W tym tomie otrzymujemy trzy albumy. Dwa z nich, „Zakładnicy ultralumu” i „Gwiezdny sierota”, składają się na dylogię, w której autorzy po raz kolejny pod płaszczykiem SF kpią z otaczającego ich świata. Te kpiny są o tyle ciekawe, że seria powoli się zbliża do czasów nam współczesnych (albumy powstały w drugiej połowie lat 90.). Laurelina i Valerian pozwolili sobie na krótki urlop w tzw. kosmicznym raju turystycznym. Ona zachwycona, stara się korzystać z uroków czasu i miejsca, on znudzony, wręcz zdegustowany otaczającymi go bogactwem i dekadencją. Na szczęście dla Valeriana ten nużący wypoczynek zostaje przerwany przez kidnaperów porywających syna władcy ultralumu (kosmicznego paliwa). Na nieszczęście dla Laureliny, bo ona zostaje porwana niejako przy okazji. Valerian rusza w pościg, ale nie tylko on. Niebotyczna nagroda wyznaczona przez kalifa powoduje, że konkurencja jest dosyć duża. Ale są też sojusznicy. Trochę wzorem „Thorgala” autorzy wprowadzają postaci, które pojawiły się we wcześniejszych epizodach. Kistna z „Na granicach”, wykorzystując mentalną więź ze swoim statkiem (którym uciekli porywacze), pomaga dotrzeć za nim (i porywaczami) na Punkt Centralny (miejsce, gdzie wszystkie kosmiczne rasy mają swoje przedstawicielstwo). Tam pojawiają się wszędobylscy Shinguzi gotowi sprzedać wszystko i każdego. Z jednej strony kusi ich udział w nagrodzie ufundowanej przez kalifa, z drugiej okazuje się, że mają słabość do Laureliny. Ale nawet ich pomoc nie załatwia sprawy. Valerian musi się udać w zakazane zakątki Wszechświata, przedrzeć się przez dziurę czasu, aby wylądować w świecie ultralumu. Tutaj autorzy (zwłaszcza Christin) wkraczają w swoje ulubione tematy. Nie pierwszy raz pod płaszczykiem SF dostajemy rozprawę na temat stosunków międzyludzkich. Czyż może być lepszy sposób na krytykę takich czy innych postaw, relacji i mechanizmów społecznych niż wrzucenie ich wszystkich do jednego pudełka, którego istnienie możliwe jest jedynie w barwach science-fiction? W każdym razie Christin i Mezieres zrobili to całkiem sprawnie, acz chwilami może zbyt dosłownie. Wielki kalif czerpiący bogactwo z wydobycia najważniejszego paliwa wszechświata jest wręcz nachalnym wskazaniem na pławiące się w petrodolarowym bogactwie kraje arabskie. Dostaje się też pseudonaukowcom zajmujących się pseudodziedzinami nauki. I z jakiegoś powodu celebrytom z kosmicznej wersji Hollywood. Z całości wyłania się trochę zaskakujący obraz hołdujący nieco tradycyjnym wartościom. Graficznie obydwa te tomy są bardziej niż udane. Mezieres wprowadził kilkanaście plansz wypełnionych po brzegi (bez marginesów), na które naniósł ramki z właściwą akcją. Robi to wizualnie fantastyczne wrażenie.