Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 23 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Władysław Krupka, Grzegorz Rosiński
‹Kapitan Żbik #14: Błękitna serpentyna›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKapitan Żbik #14: Błękitna serpentyna
Scenariusz
Data wydania1971
RysunkiGrzegorz Rosiński
Wydawca Sport i Turystyka
CyklKapitan Żbik
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk

Kapitan Żbik: Polska Gomułki, Polska Gierka
[Władysław Krupka, Grzegorz Rosiński „Kapitan Żbik #14: Błękitna serpentyna” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Zamykająca otwartą „Zapalniczką z pozytywką” pięcioodcinkową miniserię Władysława Krupki (scenariusz) i Grzegorza Rosińskiego (rysunki) „Błękitna serpentyna” nie prezentuje się najokazalej. Po pełnej rozmachu fabule, rozgrywającej się w kilku krajach Europy Środkowej i Wschodniej – od NRD po Turcję – zeszyt finałowy sprowadza wszystko do lokalnego grajdołka, w przedstawieniu którego Krupka posłużył się już nieco siermiężnymi patentami.

Sebastian Chosiński

Kapitan Żbik: Polska Gomułki, Polska Gierka
[Władysław Krupka, Grzegorz Rosiński „Kapitan Żbik #14: Błękitna serpentyna” - recenzja]

Zamykająca otwartą „Zapalniczką z pozytywką” pięcioodcinkową miniserię Władysława Krupki (scenariusz) i Grzegorza Rosińskiego (rysunki) „Błękitna serpentyna” nie prezentuje się najokazalej. Po pełnej rozmachu fabule, rozgrywającej się w kilku krajach Europy Środkowej i Wschodniej – od NRD po Turcję – zeszyt finałowy sprowadza wszystko do lokalnego grajdołka, w przedstawieniu którego Krupka posłużył się już nieco siermiężnymi patentami.

Władysław Krupka, Grzegorz Rosiński
‹Kapitan Żbik #14: Błękitna serpentyna›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKapitan Żbik #14: Błękitna serpentyna
Scenariusz
Data wydania1971
RysunkiGrzegorz Rosiński
Wydawca Sport i Turystyka
CyklKapitan Żbik
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Początek i rozwinięcie miniserii na pewno mogło się podobać. Przede wszystkim dlatego, że autorzy pokazali w niej świat, który dla przeciętnego obywatela Polski Ludowej (a zwłaszcza dla nastolatka, który był głównym odbiorcą komiksów z kapitanem Żbikiem) epoki „schyłkowego Gomułki” był praktycznie niedostępny. W „Zapalniczce z pozytywką”, „Spotkaniu w Kukerite”, „Podwójnym macie” oraz „Porwaniu” dzielny funkcjonariusz, tropiąc szajkę przemytników brylantów, dolarów i złota, przemierzał drogi i bezdroża Bułgarii, Rumunii, Węgier, Austrii i Czechosłowacji. Płynął statkiem, jechał pociągiem, ale głównie latał samolotami; na dodatek nie miał większych problemów z przekraczaniem – czy to legalnym, czy nielegalnym – granic państwowych. Na przełomie lat 60. i 70. ubiegłego wieku o tak swobodnym poruszaniu się po Europie (choćby i tej za „żelazną kurtyną”) można było jedynie pomarzyć. Większość Polaków atrakcje rekreacyjne i turystyczne Złotych Piasków, Stambułu, Budapesztu czy Wiednia zobaczyć mogła co najwyżej w telewizji bądź w znacznie trudniej dostępnych niż dzisiaj folderach biur turystycznych. Lukę tę w pewnym sensie wypełniał cykl „kolorowych zeszytów” o Żbiku tropiącym kontrabandę.
W zakończeniu „Porwania” mającemu wsparcie węgierskiej milicji (i majora Kertysza) Żbikowi udało się dopaść i doprowadzić do aresztowania Heinza Wernera; tym samym zlikwidowana została kolejna odnoga rozbudowanej, działającej na terytorium całej Europy, siatki przemytniczej, której macki sięgały od Stambułu aż po Paryż i Brukselę. Jedyne, co pozostało teraz do zrobienia kapitanowi, to jak najszybciej wrócić do Warszawy i zabrać się za ostateczne rozpracowanie polskich wspólników bandy. Część z nich trafiła już zresztą za kratki (vide „Zapalniczka z pozytywką”), ale najważniejsza osoba – mózg całego przedsięwzięcia (przynajmniej na Polskę) – zdołał wymknąć się organom sprawiedliwości. Po powrocie z misji Żbik nie może więc liczyć na dłuższy (i zasłużony) odpoczynek; pułkownik Czeladka z miejsca wydaje mu kolejny rozkaz – ma wspomóc porucznika Michała w tropieniu nieuchwytnego, jak dotąd, Szefa. Żbik zaczyna kolejną operację od dokładnego przestudiowania akt sprawy. To naprowadza go nie tyle na nowy trop, co rodzi w jego głowie pewien pomysł – postanawia skorzystać z pomocy człowieka, który jeszcze nie tak dawno stał po przeciwnej stronie barykady.
Żbik nazywa go „królem koników dolarowych”, co w bardziej zrozumiałym dla współczesnego czytelnika języku oznacza po prostu przełożonego warszawskich nielegalnych handlarzy walutą. Tyle że ów „król” po kontakcie z kapitanem postanowił zrezygnować z niecnego procederu i zajął się – taka jest wersja oficjalna – handlem… owocami. Kontakty w półświatku wciąż jednak ma rozległe, a że dręczą go wyrzuty sumienia z powodu niedawnego jeszcze łamania prawa, decyduje się zadośćuczynić socjalistycznej ojczyźnie i zdobywa potrzebne Żbikowi informacje. Mówiąc konkretniej: podsuwa mu trop, który wiedzie kapitana najpierw do warszawskiej restauracji „Kongresowa”, a następnie do pewnego nocnego klubu (z kabaretem) w Sopocie. Z logicznego punktu widzenia fabuła jest poprowadzona sprawnie i poprawnie, tyle że nie już w niej tego inscenizacyjnego rozmachu, który wywoływał dreszczyk emocji w czasie lektury poprzednich odcinków. Jest dużo bardziej przewidywalna i schematyczna. Znacznie więcej w niej też zagrywek czysto propagandowych. Bo jakże inaczej traktować zapewnienia, że niemal całe społeczeństwo gotowe jest blisko współpracować z organami ścigania (od portiera w knajpie, poprzez ekshandlarza walutą, po właścicieli hoteli i trójmiejskich taksówkarzy), nie tylko udzielających informacji, ale nawet narażając własne zdrowie i życie?
W porównaniu z wcześniejszymi zeszytami „Błękitna serpentyna” lekko zawodzi – głównie z tego powodu, że zwłaszcza „Spotkaniem w Kukerite” i „Porwaniem” Krupka zaskakująco wysoko zawiesił sobie poprzeczkę. Długo udawało mu się utrzymać odpowiedni poziom emocji i dramaturgii, a dzięki nieustannej zmianie scenerii co rusz dorzucał nowe i atrakcyjne elementy, spychając tym samym na dalszy plan spoczywające na całej serii obowiązki propagandowe i polityczno-wychowawcze. Aż nagle – w momencie powrotu do Polski – czar prysł; nagle zdaliśmy sobie sprawę, że świat pokazany w komiksie to mimo wszystko ułuda. Kiedy powstawała „Błękitna serpentyna” (był to 1970 rok), Polską rządził jeszcze Władysław Gomułka; kiedy jednak ujrzała światło dzienne – pierwszym sekretarzem był już Edward Gierek. W społeczeństwo wstąpił nowy duch, wielu obywateli PRL-u zdecydowało się udzielić władzom i partii komunistycznej kredytu zaufania. Nowa epoka z czasem znalazła również odzwierciedlenie w komiksach z kapitanem Żbikiem. Tego ducha tym razem jakby trochę zabrakło Grzegorzowi Rosińskiemu. Graficznie „Błękitna serpentyna” nie jest już tak dopracowana w szczegółach jak poprzedzające ją części. Można odnieść wrażenie, że ten odcinek przygód Żbika rysowany był w dużym pośpiechu. Bardziej przypomina bowiem pierwsze zeszyty serii, nad którymi pracował przyszły twórca „Thorgala” (vide „Diadem Tamary” czy „Tajemnica ikony”) i w których wciąż jeszcze poszukiwał własnego patentu na postać dzielnego funkcjonariusza MO.
Z materiałów dodatkowych w zeszycie pojawiły się wszystkie stałe rubryki, do których czytelnicy zdążyli się już przyzwyczaić. W swoim liście do młodzieży kapitan wspominał kolejną sprawę prowadzoną na początku swej milicyjnej kariery, kiedy pracował jeszcze na prowincji. Udało mu się wtedy, w dużej mierze dzięki pomocy opisanej w dodatku do „Podwójnego mata” Drużynie Żbików, złapać nieuchwytnego przez kilka miesięcy kłusownika. Co ciekawe, bliźniaczo podobny motyw pojawił się kilka lat później w trzyczęściowej miniserii „Kto zabił Jacka?”, „Tajemnicze światło” i „W potrzasku” (1976-1977). Bohaterem „Za ofiarność i odwagę” był tym razem dwudziestoletni słuchacz Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni Władysław Łogonowicz, który 15 maja 1969 roku w gdańskim Nowym Porcie uratował z groźnego pożaru dwoje dzieci. Garść niezwykle interesujących informacji przyniosła także „Kronika MO”, w której opisano walkę przeciwko wrogom rodzącej się latem i jesienią 1944 roku ludowej ojczyzny. Przeczytać możemy w niej między innymi: „Obalone klasy burżuazji zaciekle szły do ataku na władzę ludową (…). Szli przeciwko robotnikom i chłopom oraz postępowej inteligencji, ponieważ nie chcieli się pogodzić z programem reform społecznych (…). Mimo znacznych strat walka była zwycięska, dzięki pomocy i kierownictwu Partii oraz społeczeństwa, a przede wszystkim klasy robotniczej z zakładów pracy oraz robotników rolnych”.
koniec
20 listopada 2016

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Przygody małych króliczków
Maciej Jasiński

23 IV 2024

„Opowieści z Bukowego Lasu” to kolejna już seria dla dzieci, którą od roku 2021 publikuje wydawnictwo Egmont. Tym razem mamy do czynienia z cyklem przeznaczonym dla najmłodszych czytelników, którzy dopiero stawiają pierwsze kroki w świecie komiksu.

więcej »

Impreza się rozkręca
Dagmara Trembicka-Brzozowska

22 IV 2024

Seria duetu Carbone & Gijé fabularnie rozwija się w bardzo ciekawym kierunku - widać to dosłownie z tomu na tom. Autorzy najwyraźniej mają zamiar stworzyć rozbudowaną opowieść fantastyczną z całkiem rozległym światem przedstawionym.

więcej »

Beznadziejna piątka
Marcin Knyszyński

21 IV 2024

Spider-Man to tylko jeden bohater komiksowy, ale posiadający tak rozbudowane własne uniwersum, jak mało który. Nic dziwnego, był to od zawsze pupil samego Stana Lee, ulubieniec czytelników i wydawniczy samograj. Wrogów miał mnóstwo, najwięcej tych występujących kilka razy i często zapominanych, bo przemykających szybko po nawet nie drugim czy trzecim, ale czwartym planie. Dziś czytamy komiks z takimi właśnie kolesiami w rolach głównych.

więcej »

Polecamy

Jedenaście lat Sodomy

Niekoniecznie jasno pisane:

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Wyłącz ten telewizor!
— Marcin Osuch

Śliczne i superproste
— Dagmara Trembicka-Brzozowska

Hrabia Monte Skarbek
— Dagmara Trembicka-Brzozowska

Ten Polak to wspaniały zawodnik!
— Konrad Wągrowski

Krótko o komiksach: Opowieść kompletna
— Marcin Osuch

Klasycznie i od nowa
— Dagmara Trembicka-Brzozowska

Legendarna Historia Polski: Umarł król, niech żyje król!
— Marcin Osuch

Legendarna Historia Polski: Gryzonie zemsty
— Marcin Osuch

Legendarna Historia Polski: Zanim pojawił się wiedźmin
— Marcin Osuch

Prosta historia
— Marcin Knyszyński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.