Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Paolo Eleuteri Serpieri
‹Druuna #2›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDruuna #2
Scenariusz
Data wydaniamaj 2017
RysunkiPaolo Eleuteri Serpieri
Wydawca Kurc
CyklDruuna
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk

Ten w lustrze, to niestety ja?
[Paolo Eleuteri Serpieri „Druuna #2” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Trawione epidemią Miasto okazało się statkiem kosmicznym dryfującym w kosmosie, na którym toczy się walka pomiędzy dwiema sprzecznymi siłami objawiającymi się pod postacią Lewisa i Delty. Nie ma zatem żadnego Piekła ani Nieba – opowieści o nich to jedynie iluzja służąca utrzymaniu resztek porządku społecznego w zdegenerowanym świecie. Ludzie i trawieni chorobą mutanci są zdani wyłącznie na siebie. Jaka przyszłość czeka zagubioną w tej rzeczywistości piękną Druunę?

Paweł Ciołkiewicz

Ten w lustrze, to niestety ja?
[Paolo Eleuteri Serpieri „Druuna #2” - recenzja]

Trawione epidemią Miasto okazało się statkiem kosmicznym dryfującym w kosmosie, na którym toczy się walka pomiędzy dwiema sprzecznymi siłami objawiającymi się pod postacią Lewisa i Delty. Nie ma zatem żadnego Piekła ani Nieba – opowieści o nich to jedynie iluzja służąca utrzymaniu resztek porządku społecznego w zdegenerowanym świecie. Ludzie i trawieni chorobą mutanci są zdani wyłącznie na siebie. Jaka przyszłość czeka zagubioną w tej rzeczywistości piękną Druunę?

Paolo Eleuteri Serpieri
‹Druuna #2›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDruuna #2
Scenariusz
Data wydaniamaj 2017
RysunkiPaolo Eleuteri Serpieri
Wydawca Kurc
CyklDruuna
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Drugi album wydania zbiorczego zawiera dwie kolejne odsłony opowieści o kobiecie zagubionej wśród ludzi i potworów. W albumach zatytułowanych „Stwór” i „Drapieżna” śledzimy dalsze losy Druuny, która nieustannie balansuje na granicy jawy i snu. Najpierw widzimy, jak statek kosmiczny zbliża się do tajemniczej asteroidy emitującej niezrozumiały dla członków załogi sygnał. Will, kapitan jednostki nawiązuje telepatyczny kontakt z asteroidą, a mówiąc dokładniej - z przebywającą na niej kobietą. Wbrew sugestiom załogi podejmuje decyzję o eksploracji dziwnego, przyzywającego go ciała niebieskiego. To, co na nim odnajduje, okazuje się niezwykle groźne dla statku i załogi. Poza tajemniczą Druuną, która nawiedzała go dotąd w snach, jest tu bowiem coś jeszcze. W zakamarkach asteroidy czai się stwór szukający sposobu, by się stąd wydostać. Jaką rolę ma tu do odegrania piękna bohaterka? Czy zabranie jej na pokład statku nie jest przypadkiem błędem, który może drogo kosztować załogę Willa?
Problematyka podejmowana w komiksie oraz forma, w jakiej Serpieri ją prezentuje sprawia, że „Druuna” pozostaje komiksem adresowanym do dojrzałego czytelnika. Sceny przemocy i seksu przeplatają się tu nieustannie z sekwencjami, w których bohaterowie wygłaszają sążniste monologi nawiązujące do fundamentalnych kwestii egzystencjalnych. Głównym motywem obu albumów zebranych w drugim tomie wydania zbiorczego jest problematyka tożsamości. Bohaterów nieustannie dręczy pytanie, czy nie postradali jeszcze zmysłów w kontakcie z potworem, który jest w stanie nie tylko wytwarzać kopie stykających się z nim ludzi, ale także sprawiać, że są one wyposażone w ich tożsamość. Krótko mówiąc, zarówno postacie pojawiające się na planszach komiksu, jak i czytelnik, nigdy nie wiedzą, czy dana osoba jest naprawdę tym, za kogo się podaje (i za kogo się uważa), czy może jest już replikantem wygenerowanym przez potwora. Co więcej, sam zainteresowany często nie wie, czy jest sobą, czy też kopią. W tym kontekście bardzo interesujący jest zabieg Serpieriego polegający na wprowadzeniu samego siebie do opowieści. Will przedstawia go Druunie jako Doca, najstarszego członka załogi: lekarza, badacza i filozofa. Dziewczyna ma wrażenie, że już go skądś zna i w myślach mówi sama do siebie: „hej, przecież to ten…”. Doc, alias Serpieri zdecydowanie ucina tę wymianę stwierdzając, że przypomina go (kogo?) tylko z wyglądu i podkreślając, że gdyby Druuny nie było, trzeba byłoby ją wymyślić. Co ważne, bohater komiksu odpowiada nie na słowa wypowiedziane przez Druunę, ale na jej… myśli, czyli będąc pokładowym lekarzem i badaczem, pozostaje jednocześnie twórcą komiksu, demiurgiem powołującym ten świat do życia, widzącym i wiedzącym więcej niż pozostali bohaterowie. Autor daje czytelnikowi wiele takich okazji do zabaw interpretacyjnych.
Sytuację chaosu, w jakim funkcjonują bohaterowie, potęguje dodatkowo to, że akcja komiksu rozgrywa się na pograniczu jawy i snu. Druuna nieustannie przemieszcza się pomiędzy tymi sferami i nigdy nie ma pewności, czy budząc się z jednego snu, nie wkracza od razu do innego. Serpieri bawi się pozbawiając swoich bohaterów – a jednocześnie czytelników – stałych punktów oparcia i wrzucając ich raz po raz w sytuacje, w których nic nie jest tym, czym się wydaje. Dodatkowo, buduje duszną, klaustrofobiczną atmosferę osadzając akcję najpierw na powierzchni tajemniczej asteroidy zżeranej przez jakiegoś stwora, a później na pokładzie statku kosmicznego. Skojarzenia z atmosferą wykreowaną przez Ridleya Scotta w „Alien. Ósmy pasażer Nostromo” nie są zapewne przypadkowe. Tu również załoga statku mierzy się z niebezpiecznym potworem, który w jakiś sposób znalazł się na pokładzie i stanowi śmiertelne zagrożenie. Wszystko to okraszone zostaje oczywiście scenami, nierzadko brutalnych zbliżeń seksualnych, gdzie główną rolę odgrywa tytułowa bohaterka.
Pod względem graficznym komiks nadal jest doskonały. Kreska Serpieriego staje się coraz bardziej delikatna i można odnieść wrażenie, że – w porównaniu z poprzednim tomem – w rysunkach ubywa czerni, na rzecz różnych odcieni szarości uzyskiwanych za pomocą finezyjnego szrafowania. Krzyżujące się kreskowanie, za pomocą którego rysownik uzyskiwał zróżnicowane faktury przedstawianych powierzchni, coraz częściej uzupełniane jest również przez kreskowanie bardziej delikatne, kojarzące się nieco z rysunkami Moebiusa, czy wczesnego Bilala. Przytłaczającą atmosferę w jakiej rozgrywa się opowieść doskonale wydobywa kolorystyka. Zimne błękity i szarości, w jakich utrzymane są sceny rozgrywające się na powierzchni meteorytu i na pokładzie statku kosmicznego zostały skontrastowane z ciepłymi czerwieniami, w jakich zazwyczaj prezentuje się Druuna oraz zagrażający wszystkim stwór. Serpieri potwierdza również swoje mistrzostwo w ukazywaniu ludzkich postaci. „Druuna” z powodzeniem mogłaby służyć jako podręcznik anatomii dla artystów. I nie chodzi tylko o kadry komiksu, na których króluje (zazwyczaj) prawie naga bohaterka, ale także o materiały dodatkowe. Mamy tu bowiem parę plansz w oryginale, zestaw efektownych grafik przedstawiających główną bohaterkę serii oraz kilka roboczych szkiców. Obrazu całości dopełnia doskonałe edytorskie przygotowanie komiksu – powiększone rozmiary, które pozwalają delektować się rysunkami Serpieriego, twarda, czarna płócienna oprawa ze złotym grawerunkiem i efektowna obwoluta sprawiają, że komiks będzie godnie prezentował się na półce każdego fana komiksu.
Motywy wykorzystane przez Serpieriego nie są oczywiście niczym nowym i miłośnicy s-f rozpoznają liczne nawiązania. Niemniej jednak komiks o przygodach pięknej kobiety zagubionej w kosmosie ma w sobie coś wyjątkowego. Autor tej przesyconej seksem oraz brutalnością opowieści w intrygujący sposób eksploruje najgłębsze zakamarki ludzkiej psychiki. Choć niektóre sekwencje komiksu mogą chwilami wydawać się nieco przegadane, to jednak warto dokładniej wczytać się w podszyte niepokojem dialogi i monologi bohaterów. Dojmujące obawy przed popadnięciem w obłęd, nieustanne zwątpienie we własną racjonalność, brak wyraźnej granicy pomiędzy jawą i snem oraz rozdzierający strach przed rozmyciem tożsamości stale towarzyszą bohaterom komiksu, ale – być może w mniej skrajnej postaci – nie są przecież obce czytelnikom. Być może nie zadajemy sobie takich egzystencjalnych pytań codziennie, ale pewnie niejednokrotnie zastanawialiśmy się nad tym, czy rzeczywiście jesteśmy tacy, za jakich sami się uważamy. Czy definiują nas nasze wyobrażenia o sobie, czy może nasze czyny? Co zrobić w sytuacji, gdy burzą one nasze wyidealizowane przekonania o własnej szlachetności? Jak poradzić sobie z pogodzeniem niezbyt chlubnych działań z wyidealizowanym wizerunkiem samego siebie. Jak spojrzeć w lustro bez wyrzutów sumienia i moc powiedzieć sobie – „tak, to właśnie ja!”. Nie da się ukryć, lektura „Druuny” to dobra okazja, żeby nieco sobie pofilozofować.
koniec
3 lipca 2017

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Dyskretny urok showbiznesu
Paweł Ciołkiewicz

24 IV 2024

Nestor Burma to prywatny detektyw, który ma skłonność, naturalną chyba u prywatnych detektywów, do wpadania w tarapaty. Po „Mgle na moście Tolbiac”, „Ulicy Dworcowej 120” oraz „Awanturze na Nation” dostajemy kolejny album z jego przygodami. „Chciałeś mnie widzieć martwą?” to opowieść o intrydze rozgrywającej się w świecie musicali.

więcej »

Przygody małych króliczków
Maciej Jasiński

23 IV 2024

„Opowieści z Bukowego Lasu” to kolejna już seria dla dzieci, którą od roku 2021 publikuje wydawnictwo Egmont. Tym razem mamy do czynienia z cyklem przeznaczonym dla najmłodszych czytelników, którzy dopiero stawiają pierwsze kroki w świecie komiksu.

więcej »

Impreza się rozkręca
Dagmara Trembicka-Brzozowska

22 IV 2024

Seria duetu Carbone & Gijé fabularnie rozwija się w bardzo ciekawym kierunku - widać to dosłownie z tomu na tom. Autorzy najwyraźniej mają zamiar stworzyć rozbudowaną opowieść fantastyczną z całkiem rozległym światem przedstawionym.

więcej »

Polecamy

Jedenaście lat Sodomy

Niekoniecznie jasno pisane:

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Jest inny świat…
— Tomasz Nowak

Druuna zalicza zjazd
— Tomasz Nowak

Człowiek i maszyna
— Paweł Ciołkiewicz

Symulakry i symulacja
— Paweł Ciołkiewicz

Przyszła na ludzkość zagłada
— Paweł Ciołkiewicz

Po drugiej stronie lustra
— Paweł Ciołkiewicz

Tegoż autora

Dyskretny urok showbiznesu
— Paweł Ciołkiewicz

Piękny umysł
— Paweł Ciołkiewicz

Mieć chaos w sobie
— Paweł Ciołkiewicz

Blask z innej przestrzeni
— Paweł Ciołkiewicz

Między prawdą a kłamstwem
— Paweł Ciołkiewicz

Nosferatu ponad wszystko
— Paweł Ciołkiewicz

Obrzęd przejścia
— Paweł Ciołkiewicz

Szklane domy
— Paweł Ciołkiewicz

Miejska pułapka
— Paweł Ciołkiewicz

Przeciwstawić się losowi
— Paweł Ciołkiewicz

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.