Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 27 marca 2023
w Esensji w Esensjopedii

Joe Hill, Stuart Immonen
‹Hill House Comics. Toń›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułHill House Comics. Toń
Scenariusz
Data wydania16 czerwca 2021
RysunkiStuart Immonen
PrzekładPaulina Braiter
Wydawca Egmont
ISBN9788328160675
Format168s. 170x260mm
Cena69,99
Gatunekgroza / horror
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Cthulhu i matematyka
[Joe Hill, Stuart Immonen „Hill House Comics. Toń” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Toń” wymyślona przez Joe’ego Hilla i narysowana przez Stuarta Immonena to udana historia grozy, będąca hołdem zarówno dla Lovecrafta, jak i popkultury z lat 80-90.

Sławomir Grabowski

Cthulhu i matematyka
[Joe Hill, Stuart Immonen „Hill House Comics. Toń” - recenzja]

„Toń” wymyślona przez Joe’ego Hilla i narysowana przez Stuarta Immonena to udana historia grozy, będąca hołdem zarówno dla Lovecrafta, jak i popkultury z lat 80-90.

Joe Hill, Stuart Immonen
‹Hill House Comics. Toń›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułHill House Comics. Toń
Scenariusz
Data wydania16 czerwca 2021
RysunkiStuart Immonen
PrzekładPaulina Braiter
Wydawca Egmont
ISBN9788328160675
Format168s. 170x260mm
Cena69,99
Gatunekgroza / horror
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Joe Hill poszedł w ślady ojca i staje się coraz jaśniejszą gwiazdą na firmamencie autorów horroru. Ostatnio pod jego nadzorem powstał „Hill House Comics”, imprint „DC Comics”, wydający komiksowe historie grozy. W serii ukazały się „Kosz pełen głów” i „Rodzina z domku dla lalek”, teraz do rąk czytelników trafia „Toń”. Hill jest scenarzystą „Toni” i „Kosza…”, choć „Rodzinę…” wymyślił Mike Carey. Każdy zeszyt stanowi odrębną historię, wspólnie tworzą coś w rodzaju antologii nowoczesnego komiksu grozy.
„Toń” opowiada o wyprawie ratunkowej do zatopionego dawno temu na terytorium Arktyki okrętu, który niespodziewanie nadaje po latach sygnał ratunkowy. Jego załoga stanowiła naukową jednostkę badawczą, a statek zatonął w miejscu upadku meteorytu. Nie byle jakiego zresztą, bo ustępującego wielkością ustępował tylko temu, który spowodował zagładę dinozaurów. Możliwymi konsekwencjami potencjalnych odkryć interesuje się pewna korporacja, która wynajmuje najemników. Owszem, odnajdą oni załogę, ale nie tylko…
Jako scenarzysta, Hill czuje się w „Toni” jak ryba w wodzie. Zgrabnie udało mu się połączyć historię o arktycznych kowbojach z mitologią Cthulhu. Popkulturowych odwołań jest tu więcej, w tym do „Szczęk” czy „Obcego”. Zaginiony okręt nazywa się „August Derleth” (tak samo jak pisarz i przyjaciel Loverafta), a znawcy prozy samotnika z Providence wyłapią aluzję do motywu zatopionego miasta R’lyeh. Dziełko jest też efektem fascynacji filmami Johna Carpentera („Coś”), zresztą, jedne z najważniejszych postaci w opowieści to bracia noszący takie same nazwisko jak sławny reżyser.
Pomimo tej zabawy z klasyką popkultury, Hill nie zapomina, że historia ma przede wszystkim straszyć. Groza jest tu budowana umiejętnie, czuć rękę mistrza, a przynajmniej bardzo zdolnego rzemieślnika. Przytłacza zarówno atmosfera klaustrofobii jaskiń i kabin okrętowych, jak i przestrzeń niezbadanych głębin, wszak „strach przed nieznanym to największy strach z wszystkich”, jak mówi sam Lovecraft, cytowany przez Hilla w zamieszczonym wywiadzie. Niepokojąco obce, nieludzkie istoty żyjące w głębinach są w horrorze wciąż mniej wyeksploatowanym konceptem niż duchy, zombie czy wampiry – i nie trzeba nawet sugestii, że muszą one pochodzić z kosmosu.
Ciekawe, że niepokojąca groza budowana jest w opowieści także przez… matematykę – najemnicy znajdują tajemnicze liczby i wzory na ścianach, udaje się tu „rozwiązać Pi do końca” (!) i „znaleźć dowód potwierdzający hipotezy Crouzeixa i Riemanna”. Ujrzeć liczbę Pi w całości to „widzieć wszechświat w sposób, w jaki ujrzałby go Bóg”. Matematyka euklidesowa i błędne przywiązanie do racjonalnego świata to takie „zabawy dla dzieci”. Nieznane, nieodkryte krainy matematyki jako niepokojąca, nieludzka „przestrzeń obcości” – pomysł ciekawy, nieczęsto wykorzystywany w popkulturze. Odwołań do nauk ścisłych jest w „Toni” więcej – mamy też pewien „kosmiczny” pierwiastek, którego nie ma w „nazbyt uproszczonym” układzie okresowym. A także stabilną wersję metalicznego wodoru (cytując komiks: „jest go mnóstwo w oceanach Jowisza”, „zawartość fiolki wystarczyłaby na zasilanie w energię pół miliona domów przez pół miliona lat”). Takie koncepcje odrobinę przybliżają historię do SF. A ów metaliczny wodór istnieje naprawdę, choć jego właściwości raczej wyolbrzymiono.
Joe Hill nie traci także z punktu widzenia postaci, co również należy pochwalić, „Toń” jest właściwie historią o miłości braterskiej i jej cenie. Kreska Stuarta Immonena, choć „mainstreamowa”, jest wystarczająco dopieszczona, natomiast kolorysta Dave Stewart potrafi oddać nawet różne odcienie podwodnej ciemności.
Jeśli ktoś szuka inteligentnego, wciągającego horroru rysunkowego, pozycje wydawane pod marką „Hill House Comics” są znakomitym wyborem, a fakt, że poszczególne tytuły stanowią odrębne całości, również jest plusem (aczkolwiek w przypadku „Toni” Joe Hill nie wyklucza sequelu). Można nieznacznie wyżej postawić poprzedni „Dom pełen głów”– z racji większej dawki czarnego humoru, którego tutaj właściwie niewiele, choć początkowa scena z kontenerem wypełnionym gumowymi penisami sugeruje, że całość będzie miała dość lekki ton… Najwyraźniej humor i Lovecraft raczej nie idą w parze. Drobnym błędem wydawniczym jest „zgubienie” tłumaczenia jednego z rosyjskich dialogów.
koniec
25 czerwca 2021

Komentarze

25 VI 2021   11:48:36

Przy recenzjach komiksów bardzo pomocne byłoby zamieszczenie kilku plansz z danego albumu. Okładka nie zawsze pozwala w pełni zorientować się co do stylu graficznego, opis tekstowy też ma swoje ograniczenia, a w przypadku komiksów wygląd jest przynajmniej równie ważny co treść.

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Pół na pół
Dagmara Trembicka-Brzozowska

26 III 2023

Ten komiks można by zrecenzować tak naprawdę dwukrotnie – negatywnie przez pierwszą część albumu i pozytywnie przez drugą.

więcej »

Traumy i niezaleczone rany
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

25 III 2023

Przyznajcie się, kiedy ostatnio mieliście kontakt z komiksem holenderskim? Dzięki wydawnictwu Lost in Time teraz macie okazję, a to za sprawą „Powrotu pszczołojada” Aimée de Jongh.

więcej »

Wielka księga mądrości po fakcie
Paweł Ciołkiewicz

24 III 2023

„Przepowiednia pancernika” to komiks autora, który bije obecnie sprzedażowe rekordy we Włoszech. Zerocalcare, bo pod takim właśnie pseudonimem tworzy Michele Rech, udowadnia, że ambitne komiksy mogą odnosić komercyjne sukcesy.

więcej »

Polecamy

Kurde blaszka!

Niekoniecznie jasno pisane:

Kurde blaszka!
— Marcin Knyszyński

Podpatrywanie człowieczeństwa
— Marcin Knyszyński

Suprawielki pantechnobarok
— Marcin Knyszyński

Teraz (naprawdę) mamy kryzys
— Marcin Knyszyński

Zielone koszmary
— Marcin Knyszyński

To jest Sparta!!!
— Marcin Knyszyński

Między złotem a srebrem
— Marcin Knyszyński

Ten, którego nadejście zauważasz
— Marcin Knyszyński

Samotni wśród bliskich
— Marcin Knyszyński

Gdy zło zwycięża…
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Wieczna wojna
— Marcin Knyszyński

Świat Ultimate jest już zmęczony
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Nie takie klony straszne, jak w latach 90
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

A idź pan stąd (z hukiem)
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Gdy absolutnie wszystko się wali
— Agata Włodarczyk

Co mogło pójść źle?
— Agata Włodarczyk

Koktajl z wirusów, klonów, zombie i wszystkich złoli
— Agata Włodarczyk

Powrót kumpla do sąsiedztwa
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Nie taki Goblin straszny…
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Czy to ty, czy to ja?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Tegoż autora

Kurs na czerwoną gwiazdę
— Sławomir Grabowski

Duch czy Demiurg?
— Sławomir Grabowski

Dwunastoletni czarodziej w okularach
— Sławomir Grabowski

Na promieniu światła
— Sławomir Grabowski

Kłopoty w Poviss
— Sławomir Grabowski

Sztuka wojny w kredzie
— Sławomir Grabowski

Wszyscy jesteśmy Japończykami
— Sławomir Grabowski

Zapętlony Ijon Tichy
— Sławomir Grabowski

Niedoceniane sondy i łaziki
— Sławomir Grabowski

Ech, ta magiczna młodzież
— Sławomir Grabowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.