Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Tomasza Duszyńskiego „Impuls”. Książka ukaże się nakładem wydawnictwa Sine Qua Non.
Tomasz Duszyński
Impuls – fragment 2
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Tomasza Duszyńskiego „Impuls”. Książka ukaże się nakładem wydawnictwa Sine Qua Non.
1932
Przedmieścia Warszawy, okolice Zielonki
Doktor Andrzej Winnicki walczył z szumem narastającym w głowie. Kierowca paromobilu mknął bezdrożami z oszałamiającą prędkością. Śmieszna sprawa – większość woźniców już dawno przesiadła się na te maszyny, a w Warszawie wciąż żywe były sprośne żarty o zamianie jednego żywego konia na kilka mechanicznych. Zresztą paromobile wyparły też automobile, dla których zabrakło paliwa. Zamknięcie granic nie pozwalało na jego sprowadzanie, a rodzimy przemysł wydobywczy nie sprostał wymaganiom.
Fiakier – tak kazali się nazywać kierowcy – próbował przekrzyczeć maszynę. Jego słowa eksplodowały w uszach niczym petardy, doktor nie miał jednak siły na reprymendę. Chętnie kazałby temu człowiekowi stulić pysk, ale wydobycie głosu z obolałego gardła było ponad jego siły.
Mgła gęstniała. Już w mieście spowił ich gęsty, duszny smog, teraz wydawało się, że wjeżdżali w kleistą substancję, która pochłaniała ich niczym morskie odmęty. W tym szaleńczym obrazie brakowało jedynie syren wodzących nieostrożnych awanturników na pokuszenie. Fiakier radził sobie jednak doskonale – omijał dziury i gałęzie rzucone na drogę przez nocną wichurę, jakby obdarzono go nadludzkim instynktem. Wysłany po Winnickiego automobil, będący w posiadaniu Prezydium Policji, szybko przemieszczał się ku przedmieściom.
Doktor nie został poinformowany, co jest przyczyną pośpiechu ani tego, że w środku nocy został wyciągnięty z łóżka, zaledwie po kilku godzinach snu. Nie miał kogo zapytać, fiakier wiele wiedzieć nie mógł, a poza tym było jasne, że za kilkadziesiąt minut, po przybyciu na miejsce, dowie się wszystkiego.
Zastanawiał się, czy w ogóle zależy mu na tych informacjach, skoro niewiedza była najczęściej błogosławieństwem. W tym wypadku miał przeczucie, że to mądre powiedzenie doskonale pasuje do sytuacji.
– Z Piłsudskim źle, słyszał pan doktor? Mówią, że nie dotrzyma zimy.
Fiakier mówił głośno, by przebić się przez otaczający ich huk, mimo to Winnicki ledwie rozróżniał słowa. Odpowiadać nie miał zamiaru. W gardle czuł pustynię, ledwo przełykał ślinę. Wspomnienie o Marszałku poruszyło jednak jakąś strunę.
Było to kilkanaście lat temu. Doktor wrócił pamięcią do tamtego wieczoru. Został zaproszony do Belwederu, gdzie otrzymał z rąk Naczelnika odznaczenie, którego przyjęcia nie mógł odmówić. Przekazanie medalu zostało poprzedzone odczytem Winnickiego. Marszałek był żywotnie zainteresowany tą gałęzią nauki, którą doktor starał się rozwijać. Choć Andrzej podejrzewał, że podczas gdy on sam traktował rzecz naukowo, Piłsudski doszukiwał się w eksperymentach czegoś na pograniczu metafizyki.
Doktor pamiętał jednak, że podczas tamtego odczytu miał w Marszałku uważnego słuchacza. To chyba imponowało mu bardziej niż kolejny z medali zdobiących klapę znoszonego surduta, zwłaszcza że odczyt przerodził się w końcu w jałową dyskusję. Co na salonach warszawskich nie było niczym zaskakującym i Winnicki zdążył się już do tego przyzwyczaić, niczym do kataru w pierwszych dniach wiosny.
Przymknął oczy, walcząc z bólem rozsadzającym czaszkę. Nawet dziś pamiętał zadane tamtego wieczoru pytania i swoje odpowiedzi.
– Szanowny doktorze, czy badany przez pana mózg gryzonia przejawiał jakąkolwiek aktywność w momencie śmierci albo… po?
– Cóż. Przeprowadziliśmy doświadczenia, podczas których badano aktywność mózgów szczurów w momencie, o którym pan wspomniał. Po kilkudziesięciu sekundach od zatrzymania pracy serca na odczytach z elektroencefalogramu pojawiał się bardzo silny impuls elektryczny. Ów impuls, drodzy państwo, był ośmiokrotnie silniejszy niż w przypadku przytomnego mózgu. Największa aktywność dotyczyła obszaru odpowiedzialnego za jeden ze zmysłów: widzenie. Oznaczać to może, że silne impulsy elektryczne sprowadzają niezwykle wyraźne wizje w momencie śmierci…
– Doktorze, abstrahując od gryzoni. Wielu pacjentów wróciło z tamtej strony. Nieraz słyszeliśmy, jak opowiadają o niezwykłych doświadczeniach związanych nie tylko ze zjawiskiem eksterioryzacji, ale i czymś bardziej mistycznym…
– Widzeniem Boga i świetlnych tuneli?
Na sali zabrzmiało kilka przytłumionych śmiechów, większość osób zachowywała jednak powagę.
– Tak, można to tak ująć… – pytający nie wydawał się zbity z tropu. – Jak doktor się na to zapatruje?
– Uważam, że owe impulsy są zwykłym mechanizmem obronnym. Podczas zatrzymania krążenia następuje nagłe obniżenie się poziomu cukrów i tlenu w mózgu. To może stymulować jego aktywność.
– I to stąd, pana zdaniem, biorą się doświadczenia pacjentów z… pogranicza śmierci?
– Tak. Uważam, że opisywane wrażenia mają charakter czysto biologiczny, nie metafizyczny. Zresztą dowodzą tego przekazywane przez pacjentów doznania – wszystkie są projekcją tego, co już znamy, co zakorzenione jest w naszej świadomości kulturowej.
– A czy pan wierzy w życie po śmierci, panie doktorze?
– Wierzę w naukę i myślę, że państwo także powinniście w niej pokładać zaufanie.
– To skąd się bierze tak szczegółowy opis owych tuneli? Pacjenci mówią o intensywnym świetle, promieniach, a nawet postaciach bliskich zmarłych.
– Już tłumaczę. Niedokrwienie siatkówki powoduje zawężenie pola widzenia i stąd poczucie przebywania w tunelu. Z kolei związki chemiczne uwalniane podczas zatrzymania krążenia mogą powodować stan euforyczny, a także doznania halucynogenne. Zakłócenia w różnych ośrodkach mózgu dają odczucie opuszczenia ciała…
Piłsudski, który do tej pory bez komentarza przysłuchiwał się wymianie zdań, zabrał nagle głos, wybawiając Winnickiego od brnięcia w jałową dysputę.
– Powiedzmy więcej o elektromaszynie czy też maszynie impulsowej, jak pan ją nazwał. Czym, doktorze, jest to urządzenie przez pana zaprojektowane i zbudowane, jakie jest jego zastosowanie?
Winnicki pamiętał, że ukłonił się wtedy przesadnie, czego później żałował.
– Podczas konstrukcji urządzenia oparłem się na badaniach Hansa Bergera, Richarda Catona, ale przede wszystkim profesora Adolfa Becka, który już w 1890 roku w swojej pracy doktorskiej, Oznaczenie lokalizacyi w mózgu i rdzeniu za pomocą zjawisk elektrycznych, poruszał najważniejsze dla mnie zagadnienia. Dorobek owych naukowców to między innymi opisanie rodzajów fal i rytmów obecnych w prawidłowo działającym mózgu. Krótko mówiąc, obecnie jestem w stanie nie tyko zapisać pracę mózgu w postaci fal mózgowych oznaczonych dzięki Catonowi za pomocą liter alfabetu greckiego, ale także przełożyć ją na język zrozumiały dla nas. Maszyna impulsowa rejestruje i rozpoznaje impulsy elektryczne, a potem tworzy z nich zapis, zamienia odczytywane impulsy na litery i słowa…
– Te zapisy, czy za każdym razem przetwarza pan impulsy z pełnym sukcesem?
– U każdego człowieka praca mózgu wygląda inaczej, elektromaszyna uczy się indywidualnie każdego mózgu. Niezmiernie ważna jest kalibracja. Moje urządzenie można porównać do urządzeń deszyfrujących. W tym przypadku wystarczy jednak zaledwie kilka impulsów, by maszyna nauczyła się języka danego mózgu. Następnie jest w stanie odtworzyć skomplikowane słowa powiązane z wyobrażeniami konkretnych rzeczy i postaci, a także pojęć abstrakcyjnych. Założyłem, że niektóre słowa u wszystkich ludzi pobudzają te same części mózgu…
– Poda pan przykład takiego słowa?
– Wojna! – Winnicki potoczył wzrokiem po zebranych. Był zadowolony z reakcji. – W dzisiejszych czasach słowo to jak żadne inne pobudza ciało migdałowate, odpowiadające za poczucie lęku i instynkt walki o życie… Gdybym podłączył wszystkich państwa do elektromaszyny, okazałoby się, że w tej chwili uaktywniła się u was właśnie ta część mózgu.
Po chwili ciszy ktoś zadał pytanie, które musiało paść:
– Odczytuje pan myśli?
– Tak można powiedzieć. Staram się tworzyć słownik ludzkich myśli.
– A jakie korzyści będziemy mieć z tego urządzenia, doktorze?
– Moim głównym celem była pomoc osobom niepełnosprawnym. Doświadczenia z ostatniej wojny utwierdziły mnie w przekonaniu, że powinniśmy skupić się na pomocy tym, którzy zostali przez tę wojnę poszkodowani. Dziesiątki tysięcy kalek w całej Europie wciąż oczekuje na pomoc od państwa, dla którego przelewali krew.
– Jak pan chce zmienić ich los?
– Maszyna impulsowa to pierwszy krok w mojej pracy. Chcę stworzyć nowego typu protezy. Prowadzimy już badania. Czujniki umieszczone na czaszkach ochotników przesyłają sygnał z kory ruchowo-sensorycznej do odpowiednika maszyny impulsowej umieszczonej w specjalnej protezie. W przyszłości dzięki temu rozwiązaniu niepełnosprawną rękę czy nogę będziemy mogli zastąpić kończyną mechaniczną, która będzie kontrolowana myślami…
– kanał informacyjny ogólny
