Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 23 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Jean ‘Moebius’ Giraud, Jirō Taniguchi
‹Icaro #1: Icaro #1›

Icaro #1
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułIcaro #1
Scenariusz
Data wydanialistopad 2003
RysunkiJirō Taniguchi
Wydawca ibooks
CyklIcaro
ISBN-100-7434-7538-0
Format160s.; oprawa miękka, czarnobiały
Cena$14,95
GatunekSF
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Icaro #1

Komiksy z przemytu: Niepozornie prosta historia
[Jean ‘Moebius’ Giraud, Jirō Taniguchi „Icaro #1: Icaro #1”, Jean ‘Moebius’ Giraud, Jirō Taniguchi „Icaro #2: Icaro #2” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Skończywszy lekturę „Icaro” Moebiusa i Jiro Taniguchi, najpierw poczułem się oszukany. Nie zawiedziony czy rozczarowany, ale bezczelnie nabity w butelkę. Dopiero po paru dniach i kolejnym czytaniu przyszło opamiętanie, a zaraz potem szacunek dla autorów komiksu, którzy prostą historią opowiedzieli o prostych sprawach.

Artur Długosz

Komiksy z przemytu: Niepozornie prosta historia
[Jean ‘Moebius’ Giraud, Jirō Taniguchi „Icaro #1: Icaro #1”, Jean ‘Moebius’ Giraud, Jirō Taniguchi „Icaro #2: Icaro #2” - recenzja]

Skończywszy lekturę „Icaro” Moebiusa i Jiro Taniguchi, najpierw poczułem się oszukany. Nie zawiedziony czy rozczarowany, ale bezczelnie nabity w butelkę. Dopiero po paru dniach i kolejnym czytaniu przyszło opamiętanie, a zaraz potem szacunek dla autorów komiksu, którzy prostą historią opowiedzieli o prostych sprawach.

Jean ‘Moebius’ Giraud, Jirō Taniguchi
‹Icaro #1: Icaro #1›

Icaro #1
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułIcaro #1
Scenariusz
Data wydanialistopad 2003
RysunkiJirō Taniguchi
Wydawca ibooks
CyklIcaro
ISBN-100-7434-7538-0
Format160s.; oprawa miękka, czarnobiały
Cena$14,95
GatunekSF
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Icaro #1
Liczba wydanych w kraju komiksów rośnie z każdym miesiącem, ale zawsze będzie coś jeszcze do wydania. Jesteśmy parę dobrych lat do tyłu, nasz rynek jest mniejszy, a inne kraje wcale nie próżnują, publikując czasem w ciągu miesiąca tyle tytułów, ile w Polsce ukazuje się rocznie. Z różnorakich powodów niektóre z tych komiksów nigdy nie ukażą się Polsce, być może nigdy nawet nie trafią w oryginalnej wersji do naszego kraju – imię ich jest legion. „Inne komiksy” został pomyślany jako autorski cykl prezentujący pozycje obcojęzyczne, które wpadły mi w ręce i warte są uwagi. Będę starał się przedstawiać pozycje ciekawe i zróżnicowane, co implikuje nieregularność cyklu, i, rzecz jasna, wybiórczość podyktowaną osobistymi preferencjami. Mam jednak nadzieję, że zaciekawią naszych czytelników.
Najpierw, wbrew wszelkiej życiowej logice i prawom Murphy’ego, trafiłem na pierwszą część komiksu „Icaro”. Przekartkowałem, wychwytując ładne realistyczne rysunki, ciekawe kompozycje plansz i intrygujące fragmenty opowieści sugerujące dobrą inwestycję. Kupiłem więc komiks na przysłowiowego nosa, zapewne podświadomie mocno zaciekawiony eksperymentalnym pomysłem opowiedzenia europejskiej historii kreską japońskiego artysty. Niestety, drugiej części nie było na półce i upłynęło nieco czasu, zanim na nią natrafiłem. Dopiero wtedy zabrałem się do lektury.
Cóż, pierwsze czytanie przyniosło głębokie rozczarowanie. Historia wydawała się przydługa, pustawa, pozbawiona emocji, które tak bardzo cenię w każdej opowieści, nawet najbardziej banalnej. „Icaro” nie jest trywialnym komiksem. Traktuje o sprawach uniwersalnych, ponadczasowych, ale po jednorazowej lekturze odniosłem wrażenie, że autorom temat wymknął się spod kontroli i obrawszy kurs w bliżej nieokreślonym kierunku, doprowadził komiks do skał, z jakimi nawet Moebius nie może się mierzyć. Minęło parę dni, temat wciąż mnie gnębił, wreszcie sięgnąłem po komiks drugi raz. Bingo! Strzał w dziesiątkę! Drugie czytanie totalnie odmieniło moje spojrzenie na „Icaro”. (Poznałem nieco później zdania innych na temat komiksu i okazało się, że większość z nich miała podobne doświadczenia.) Cóż, nie pierwszy to i pewnie nie ostatni tytuł, którego ocena wzrasta z ilością spędzonego nad nim czasu.
Nie będzie wielkim odkryciem stwierdzenie, że wspólne dzieło Moebiusa i Taniguchiego to opowiedziana na nowo, dzisiejsza wersja mitu o wolności człowieka. Czerpiąca bogato z kulturalnego i technologicznego dorobku ludzkości, która przykuta ciężarem grawitacji do ziemi, od zarania dziejów sięgała rozmarzonym spojrzeniem ku przestworzom. Z zazdrością podglądała ptaki i z tęsknotą wzdychała do gwiazd, śniąc o dniu, w którym i jedne, i drugie znajdą się na wyciągnięcie ręki. Możliwość latania, wyrwania się z objęć ziemi, zaprzątała głowę marzycielom, pisarzom, poetom, malarzom, wreszcie uczonym, którzy ostatecznie zrealizowani wielki sen ludzkości. Ale to dzisiejsze latanie jest ułomne. Zaciskamy zęby i korzystamy z osiągnięć techniki, bo natura okaleczyła nas, na zawsze skazując na życie przyziemne i z wiecznie niespełnionym marzeniem. Zawsze będziemy zazdrościć ptakom. I zawsze możliwość latania będzie dla nas symbolem wolności.
Moebius wspomina, że pomysł na „Icaro” mu się przyśnił. To kolejna wskazówka dotycząca odczytywania komiksu, bo gdzież, jeśli nie w snach, możemy swobodnie wznieść się w przestworza. A przyśnił mu świat przyszłości, w którym w efekcie tajnych rządowych programów, z nie do końca zrozumiałych dla naukowców przyczyn, przychodzi na świat dziecko, które z nieprzeciętą jeszcze pępowiną unosi się w powietrze. Narodziny chłopca zostają objęte tajemnicą najwyższego stopnia, a projekt wychowania dziecka i zrozumienia jego fenomenu otrzymuje kodową nazwę Icaro. Tak też zostaje nazwany chłopiec. Mijają lata, chłopiec dorasta, a naukowcy nadal są dalecy od rozszyfrowania pochodzenia umięjętności latania. Badają jego wytrzymałość i możliwości, umieszczając go w tunelu aeorydynamicznym czy obciążając znacznymi ciężarami. Tworzą najróżniejsze teorie, przygotowują kolejne testy, mając na uwadze, że oto jest być może najdoskonalsza broń, jaką stworzył człowiek. Człowiek latający.

Jean ‘Moebius’ Giraud, Jirō Taniguchi
‹Icaro #2: Icaro #2›

Icaro #2
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułIcaro #2
Scenariusz
Data wydanialistopad 2003
RysunkiJirō Taniguchi
Wydawca ibooks
CyklIcaro
ISBN-100-7434-7980-7
Format144s.; oprawa miękka, czarnobiały
Cena$14,95
GatunekSF
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Icaro #2
Ale Icaro daleki jest do takiego spojrzenia na świat. Bezwolnie poddaje się próbom i badaniom, obojętny na trudy uczonych, którzy towarzyszą mu od maleńkości. Wychowany w wielkiej klatce zbudowanej specjalnie na potrzeby projektu, nie zna niczego i nikogo innego. Fizycznie młody mężczyzna, psychicznie upośledzone dziecko – nieciekawe świata, apatyczne. Aż do dnia, w którym spotyka wśród personelu laboratorium młodą dziewczynę. Wyczekuje każdego z nią spotkania, nieświadom tego, że oto dokonuje się w nim wielka przemiana – emocjonalne dojrzewanie. Uczucie, które w nim się budzi, odmienia go zupełnie, a tęsknota do dziewczyny okazuje się silniejsza niż kraty, wyobraźnia i broń, która mierzy w jego serce.
Banalne, prawda?
Oczywiście komiks obfituje w sporo szczegółów, które wzbogacają opowieść, dobudowują świat, ukazują intencje i charaktery postaci, ale nie zmienia to tego, że fundament historii jest banalnie prosty. I w tym tkwi jej siła. Zresztą tej fasady wcale nie ma tak wiele. Moebius i Taniguchi bardzo oszczędnie korzystają z narzędzi, którymi dysponują, jakby starali się nie przeładować „Icaro” zbytecznymi wodotryskami. Scenarzysta nie strzępi języka, uważnie mierzy każdą wypowiadaną kwestię, oddając w ręcę scenarzysty ogromną część przekazu historii. Ten zaś kreśli surowe, czyste kadry, z wyraźnym pierwszym i drugim planem, które choć równie szczegółowe, to w detalach wyraźnie skoncentrowane na psychice postaci i fizycznym otoczeniu. Nieustannie skupieni na pięknie prostoty zarówno w sferze języka, fabuły, jak i grafiki, autorzy prowadzą opowieść bez pośpiechu, przeciagając, zdawałoby się nadmiernie, niektóre jej fragmenty, zamrażając akcję w najmniej odpowiednich chwilach. Osobiście odczytuję to jako próbę zwrócenia przez autorów uwagi na to, co zwykle nam umyka. Czy to w życiu, czy w komiksie. Na chwile, które pryskają w mgnieniu oka, a które tak naprawdę są miarą naszego życia.
Ciekawy jest dystans, z jakim opowiedziana jest ta historia. Tematyka raczej prowokuje. Eksperymenty na ludziach, wykorzystanie ich jako broń, świat przyszłości i jego zagrożenia, zamieszki, nadrzędna rola wojska i państwa – to tematy, co do których twórcy lubią spekulować. Zarzucają przynętę i często tytuł nie przyciąga uwagi niczym innym, tylko ową kontrowersją. W „Icaro” tego nie ma. Autorzy dystansują się wobec problemów świata zewnętrznego, w którym doszło do przyjścia na świat cudownego dziecka, traktując go jako zło konieczne, i zajmują się tylko jego osobą. Ciekawi tego, czy wyjątkowa umiejętność, jaką posiadł Icaro, uczyni z niego nadczłowieka. Jednak tak się nie stanie. Icaro miast półbogiem staje się w obliczu kobiety mężczyzną, a swą nadludzką zdolność traktuje jedynie jako narzędzie do osiągnięcia celu – znalezienie się jak najbliżej tej, za sprawą której zmieniło się jego życie.
Jest w komksie parę nierozwiązanych wątków, których wplecenie uprawnia do powyższego wnioskowania. Samoeksplodujący ludzie, którzy wybuchają na ulicach, wdzierają się do gmachów budynków rządowych, sieją anarchię i zniszczenie. To też najwyraźniej efekty tajnych eksperymentów. Jest pewien mężczyzna, który potrafi ich pokonać, przejmując nad nimi psychiczną kontrolę i nie dopuszczając do detonacji. To on, jak przez chwile sugeruje komiks, ma zmierzyć się z Icaro, ale do tego pojedynku nigdy nie dochodzi (chyba że autorzy szykują sequel). Jest wreszcie matka cudownego dziecka, która po narodzinach wpada w odrętwienie i niczego więcej się o niej nie dowiadujemy. Bo to jest opowieść o Icaro. Człowieku, którego los obdarzył spełnieniem największego marzenia ludzkości, ale postawił mu na drodze wszelkie możliwe przeszkody w osiągnięciu spełnienia każdego człowieka, jaką jest bliskość ukochanej osoby.
To prawdopodobnie kolejna historia, która mogłaby się spodobać polskim czytelnikom. Z jednej strony mamy tytana komiksu europejskiego, z drugiej popularnego autora japońskiego. Szczerze zachęcam do sięgnięcia po „Icaro” i oddania się w ręce Moebiusa i Taniguchiego, którym udało się to, do czego wielu twórcóm nawet nie udało się zbliżyć. Prostej historii o prostych sprawach.
koniec
23 października 2005

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Przygody małych króliczków
Maciej Jasiński

23 IV 2024

„Opowieści z Bukowego Lasu” to kolejna już seria dla dzieci, którą od roku 2021 publikuje wydawnictwo Egmont. Tym razem mamy do czynienia z cyklem przeznaczonym dla najmłodszych czytelników, którzy dopiero stawiają pierwsze kroki w świecie komiksu.

więcej »

Impreza się rozkręca
Dagmara Trembicka-Brzozowska

22 IV 2024

Seria duetu Carbone & Gijé fabularnie rozwija się w bardzo ciekawym kierunku - widać to dosłownie z tomu na tom. Autorzy najwyraźniej mają zamiar stworzyć rozbudowaną opowieść fantastyczną z całkiem rozległym światem przedstawionym.

więcej »

Beznadziejna piątka
Marcin Knyszyński

21 IV 2024

Spider-Man to tylko jeden bohater komiksowy, ale posiadający tak rozbudowane własne uniwersum, jak mało który. Nic dziwnego, był to od zawsze pupil samego Stana Lee, ulubieniec czytelników i wydawniczy samograj. Wrogów miał mnóstwo, najwięcej tych występujących kilka razy i często zapominanych, bo przemykających szybko po nawet nie drugim czy trzecim, ale czwartym planie. Dziś czytamy komiks z takimi właśnie kolesiami w rolach głównych.

więcej »

Polecamy

Jedenaście lat Sodomy

Niekoniecznie jasno pisane:

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Z tego cyklu

Pana Mosesa historia prawdziwa
— Miłosz Cybowski

Królestwo za klucz!
— Miłosz Cybowski

Luc Orient – przybysz z innego świata
— Marcin Osuch

Tak rodzą się legendy
— Miłosz Cybowski

O klucz od sukcesu
— Miłosz Cybowski

Zabawy z głową
— Miłosz Cybowski

Pozdrowienia z Lovecraft
— Miłosz Cybowski

Syndrom kolejnych części
— Miłosz Cybowski

Przygody bezwzględnego purytanina
— Miłosz Cybowski

Nadchodzi burza
— Miłosz Cybowski

Tegoż twórcy

Aparat, góry, człowiek
— Marcin Osuch

Superbohater z gór
— Paweł Ciołkiewicz

Pyrrusowe zwycięstwo
— Paweł Ciołkiewicz

Iść, ciągle iść…
— Paweł Ciołkiewicz

Prawdziwa samotność
— Paweł Ciołkiewicz

Niełatwe jest życie mangaki
— Paweł Ciołkiewicz

Apetyt rośnie w miarę czytania
— Paweł Ciołkiewicz

Wędrując przez życie
— Marcin Osuch

Kataną w Niebieską Kurtkę
— Łukasz Bodurka

Esensja czyta dymki: Lato 2009
— Jakub Gałka, Marcin Osuch, Mateusz Osuch, Konrad Wągrowski

Tegoż autora

Zasłużyć na pamięć
— Artur Długosz

Tylko we dwoje
— Artur Długosz

Dokąd jedzie ten tramwaj?
— Artur Długosz

Kroki w Nieznane: Mój wehikuł czasu
— Artur Długosz

A na imię ma Josephine
— Artur Długosz

Cicho sza
— Artur Długosz

Jubileusz: „Fraletz” vs. „Valzeta”
— Artur Długosz, Konrad Wągrowski

Dekoltem i szpadą
— Artur Długosz

Co łączy entropię i plamkę ślepą
— Artur Długosz

Gra Roku 2004
— Artur Długosz

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.