Umberto Eco zastanawia się nad różnicami między pisarstwem powieściowym i niepowieściowym – z powagą, ale też z poczuciem humoru, błyskotliwie porusza się po ich pograniczu. Dobre pisarstwo niepowieściowe, uważa, ma w sobie kunszt kryminału, a sprawny powieściopisarz, obserwując, poszukując, tworzy bogate w konkret światy. Wprowadzając nas w swoją metodę twórczą, Eco ujawnia, jak projektuje królestwa fikcji. U źródła leży obraz, potem wybiera czas, miejsce i środek wyrazu – tworzy opowieści, które przemawiają zarówno do elitarnego, jak i do masowego czytelnika. Przenikanie się rzeczywistości i fikcji rozciąga na mieszkańców światów wymyślonych. Dlaczego los bohaterów powieściowych wzrusza nas do łez? W jakim sensie „istnieją” Anna Karenina, Gregor Samsa i Leopold Bloom?