Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)książkowe
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Impuls |
| Data wydania | 30 sierpnia 2017 |
| Autor | Tomasz Duszyński |
| Wydawca | Sine Qua Non |
| Seria | SQN Imaginatio |
| ISBN | 978-83-65836-21-2 |
| Format | 368s. 135×210mm |
| Cena | 36,90 |
| Gatunek | fantastyka |
| WWW | Polska strona |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
Impuls – fragment 2Tomasz Duszyński
Tomasz DuszyńskiImpuls – fragment 2Tamten wykład wystarczył, by Winnicki otrzymał własną placówkę badawczą i budżet pozwalający rozwijać ambicje. Projekt został objęty klauzulą tajności i nietrudno było się domyślić, że po kilku miesiącach priorytety ulegną zmianie. Piłsudski i jego zaufani generałowie zainteresowali się pracami Winnickiego, widząc w nim szansę na stworzenie narzędzia, które pozwoliłoby uzyskać przewagę na polu walki. Doktor nie widział problemu w tych dążeniach, był w stanie się nagiąć, byle otrzymać to, na czym mu zależało. Cele wojskowych nie wykluczały przecież jego własnych, wręcz przeciwnie. Wierzył, że projekt „Golem” zakończy się sukcesem. Cóż, od tamtych dni minął szmat czasu, blisko czternaście lat. Z pierwotnego projektu nie pozostało niemal nic. Niespełnione ambicje i elektromaszyna, którą teraz Winnicki przytrzymywał kurczowo obok siebie na niewygodnym fotelu paromobilu. Ta podróż stawała się ponad jego siły. Świt, jeden z tych, jakich doktor szczerze nienawidził. Kłęby pary, stukot kół na wyboistej drodze i chrzęst parowego silnika. Tortury ducha i ciała, systematyczne, stałe, w tej samej tonacji i wibracji. Czuł się dużo gorzej niż kilka godzin wcześniej, gdy zatonął w ramionach niedzielnej kurtyzany. Tak nazywał kobiety, które były świadkami jego skrytych słabości. Czy na pewno skrytych? Fiakier wiedział, gdzie szukać Winnickiego. Chłopcy z IV Wydziału Policji Państwowej nie próżnowali. Zresztą trudno byłoby powiedzieć, że doktor kryje się ze swoimi słabostkami. Nie miały one wpływu na jego pracę i umiejętności. A to, że posłano po niego, świadczyło o tym, że i reputacja mogła mieć dwa oblicza. Ta profesjonalisty nigdy nie została narażona na szwank. – Daleko jeszcze?! – krzyknął i zaraz pożałował nierozważnego nadwerężania strun głosowych. – Już blisko! – odwrzasnął fiakier. Obrócił się nawet do doktora, a ten nie mógł oprzeć się wrażeniu, że mężczyzna w goglach opinających wąską twarz wygląda niczym mechaniczna ważka. – Za chwilę będziemy na miejscu. Nadkomisarz będzie na doktora czekał… – Sieniawa? – Winnicki tym razem słowa wychrypiał. I tak nie doszły do uszu fiakra. Zresztą nie on był ich adresatem. Doktor przyciągnął do siebie walizkę. Nagle zrobiło mu się zimniej, jakby lepka mgła dostała się w głąb ciała, do płuc, a stamtąd z tlenem do krwi. „Melancholia się z ciebie wylewa”. Przypomniał sobie słowa Anastazji. Jeszcze wczoraj pochylała się nad nim, muskając sutkami jego usta. Patrzyła mu w oczy i mówiła o melancholii. O tym, że tacy mężczyźni wzbudzają w niej matczyne odruchy. Wtedy jej uwaga wzbudziła w nim sprzeciw, ale teraz czuł, że miała rację. Melancholia wypełniła go po brzegi, sączyła się porami, przelewała przez burtę pojazdu i wypełniała przestrzeń. Ta mgła była melancholią, tworem chorego serca i umysłu, zmęczonego życiem i nieumiejętnością życia. – Mgła poszła w pieruny! Winnicki uniósł brwi w zdziwieniu. Rzeczywiście. Mgła rozpłynęła się, jakby paromobil wyjechał z jednego świata w drugi. Wstające nad drzewami słońce przebiło się przez bladą zawiesinę, odznaczając mleczny krąg na horyzoncie, a potem nad ich głowami pojawiło się niebo. Zupełnie jakby ktoś rozciągnął nad nimi błękitną płachtę. Andrzej spojrzał przed siebie, wyjeżdżali z lasu. Złote i miedziane liście wirowały w powietrzu, pędzone podmuchami mechanicznej bestii. Stukot maszyny stał się żywszy, pewnie wcześniej tłumiła go kleista trucizna. Teraz i Winnicki poczuł, że puściły pęta, które ciągnęły go w dół, do ziemi. Dojeżdżali na miejsce. Kordon policyjny nie zatrzymał ich, jeden z aspirantów machnął tylko ręką, by jechali dalej. Wokół zgromadziło się sporo gapiów z pobliskich wsi. Odczuwało się jakąś nabożną ekscytację. Winnicki czuł na sobie spojrzenia odprowadzające paromobil. Droga była tu rozjechana, przemieszczało się nią wcześniej więcej ciężkich pojazdów. W nozdrza uderzał zapach spalenizny, który nie wróżył najlepiej. Winnicki uodpornił się na makabryczne obrazy, może dlatego, że szybko potrafił zepchnąć je w niepamięć. Ale ten dym stawał się katalizatorem, wyostrzał zmysły i przynosił wspomnienia. Drugi kordon. Tego akurat Winnicki się nie spodziewał. Tym razem obok policjantów pojawili się wojskowi. Byli tam chłopcy z Samodzielnego Referatu Wojskowego. Robiło się ciekawie. Doktor postanowił odłożyć na bok spekulacje i domysły. Chłonął jednak wzrokiem wszystko, co go otaczało. Trybiki w mózgu Andrzeja drgnęły, jakby zaciekawione dochodzącymi informacjami. Musiało stać się coś poważnego. To tłumaczyło pośpiech, z jakim po niego posłano. Zwiastowało też, że stało się najgorsze. – Jedźcie… jedźcie, żwawo! Policjanci musieli być uprzedzeni o przejeździe paromobilu. Kordon rozstąpił się. Szlaban, który pojawił się tu nie wiadomo skąd, został błyskawicznie uniesiony. Winnicki znów wyczuł na sobie spojrzenia, tym razem wojskowych, którzy zabezpieczali teren. W ich oczach zobaczył coś zupełnie innego niż w ciekawskim wzroku gapiów. Tylko przez chwilę zastanawiał się, co to było. Znał przecież takie spojrzenia. Fiakier od dłuższego czasu milczał. Teraz akurat zaczęło to Winnickiemu przeszkadzać. – Co wiesz?! – wykrzyczał do ucha mężczyzny, pochylając się w jego stronę. Ten wzruszył ramionami. – Spójrz pan w niebo – powiedział. Winnicki opadł bezsilnie na siedzenie przy kolejnym wyboju. Patrzył już przecież w niebo chwilę wcześniej. Pozbawione mgły, było gładkie, lazurowe, bezchmurne. Złota polska jesień. – Spójrz pan w niebo – wymamrotał ponownie fiakier, międląc każde słowo niczym suchy kawał mięsa. Winnicki uniósł głowę i wtedy zrozumiał. Transporty. Transporty zostały wstrzymane. W czasie, w którym pokonali kilkanaście kilometrów, powinny pojawić się przynajmniej dwa pociski kontynentalne. A tu nic. – Patrz pan! Winnicki spojrzał w stronę, którą wskazywał fiakier. Dym unosił się nad młodnikiem. Z daleka widać było ogrom katastrofy. Wypalony pas lasu, sterczące kikuty połamanych i nadpalonych drzew. Ludzie, którzy niczym mrówki pokonywali trasę od początku tej krwawiącej rany w ziemi aż do szczątków rozerwanej metalicznej kapsuły. Czego szukali, pochyleni, wpatrujący się w nadpaloną ściółkę? Ciał, fragmentów, szczątków. Wszystkiego, co trzeba oznaczyć i przekazać w raportach komisji wypadkowej. – Pospiesz się pan! – ryknął Winnicki, uderzając fiakra w plecy. – Robię, co mogę, pary już mało w tłokach… Doktor przyspieszał kierowcę nie dlatego, że miał nadzieję pomóc ocalałym cudem z katastrofy. Nie miał złudzeń, że ktoś może przeżyć tak potężny wybuch. Zresztą nie tego od niego oczekiwano. Winnicki wiedział, że nie wszystko, a właściwie nie wszystkich strawił ogień. I tu było zadanie dla niego i dla jego wynalazku. Kurczowo zacisnął palce na skórzanym pasku. Torba powędrowała w górę, a Winnicki wyskoczył z paromobilu, gdy tylko fiakier zatrzymał się przy namiotach rozbitych kilkaset metrów od miejsca katastrofy.  |
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Impuls
— Tomasz Duszyński
