W świecie literackim takie dzieła zwykło określać się mianem grafomanii. Jakość artystyczna do lektury nie zachęca, ale autorom trudno odmówić serca. Większość z nich to amatorzy – nawet jeśli uzdolnieni, wciąż jeszcze obdarzeni zbyt małym umiejętnościami, aby stworzyć komiks, który ze spokojem można by polecić innym. Ale i tak poczyniony został krok w dobrą stronę. Drugi tom „Rycerza Ciernistego Krzewu” prezentuje się bowiem dużo lepiej od debiutu.
Nasz ci on, superbohater XVI wieku!
[Dawid Kuca „Rycerz Ciernistego Krzewu #2: Polowanie” - recenzja]
W świecie literackim takie dzieła zwykło określać się mianem grafomanii. Jakość artystyczna do lektury nie zachęca, ale autorom trudno odmówić serca. Większość z nich to amatorzy – nawet jeśli uzdolnieni, wciąż jeszcze obdarzeni zbyt małym umiejętnościami, aby stworzyć komiks, który ze spokojem można by polecić innym. Ale i tak poczyniony został krok w dobrą stronę. Drugi tom „Rycerza Ciernistego Krzewu” prezentuje się bowiem dużo lepiej od debiutu.
Dawid Kuca
‹Rycerz Ciernistego Krzewu #2: Polowanie›
Pierwsza odsłona przygód tytułowego Rycerza pojawiła się w sprzedaży – nakładem Wydawnictwa Komiksowego – w 2013 roku. Mówiąc kolokwialnie: przejechali się po niej niemal wszyscy – i czytelnicy, i krytycy. Główni pomysłodawcy komiksu – rysownik Grzegorz Kaczmarczyk i scenarzysta Dawid Kuca – nie poddali się jednak. Ten pierwszy ponownie zebrał całkiem liczne (choć i tak o połowę szczuplejsze) grono grafików, którzy zdecydowali się pracować nad kontynuacją projektu, drugi – niezrażony słabymi ocenami, podjął się trudu napisania scenariusza, w którym przedstawił dalsze losy Fryderyka Rapackiego, magnata rodem z ziemi łęczyckiej. Sam pomysł – oddajmy cesarzowi co cesarskie – wcale taki zły nie był. Chodziło o stworzenie historycznej opowieści fantasy, łączącej wątki ze „
Skargi Utraconych Ziem” z „Krzyżakami” Henryka Sienkiewicza. Z tą różnicą, że nasz noblista umieścił akcję swojej powieści w początkach XV wieku, a Kuca – sto lat później (z nawiązką).
Rycerz Ciernistego Krzewu w niczym też nie przypomina Zbyszka z Bogdańca. Ma fantastyczną zbroję i futurystyczną broń; poza arkebuzem i potężnym mieczem, posługuje się przedmiotami nazywanymi przez autora fabuły „inferno” i „orion” (a w tym, tomie dodatkowo dochodzi tajemniczy „seth”), które kojarzą się raczej z technologiami z XXI, nie zaś XVI wieku. W pierwszej odsłonie cyklu próbował on raz na zawsze rozwiązać problem krzyżacki (co wcześniej nie udało się ani Władysławowi Łokietkowi, ani Władysławowi Jagielle, ani nawet Kazimierzowi Jagiellończykowi), zabijając wielkiego mistrza zakonu Albrechta Hohenzolletna. Co zresztą prawie mu się udało. Prawie czyni jednak, jak wiemy, wielką różnicę. Dogorywający Albrecht postanowił bowiem przemienić się w… Przeklętego – na poły człowieka, na poły potwora (otoczonego sługami o aparycji monstrów z obrazów
Hieronima Boscha).
Od tamtego momentu Hohenzolletn posiada olbrzymią siłę, ale jego wygląd sprawia, że nie może opuszczać podziemi zamku w Królewcu. Wysocy urzędnicy krzyżaccy wyszukują więc mężczyzn podobnych do wielkiego mistrza, aby podczas oficjalnych wystąpień mogli go zastępować. Samego Albrechta zżerają natomiast nienawiść i chęć zemsty na Rycerzu Ciernistego Krzewu, który sprawił, że prawdopodobnie Niemiec już do końca życia będzie skazany na wegetację w kazamatach. Śmiałkiem, który ma go odszukać i zabić jest szermierz najświetniejszy ze świetnych – Joachim Wettyn, który rusza do Rzeczpospolitej, aby zacząć polowanie na niczego nieświadomego Fryderyka. On z kolei przemierza południowe połacie państwa, tropiąc przeklęte wilki, które – jak śmierdzące jajo – podrzucili nam krzyżacy. Brzmi – choć trochę niedorzecznie – intrygująco, prawda? Mamy wszak do czynienia z komiksem fantasy, w którym wszystko może się stać…
Ale tylko na pozór. Diabeł tkwi bowiem w szczegółach. Wszystko tak naprawdę zależy od tego, jak najdziwniejszy nawet pomysł zostanie sprzedany, w co opakowany. A z tym Dawid Kuca ewidentnie ma problem. Scenariusz debiutanckiego tomu serii kulał mocno, ten już tylko utyka, lecz mimo wszystko wciąż pozostaje chromy, niedoskonały. Akcja jest rwana. Niektórzy bohaterowie (jak karzeł Walenty Kumor, który na rysunkach niespecjalnie przypomina karzełka) pojawiają się znienacka, aby równie nagle zniknąć, a potem objawić się ponownie i znów wyparować. Wrzutka z kochanką Fryderyka też niespecjalnie przekonuje, choć ten akurat wątek zostanie zapewne rozwinięty w następnym tomie (takie przynajmniej można odnieść wrażenie). Zaskakuje też język, jakim posługują się bohaterowie „Polowania” – jak najbardziej współczesny, od czasu do czasu „wzbogacony” jednak stylizacjami na staropolszczyznę. Wypada to bardzo sztucznie. Głównie dlatego, że stosowane jest niekonsekwentnie. Brakuje również zaskakujących zwrotów akcji; zbyt gadatliwy jest też narrator, który albo nie wierzy w inteligencję czytelnika, albo w swoje umiejętności snucia opowieści.
Nad „Polowaniem” pracowało aż siedmiu rysowników. Niestety, brakuje informacji, który za jakie partie komiksu odpowiadał. A jest to o tyle istotne, że dzieło jest pod tym względem bardzo nierówne. Oprócz plansz co najmniej przyzwoitych, a nawet dobrych (vide całostronicowy tytułowy bohater na otwarcie komiksu), trafiają się zwyczajnie słabe (chociażby sekwencja przedstawiająca Fryderyka spędzającego noc z kochanką czy finałowy pojedynek Rycerza Ciernistego Krzewu z Wettynem), a także takie, które każą powątpiewać w to, czy ilustrator zna anatomię człowieka. Jeden z twórców z kolei wyraźnie inspiruje się mangą (wizyta Piotra, pazia Fryderyka, u Mikołaja Kopernika), co okazuje się zresztą zaskakująco ciekawym eksperymentem. Podsumowując: pomysł ciekawy, wykonanie dużo gorsze, choć i tak lepsze niż za pierwszym razem. A to oznacza, że „Rycerz…” jakieś nadzieje na przyszłość mimo wszystko rokuje. Na dobre wyszłoby jednak tej serii, gdyby – zamiast na siedmiu – zdecydowano się na jednego (maksymalnie dwóch) rysowników. Za to zdecydowanie przydałaby się jakaś odsiecz Kucy. Pomoc kogoś, kto wie, jak budować napięcie i potrafi stosować zwroty akcji.