Są to dwie podróże. Jedna po współczesnej Afryce, druga po mrocznych dziejach kolonializmu. Szlak pierwszej wiedzie z Algieru, przez Saharę, do Czarnej Afryki. W drugiej przywołuje punkty milowe podboju świata przez Europejczyków – od zajęcia Wysp Kanaryjskich i eksterminacji Guanczów do mordów na północnoamerykańskich Indianach, pokazując, jak kształtowała się ideologia supremacji białego człowieka i jak stopniowo Europejczycy stawali się barbarzyńcami w stosunku do ludów, które uważali za barbarzyńskie, nieprzystosowane, gorsze i wreszcie niegodne istnienia. Pokazuje, jak z genialnych piętnastowiecznych żeglarzy Europejczycy stali się bezlitosnymi conradowskimi Kurzami, którzy chcieli „wytępić całe to bydło” w imię „triumfu cywilizacji”.