Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 20 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Magdalena Salik
‹Runy Hordów›

WASZ EKSTRAKT:
70,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułRuny Hordów
Data wydania30 grudnia 2011
Autor
Wydawca RUNA
CyklDoliny mroku
ISBN978-83-7787-103-4
FormatePub
WWW
Zobacz czytniki w
Skąpiec.pl
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Runy Hordów

Esensja.pl
Esensja.pl
Magdalena Salik
1 2 »
Zapraszamy do lektury fragmentu powieści Magdaleny Salik „Runy Hordów”. Ksiażka będąca drugim tomem cyklu „Doliny mroku” ukazała się nakładem Agencji Wydawniczej RUNA.

Magdalena Salik

Runy Hordów

Zapraszamy do lektury fragmentu powieści Magdaleny Salik „Runy Hordów”. Ksiażka będąca drugim tomem cyklu „Doliny mroku” ukazała się nakładem Agencji Wydawniczej RUNA.

Magdalena Salik
‹Runy Hordów›

WASZ EKSTRAKT:
70,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułRuny Hordów
Data wydania30 grudnia 2011
Autor
Wydawca RUNA
CyklDoliny mroku
ISBN978-83-7787-103-4
FormatePub
WWW
Zobacz czytniki w
Skąpiec.pl
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Prolog
Skóra grychty
Tego roku zima nie spieszyła się, by przykryć Vernar śniegiem. Choć od tygodni powinno sypać, w szyby wysokich okien cesarskiego pałacu nadal siekł drobny, późnojesienny deszcz. Słysząc jego szum zmieszany ze świstem wiatru, wszystkim czekającym na audiencję u Tyrona Śmiałego grabiały palce i ciekło z nosa.
W sali, spełniającej funkcję poczekalni, panował chłód. Podłużna komnata, łącznik między dwiema częściami rozległego budynku, była wyziębiona niczym psiarnia. Wprawdzie znajdował się tu kominek, ale na rozkaz Cesarza ogień zapalano na nim dopiero w największe mrozy. Tyron Krudia, nazywany w całej Peolii i poza jej granicami Śmiałym, uważał, że ludzie, pragnący się przed nim pokłonić, nie powinni wygrzewać się w cieple. Wysoka temperatura rozwiązuje języki, a te zawiązują spiski, mawiał. Z tego samego powodu w sali nie było ani jednego krzesła, natomiast pod oknami rozstawiono stoły do cerny i porońca, popularnych gier hazardowych. Między nimi, na wysokich postumentach, rozłożono kilka szachownic.
Wszystko to były pomysły władcy.
Wystrój pałacowych wnętrz, odpowiedniejszy dla oberży niż siedziby cesarza, wielu kwitowało wzruszeniem ramion. Tyron dziwaczeje na starość – nikt jeszcze nie wypowiedział tego głośno, ale podobna myśl pojawiła się już w niejednej głowie. Czym dalej od Vernaru, tym większy budziła smutek. Krudia władał Peolią od ponad czterdziestu lat i chociaż uwikłał się przez ten czas w kilka wojen, to jednak zwycięstwo szło za nim krok w krok. Przysporzył państwu chwały, umocnił je, był sprawiedliwy i zdecydowany. Powszechnie go kochano, choć przychodziło to łatwiej tym, którzy nie znali cesarza osobiście. W vernarskim pałacu miłość ustąpiła miejsca czujności – poddani, z którymi dzielił się władzą i odpowiedzialnością, drżeli za każdym razem, gdy przywoływał ich przed swoje oblicze. Z wiekiem Tyron stawał się coraz bardziej wymagający i popędliwy. Łatwiej ulegał pokusie prowokowania innych oraz naturalnej złośliwości. Zrobił się prędki, mawiano po kątach, ale była to najdalej posunięta krytyka, na jaką potrafili się zdobyć nawet zaufani doradcy. Krudia miał bowiem doskonałych szpiegów i nadal wiedział, co się u nim mówi oraz myśli.
Rozważając to wszystko, Caber Lard, marznący jak inny w poczekalni, westchnął. Na szybie, w której odbijał się zarys jego twarzy, pojawił się nalot.
Za oknem znajdował się pałacowy park w Vernarze. Drzewa stały nagie, wilgotne, wysmagane deszczami. Przez grube, gęsto pokryte kroplami szyby widać było, że późna jesień odarła je ze wszystkich kolorów poza różnymi odcieniami szarości. Widok nie nastrajał optymistycznie.
Caber westchnął ponownie i, uświadomiwszy to sobie, zmarszczył brwi.
W poczekalni znajdowało jeszcze kilku mężczyzn różnego stanu oraz dwie dobrze ubrane, zabawiające się grą w szachy kobiety. Mężczyźni skupili się przy stole do cerny. Lard spojrzał na ich kolorowe, dziwnego kroju stroje i pomyślał, że muszą pochodzić z odległych prowincji Peolii, a może nawet spoza jej granic.
Gdy wszedł, gra na chwilę zamarła. Zebrani przy stołach ludzie odwrócili głowy. Lard wyłuszczył swoją sprawę słudze, który zniknął szybko w drzwiach na końcu komnaty. W tym czasie jeden z obecnych, wskazując go nieznacznie palcem, tłumaczył coś przyciszonym głosem pozostałym.
– To jeden z halderów – szepnął gracz do najbliższego towarzysza. – Patrz, jaki młody! Na pewno zostanie przyjęty przed nami. Widzisz ten znaczek z przetopionej perłowej masy, który ma w klapie?
– Jaki znaczek?
Caber Lard stanął przy oknie.
Mimo że za jakiś miesiąc czy dwa miał skończyć dwadzieścia dziewięć lat, na jego twarzy nadal gościły rozległe, czerwone, bardzo dziecinne rumieńce. W połączeniu z niebieskimi oczami i wydatnymi, szerokimi wargami powodowały one, że wyglądał na dużo młodszego niż był istotnie. Średniego wzrostu, nosił tego dnia doskonale skrojone szare spodnie i surdut. Z daleka jego ubranie wydawało się skromne, wystarczyło jednak się zbliżyć się, by zobaczyć zdobiące obie części stroju misterne wzory wyszywane srebrnymi nićmi. Na tym tle perłowy znaczek stawał się mało widoczny – i o to właśnie Lardowi chodziło.
Nie lubił chwalić się, że należy do halderów, najbliższego kręgu zaufanych Tyrona, ludzi, którzy faktycznie władali Peolią. To oni, grono dwudziestu kilku osób, byli bezpośrednimi wykonawcami poleceń cesarza w sprawach obejmujących wszystko, co dotyczyło rządzenia rozległym państwem. Odpowiadali za stosunki z sąsiadami, ustalanie i zbieranie podatków, trzymanie w ryzach przywódców kilkunastu religii wyznawanych w różnych częściach Cesarstwa, nadzór nad tzw. wendami, czyli ośrodkami skupiającymi uczonych i mędrców, zapobieganie buntom i tysiące innych kwestii, których nie brakowało w składającym się z dwudziestu trzech części kraju.
Każdy z halderów zajmował się jedną dziedziną. Gdy sobie nie radził sobie, tracił perłowy znaczek. W przeciwnym wypadku zachowywał perłę i mógł liczyć, że po kilkunastu lub kilkudziesięciu latach trafi do rady Peolii. Radę, czyli Gostię, tworzyło pięciu najwyżej postawionych w Cesarstwie dostojników, z którymi Tyron omawiał wszystkie sprawy państwowe. Na czele Gostii stał kanclerz, który w przypadku, gdyby cesarz zmarł przed osiągnięciem pełnoletności przez jego następcę lub następczynię, zostawał regentem Peolii. Pozostali członkowie Gostii, zwani pierwszymi halderami, byli, po Tyronie i kapitanie tajnej straży przybocznej władcy, najbardziej wpływowymi osobami w cesarstwie.
Mimo że Caber Lard nosił perłowy znaczek dopiero od kilku miesięcy, jako członek najwyższego kręgu władzy miał dostęp do Tyrona o każdej porze dnia i nocy. Co prawda teraz chciał wykorzystać ten przywilej w sprawie prywatnej, ale wiedział, że w przypadku halderów cesarz to toleruje – przynajmniej od czasu do czasu.
Po kilkunastu minutach oczekiwania podszedł do niego lokaj. Poprowadził go za sobą, po czym otworzył zamaskowane boazerią drzwi, prowadzące do Skóry, czyli sypialni władcy.
Rumieńce na twarzy haldera nieco przygasły. Chociaż Lard, w przeciwieństwie do wielu innych znajomych, nie miał żadnych przykrych wspomnień związanych z udekorowaną skórami i orężem komnatą Tyrona, lubił to miejsce najmniej ze wszystkich w całym pałacu w Vernarze. To wprawdzie przywilej zostać dopuszczonym do tego najbardziej prywatnego z pokoi, ale prowadzenie rozmowy w tych warunkach było znacznie trudniejsze niż gdziekolwiek indziej. W ulubionym otoczeniu władca Peolii w ogóle się nie hamował, z łatwością odrzucał poglądy odmienne od jego własnych i w ogóle podświadomie traktował każdego jak przeciwnika.
Idąc krętymi korytarzami, Lard coraz bardziej się niepokoił. Sprawa, którą chciał przedstawić władcy Peolii, dręczyła go już od dawna – co gorsza, ciągle nie miał prawdziwego powodu, by ją poruszyć. Miał jedynie pretekst. Był on na szczęście wystarczający, by wyciągnąć na światło dzienne kwestię, którą Tyron pogrzebał rok temu, ale Caber wiedział, że czeka go trudna rozmowa. Wiele dałby za to, żeby mógł ją odbyć nie w Skórze, ale na neutralnym gruncie. Na dodatek przypomniał sobie, że już od dawna kiedy tylko padał deszcz, Tyron bywał zły jak osa.
Wreszcie sługa otworzył przed nim drzwi do Skóry, a sam usunął się w bok. Lard spostrzegł, że zrobił to tak szybko, aby tylko nie nawinąć się Tyronowi przed oczy.
Mężczyzna po raz trzeci westchnął i wszedł do komnaty.
Pierwszym, co spostrzegł, był ogień buzujący na kominku. Potem zauważył Bolta Marra, kapitana tajnej straży Peolii, siedzącego przy drewnianym stole, a dopiero na końcu rozpartego na łóżku Tyrona. Przed władcą znajdowała się ostrzałka, którą cesarz poruszał, naciskając drewniany pedał. W prawej ręce trzymał wąski nóż, a obok niego leżało kilkanaście sztyletów, równo poukładanych i przygotowanych do ostrzenia.
Halder rozejrzał się kątem oka i lekko wzdrygnął. Jak zawsze uderzyło go, w jak złym stanie było to pomieszczenie. Niegdyś równe deski podłogowe powyginały się i skrzypiały potępieńczo. Poluzowane okiennice po każdym podmuchu wiatru drżały i stukały o futryny. Przez szpary do środka dostawało się zimne powietrze i wilgoć, która wsiąkała w drewno oraz skóry, zasłaniające wszystkie ściany. W deszczowe dni w całym pomieszczeniu unosił się specyficzny, lekko kwaśnawy odór.
Niedogodności te, przykre dla całego otoczenia Tyrona i jego samego, nasilały się z roku na rok. Mimo to cesarz nie pozwalał dokonać w Skórze nawet najmniejszych zmian. Jak mówił, przynajmniej ten jeden pokój w całym pałacu zestarzeje się razem z nim.
Na widok Larda władca Peolii podniósł głowę znad osełki.
– No? Co tam?
Jego mocny, przywykły do wydawania komend głos brzmiał mało przyjaźnie.
1 2 »

Komentarze

04 I 2012   20:15:22

http://pl.wikipedia.org/wiki/Imiesłów_przysłówkowy_współczesny

05 I 2012   13:47:02

Teks jest doskonałym przykładem, że dobra redakcja w Polsce jeszcze nie istnieje.

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Każde martwe marzenie
Robert M. Wegner

3 XI 2017

Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.

więcej »

Niepełnia
Anna Kańtoch

1 X 2017

Zamieszczamy fragment powieści Anny Kańtoch „Niepełnia”. Objęta patronatem Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »

Różaniec – fragment 2
Rafał Kosik

10 IX 2017

Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Tegoż twórcy

Moralność przyszłości
— Miłosz Cybowski

Esensja czyta: Lato 2009
— Jakub Gałka, Anna Kańtoch, Joanna Słupek, Mieszko B. Wandowicz, Konrad Wągrowski

Sen o Dolinach
— Karina Murawko-Wiśniewska

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.