Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Tomasz Duszyński
‹Impuls›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułImpuls
Data wydania30 sierpnia 2017
Autor
Wydawca Sine Qua Non
SeriaSQN Imaginatio
ISBN978-83-65836-21-2
Format368s. 135×210mm
Cena36,90
Gatunekfantastyka
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Impuls

Esensja.pl
Esensja.pl
Tomasz Duszyński
1 2 »
Prezentujemy fragment powieści Tomasza Duszyńskiego „Impuls”. Książka ukaże się nakładem wydawnictwa Sine Qua Non.

Tomasz Duszyński

Impuls

Prezentujemy fragment powieści Tomasza Duszyńskiego „Impuls”. Książka ukaże się nakładem wydawnictwa Sine Qua Non.

Tomasz Duszyński
‹Impuls›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułImpuls
Data wydania30 sierpnia 2017
Autor
Wydawca Sine Qua Non
SeriaSQN Imaginatio
ISBN978-83-65836-21-2
Format368s. 135×210mm
Cena36,90
Gatunekfantastyka
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
1919
Wspomnienia
Te kilka eksperymentów z inżynierem Stefanem Ossowieckim można uznać za czynione z początku dla zabawy. Zapewne chciałem przekonać sam siebie, czy zdolności, które posiadłem, są prawdziwe czy też śni mi się wszystko na jawie, a widzenia stały się projekcją dotkniętego chorobą umysłu. Z czasem jednak sens owych prób diametralnie się zmienił.
Potrzebnych mi było kilku świadków, takich jak generał Sosnkowski czy Wieniawa-Długoszowski, ale i tych sceptycznych, a może zwłaszcza ich, którzy pasją uczynili demaskowanie hochsztaplerów podobnych Stanisławie Popielskiej i Janowi Guzikowi.
Podjąłem ryzyko po raz kolejny, ale wiedziałem, o jaką stawkę gram i jak wiele zależy ode mnie.
Dzisiejszy eksperyment zaskoczył mnie samego. Umówiłem się z inżynierem, że równo o północy, każdy w swoim domu, skoncentrujemy się, a następnie wypowiemy w myślach zdanie – najpierw Ossowiecki, a po dziesięciu minutach ja. Rzeczywiście, równo o północy usłyszałem wyraźne słowa wypowiedziane przez pana Stefana i jednego z jego domowników. Była to żona Ossowieckiego, której, niech mi będzie wolno zacytować: „Liche warunki mieszkaniowe spędzają sen z powiek”.
Przyznam, wciąż nie mogę powstrzymać śmiechu, gdy przypomnę sobie, jak mieszkanie inżyniera porównała do wilgotnej jamy i jak narzekała na marnowanie przez męża elektryczności. Z szacunku dla Ossowieckiego nie wspomnę, że dokładnie rozróżniłem wszystkie słowa i pojąłem ich sens. Nie chcę go zawstydzić, sam wie na pewno, jak zrzędliwą ma małżonkę.
Jutro wyślę Wieniawę do pana Stefana i poproszę, żeby ten spotkał się ze mną u ministra Ignacego Paderewskiego. Jeśli potwierdzę, że słowa, które usłyszałem, wypowiedziane były przez inżyniera, będzie to kolejny dowód, iż moje wizje są rzeczywiste.
Obym potrafił wyciągać z nich korzyści dla ojczyzny w obecnej wojnie.

1919
Warszawa, Saska Kępa, dom doktora Andrzeja Wwinnickiego
Marek zacisnął pięści i przymknął powieki. Serce waliło mu jak oszalałe. Odliczył do dziesięciu, ale to niewiele pomogło. Czekał na ten moment od dawna, planował go z najdrobniejszymi szczegółami. Niecierpliwił się, próbował ukryć zdenerwowanie, ale emocje przejmowały nad nim kontrolę. W końcu wyszedł ze swojego pokoju i znalazł się na korytarzu.
Patrzył, jak ojciec wkłada płaszcz podany mu przez Olafa. Jak obaj wymieniają kilka szybkich, urywanych zdań. Rytuał, który powtarzał się co rano od kilku miesięcy. Ojciec znów jechał do szpitala, do matki, spędzał przy niej każdą wolną chwilę. Marek rozumiał, że z mamą jest źle. Czytał w zmęczonej, zrezygnowanej twarzy ojca jak w otwartej księdze. Choć wszyscy domownicy ukrywali przed nim i rodzeństwem prawdę, jego serce i umysł powoli ogarniała ciemność. Wiedział, że mama wkrótce odejdzie. Myśli miał otępiałe, a postać wysokiej, chorobliwie chudej kobiety coraz częściej stawała się nieuchwytna, gdy próbował przywołać ją w pamięci.
– Marku, słuchaj Marty i pilnuj rodzeństwa. Marianna i Staszek powinni położyć się spać zaraz po kolacji. – Doktor Andrzej Winnicki nawet nie spojrzał na syna. Wydał kolejne polecenia, jakich wydawał tysiące w swoim życiu. Dzieci i żonę traktował tak samo jak asystentów w gmachu elektrotechniki.
– Dobrze, papo – odpowiedział chłopak. Chciał jeszcze coś dodać, ale jego słowa uleciały w stronę zamkniętych drzwi.
Ojciec i Olaf wyszli z kamienicy, a Marek poczuł na ramieniu szorstką dłoń kucharki.
– Pójdem obiad robić, a ty do rodzeństwa leć, niech sami nie siedzom.
Chłopak skinął głową. Marta była prostą kobietą i dyskusje z nią nie miały sensu. Wiedział, że najpewniej za chwilę zaśnie nad garnkami. Mógł się założyć, że znów coś przypali, a potem zmusi domowników do przełknięcia mięsa twardego jak podeszwa.
– Niech Marta idzie – odparł krótko. – Słyszałem, co ojciec powiedział.
Kobieta zawahała się, ale w końcu skinęła głową i podreptała do kuchni.
Młody Winnicki jeszcze przez chwilę nasłuchiwał. Staszek z Marianną bawili się na górze w niemal kompletnej ciszy. Ojciec nie lubił, gdy ktoś rozpraszał go przy pracy. Kłótnie, piski i krzyki tłumione były w kilku ostrych słowach. Młodsze rodzeństwo Marka na szczęście miało ze sobą bardzo dobry kontakt. On z kolei pozostawał na uboczu. Raczej z własnego wyboru. Wolał obserwować zabawy młodszych, sam nigdy nie brał w nich udziału. Marianna i Staszek już dawno zrezygnowali z zapraszania go do swojego pokoju. Wiedzieli, że w tej materii nic nie wskórają.
– Już czas… – wyszeptał Marek.
Odetchnął głęboko i wyciągnął z kieszeni klucz, który podebrał ojcu.
Jeszcze wczoraj się wahał. Uznał, że to, co robi, jest szalone, spodziewał się, że oberwie w skórę za swoją lekkomyślność. W nocy nie mógł zasnąć, wiercił się niespokojnie i z każdą upływającą chwilą coraz wyraźniej zdawał sobie sprawę, że po prostu musi zebrać się na odwagę. To był test jego męstwa. Nawet jeśli potem nie usiądzie na obolałych pośladkach przez kolejny miesiąc, już się nie wycofa.
Serce biło mu coraz mocniej.
Podszedł do drzwi prowadzących z korytarza do piwnicy. Wsunął klucz w dziurkę i po chwili przekręcił. Zamek szczęknął i drzwi stanęły otworem. Ot, i już. Liche zabezpieczenie jak na skarby, które kryły się w środku. Marek wiedział, że ojciec był pewny, iż wystarczy jego słowo, a nikt nie śmie przekroczyć bramy magicznego sezamu. Jednak staruszek się przeliczył.
Chłopak przekroczył próg, zamknął za sobą drzwi i wolno ruszył w dół.
W wąskim przejściu panował półmrok. W powietrzu unosił się dziwny zapach ni to smarów, ni formaliny. Nagle Marek stracił cały rezon, ugięły się pod nim kolana. Z miejsca, w którym się zatrzymał, dostrzegł wielki metalowy stół i wybrzuszenie pod śnieżnobiałym prześcieradłem.
Zdusił w sobie okrzyk strachu.
W pierwszej chwili wydało mu się, że pod przykryciem znajduje się trup, ale jego umysł szybko odrzucił to przypuszczenie. Ojciec wciąż prowadził praktykę medyczną, ale nie trzymałby w domu, w piwnicy, nieboszczyka. Poza tym gdyby rzeczywiście pod prześcieradłem znajdował się człowiek, musiałby być ponad dwuipółmetrowym olbrzymem. Płótno okrywało bowiem bryłę mniej więcej takich rozmiarów.
– Spokojnie…
Jeśli chłopak łudził się, że jego własny drżący głos pomoże mu się uspokoić, to na próżno. Poczuł parcie na pęcherz. Wiedział, że tę nagłą chęć wyjścia za potrzebą spowodował strach. Gdyby teraz pod pretekstem skorzystania z wychodka opuścił warsztat ojca, już by tu nie wrócił. Znalazłby tysiące wymówek, by po raz kolejny nie przekraczać progu piwnicy.
Wziął głęboki oddech i ruszył wolno przed siebie, w stronę stołu.
Niespokojnie rozejrzał się wokół. Ściany zastawione były regałami z książkami, oprócz tego w kilku miejscach drogę tarasowały kolejne stoły z mnóstwem piętrzących się na blatach metalowych blach i rur. Marek dostrzegł spawarkę i inne urządzenia, których przeznaczenia nie był w stanie się domyślić.
Zatrzymał się przy stole. Zbierał się dłuższą chwilę na odwagę, a potem dotknął palcami prześcieradła i pociągnął w swoją stronę. Coś się zahaczyło, okrycie nie chciało zejść. Marek zapomniał o strachu, pociągnął mocniej. Płachta zafalowała i w końcu zsunęła się na podłogę.
Chłopcu zabrakło tchu w płucach. Był pewny, że uległ przywidzeniu, a może, w tym dziwnym stanie umysłu, w którym się znalazł, tak naprawdę śnił. Po wielu godzinach niecierpliwego przewracania się w łóżku i planowania włamania do warsztatu ojca zasnął i wciąż się nie obudził.
Wytrzeszczył oczy w bezgranicznym zdumieniu.
Przed nim leżał metalowy stwór. Ogromny, cały lśniący, z masywnymi odnóżami i diaboliczną głową. Marek wpatrywał się oniemiały w wąskie kreski oczu na srebrzystej powierzchni imitującej twarz.
– Do jasnej Anielki… – wydusił w końcu.
Stracił równowagę. Wystawił w bok rękę i oparł się o wajchę przymocowaną do boku stołu. Pod naporem jego ciała metalowy drążek szczęknął, zadrżał i opadł.
Młody Winnicki odskoczył jak oparzony. Coś zgrzytnęło. Wydało mu się, że przez swoją nieostrożność obudził metalowego potwora. Klapnął na podłogę, mocno obijając kość ogonową. Zastygł, wstrzymał nawet oddech.
Stół drgnął ponownie. Ku rosnącemu przerażeniu chłopaka tylna część blatu zaczęła się unosić. Wyglądało to tak, jakby leżący dotąd nieruchomo metalowy goliat ożywał, powstawał z martwych. W końcu ruch ustał.
1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Każde martwe marzenie
Robert M. Wegner

3 XI 2017

Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.

więcej »

Niepełnia
Anna Kańtoch

1 X 2017

Zamieszczamy fragment powieści Anny Kańtoch „Niepełnia”. Objęta patronatem Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »

Różaniec – fragment 2
Rafał Kosik

10 IX 2017

Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Inne recenzje

Impuls – fragment 2
— Tomasz Duszyński

Tegoż twórcy

Chłopiec w kosmosie
— Magdalena Kubasiewicz

Debiut trąci myszką
— Jakub Gałka

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.