocą piórka i nie znajdziemy tu żadnych eksperymentów graficznych charakterystycznych dla późniejszych faz twórczości artysty. Bardzo widoczne są za to nawiązania do twórczości Moebiusa. Sposób rysowania, kreskowanie, czy kadrowanie nasuwają skojarzenia chociażby z „Garażem hermetycznym”. Niektóre kadry, czy pojawiające się postacie, stanowią wręcz swoiste cytaty z tego komiksu. Wprawdzie rysunki w „Eksterminatorze 17” są może nieco bardziej „mięsiste” i więcej tu gęstego kreskowania – szczególnie wyraźnie widać to na twarzach bohaterów – niż w „Garażu…”, ale podobieństwo jest zauważalne. Delektowanie się klasyczną, frankofońską kreską nieco utrudniają sterylne kolory. Tej kwestii warto poświęcić kilka zdań komentarza.
Pierwotna wersja kolorystyczna, oparta na ręcznie nakładanych barwach, została stworzona przez Patricię Bilal, natomiast wydaniu polskim mamy do czynienia z komputerowymi kolorami wykreowanymi przez Dana Browna. Ta wersja kolorystyczna pojawiła się dopiero w roku 2002 i miała nawiązywać do „Trylogii Ellis”, czyli kontynuacji „Eksterminatora 17”, która była publikowana w latach 2003-2008. Za scenariusz odpowiadał nadal Dionnet, natomiast stronę graficzną tworzył Igor Baranko ze wspomnianym już Brownem. Tu można zastanawiać się nad tym, czy publikacja takiej wersji kolorystycznej nie stanowi przypadkiem zapowiedzi wydania – w jakiejś przyszłości – całej trylogii. Przemawiałaby za tym nie tylko kolorystyka, ale także okładka. Wiele osób zada sobie zapewne pytanie, dlaczego Eksterminator 17 pokazuje na niej jeden palec. Odpowiedź jest prosta. Enki Bilal stworzył mianowicie w roku 2008 serię czterech okładek do kolejnych tomów tej opowieści. Jak można się domyślić, na każdej kolejnej bohater opowieści pokazuje o jeden palec więcej.
Tu nasuwa się nieuniknione pytanie – która z tych wersji kolorystycznych jest lepsza. Nie mam zamiaru wypowiadać się w tej kwestii autorytatywnie, z tego prostego powodu, że nie widziałem albumu z kolorami Patricii Bilal. Jednak na podstawie obejrzenia zaledwie kilku plansz dostępnych w internecie, można zaryzykować stwierdzenie, że oryginalna kolorystyka jest ciekawsza. Dominują tam wyraziste, jasne, ciepłe barwy kojarzące się nieco z oryginalną wersją „Incala”. Wersja Browna, która również ma swoje zalety, jest znacznie bardziej monotonna i mroczna. Jak wiadomo, w przypadku dzieła Moebiusa mieliśmy do czynienia z podobnym zabiegiem – nieco psychodeliczne, oryginalne kolory autora zostały zamienione na bardziej nowoczesne, komputerowe barwy. Zresztą kto wie, być może kiedyś – podobnie jak miało to miejsce w przypadku „Incala – otrzymamy komiks Dionneta i Bilala w oryginalnych kolorach.
Podsumowując należy stwierdzić, że „Eksterminator 17” to klasyczna pozycja, która pomimo upływu lat nie traci na atrakcyjności. Głównym atutem komiksu jest bez wątpienia warstwa graficzna. Akcja jest podporządkowana w gruncie rzeczy refleksji na temat świadomości i wolnej woli androidów stworzonych przez człowieka. Tytułowy bohater po swoim „zmartwychwstaniu” postanawia naprawić zło, które wyrządził. Powstaje jednak pytanie, czy jest on jeszcze sobą, czy też po śmierci Mistrza, jego mechaniczne ciało stało się tylko nośnikiem świadomości jego twórcy? A może było tym już znacznie wcześniej? Warto podkreślić, że te pytania, które później były stawiane jeszcze wielokrotnie w literaturze i filmach s-f Jean-Pierre Dionnet formułował pod koniec lat siedemdziesiątych, można zatem powiedzieć, że w pewnym sensie przecierał szlaki dla kolejnych twórców podejmujących tę problematykę. I to jest kolejny powód, by sięgnąć po ten komiks.
koniec
2 października 2016

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Dyskretny urok showbiznesu
Paweł Ciołkiewicz

24 IV 2024

Nestor Burma to prywatny detektyw, który ma skłonność, naturalną chyba u prywatnych detektywów, do wpadania w tarapaty. Po „Mgle na moście Tolbiac”, „Ulicy Dworcowej 120” oraz „Awanturze na Nation” dostajemy kolejny album z jego przygodami. „Chciałeś mnie widzieć martwą?” to opowieść o intrydze rozgrywającej się w świecie musicali.

więcej »

Przygody małych króliczków
Maciej Jasiński

23 IV 2024

„Opowieści z Bukowego Lasu” to kolejna już seria dla dzieci, którą od roku 2021 publikuje wydawnictwo Egmont. Tym razem mamy do czynienia z cyklem przeznaczonym dla najmłodszych czytelników, którzy dopiero stawiają pierwsze kroki w świecie komiksu.

więcej »

Impreza się rozkręca
Dagmara Trembicka-Brzozowska

22 IV 2024

Seria duetu Carbone & Gijé fabularnie rozwija się w bardzo ciekawym kierunku - widać to dosłownie z tomu na tom. Autorzy najwyraźniej mają zamiar stworzyć rozbudowaną opowieść fantastyczną z całkiem rozległym światem przedstawionym.

więcej »

Polecamy

Jedenaście lat Sodomy

Niekoniecznie jasno pisane:

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Inne recenzje

Bilal (niemal) przejściowy
— Marcin Knyszyński

Tegoż twórcy

Kurs na czerwoną gwiazdę
— Sławomir Grabowski

Świat bez informacji
— Andrzej Goryl

Bunt ponadczasowy
— Aleksander Krukowski

Smutny komiks o kontestacji
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Elojowie naszych czasów
— Sebastian Chosiński

Werona po Krwotoku
— Konrad Wągrowski

Esensja czyta dymki: Lipiec 2011
— Esensja

Świat po Krwotoku
— Konrad Wągrowski

Młodzieńcza choroba lewicowości
— Sebastian Chosiński

Nowy Jork A.D. 2095
— Konrad Wągrowski

Tegoż autora

Dyskretny urok showbiznesu
— Paweł Ciołkiewicz

Piękny umysł
— Paweł Ciołkiewicz

Mieć chaos w sobie
— Paweł Ciołkiewicz

Blask z innej przestrzeni
— Paweł Ciołkiewicz

Między prawdą a kłamstwem
— Paweł Ciołkiewicz

Nosferatu ponad wszystko
— Paweł Ciołkiewicz

Obrzęd przejścia
— Paweł Ciołkiewicz

Szklane domy
— Paweł Ciołkiewicz

Miejska pułapka
— Paweł Ciołkiewicz

Przeciwstawić się losowi
— Paweł Ciołkiewicz

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.