Jak na przewodnik po Wszechświecie historia rozpoczyna się niestandardowo bo od licealnej próby teatralnej. Dwie koleżanki Yamane i Kanna przygotowując się do festiwalu, dyskutują na temat wyboru sztuki. Yamane jest zasadniczo wszystko jedno, ale Kannie zależy na romansie. Ich dywagacje przerywa pojawienie się Glorii, Amerykanki, która przyjechała w ramach wymiany studenckiej i również zapisała się na zajęcia teatralne. Ponieważ nowoprzybyła chce lepiej poznać kulturę Kraju Kwitnącej Wiśni pada propozycja aby wziąć na tapet „Opowieść o Kaguya-Hime”. Jest to jedna z najstarszych japońskich legend i opowiada o dziewczynie przybyłej z Księżyca1). Tutaj kończy się zabawa w teatr i zaczynają się schody. I jest to przejście zrobione całkiem sprawne. Dzieje się tak za sprawą dyskusji na temat tego czy skoro Kaguya-Hime pochodziła z Księżyca, to czy twórcy legendy zdawali sobie sprawę z tego, że nasz satelita jest podobnym do Ziemi ciałem niebieskim a nie płaskim rysunkiem na sferze niebieskiej. Autorzy potraktowali to jako pretekst do omówienia kilku przykładowych wizji świata starożytnych. Mamy więc hinduską Ziemię podpartą na wielkich słoniach i żółwiu, egipską boginię Nut odpowiedzialną za nieboskłon oraz babilońską sferę niebieską opartą o górę Ararat. W tym momencie dziewczyny spotykają Kantę starszego brata Kanny, studenta astronomii. Uznając, w przeciwieństwie do wspomnianych wizji starożytnych, że Ziemia jest kula zaczyna się awantura o to co krąży wokół czego. Trzeba przyznać, że w sprytny sposób autorzy doprowadzają do starcia między geo- i heliocentryczną wizją Wszechświata. Odwołują się intuicji bohaterek a ta podpowiada, że to Księżyc i przede wszystkim Słońce krążą wokół Ziemi. Długi wykład na temat kolejnych odkryć astronomicznych, praw, anomalii negujących niektóre teorie doprowadza do zaakceptowania przez trójkę dziewcząt modelu heliocentrycznego. Dla osób nie interesujących się na co dzień astronomią interesujące może być rola obserwacji zaćmień innych planet (przede wszystkim Wenus) oraz odkrycie przez Galileusza księżyców Jowisza. Oczywiście omówione jest rewolucja kopernikańska i jej uzupełnienie przez Keplera (odrzucenie kołowych orbit planet na rzecz eliptycznych)2). Większość tych wyjaśnień jest dokonana w kilkustronicowych tekstowych wstawkach uzupełnionych schematami i równaniami. Tutaj kilka zdań na temat potencjalnych odbiorców tego tomu „The Manga Guide”. Jest to oczywiście komiks dla osób, które hobbistycznie interesują się astronomią, tym niemniej konieczne jest pewne przygotowanie matematyczno-geometryczne. Swoistą cezurą jest rozumienie funkcji trygonometrycznych, które były wykorzystywane do pomiarów wielkości planet i odległości między nimi. Nie pamiętam już, w programie której klasy są teraz te funkcje ale też nie ma górnego wieku dla odbiorców tej pozycji. Na mnie duże wrażenie zrobił opis pomiarów obwodu Ziemi dokonanego przez Eratostenesa na podstawie różnicy długości cienia rzucanego przez patyk w Asuanie i Aleksandrii. W miarę lektury tematyka się komplikuje. Czytelnik poznaje budowę naszej Galaktyki, koncepcję ciemnej materii, czarne dziury, teorię Wielkiego Wybuchu. Jest to uzupełnione o historię rozwoju koncepcji rozumienia budowy Wszechświata, rozwoju teorii astronomicznych i technik obserwacyjnych. Tematyka nie jest prosta, wymaga sporego skupienia ale komiksowa formuła nieco ułatwia ogarnięcie tematu. Ten kto przebrnie przez całość może nie będzie ekspertem od astronomii ale jest duża szansa, że sięgnie po inne pozycje poszerzające zagadnienia poruszone w „The Manga Guide: Wszechświat”.

Graficznie dostajemy klasyczną czarno-białą mangę ze wspomnianymi wtrąceniami tekstowymi (im bliżej końca tym jest ich więcej). Całość kończy indeks (przydatny) i galeria kolorowych zdjęć, głównie planet Układu Słonecznego.