Matko! Trzymaj się od nich z daleka [Tim Seeley, Scott Snyder „Wieczni Batman i Robin #1” - recenzja]Esensja.pl Esensja.pl „Wieczny Batman” to była prawdziwa historia z rozmachem – pięćdziesiąt dwa zeszyty, zebrane w trzy pokaźnych rozmiarów woluminy. Robiło wrażenie! Ale, niestety, im bliżej końca, tym opowieść słabowała fabularnie. Na szczęście przy skonstruowanych na podobnych zasadach „Wiecznych Batmanie i Robinie” udało się uniknąć tych samych błędów. Głównie dlatego, że zdecydowano się przedstawić całość w objętości o połowę krótszej.
Matko! Trzymaj się od nich z daleka [Tim Seeley, Scott Snyder „Wieczni Batman i Robin #1” - recenzja]„Wieczny Batman” to była prawdziwa historia z rozmachem – pięćdziesiąt dwa zeszyty, zebrane w trzy pokaźnych rozmiarów woluminy. Robiło wrażenie! Ale, niestety, im bliżej końca, tym opowieść słabowała fabularnie. Na szczęście przy skonstruowanych na podobnych zasadach „Wiecznych Batmanie i Robinie” udało się uniknąć tych samych błędów. Głównie dlatego, że zdecydowano się przedstawić całość w objętości o połowę krótszej.
Tim Seeley, Scott Snyder ‹Wieczni Batman i Robin #1›Pomimo (niemal) bliźniaczych tytułów, obie serie nie są ze sobą ściśle powiązane fabularnie. Wspólnym mianownikiem jest to, co zawsze, czyli Gotham City, postać Człowieka-Nietoperza (tutaj, poza retrospekcjami, praktycznie nieobecnego) oraz całego zaprzęgu jego pomocników (przede wszystkim dawnych Robinów) i zaprzysięgłych wrogów (chociaż Jokera raczej się nie spodziewajcie, za to możecie na przykład liczyć w epizodach na Jonathana Crane’a i Bane’a). Z „Wiecznym Batmanem” – w Polsce opublikowanym w trzech pokaźnych rozmiarów integralach (patrz: pierwszy, drugi i trzeci) – nową serię łączy jednak jeszcze jedna rzecz, niezmiernie istotna – posępna atmosfera, która z biegiem czasu jedynie się zagęszcza. Co jest skutkiem intrygi wymyślonej – w ogólnych zarysach – przez Jamesa Tyniona IV i Scotta Snydera, którzy od 2011 roku odpowiadali za nowe oblicze Mrocznego Rycerza. „Wieczny Batman” zakończył swój żywot w październiku 2015 roku, od razu ustępując miejsca kolejnej obmyślonej z wielkim rozmachem (chociaż, jak się ostatecznie okazało, nie aż z takim) serii. „Wieczni Batman i Robin” ukazywali się – w publikowanych co tydzień zeszytach – do marca roku następnego. W sumie do sprzedaży trafiło dwadzieścia sześć rozdziałów opowieści, które następnie złożono w dwa wydania zbiorcze. Pracowało nad nimi ponad dwudziestu scenarzystów i rysowników, co – zwłaszcza w przypadku tych pierwszych – groziło rozłażeniem się całej fabuły na boki. Na szczęście Tynion czuwał nad wszystkim, pilnując, aby współpracujących z nim pisarzy nie poniosła zbytnio fantazja. W tomie pierwszym znalazł się materiał z pierwszych dwunastu oryginalnych zeszytów oraz krótki (ośmiostronicowy) wstęp, pierwotnie wydany w „Batman Endgame: Special Edition #1” z 2015 roku. To w nim właśnie pojawia się sugestia, że Mroczny Rycerz skrywa jakąś wyjątkowo paskudną tajemnicę i że stara się zatrzeć wszystkie prowadzące do niej tropy. Co to za tajemnica? Najprościej byłoby spytać samego Batmana (zakładając, że chciałby w ogóle o tym opowiedzieć), ale jest to niemożliwe. Zamaskowanego Krzyżowca nie ma już bowiem w Gotham. Przepadł bez śladu po kolejnym pojedynku z Jokerem. Bruce Wayne natomiast, którego odnaleziono w rumowisku pod rodzinną posiadłością, cierpi na amnezję. Indagowanie go o cokolwiek nie ma najmniejszego sensu; żyje w swoim świecie, nie mając nawet pojęcia, kim był. Ale czy miasto może istnieć bez Batmana? Oczywiście, że nie! Groziłoby to totalną katastrofą. Dlatego też jego rolę przejmują inni: z jednej strony komisarz Jim Gordon, paradujący po mieście w monstrualnym robotycznym kostiumie Człowieka-Nietoperza, z drugiej – Dick Grayson (czyli chronologicznie pierwszy Robin), który sprytnie wykorzystał dramatyczną sytuację przedstawioną w zakończeniu „ Wiecznego zła” (2013-2014), aby przekonać świat o swojej śmierci. Korzystając teraz z wolności, Grayson wiąże się z tajną organizacją szpiegowską Spyral, którą w komiksie – poza nim – reprezentuje agentka Poppy Ashemore. To dzięki niej Dick uzyskuje dostęp do zaawansowanych technologicznie implantów, dzięki którym może między innymi nawiązywać kontakt z innymi bez konieczności używania gadżetów (przypomina to trochę telepatię) oraz, co okazuje się nie mniej przydatne, zdobywa umiejętność ukrywania własnej tożsamości. Chociaż to ostatnie bywa niekiedy zawodne. O czym przekonuje się bardzo boleśnie, gdy w czasie otwarcia wystawy w odrestaurowanej Wieży Oświecenia, będącej częścią Uniwersytetu Stanowego w Gotham, zostaje (mimo włączonego kamuflażu) zdemaskowany i zaatakowany przez grupę… dzieci. Dzieci, które chcą go zabić, wypowiadając przy tym słowa „Orphan” i „Matka”. Na szczęście Graysonowi udaje się uciec, choć fakt, że dociera do Jaskini Batmana w jednym kawałku graniczy z cudem. Po drodze zalicza jeszcze jedno niespodziewane spotkanie – z milczącą dziewczyną, która najpierw spuszcza mu łomot, a następnie, przed swoim zniknięciem, wręcza pendrive’a. To, co Dick Grayson znajduje na nim, wywraca do góry nogami nie tylko jego świat, ale także pozostałych Robinów: Jasona Todda i Tima Drake’a (nie wykorzystano jedynie postaci aktualnego pomocnika i biologicznego syna Batmana, Damiana Wayne’a). Chcąc ocalić życie, muszą zewrzeć szeregi i odkryć sekret Mrocznego Rycerza sprzed ponad dwudziestu lat. Zajmuje im to sporo czasu, zmusza też do przemierzania świata w poszukiwaniu tajemniczej „Matki”. Pod względem fabularnym komiks często przypomina opowieści o agencie 007. Z jednej strony mamy bowiem Dicka (niekiedy występującego jako związany ze Spyral agent Sparrow), z drugiej – potężnego wroga, którego możliwości czynienia zła wydają się wprost nieograniczone. By go powstrzymać, trzeba sięgnąć po najbardziej wyrafinowane środki. I przede wszystkim być odpornym na sączony przez wroga jad. To ostatnie jest chyba najtrudniejsze, bo przecież – to wiedza powszechna – nic tak nie wzbudza nienawiści, jak zdradzona wielka miłość. James Tynion IV i sześciu innych scenarzystów serii, a przynajmniej jej pierwszych dwunastu odcinków (w tym jedna kobieta, amerykańska pisarka science fiction Genevieve Valentine), dołożyli starań, aby fabuła „Wiecznych Batmana i Robina” – swoją drogą, jak nieporadnie brzmi ten tytuł po polsku! – nie tylko zaskakiwała rozmachem, ale również obfitowała w nieoczekiwane zwroty akcji. Umiejętnie też budują napięcie. Im bliżej końca (tomu pierwszego), tym robi się posępniej, a czytelnik zaczyna z całego serca współczuć Graysonowi, którego przeszłość w kontekście przedstawionych wydarzeń przedstawia się zupełnie inaczej, niż patrzyliśmy na nią dotychczas. Rysownicy zadbali z kolei o to, aby wizualnie komiks prezentował się jak najciekawiej. Fakt, że pracowało nad nim dwunastu grafików, sprawia, że mamy do czynienia z kilkoma odmiennymi stylami. Dzięki temu oko się nie nudzi. Kto wypada najlepiej? Cóż, mistrzem pozostaje hołdujący fantastycznemu hiperrealizmowi Tony S. Daniel, ale w niczym nie ustępują mu ani Paul Pelletier (nawiązujący do lat 60. ubiegłego wieku), ani Scot Eaton (wnoszący do całej opowieści trochę kolorystycznych fajerwerków).
|