Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)książkowe
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Kot na sznurku |
| Data wydania | 6 czerwca 2014 |
| Seria | Biblioteka Klubu Esensji |
| Gatunek | fantastyka, groza / horror, humor / satyra, obyczajowa |
| WWW | Polska strona |
Zobacz czytniki w | Skąpiec.pl |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
| Wyszukaj w | Amazon.co.uk |
Cena, której zażądała NyhtPrezentujemy fragment opowiadania, pochodzący z antologii „Kot na sznurku”, dostępnej dla członków „Klubu Esensji”.
Agnieszka HałasCena, której zażądała NyhtPrezentujemy fragment opowiadania, pochodzący z antologii „Kot na sznurku”, dostępnej dla członków „Klubu Esensji”. ‹Kot na sznurku›
Wyszukaj / Kup 1. Sandor de Ragues patrzył na niespodziewanego gościa, zastanawiając się, czy go uściskać, czy spoliczkować. – Po co przyjechałeś? Hę? – spytał ostro. Młodzieniec nie spuścił wzroku. Bure oczy mierzyły Sandora czujnie i wyzywająco. Stary żołnierz nie po raz pierwszy pomyślał, że tak naprawdę wcale swego adoptowanego syna nie zna. Odkąd się pokłócili dwa lata wcześniej, nie miał odeń żadnych wieści, żadnego listu. Nie wiedział, gdzie chłopak przebywa, co robi, czy w ogóle żyje. Prawda, że i nie próbował się dowiadywać. Obaj byli zawzięci, każdy na swój sposób. Obrzucił wzrokiem znoszoną podróżną odzież Deuvena, zabłocone jeździeckie buty. Od służby dowiedział się już, że chłopak przyjechał na porządnym koniu, a w jukach przywiózł trochę ubrań, kilka ksiąg, flet i prawie nic poza tym. – Siadaj – warknął, wskazując mu krzesło. – I gadaj mi szczerze. Masz kłopoty, co? Prawo cię ściga? Narobiłeś długów? – Nie. – Gdzieś się rozbijał przez te lata? – Nigdzie. Zrobiłem dyplom i zostałem w Ri Talma. – I co teraz robisz? Pichcisz maści na potencję i przynosisz wstyd mojemu nazwisku? – Pichcenie maści nie wchodzi w grę, nie chciało mi się zdobywać uprawnień cechowych. – Deuven uśmiechnął się kpiąco, a Sandor znów pohamował chęć, by go twardą ojcowską ręką przywołać do porządku. – To z czego się utrzymujesz? – Różnie. Trochę komponuję, daję lekcje muzyki, tłumaczę dokumenty, jak wypadnie. Nie moja krew – przemknęło przez głowę Sandorowi. Wyczuł też, że chłopak nie mówi całej prawdy. Dziwna, dzika dusza. Jedna Otchłań wie, z kim się pokumał w tym Ri Talma, gdzie na uczelni wykładano jawnie demonologię i inne niebezpieczne nauki. – Powiedzieli mi, że przyjechałeś dziś rano – zmienił temat. – Tak. – Odpocząłeś? Jadłeś? – Herta poczęstowała mnie śniadaniem. – Młodzieniec uśmiechnął się mimo woli. Miał nadzieję przybyć do domu poprzedniego wieczoru, ale ponieważ roztopy uczyniły część traktów nieprzejezdnymi, musiał nadłożyć drogi i noc zaskoczyła go na gościńcu. Gdy zjawił się w Hain-Rague przed południem, nie zastał nikogo z rodziny, tylko ochmistrzynię, która pamiętała go jeszcze jako tamtego obdartego, milczącego siedmiolatka przywiezionego z lasu. Herta na jego widok nie okazała zdziwienia i nie pytała o nic, tylko kazała stajennemu zająć się koniem panicza, a Deuvena posadziła w jadalni, po czym przyniosła z kuchni odgrzane placki z masłem, piwną polewkę, ser i chleb, dodając mimochodem, że „panienka Faivrin wybrała się na przejażdżkę bryczką z młodym d’Erbinem i jego siostrą, ale jak wróci, to się ucieszy, oj, jak się ucieszy…”. – To chodź – warknął stary żołnierz. – Sprawdzę, czy jeszcze potrafisz utrzymać rapier w ręku. • • • Ojciec Sandora de Ragues, hulaka i utracjusz, przepuścił fortunę na trzy rzeczy, które kochał najbardziej – konie, karty i kobiety. Potem czy to zaszantażowany przez wierzycieli, czy z czystej głupoty wplątał się w spisek przeciw koronie, za co oddał katu głowę. Jego żona i córka zmarły w więzieniu, syna pozbawiono praw do resztki majątku i skazano na wygnanie. Nie mając lepszego pomysłu na życie, Sandor przesłużył dwadzieścia lat pod różnymi sztandarami jako najemny żołnierz, a potem oficer. Podczas jednej z kolejnych wojen w Chalkirze uratował życie alkaryjskiemu księciu Ergilowi de Trente, jednemu z pretendentów do tronu. Było to w jakiś czas po śmierci starego władcy; w Alkarze trwało wówczas bezkrólewie i toczyły się zażarte walki o władzę. Korona przypadła ostatecznie księciu de Trente. Gdy wstąpił na tron jako Ergil Pierwszy, nie zapomniał wynagrodzić dowódców, którzy mu się przysłużyli w Chalkirze. Pozwolił Sandorowi wrócić do ojczyzny i nadał mu nowe dobra – zamek w Hain, przemianowany odtąd na Hain-Rague, wraz z okolicznymi wioskami. Wioski były zaniedbane i z początku prawie nie przynosiły dochodów, a w zamku tylko jedno skrzydło nadawało się do zamieszkania. Resztę budowli kilkadziesiąt lat wcześniej zniszczył pożar, a urzędnik, który zarządzał tą posiadłością w imieniu króla, po cichu zagarnął dla siebie kwoty przeznaczone na odbudowę, z czego w stolicy chyba nie zdawano sobie sprawy. Lecz na królewską łaskę nie należy wybrzydzać. Prawa i środkowa część zamku dotąd były w ruinie i straszyły pustymi dziurami po oknach. Jednak ocalałe skrzydło, pięknie odnowione, w zupełności wystarczało obecnym mieszkańcom. Brzęk stali odbił się echem od murów. Deuven sparował lewakiem cios rapiera do ćwiczeń ze sztychem zabezpieczonym kulką, a przed kolejnym natarciem uskoczył, umykając w bok. Zwinnie unikał pchnięć lub zbijał je, ale cofał się, nie wykorzystując okazji, kiedy mógłby zaatakować i zdobyć przewagę. Bronił się dobrze, lecz było tylko kwestią czasu, zanim się zmęczy. Sandor w myślach bezlitośnie oceniał każdy popełniany przez młodzieńca błąd. Nie moja krew. Chłopak nie zmienił się nic a nic. Do szermierki nigdy tak naprawdę nie miał serca. Prawda, dawało się poznać, że przez te dwa lata nie zarzucił ćwiczeń – a to już było coś – lecz nie przykładał do nich tyle wagi, ile powinien. Żył z nosem w księgach, nie pojedynkował się, więc teraz zachowywał się tak, jakby trzymał w ręku nie ostre żelazo, a nieszkodliwy kawał drewna. Zatracił odruchy, które w prawdziwej walce decydują o życiu lub śmierci. Sandor zacisnął szczęki, bo powrócił do niego obraz chaty w lesie, słowa wypowiedziane przez sędziwą wiedźmę. Jej obietnice, jej ochrypły, drwiący śmiech… Odpychając to wspomnienie, stary żołnierz natarł jeszcze ostrzej. Deuven osłonił się lewakiem, ale było widać, że ręka zaczyna mu drżeć. Przestraszony kobiecy okrzyk sprawił, że obaj znieruchomieli. Faivrin, która właśnie weszła na dziedziniec, zamarła, bo rozpoznała brata. Sandor opuścił rapier i popatrzył na córkę, jakby zawstydzony. – Widzisz, wrócił ten nasz nicpoń – powiedział szorstko. – Stęskniłaś się, to sobie z nim teraz porozmawiaj. Wziął od syna broń i popchnął go ku siostrze, a sam oddalił się pospiesznie. Faivrin podeszła do brata. Dwa lata wcześniej padliby sobie w ramiona, teraz mierzyli się niepewnie wzrokiem. – Witaj – powiedziała, przerywając niezręczne milczenie. Deuven ocknął się z bezruchu i ucałował jej dłoń. Nie mógł uwierzyć, jak bardzo się zmieniła. O pięć lat młodsza od niego, kiedy wyjeżdżał na studia, była dzieckiem, kiedy ostatnio gościł w domu – chichoczącym podlotkiem. Teraz stała przed nim elegancka panna ze starannie upiętymi włosami, w modnej szubce obszytej łabędzim puchem. Spuściła oczy, rumieniąc się jak piwonia. – Chodź, przejdziemy się w stronę sadu – zaproponowała. Poszli ścieżyną wzdłuż rozwalającego się muru, pozostałości z czasów, gdy Hain-Rague było obronną twierdzą. Deuven nie kwapił się do rozmowy. Pochylił głowę, skubiąc strzępiący się mankiet. Faivrin z dezaprobatą obrzuciła wzrokiem zniszczone ubranie brata i pomyślała, że wszystko przez tę jego głupią dumę. – Mogłeś napisać chociaż raz – powiedziała z łagodnym wyrzutem. – Jeśli nie do ojca, to do mnie. – A o czym miałem pisać? – Nie miałeś o czym? Przez dwa lata? – Nie – mruknął takim tonem, jakby chciał uciąć kolejne pytania. Patrząc na niego, Faivrin uświadomiła sobie, że przez te lata zmizerniał i spoważniał. Włosy nosił teraz dłuższe, związane, a z tygodniowym zarostem wydawał się bardzo dorosły i podwójnie obcy. Szedł obok niej zatopiony w myślach. Z tajemną siostrzaną radością pomyślała nagle, że pewnie nie ma świadomości, jaki jest przystojny na swój dziwny, dziki sposób. – Co robiłeś przez ten czas? – spytała. – Podróżowałeś? – Nie. Właściwie nie ruszałem się z Ri Talma. – Czym się tam zajmowałeś? – Różnymi rzeczami – mruknął wymijająco. – Co cię to obchodzi? – Nie kłóćmy się – poprosiła pojednawczo. – A czy ja się kłócę? – Deuven osłonił oczy dłonią. Znaleźli się powyżej ogrodzonego chruścianym płotkiem sadu; zapomniał już, jak malowniczy widok rozciąga się z tego miejsca. Jabłonki i grusze w długich rzędach, niżej – dym wznoszący się znad miejsca, gdzie w kotlinie kryła się wieś. Wstęga rzeki, odbijająca zachmurzone niebo, a po drugiej stronie góry: płaty bezlistnej buczyny przemieszane z czernią świerków. W osłoniętych od słońca miejscach zalegał jeszcze śnieg. | ||||||||||||||||||||||||||||
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
