Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 23 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Władysław Krupka, Bogusław Polch
‹Kapitan Żbik #31: Na zakręcie›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKapitan Żbik #31: Na zakręcie
Scenariusz
Data wydania1973
RysunkiBogusław Polch
Wydawca Sport i Turystyka
CyklKapitan Żbik
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk

Kapitan Żbik: Bo ja jestem, proszę pana, „na zakręcie”…
[Władysław Krupka, Bogusław Polch „Kapitan Żbik #31: Na zakręcie” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Dylogia „Na zakręcie” i „Niewygodny świadek” ukazała się po publikacji pierwszych komiksów narysowanych przez Jerzego Wróblewskiego. Prawdopodobnie jednak jej scenariusz powstał wcześniej, ponieważ przynależy ona jeszcze do poprzedniej „epoki”, w której dominowały klasyczne opowieści milicyjne, a za bandytami ganiali funkcjonariusze MO, nie zaś aspirujący do ich roli harcerze.

Sebastian Chosiński

Kapitan Żbik: Bo ja jestem, proszę pana, „na zakręcie”…
[Władysław Krupka, Bogusław Polch „Kapitan Żbik #31: Na zakręcie” - recenzja]

Dylogia „Na zakręcie” i „Niewygodny świadek” ukazała się po publikacji pierwszych komiksów narysowanych przez Jerzego Wróblewskiego. Prawdopodobnie jednak jej scenariusz powstał wcześniej, ponieważ przynależy ona jeszcze do poprzedniej „epoki”, w której dominowały klasyczne opowieści milicyjne, a za bandytami ganiali funkcjonariusze MO, nie zaś aspirujący do ich roli harcerze.

Władysław Krupka, Bogusław Polch
‹Kapitan Żbik #31: Na zakręcie›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKapitan Żbik #31: Na zakręcie
Scenariusz
Data wydania1973
RysunkiBogusław Polch
Wydawca Sport i Turystyka
CyklKapitan Żbik
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
O „rewolucji”, jaka dokonała się w 1972 i 1973 roku w podejściu do serii o kapitanie Żbiku, pisaliśmy już przy okazji debiutanckiego komiksu autorstwa Jerzego Wróblewskiego. Narysowana przez bydgoszczanina (chociaż rodem z Inowrocławia) trylogia – na którą złożyły się następujące zeszyty: „Wieloryb z peryskopem”, „Wiszący rower” i „Tajemniczy nurek” – stanowiła nowe otwarcie cyklu. Od tej pory głównymi odbiorcami „Żbika” mieli być młodzi czytelnicy; sądząc po bohaterach opowieści o harcerzach Marku i Zbyszku, osoby z przedziału od dwunastu do piętnastu lat. I chociaż będą zdarzać się wyjątki, to jednak zdecydowana większość odcinków rysowanych przez Wróblewskiego będzie miała właśnie posmak młodzieżowości. Tę różnicę w podejściu do tematu widać bardzo wyraziście, kiedy porównamy wspomnianą powyżej trylogię z zeszytami, jakie ukazały się tuż po niej, za których stronę graficzną odpowiadał Bogusław Polch.
Prawdopodobnie zamówienie na nie wydawnictwo Sport i Turystyka złożyło jeszcze przed podpisaniem umowy z Wróblewskim. Z tego też powodu scenariusz – po raz kolejny autorstwa Władysława Krupki – jest klasyczną historią kryminalną przeznaczoną dla jak najbardziej dorosłego czytelnika. I w tym niezaprzeczalnie tkwi też jego siła. Bogusław Polch jako twórca komiksów o kapitanie Żbiku zadebiutował dwa lata wcześniej „Złotym Mauritiusem”, następnie powstała tetralogia otwarta „Nocną wizytą”, a zwieńczona „Saltem śmierci” (1972). Jego wkład w serię zamknęła natomiast dylogia złożona z „Na zakręcie” i „Niewygodnego świadka”. Od strony scenariuszowej – bardzo przyzwoita, od graficznej zaś – może nie ekscytująca, ale na pewno godna pochwały, na dodatek niepozbawiona charakterystycznych dla twórczości Polcha elementów (jakie parę lat później staną się znakiem rozpoznawczym „Ekspedycji”).
Początek komiksu jest naprawdę mocny. Jadący krętą drogą motocyklista Bronisław Skiba nieomal zostaje zmieciony z szosy przez zbliżający się z naprzeciwka samochód osobowy, który nagle zmienia pas ruchu. Mijając go, mężczyzna widzi siedzącą, a raczej opartą głową o kierownicę, nieprzytomną kobietę. Kilkadziesiąt metrów dalej, na tytułowym zakręcie, pojazd przebija barierkę ochronną i wylatuje z drogi; chwilę później staje w płomieniach. Zszokowanemu Skibie dojście do siebie na tyle, by podjąć jakiekolwiek działania, zajmuje kilka minut. W tym czasie obok niego przejeżdża kolejny wóz, niebieski fiat, prowadzony przez faceta z bródką w ciemnych okularach. Choć musi on widzieć płonący samochód, nie reaguje; jedzie dalej, jakby nic się nie wydarzyło. Nie mogąc liczyć na niczyje wsparcie, Bronisław jedzie najszybciej, jak to możliwe, do najbliższej wsi i stamtąd dzwoni na komisariat. Wraz z milicją przyjeżdża także pogotowie, ale na próżno; w dogasającym pojeździe ratownicy znajdują bowiem już tylko zwęglone zwłoki kobiety.
Czyżby zasłabła podczas jazdy? Lekarz milicyjny nie ma wątpliwości, że przyczyną śmierci było uderzenie w głowę, a wypadek był jedynie następstwem zgonu. Kluczowe dla wyjaśnienia sprawy może być odnalezienie nieznajomego kierowcy niebieskiego fiata, o którym poinformował funkcjonariuszy Skiba. Komendant powiatowy wszczyna nawet jego poszukiwania, jednocześnie też postanawia poinformować o zdarzeniu centralę i kapitana Żbika. Tymczasem Bronisław po złożeniu zeznań zostaje puszczony do domu. Wieczorem spotyka się ze swoją narzeczoną Zosią (piękną blondyną lubującą się w spódniczkach mini); randkę jednak trudno uznać za udaną, mężczyzna jest bowiem zdenerwowany i zmęczony. Kobieta początkowo boi się, że może mieć to związek z faktem, iż nie jest wobec niego do końca szczera. Gdy dowiaduje się o prawdziwej przyczynie emocjonalnego rozchwiania narzeczonego, oddycha z ulgą. Ale na krótko – następnego dnia w pracy (w salonie kosmetycznym) czyta gazetę, w której znajduje się wzmianka o wypadku, jakiego świadkiem był Skiba. Okazuje się, że ofiarą była dwudziestoośmioletnia Janina Zarysówna, z którą Zosia od jakiegoś czasu prowadziła podejrzane interesy.
Skiba jest więc – oczywiście niechcący – podwójnie „umoczony” w zabójstwo Janiny, które na dodatek rzuca się cieniem na jego związek z Zosią. Chcąc go ratować, jest zmuszony przedsięwziąć drastyczne i wiążące się z dużym niebezpieczeństwem kroki. Scenariusz, chociaż pozbawiony fajerwerków, prezentuje się logicznie; jest także na tyle wciągający, że losy bohaterów śledzi się z przyjemnością i zaciekawieniem do ostatniej planszy. Ba! nie przeszkadza nawet fakt, że to kolejny zeszyt, w którym nawet na moment nie pojawia się kapitan Żbik (wspomina o nim jedynie komendant powiatowy MO badający sprawę zabójstwa Zarysówny). Widać, że Władysław Krupka czuł się mocny w takich właśnie opowieściach, to była jego domena – przedstawienie codziennej milicyjnej roboty, może i żmudnej, mało efektownej, ale za to realistycznej – nie zaś, mocno podszyte propagandą, historyjki dla grzecznych harcerzyków. Coraz większą pewność zyskiwał również Polch. Nie rezygnując z typowych dla siebie powłóczystych fizjonomii bohaterów, większą wagę przykładał do „dekoracji” – tego, co widać w tle, do drugiego, a nawet trzeciego planu. Ale jego sposób rysowania nie pasował do nowych wyzwań, jakie postawiono przed twórcami „Żbika”. Dlatego też między innymi musiał ustąpić miejsca dużo bardziej uniwersalnemu i wizualnie przyjaznemu Jerzemu Wróblewskiemu.
W liście do czytelników kapitan Żbik (czy też kryjący się za jego „plecami” Krupka) ponownie podjął temat ukrywania nielegalnej broni. Ponownie też zwrócił się z apelem do młodych czytelników, aby o takich przypadkach informowali odpowiednie służby. A jeżeli z jakiegoś powodu nie chcą tego robić, mogą… napisać do niego. Dyskrecja i wdzięczność zapewnione! W rubryce „Za ofiarność i odwagę” tym razem uhonorowano plutonowego MO Jana Kaczmarczyka, który 16 sierpnia 1972 roku w miejscowości Nur (w powiecie Ostrów Mazowiecka) wyciągnął topiących się w jeziorze Halinę Topaczewską i troje jej dzieci: Małgosię, Wieśka i Dorotkę. Z kolei w „Kronice MO” mowa jest o instalowaniu władzy ludowej na ziemi lubuskiej – w Zielonej Górze i Gorzowie Wielkopolskim – która wyzwolona została przez maszerujące na Berlin oddziały Armii Czerwonej zimą 1945 roku. Co ciekawe, to pierwsza notka na ten temat, w której nie pojawia się mantra o walkach z pogrobowcami hitleryzmu i reakcyjnym podziemiem. Milicjanci zajmują się głównie oczyszczaniem miejskich ulic z gruzów, organizacją życia codziennego czy uruchamianiem zakładów pracy. Amen!
koniec
19 marca 2017

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Przygody małych króliczków
Maciej Jasiński

23 IV 2024

„Opowieści z Bukowego Lasu” to kolejna już seria dla dzieci, którą od roku 2021 publikuje wydawnictwo Egmont. Tym razem mamy do czynienia z cyklem przeznaczonym dla najmłodszych czytelników, którzy dopiero stawiają pierwsze kroki w świecie komiksu.

więcej »

Impreza się rozkręca
Dagmara Trembicka-Brzozowska

22 IV 2024

Seria duetu Carbone & Gijé fabularnie rozwija się w bardzo ciekawym kierunku - widać to dosłownie z tomu na tom. Autorzy najwyraźniej mają zamiar stworzyć rozbudowaną opowieść fantastyczną z całkiem rozległym światem przedstawionym.

więcej »

Beznadziejna piątka
Marcin Knyszyński

21 IV 2024

Spider-Man to tylko jeden bohater komiksowy, ale posiadający tak rozbudowane własne uniwersum, jak mało który. Nic dziwnego, był to od zawsze pupil samego Stana Lee, ulubieniec czytelników i wydawniczy samograj. Wrogów miał mnóstwo, najwięcej tych występujących kilka razy i często zapominanych, bo przemykających szybko po nawet nie drugim czy trzecim, ale czwartym planie. Dziś czytamy komiks z takimi właśnie kolesiami w rolach głównych.

więcej »

Polecamy

Jedenaście lat Sodomy

Niekoniecznie jasno pisane:

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Wyłącz ten telewizor!
— Marcin Osuch

Funky, Brenda, Ais i Satham grają fair
— Konrad Wągrowski

Esensja czyta dymki: Październik 2017
— Marcin Mroziuk, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Po prostu Relax!
— Marcin Osuch

Esensja czyta dymki: Kwiecień 2017
— Marcin Mroziuk, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Esensja czyta dymki: Październik 2016
— Marcin Mroziuk, Marcin Osuch

Esensja czyta dymki: Grudzień 2015
— Marcin Mroziuk, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Saga o Geralcie z Rivii
— Paweł Ciołkiewicz

Esensja czyta dymki: Listopad 2015
— Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Bogowie z kosmosu: Kto przysięgnie, że tak rzeczywiście nie było?
— Paweł Ciołkiewicz

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.