Komisarz Brunetti rozwiązywał już w swojej karierze bardzo różne sprawy: od szokujących zbrodni, po drobne przestępstwa. Jednak w „Wodzie wiecznej młodości” pochłonie go sprawa, co do której nie wiadomo nawet, czy była przestępstwem…

Piętnaście lat wcześniej nastoletnia dziewczyna wpadła nocą do jednego z kanałów. Nie potrafiła pływać, więc zaczęła się topić, a ocalała tylko dzięki pomocy jednego z przechodniów, pijaka, który usłyszał jej szamotanie i zdołał wyciągnąć ją na brzeg. Jednak podtopienie zdążyło trwale uszkodzić mózg dziewczyny, na zawsze zatrzymując ją na poziomie rozwoju dziecka. Pijany wybawca twierdził, że widział, jak została wepchnięta do wody przez jakiegoś mężczyznę, ale dzień później nie był już w stanie niczego sobie przypomnieć.

Pytanie, na które tym razem będzie usiłował znaleźć odpowiedź komisarz Brunetti, zostaje postawione w taki sposób, że rozpina to akcję książki pomiędzy wieloma skrajnościami: młodością i starością, arystokratami i biedakami, dniem dzisiejszym i dawnym, budując obraz wielobarwny, krytyczny, dowcipny – i refleksyjny.