Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 20 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Steve Dillon, Garth Ennis, David Lloyd, William Simpson
‹Hellblazer - Garth Ennis prezentuje #3›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułHellblazer - Garth Ennis prezentuje #3
Scenariusz
Data wydania11 marca 2020
RysunkiWilliam Simpson, Steve Dillon, David Lloyd
PrzekładMarek Starosta, Paulina Braiter
Wydawca Egmont
CyklHellblazer
ISBN9788328142961
Format416s. 170x260mm
Cena119,99
Gatunekgroza / horror
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Diabłu na pohybel
[Steve Dillon, Garth Ennis, David Lloyd, William Simpson „Hellblazer - Garth Ennis prezentuje #3” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Wydawnictwo Egmont przedstawia polskim czytelnikom jedną z najbardziej popularnych serii komiksowych linii DC Vertigo. Robi to trochę nie po kolei – w zeszłym roku wyszły dwa zbiorcze albumy runu Briana Azzarello, a teraz dopiero pierwszy tom autorstwa Gartha Ennisa. Irlandzki scenarzysta zaczął pisać „Hellblazera” sto numerów i dziewięć lat wcześniej niż autor „100 naboi”. Teraz jego komiks trafia do Polski (choć tak właściwie jest to w dużej części ponowna wizyta).

Marcin Knyszyński

Diabłu na pohybel
[Steve Dillon, Garth Ennis, David Lloyd, William Simpson „Hellblazer - Garth Ennis prezentuje #3” - recenzja]

Wydawnictwo Egmont przedstawia polskim czytelnikom jedną z najbardziej popularnych serii komiksowych linii DC Vertigo. Robi to trochę nie po kolei – w zeszłym roku wyszły dwa zbiorcze albumy runu Briana Azzarello, a teraz dopiero pierwszy tom autorstwa Gartha Ennisa. Irlandzki scenarzysta zaczął pisać „Hellblazera” sto numerów i dziewięć lat wcześniej niż autor „100 naboi”. Teraz jego komiks trafia do Polski (choć tak właściwie jest to w dużej części ponowna wizyta).

Steve Dillon, Garth Ennis, David Lloyd, William Simpson
‹Hellblazer - Garth Ennis prezentuje #3›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułHellblazer - Garth Ennis prezentuje #3
Scenariusz
Data wydania11 marca 2020
RysunkiWilliam Simpson, Steve Dillon, David Lloyd
PrzekładMarek Starosta, Paulina Braiter
Wydawca Egmont
CyklHellblazer
ISBN9788328142961
Format416s. 170x260mm
Cena119,99
Gatunekgroza / horror
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Dwie trzecie runu Gartha Ennisa już się przecież w Polsce ukazało. W latach 2008-2010 to właśnie Egmont wydał pięć komiksów „Hellblazera” zbierających dwadzieścia osiem odcinków z czterdziestu siedmiu, które napisał Ennis. Teraz prawdopodobnie otrzymamy całość w trzech wielkich tomach – pierwszy zawiera ich piętnaście i skupia się na początkach kariery autora za oceanem. Ennis dołączył do Detective Comics na początku 1991 roku, kiedy to o DC Vertigo nikt jeszcze nawet nie myślał, a seria „Hellblazer” liczyła już czterdzieści odcinków. Głównym bohaterem był oczywiście John Constantine – londyński uliczny mag, pogromca demonów, okultystyczny detektyw, egzorcysta, nałogowy palacz, manipulant, hochsztapler, cwaniak, bywalec najpodlejszych klubów i sobowtór Stinga. Pierwszym scenarzystą serii był Jamie Delano, Brytyjczyk z Northampton, czyli ziomek „ojca” Johna Constantine’a – Alana Moore’a, który stworzył go w 1985 roku na potrzeby swej „Sagi o potworze z bagien”. Okres Delano to przełom lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych – między wszystkimi paranormalnymi i okultystycznymi przygodami, scenarzysta poupychał sporo komentarzy do współczesnej mu sytuacji społecznej Wielkiej Brytanii późnych rządów Margaret Thatcher.
Ale oto przyszły lata dziewięćdziesiąte i zaczął wiać wiatr zmian. Garth Ennis przejął „Hellblazera” w odcinku 41, w maju 1991 roku. Młody, nieopierzony, ledwie dwudziestojednoletni, lekko spóźniony na komiksową „brytyjską inwazję” na Stany Zjednoczone. Sam przyznaje w przedmowie, że na początku miał wielką pustkę w głowie, ale szybko postanowił, że zrobi rewolucję. Nie było w sumie innego wyjścia – Ennis musiał uderzyć mocno, zrobić szum i pokazać, że pisze inaczej niż Delano. W przeciwnym wypadku odbiorcy wzięliby go tylko za sprawnego wyrobnika i naśladowcę, a po kilku odcinkach przestaliby się interesować jego komiksami. Ennis zatem skazał głównego bohatera na śmierć – tylko młody i rozgorączkowany (ale także odważny) autor mógł wpaść na taki pomysł. John Constantine w chwili premiery pierwszego odcinka jego autorstwa skończył dokładnie trzydzieści osiem lat (jest to bohater starzejący się w czasie rzeczywistym wraz z kolejnymi odcinkami serii) a już miał pożegnać się ze światem. Przyczyna – nieuleczalny, agresywny nowotwór płuc, na którego John intensywnie pracował przez całe życie.
Sześcioczęściowa opowieść „Niebezpieczne nawyki”, opowiada o zmaganiach Constantine’a z rakiem i rozpaczliwych próbach wymknięcia się demonom czekającym na niego w piekle. Medycyna jest bezradna, należy więc wykorzystać w jakiś sposób swoje niezwykłe umiejętności – rzucimy wyzwanie samej wierchuszce piekła. Po tej debiutanckiej opowieści, która zdefiniowała tak naprawdę cały późniejszy wkład Ennisa w „Hellblazera”, otrzymujemy kilka pojedynczych odcinków – wizytujemy nawiedzony bar; w innym pijemy na umór z dawnym, pogańskim bóstwem, o którym nikt już nie pamięta; zostajemy wodzeni na pokuszenie przez Króla Wampirów i czytamy przerażający pamiętnik Danny’ego Drake’a (to najbardziej horrorowy, naprawdę przeszywający do szpiku kości, odcinek). Jest też druga dłuższa fabuła, jeszcze lepsza niż ta otwierająca tom. „Królewska krew” to rasowa opowieść grozy, w której John Constantine trafia do tajnego klubu „Kaligula”. Jego członkowie, funkcjonujący na co dzień na szczytach brytyjskiej władzy, oddają się sadystycznym orgiom w celu „rozładowania presji towarzyszącej ich stylowi życia”. Jedna z takich zabaw doprowadziła do naprawdę koszmarnych i (co nikogo naprawdę nie powinno dziwić) nadprzyrodzonych konsekwencji – a interwencja głównego bohatera zdaje się być jedynym rozwiązaniem. Garth Ennis mocno nawiązuje tu do jednego z najlepszych komiksów Alana Moore’a, którego tytułu nie zdradzę – ale krwawe wydarzenia, związane z tajną konspiracją brytyjskich lordów i rodziny królewskiej, wyraźnie wskazują o jaką pozycję chodzi.
Widać, że Ennis miał pomysł na „Hellblazera”. O wiele bardziej niż Delano skupił się na samej postaci głównego bohatera i jego charakterystyce, niż na świecie przedstawionym. John Constantine jest zawsze na pierwszym planie, jego rozterki i wewnętrzne monologi dotyczą przede wszystkim jego osobistej relacji ze światem, a nie samego świata w ogóle. Ennis uczynił Constantine’a zwykłym człowiekiem, którego odróżnia od nas tylko okultystyczna wiedza. John od zawsze trzymał się trochę na uboczu całego uniwersum Detective Comics, nie spotykał się zbyt często z kolorowo odzianymi superbohaterami – okopał się raczej tam, gdzie potwór z bagien, Sandman i cała reszta magicznego, horrorowego towarzystwa DC. Ennis tylko to zaakcentował – jego bohater uważa się za szaraka, którego nie obchodzą „jakieś czary–mary”. „Myślisz, że jestem pełen tajemnic, a tylko udaję przeciętniaka? A może jest dokładnie odwrotnie?” – pyta Króla Wampirów i dystansuje się tym samym również od ekipy, która towarzyszyła mu całkiem niedawno w „Batmanie. Przeklętym”. Constantine próbuje żyć normalnie – wystarcza mu śpiew ptaków o poranku, pocałunek dziewczyny, piwo z kumplami w zadymionym barze i zapach codzienności. Dokładnie tego uczy napotkanego, załamanego skandynawskiego boga tańca. John Constantine w wydaniu Gartha Ennisa jest o wiele bardziej ludzki i sympatyczny niż jego bezduszna, podła i odstręczająca wersja Briana Azzarello.
Nie możemy jednak zapominać, że magia i piekielne stwory niezaprzeczalnie istnieją, choć coraz częściej chowają się za ludzkimi postaciami. Zło jest coraz mniej uniwersalne i ponadczasowe, a coraz bardziej relatywne i doczesne – nie zmienia to jednak faktu, że John musi cały czas wykorzystywać swe nadzwyczajne umiejętności, aby sobie z nim poradzić. Zaświaty od samego początku wiedziały kim jest Constantine – teraz, po tym co bohater narobił w pierwszym tomie, już o nim nie zapomną. Facet ma przerąbane. Fani „Kaznodziei”, późniejszego opus magnum Ennisa, nie unikną skojarzeń z postacią Jessego Custera. Zresztą nie tylko samo opracowanie postaci głównego bohatera, świadomego swych słabości, z którymi nie chce za bardzo walczyć, jest tu przetarciem szlaków ku „Kaznodziei”. Mamy tez inne motywy – Irlandia, puby, gdzie nie sposób nie wdać się w bójkę, piosenki śpiewane na całe gardło za kontuarem, męska przyjaźń, wielkie uczucia wystawiane ma ekstremalne próby trwałości oraz skupienie się na tematyce religijnej (oczywiście katolickiej) i obrazoburcze podejście do tego tematu (choć w pierwszym tomie „Hellblazera” jest jeszcze zdecydowanie zachowawczy).
Za rysunki do dwunastu odcinków odpowiada stary przyjaciel Ennisa – Will Simpson. Ennis napisał w przedmowie, że Will zawsze marzył o rysowaniu kosmicznych przygód w stylu Flasha Gordona, a tu masz – londyńskie uliczki i diabelski pomiot. Jego grafiki są dość charakterystyczne – można by je porównać do rysunków Stephena Bissette’a z początkowych odcinków „Sagi o potworze z bagien” Alana Moore’a. Simpson rysuje jednak trochę gorzej, w mojej ocenie dość słabo radzi sobie z rysowaniem ludzi – są problemy z proporcjami ciała, te same postacie mają co rusz inne twarze (Constantine naprawdę co chwila wygląda inaczej). Wyglądają nienaturalnie i dość upiornie, co w sumie wychodzi jednak całemu komiksowi na dobre. Dokładnie tak – te „brzydkie” rysunki, pomimo swych wad (tak naprawdę dzięki nim), nadają komiksowi niepowtarzalnego charakteru. Oprócz rozdziałów Simpsona mamy także pojedyncze odcinki narysowane przez Mike’a Hoffmanna (tu jest naprawdę słabo – jego „Miłość zabija” to jeden z najgorzej narysowanych komiksów, jakie czytałem w ostatnim czasie) i Davida Lloyda (jest nieźle i dokładnie tak upiornie, jak ma być). No i jest oczywiście Steve Dillon, który zdominuje resztę runu Gartha Ennisa i na którego tak naprawdę wszyscy czekamy. Warstwa graficzna tego komiksu ma jeszcze jedną charakterystyczną cechę – są kolory, ale tak, jakby ich nie było. Bardzo oszczędnie nałożone, blade, niemal nieistniejące – czy to dobrze, jest kwestią gustu. Na pewno jest zaskakująco.
„Niebezpieczne nawyki” stanowiły podstawę scenariusza filmu „Constantine” z 2005 roku, w którym w postać zapijaczonego egzorcysty wcielił się Keanu Reeves. Lubię ten film, nie widzę w nim takiej chały jak większość recenzentów – trzeba jednak przyznać, że „ducha Ennisa” nie ma za grosz.
Irlandzki scenarzysta tworzył postać bardziej charakterystyczną niż Jamie Delano. Sprzedaż „Hellblazera” wzrosła kilkukrotnie za jego czasów, co jest chyba wystarczającą reklamą. Tom drugi pojawi się w Polsce już niedługo – będzie Steve Dillon, o którym sam Ennis mówił, że dał temu komiksowi kolejnego potężnego kopa. Razem skopią porządnie też własnego bohatera – pierwszy tom kończy się ciszą przed wielką burzą.
koniec
8 kwietnia 2020

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Zamknięcie etapu
Andrzej Goryl

19 IV 2024

Dziesiąty tom „Ms Marvel” jest jednocześnie ostatnim pisanym przez G. Willow Wilson – autorkę, która zapoczątkowała tę serię i stworzyła postać Kamali Khan. Scenarzystka prowadziła tę postać przez ponad pięćdziesiąt zeszytów, a jej cykl przez cały ten czas utrzymywał równy, wysoki poziom (z drobnymi potknięciami, nie rzutującymi na ogólną jakość). Jak wypadło zakończenie tej serii?

więcej »

Małe sprzeczki w nowej rodzinie
Maciej Jasiński

18 IV 2024

Pierwsze dwa tomy serii „Pan Borsuk i pani Lisica” były naprawdę interesującymi komiksami przedstawiającymi wspólne życie dwóch zupełnie obcych kulturowo rodzin. Pan Borsuk wychowujący samotnie trójkę dzieci oraz pani Lisica, która wraz z córką musiała uciekać przed myśliwymi – zamieszkali razem w norce, tworząc z czasem jedno gospodarstwo domowe. W kolejnych albumach czytelnicy będą mieli okazję lepiej poznać bohaterów.

więcej »

Piękny umysł
Paweł Ciołkiewicz

17 IV 2024

Życie nie rozpieszczało Wiktora. Wychowywał się bez ojca, a jego matka raczej nie była osobą, którą trudno uznać za wzór macierzyńskiej troskliwości. Wszystkie problemy chłopak rekompensował sobie zanurzaniem się w cudowny świat…, nie, nie baśni, lecz matematyki. To liczby i ich wzajemne relacje pochłaniały go bez reszty. A u źródeł tej fascynacji stało, rzecz jasna, poszukiwanie szczęścia.

więcej »

Polecamy

Batman zdemitologizowany

Niekoniecznie jasno pisane:

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część pierwsza
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Twoje zdrowie, John!
— Andrzej Goryl

Niech się stanie rzeź
— Andrzej Goryl

Okultysta z sąsiedztwa
— Andrzej Goryl

Inwazja prosto z piekła
— Marcin Knyszyński

Powrót z martwych
— Marcin Knyszyński

„John Smith”. Aha.
— Marcin Knyszyński

Tam piekło twe, gdzie serce twoje
— Marcin Knyszyński

Po bandzie
— Marcin Knyszyński

Głośny protest komiksiarza
— Marcin Knyszyński

„MAX” ale na wesoło
— Marcin Knyszyński

Tegoż autora

Oto koniec znanego nam świata
— Marcin Knyszyński

Miecze i sandały
— Marcin Knyszyński

Z rodzynkami, czy bez?
— Marcin Knyszyński

Hola, hola, panie Straczynski!
— Marcin Knyszyński

Żadna dziura nie jest dość głęboka
— Marcin Knyszyński

Uczta ekstremalna
— Marcin Knyszyński

Straczynski Odnowiciel
— Marcin Knyszyński

Cztery wywiady, coś tam pomiędzy i pogrzeb
— Marcin Knyszyński

Bez emocji
— Marcin Knyszyński

Barbarzyńska epoka
— Marcin Knyszyński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.