Skrywane oblicze, Hellboy: Nasienie zniszczenia, Paula – erotyczne przygody początkującej stewardessy, Arena Komiks 4/5 (9/2001), Produkt 9 (5/2001), Dylan Dog #01: Johnny Freak, Gail #1: Przed burzą, Planeta Małp: Wojna z ludźmi, ERN, Garfield: Gooool!, Garfield: Jeść albo nie jeść? (oto jest głupie pytanie)
Krótko o komiksach: Październik 2001, cz. 2
[ - recenzja]
Skrywane oblicze, Hellboy: Nasienie zniszczenia, Paula – erotyczne przygody początkującej stewardessy, Arena Komiks 4/5 (9/2001), Produkt 9 (5/2001), Dylan Dog #01: Johnny Freak, Gail #1: Przed burzą, Planeta Małp: Wojna z ludźmi, ERN, Garfield: Gooool!, Garfield: Jeść albo nie jeść? (oto jest głupie pytanie)
Szukam żony…
Na Gila Saint Andre spada szereg nieszczęść. Jeszcze nie zdążył odnaleźć żony, a na dokładkę ktoś porywa mu córkę. Tym razem porywacze stawiają jasne warunki – milion franków i mała wróci do domu. Gil płaci i odzyskuje dziecko. Trafia przy tym na ślad porywaczy, którzy wydają się wiedzieś coś na temat jego żony. W prywatnym śledztwie pomaga mu policjantka znana z części pierwszej. Razem wyjeżdżają do Belgii, gdzie może przebywać ukochana głównego bohatera. Gil widzi przez chwilę kobietę, która wygląda jak jego żona, ale czy na pewno nią jest? Ciekawie zaczynają wyglądać stosunki pomiędzy Gilem a panią detektyw. Ona powoli się w nim zakochuje, on jest nieczuły na jej wdzięk – cały czas zadurzony w żonie.
Komiks trzyma poziom z pierwszego tomu. Nadal jest to porządnie opowiedziana i narysowana historia. Niestety, powtórzono równiez niedociągnięcia. Wydaje się, że wydawnictwo oszczędza na korekcie, gdyż niektóre zdania wymagają pewnego wygładzenia.
Pomimo to komiks wart przeczytania.
Chłopiec z piekła rodem
O tym, że Hellboy trafi do Polski, mówiło się już od dawna. I wreszcie wydawnictwo Egmont spełnia obietnice i oczekiwania fanów – ukazuje się pierwszy trade paperback.
Hellboy jest… właściwie nie wiadomo, kim jest Hellboy. Zjawia się na naszym swiecie w noc 23 z 24 XII 1944 roku. Ma być tajną bronią nazistów. Ostatecznie trafia jednak w ręce Amerykanów. Wychowany przez nich Hellboy staje się agentem Biura Badań Paranormalnych i Obrony.
Trevor Bruttenholm – był dla Hellboya niczym ojciec. On jako jedyny wraca z wyprawy na Antarktydę, zorganizowaną przez rodzinę Cavendishów. Ginie zabity przez żabopodobnego stwora. Trop prowadzi do domu Cavendishów. Hellboy wraz z dwojgiem przyjaciół z biura przyjeżdża do starego domostwa, w którym dzieją sie dziwne rzeczy. Tutaj rozegrają się wydarzenia, które rzucą nieco światła na pochodzenie Hellboya…
Szaleni naziści, demony z piekieł, Rasputin, potwory rodem z Lovecrafta – połączenie tego wszystkiego daje naprawdę wybuchową mieszankę, którą można nazwać współczesnym horrorem. Do tego charakterystyczna kreska Mignoli, która jest wręcz stworzona do tego, by ilustrować takie właśnie mroczne historie.
Nie jest to komiks, który spodoba sie wszystkim. Jestem jednak pewien, iż Hellboy zdobędzie w Polsce sporą grupę fanów i już wkrótce poznamy jego kolejne przygody.
Duże brawa dla wydawnictwa za sposób, w jaki komiks został wydany. Bardzo porządny papier (nawet nie przeszkadza fakt, iż nie jest to kreda) oraz szycie pozwalają miec pewność, że komiks nie rozpadnie sie po pierwszym czytaniu. Drugi duży plus to tłumaczenie – Miłosz Brzeziński wykonał tu kawał naprawdę porządnej roboty. Komiks czyta się lekko i przyjemnie, polska wersja językowa trzyma klimat i nie ustępuje w niczym oryginałowi.
Ja chcę latać samolotem…
Paula – seksowna stewardessa, której przygody znamy z łam magazynu „Arena”, doczekała się własnego wydawnictwa. Na konwencie w Łodzi można było kupić „Erotyczne przygody początkującej stewardessy”. Jest to zbiór historyjek już opublikowanych oraz kilka nowych. Czytelnikom już znającym Paulę nie trzeba polecać tego komiksu. Jeśli ktoś nie wie, o czym piszę, a chciałby przeczytać lekki, zabawny i ładnie podany komiks erotyczny to polecam. Na komiks tego typu jest u nas zapotrzebowanie, czego dowodem było ciepłe przyjęcie albumiku w Łodzi (i nie tylko ze strony panów, ale i pań). Jedyny minus komiksu to zbyt mała liczba stron. Ciekawe, kiedy ukaże się kolejny tomik…
Na arenie komiksu
Kolejny numer magazynu Arena jest numerem podwójnym. Wynika to z opóźnienia związanego z wydaniem numeru. W środku kilka komiksowych opowieści i spora dawka publicystyki. Najpierw krótko o komiksach: poznajemy Tyfona – małpę, która zamiast brać udział w programie uczłowieczania, woli przystąpić do gangu Rabana i kraść banany. Mi osobiście tyfus kojarzy się ze starym, dobrym Tytusem. Byc może takie było zamierzenie twórcy – Adriana Madeja. Następny komiks to zachwalany przez redakcję Karsten Sorosz – i tu małe nieporozumienie. Ten komiks powinien zostać wydany na stronach kolorowych! Miałem okazję podziwiać go w kolorze i wtedy naprawdę robił wrażenie. W czerni i bieli komiks wygląda po prostu żałośnie – traci się całą przyjemność z czytania. Ponadto przygody Pauli i kolejny odcinek sagi o dzielnych krasnoludach – Misja. Do tego Popman i kontynuacja przygód Jeża Jerzego w krainie bajek (ten komiks urwany w niezwykle dramatycznym momencie). Szczególnie należy odnotować ostatnią część „Tabuli rasy”. Tajemnicze zakończenie równie tajemniczego komiksu. Rzecz dla koneserów. Na koniec lekka opowiastka w kolorze (!) – „Babcia”.
Jak już wspomniałem, w „Arenie” jest też całkiem sporo publicystyki. Wywiad z Kasprzakiem, opis komiksu Druuna i tekst o kobietach w życiu Thorgala. Ponadto szereg newsów i recenzji.
Arena to magazyn prezentujący się przyzwoicie, który jednak należy zganić za jedną rzecz: ukazuje się stanowczo za rzadko.
Idą zmiany?
Zaczynam się już powoli gubić w zmianach, które przechodzi „Produkt”. Generalnie numer dziewiąty pozostał przy formule wypracowanej w ósemce, ale zmieniła się nieco szata graficzna. Dostaliśmy jednak 100 stron komiksu (cieszmy się!) w cenie 9,99. Od numeru dziesiątego kolejne zmiany – mniej stron, niższa cena, nowe komiksy. Na okładce „Opowieści na sygnale” w wykonaniu Simsona. Kolor: Marian. A co w środku?
Kolejne epizody „Osiedla Swoboda” i „Opowieści na sygnale”. Oba trzymają poziom. „Lepskator” to historia z dzieciństwa Emilii, Tanka i Profesora. „Pokolenia: saga gangsterska” nadal się rozwija, ale tym razem narysowana trochę niedbale. Novum w „Produkcie” jest praca Fila p.t. „Kotek i myszka”. Spodobał mi się szczególnie pomysł pisania angielskich tekstów fonetycznie. Fil jest autorem komiksu „Gwiezdna nabojka”, który z tego co słyszałem, bardzo przypadł do gustu produktywnej ekipie. „Gangsta: final cut” to oczywiście zakończenie historii. Świetny komiks, ale bez powalającego finału. Niektóre kadry są zbyt przeładowane czernią, przez co mało czytelne. Do tego jeszcze „Jeż Jerzy” i „Gnap” – raczej nieznany komiks Śledzia.
W Strefie kwasu „Wilq”, „Likwidator” oraz „Phantasmata”. Ten ostatni komiks zwraca szczególną uwagę. Niezwykle mroczny i ponury. Ciekawy pomysł, ale dosyć przytłaczający. Do tej pory najbardziej pod względem graficznym podobał mi się epizod, który Rafał Gosieniecki przysłał do Łodzi na konkurs.
Na poboczach między innymi wspominkowy tekst o Jerzym Wróblewskim oraz zapis rozmowy na jego temat przeprowadzonej w gronie redakcji „P”. Niezły artykuł o Timie Burtonie oraz kolejna część komiksowej klasyki, czyli kilka słów na temat „Watchmen”. W numerze bardzo dużo zapowiedzi nowych, osobnych serii. Czekamy!