Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkoweksiążkowe (wybrane)
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Impuls |
| Data wydania | 30 sierpnia 2017 |
| Autor | Tomasz Duszyński |
| Wydawca | Sine Qua Non |
| Seria | SQN Imaginatio |
| ISBN | 978-83-65836-21-2 |
| Format | 368s. 135×210mm |
| Cena | 36,90 |
| Gatunek | fantastyka |
| WWW | Polska strona |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
ImpulsTomasz Duszyński
Tomasz DuszyńskiImpulsMarkowi pociemniało przed oczami, w skroniach pulsowała krew. Przed nim w pełnej okazałości stał stalowy rycerz. Choć przytrzymywany był w pionie szerokimi obręczami, wydawało się, że zaraz ruszy przed siebie i całym ciężarem metalowego cielska przygniecie intruza zakłócającego mu spokój. Dopiero po dłuższej chwili chłopak odważył się podnieść z podłogi. Wciąż czuł, że kolana ma jak z waty, ale zwalczył słabość. Zaczął nawet nerwowo chichotać, ale natychmiast przestał, gdy zobaczył, że rycerz znów zaczyna się poruszać. Płyty pancerza i przyłbica rozsunęły się z groźnym sykiem. Ułamek sekundy później podobnie stało się z warstwą chroniącą odnóża. Potem i ten ruch ustał, a metalowy potwór zamarł. Marek zdawał sobie sprawę, że przekroczył linię, zza której nie ma już odwrotu. Przypomniał mu się Cezar przekraczający Rubikon. Przeklęte staranne wykształcenie, o które dbał ojciec. Nieproszone porównania i metafory, które wciąż przychodziły mu do głowy. Doznał teraz mieszanki intensywnych uczuć, jakie pewnie nieobce były legendarnemu wodzowi. Podekscytowanie walczyło w nim ze strachem. Teraz pozostało mu jedno – wykonać kolejny krok. Przemógł się i wreszcie nabrał odwagi. Nachylił się w stronę metalowego potwora i przyjrzał mu się uważniej. Wnętrze maszyny zostało obite miękkim materiałem, przypominało futerał na drogocenny instrument. Były też podpórki na ręce i nogi. Chłopak szybko skojarzył fakty. Przypomniał sobie urywki rozmów taty prowadzone późnymi wieczorami z jego przyjacielem Tadeuszem Sieniawą i profesorem Zygmuntem Syboniem, a także z asystentami, z którymi pracował na Politechnice. Rozprawiali o problemach z nowym projektem. O operatorze potrzebnym do sterowania tajemniczym „Golemem”, o problemach z kontrolowaniem ruchu, o nowych rozwiązaniach przy montażu części skrętnych. Dopiero teraz wszystkie te z pozoru niezrozumiałe informacje nabrały nowego znaczenia i ułożyły się w całość. Marek zaczął działać jak w transie. Wyciągnął dłoń w stronę pancerza, dotknął go. Zdziwił się, że metal jest ciepły. Podszedł bliżej i nie do końca zdając sobie sprawę, co właściwie robi, uniósł nogę i postawił stopę na metalowej podpórce. Chwilę później złapał się uchwytów i podciągnął. A potem… wystarczyło się obrócić, by wejść do środka. Podpórki pod stopami drgnęły i uniosły się, dostosowując do długości kończyn Marka. Podobnie zaczepy przy ramionach zostały nieznacznie skrócone. Pokrywy drgnęły. Chłopak zawahał się dopiero teraz, ale było już za późno na zmianę decyzji. Metalowe płyty pancerza zasunęły się, a pokrywa hełmu z sykiem przylgnęła do prowadnic. Marek miał wrażenie, że został zamknięty w stalowej trumnie. Wystraszył się, zaczęło mu brakować powietrza. Wcześniej nie przypuszczał, że może znaleźć się w pułapce, nie wiedział, jak się z niej uwolnić. W skroniach łomotała krew. Zamknął oczy i spróbował uspokoić oddech. Nie był w stanie zapanować nad rosnącym przerażeniem. Po chwili znów gwałtownie uniósł powieki. Odchylił głowę do tyłu i uderzył potylicą o miękką powierzchnię. To wywołało kolejny ruch maszyny. Z góry na włosy chłopaka zsunęło się coś kleistego. Marek zaczął krzyczeć. Miał wrażenie, że głowę oplatają mu oślizgłe węże. Przylgnęły do skroni, wczepiły się w tył głowy, objęły całą czaszkę. Chłopak wydarł się teraz na całe gardło. Próbował kopać w metalowe pokrywy, próbował uwolnić unieruchomione ręce. Mechaniczny rycerz ani drgnął. – Tato… – wyszeptał Marek. Przed oczami zawirowały ciemne plamy. I wtedy przyszło najgorsze. Ciałem chłopaka wstrząsnęły dreszcze, zemdliło go, gdy gdzieś głęboko we wnętrzu czaszki poczuł świdrujący ból, doświadczenie na granicy męki fizycznej i psychicznej. Wydało mu się, że w jego umysł wdarł się ktoś obcy, zimny i odpychający. Odczuwał to tak, jakby coś wciskało się w jego mózg, przenikało go, a co gorsza, myśli zaczynała wypełniać inna świadomość. – Nieeee! Kolejny zawrót głowy. Stal, zimna i ciepła zarazem. Drętwienie rąk i nóg, zalewający je ołów. Klatka piersiowa chłopca przestała się unosić, wypełniła ją stal, zamiast serca pojawiła się żelazna bryła. Zmysły wyostrzyły się, zmieniło się postrzeganie świata. Dłonie, nogi… rozrosły się, przekształciły w silne, niezniszczalne kolumny. Kruche ciało, które służyło Markowi do tej pory, było jedynie miękkim pojemnikiem na umysł. Teraz zostało odrzucone jako ułomne, zastąpiła je forma doskonalsza. Zimno wdarło się w umysł chłopaka jeszcze głębiej, zalewało go i przenikało. Marek dostrzegł w tym sens, przestał walczyć. Zacisnął metalowe palce, które były teraz jego palcami. Poruszył metalową głową, która była jego głową. Oto stał się metalowym rycerzem – a właściwie był nim zawsze, a teraz odnalazł zagubioną cząstkę siebie samego. – To ja… – wyszeptał. Nie usłyszał jednak swojego głosu. Głos nie był mu potrzebny. Wystarczyło działanie. Oswajał się z metalowym ciałem, a jego umysł szukał dalej, rozrastał się, był w stanie objąć coraz więcej, pragnął więcej. Ta metalowa forma była jedynie początkiem, przeistoczenie nie miało ograniczeń. Ból… Ogień. Sprzężenie. Gdy już wydawało mu się, że sięgnie gwiazd, skulił się w sobie. Połączenie zostało przerwane, umysł wyrzucił obcą świadomość. Marek znów stał się wystraszonym, słabym chłopcem uwięzionym w stalowej trumnie. Krzyczał. Jego ramię objęły płomienie, wżerały się w ciało, paliły ubranie. Skóra pękała pod wpływem temperatury. Czyjeś wołanie dobiegło go z daleka, z ciemności. Ktoś płakał, ktoś uderzał w metalowy korpus. Marek nie miał siły wydobyć głosu z opuchniętego gardła, ogień wędrował już w stronę głowy. Zgrzyt. Ciałem metalowego rycerza wstrząsnął dreszcz. Palący płomień dotknął szyi i policzka, serce chłopaka zacisnęło się mocno, a potem pod wpływem wstrząsu przestało bić. Był w pełni świadom tego, co się z nim działo. O dziwo nie ogarnęła go ciemność, której się spodziewał. Otoczyło go za to oślepiające światło. Chciał się poruszyć, jednak utknął w czymś na kształt kleistej, nieprzeniknionej mazi. Trwało to zaledwie chwilę. Nagle uniósł się nad ziemię, na wysokość głowy metalowego rycerza. To było zadziwiające uczucie. Znów widział, choć to, co działo się z jego ciałem, obserwował jakby zza grubej, przydymionej szyby. Stalowe płyty Golema rozsunęły się. Marek zobaczył, jak drobny dwunastolatek osuwa się i pada bezwładnie na podłogę. Widział, jak ktoś obraca go na plecy. Dostrzegł trupioblade twarze Marty, Staszka i Marianny. Kucharka zarzuciła prześcieradło na jego twarz i pierś, próbowała zdusić ogień. Na schodach rozległ się tupot. W polu widzenia pojawili się ojciec i Olaf. A potem Marek poczuł, że jego umysł znów wypełnia się ciężką, płynną substancją. Pozwolił, by to uczucie przejęło nad nim kontrolę.  |
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Impuls – fragment 2
— Tomasz Duszyński
