Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Dougie Braithwaite, Richard Case, Grant Morrison, John Nyberg
‹Doom Patrol #1 (wyd. zbiorcze)›

EKSTRAKT:100%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDoom Patrol #1 (wyd. zbiorcze)
Scenariusz
Data wydania19 czerwca 2019
RysunkiJohn Nyberg, Dougie Braithwaite, Richard Case
Wydawca Egmont
CyklDoom Patrol
ISBN9788328142695
Format424s. 170x260mm
Cena119,99
Gatuneksuperhero
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Najdziwniejsi z dziwnych
[Dougie Braithwaite, Richard Case, Grant Morrison, John Nyberg „Doom Patrol #1 (wyd. zbiorcze)” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Dziś przyjrzymy się grupie superbohaterów, do których idealnie pasuje określenie z tytułu recenzji. Pierwszy z trzech zapowiedzianych tomów „Doom Patrol” zawiera historie, które zaczynamy czytać z konsternacją i niedowierzaniem, a kończymy z zapartym tchem i wypiekami na twarzy. Autor scenariusza, Grant Morrison, zrobił tą serią dla komiksu superbohaterskiego to, co André Breton dla sztuki w 1924 roku. Dokładnie tak.

Marcin Knyszyński

Najdziwniejsi z dziwnych
[Dougie Braithwaite, Richard Case, Grant Morrison, John Nyberg „Doom Patrol #1 (wyd. zbiorcze)” - recenzja]

Dziś przyjrzymy się grupie superbohaterów, do których idealnie pasuje określenie z tytułu recenzji. Pierwszy z trzech zapowiedzianych tomów „Doom Patrol” zawiera historie, które zaczynamy czytać z konsternacją i niedowierzaniem, a kończymy z zapartym tchem i wypiekami na twarzy. Autor scenariusza, Grant Morrison, zrobił tą serią dla komiksu superbohaterskiego to, co André Breton dla sztuki w 1924 roku. Dokładnie tak.

Dougie Braithwaite, Richard Case, Grant Morrison, John Nyberg
‹Doom Patrol #1 (wyd. zbiorcze)›

EKSTRAKT:100%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDoom Patrol #1 (wyd. zbiorcze)
Scenariusz
Data wydania19 czerwca 2019
RysunkiJohn Nyberg, Dougie Braithwaite, Richard Case
Wydawca Egmont
CyklDoom Patrol
ISBN9788328142695
Format424s. 170x260mm
Cena119,99
Gatuneksuperhero
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Autor „Azylu Arkham” wniósł nową jakość do serii, której początki sięgają 1963 roku. W osiemdziesiątym numerze komiksu–antologii o nazwie „My Greatest Adventure” pojawiła się grupa ekscentrycznych bohaterów, wzorowana nieco na marvelowskiej Fantastycznej Czwórce. Ich przygody tak spodobały się czytelnikom, że sześć numerów później seria została przemianowana po prostu na „Doom Patrol” – od nazwy drużyny. Herosi–dziwacy kończą swój żywot (dosłownie – nigdy wcześniej twórcy Detective Comics nie zabili wszystkich bohaterów przy okazji zakończenia serii) pięć lat po swoim debiucie. Ale, gdy w latach osiemdziesiątych przez uniwersum DC przetoczył się „Kryzys na nieskończonych ziemiach”, pojawiła się szansa na reaktywację komiksu.
„Doom Patrol” powrócił w październiku 1987 roku. Za scenariusz pierwszych osiemnastu odcinków odpowiadał Paul Kupperberg a większość z nich zilustrował znany dobrze w Polsce Erik Larsen – etatowy kontynuator Todda McFarlane’a, jeśli chodzi o przygody Spider-Mana. Sprzedaż jednak zaczęła dramatycznie spadać – na pomoc wezwano Granta Morrisona, jednego z przedstawicieli komiksowej „brytyjskiej inwazji na USA”. Sprawa jest jasna – trzeba zrewolucjonizować serię i przyciągnąć czytelników. No dobra, będzie tak – odnawiamy ekipę, skupiamy się na ich ułomnościach i dziwactwach, odchodzimy od „typowej superbohaterszczyzny”, w którą zdryfował Kupperberg i wracamy do korzeni. Akcentujemy cudaczność i oryginalność bohaterów i ich przygód – cechy tak charakterystyczne dla pierwszej serii. Musimy tylko przetrzebić drużynę. Kupperberg zabrał zabawki, przeniósł się do innej piaskownicy i pozostawił rozwaloną ekipę a Erika Larsena zastąpił Richard Case. Wraz z numerem dziewiętnastym rozpoczęła się Era Morrisona. Szkot napisał czterdzieści pięć odcinków „Doom Patrol” – tom pierwszy zawiera ich szesnaście, czyli nieco ponad normę.
Drużyna jest w rozsypce po dramatycznych wydarzeniach z numeru osiemnastego. Przez chwilę może się wydawać, że jeśli nie znamy poprzednich odcinków będziemy mieli kłopot z odnalezieniem się w fabule. Ale już na samym początku Morrison zadbał o porządną ekspozycję i prezentację superbohaterów – choć tak naprawdę członkowie Doom Patrol są tak odlegli od standardowego pojmowania tego słowa, jak tylko to możliwe. Superman i Batman, mogą być naszymi idolami i uosobieniem naszych eskapistycznych marzeń – wydają się postaciami, w które chcielibyśmy się wcielić, choćby na chwilę. Zazdrościmy im ich mocy i umiejętności. A moce „nadludzi” z „Doom Patrol” są ich przekleństwem, niechcianym brzemieniem, którego nie potrafią się pozbyć i które uniemożliwia im normalne funkcjonowanie. To wręcz schorzenia a nie nadnaturalne zdolności.
No bo czego tu zazdrościć? Robotman jest byłym kierowcą rajdowym, który po wypadku skończył jako „gąbka w protetycznym ciele z żuchwą jak koparka”. Szalona Jane, w walce z traumami dzieciństwa, wykształciła sześćdziesiąt cztery równoległe osobowości, a każda z nich ma indywidualne, specyficzne supermoce. Dorothy, nastolatka z twarzą szympansa, ofiara „bomby genowej”, w niekontrolowany sposób sprowadza z podświadomości do rzeczywistości swoje najgorsze koszmary. Czy wreszcie, skrywający pod bandażami swe straszliwe deformacje, Rebis – „konglomerat” mężczyzny, kobiety i „negatywnego ciała astralnego”. To wszystko brzmi jak totalne wariactwo, ale zaręczam, że to jedne z najnormalniejszych postaci jakie znajdziemy w komiksie.
Przygody superbohaterów–odmieńców są tak samo niestandardowe i surrealistyczne jak oni sami. U Morrisona to nie duchy, demony, kosmici, czarnoksiężnicy czy szaleni naukowcy stwarzają największe zagrożenie. To sama rzeczywistość jest wrogiem – mamy tu inwazje innych wymiarów, negację pojęcia bytu, wycinanie z rzeczywistości, uwięzienie w obrazie, paradoksy logiczne mogące sprowadzić apokalipsę, fikcję niszczącą świat realny – a wszystko w szalonej narracji nie pozwalającej na zaczerpnięcie oddechu. Weźmy najbardziej odjechany odcinek „Doctora Who” i pomnóżmy przez dziesięć. Weźmy osiemnastą księgę „Tytusa, Romka i A’Tomka” i uczyńmy opisane tam wojaże po kubistycznym obrazie czymś jak najbardziej realnym i pospolitym.
„Między tym, co rzeczywiste i tym, co nierzeczywiste, nie ma w obecnych warunkach wyraźnego rozróżnienia” – mówi w pewnym momencie jeden z bohaterów i jest to chyba najlepsze podsumowanie komiksu. Grant Morrison zauważył kiedyś, że ludzie za wszelką cenę chcą dokładnie zrozumieć „Doom Patrol”, okiełznać fabułę, poprawnie ją zinterpretować oraz wykryć w niej drugie dno. Ale – jak przyznaje autor – tu nie ma drugich den, nie ma złożonej symboliki, nie ma żadnych ukrytych przesłań. To surrealistyczny, komiksowy rollercoaster, w którym na pytanie „co się dzieje” otrzymujemy prostą odpowiedź: „Kult Nienapisanej Księgi ruszył właśnie w pościg za Piątym Oknem, a jeśli go złapią, przyzwą Antystwórcę, a to będzie koniec wszechświata”. Potrzebujecie jeszcze wyjaśnień?!
„Doom Patrol” Granta Morrisona wpływa na komiksowe medium do dziś – jedną z najbardziej znanych historii inspirowanych dziełem szkockiego scenarzysty jest „Umbrella Academy” oparta na bardzo podobnych założeniach. Nie bez znaczenia jest na pewno fakt, że Gerard Way i Grant Morrison są od lat wielkimi przyjaciółmi. Przed nami jeszcze dwa tomy – po przeczytaniu pierwszego wiem już, że ich lektura jest po prostu obowiązkowa. To jeden z tych komiksów (a nie jest ich wbrew pozorom niesłychanie dużo), któremu bez zastanowienia wystawiam maksymalną notę.
koniec
5 sierpnia 2019

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Zamknięcie etapu
Andrzej Goryl

19 IV 2024

Dziesiąty tom „Ms Marvel” jest jednocześnie ostatnim pisanym przez G. Willow Wilson – autorkę, która zapoczątkowała tę serię i stworzyła postać Kamali Khan. Scenarzystka prowadziła tę postać przez ponad pięćdziesiąt zeszytów, a jej cykl przez cały ten czas utrzymywał równy, wysoki poziom (z drobnymi potknięciami, nie rzutującymi na ogólną jakość). Jak wypadło zakończenie tej serii?

więcej »

Małe sprzeczki w nowej rodzinie
Maciej Jasiński

18 IV 2024

Pierwsze dwa tomy serii „Pan Borsuk i pani Lisica” były naprawdę interesującymi komiksami przedstawiającymi wspólne życie dwóch zupełnie obcych kulturowo rodzin. Pan Borsuk wychowujący samotnie trójkę dzieci oraz pani Lisica, która wraz z córką musiała uciekać przed myśliwymi – zamieszkali razem w norce, tworząc z czasem jedno gospodarstwo domowe. W kolejnych albumach czytelnicy będą mieli okazję lepiej poznać bohaterów.

więcej »

Piękny umysł
Paweł Ciołkiewicz

17 IV 2024

Życie nie rozpieszczało Wiktora. Wychowywał się bez ojca, a jego matka raczej nie była osobą, którą trudno uznać za wzór macierzyńskiej troskliwości. Wszystkie problemy chłopak rekompensował sobie zanurzaniem się w cudowny świat…, nie, nie baśni, lecz matematyki. To liczby i ich wzajemne relacje pochłaniały go bez reszty. A u źródeł tej fascynacji stało, rzecz jasna, poszukiwanie szczęścia.

więcej »

Polecamy

Batman zdemitologizowany

Niekoniecznie jasno pisane:

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część pierwsza
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Niech się stanie rzeź
— Andrzej Goryl

„MAX” ale na wesoło
— Marcin Knyszyński

Nie daj się tyranii przewidywalności!
— Marcin Knyszyński

Dziwowiska część druga
— Marcin Knyszyński

Tegoż autora

Oto koniec znanego nam świata
— Marcin Knyszyński

Miecze i sandały
— Marcin Knyszyński

Z rodzynkami, czy bez?
— Marcin Knyszyński

Hola, hola, panie Straczynski!
— Marcin Knyszyński

Żadna dziura nie jest dość głęboka
— Marcin Knyszyński

Uczta ekstremalna
— Marcin Knyszyński

Straczynski Odnowiciel
— Marcin Knyszyński

Cztery wywiady, coś tam pomiędzy i pogrzeb
— Marcin Knyszyński

Bez emocji
— Marcin Knyszyński

Barbarzyńska epoka
— Marcin Knyszyński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.