Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Niedzielny krytyk komiksów: Z których Jolskych?
Tak jak w odniesieniu do „Tytusa, Romka i A’Tomka” moim swoistym pożegnaniem była księga XVI, nieoficjalnie zwana „Tytus dziennikarzem”, tak w przypadku cyklu „Jonka, Jonek i Kleks” taka rola przypadła właśnie opowieści „Pióro contra flamaster”.
Fundacja: Sez. 2. odc. 3. Nowa budowla na gruzach prozy Asimova
Od początku drugiego sezonu można było wzrost znaczenia Hariego Seldona, a finał tego odcinka zdaje się wskazywać na to, że scenarzyści postanowili wycisnąć z tej postaci, ile się tylko da. Można mieć nawet nadzieję, że będzie to korzystne dla serialu – oczywiście jeśli zapomnimy o literackim pierwowzorze.
Fantastyczne Zaodrze, czyli co nowego w niemieckiej SF? (19)
Niemieckojęzyczna fantastyka powstaje nie tylko w Niemczech – tym razem przedstawię znakomicie przyjęte dzieło autorki austriackiej. Drugim wydawnictwem będzie powieść kryminalna o Berlinie szalonych lat dwudziestych.
Niekoniecznie jasno pisane: „Incal” w wersji light
Alejandro Jodorowsky i Jean Giraud (czyli Moebius, bo z Jororowskym współpracowało to właśnie twórcze alter ego Girauda) stworzyli swego czasu „Incala”, jeden z najsłynniejszych komiksów w historii medium. O dziwo, sukces ten nie przyczynił się wcale do ich częstej współpracy w przyszłości. Trzyczęściowa opowieść „Szalona z Sacré-Coeur” jest drugim owocem ich kooperacji – jednym z najlepszych, przy jakich zarówno Chilijczyk, jak i Francuz pracowali.
Między literacką fikcją a faktami
Tom „Języki prawdy” zawiera wybór esejów i tekstów okolicznościowych Salmana Rushdiego z ostatnich dwudziestu lat. Nie ma wątpliwości: lektura to uczta intelektualna, spotykamy się tutaj z mistrzem.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
50 książek minionej dekady, które warto znaćNie odważyliśmy się nazwać naszego zestawienia „50 najlepszymi książkami ostatniej dekady” – zdajemy sobie sprawę, że byłby to przejaw pychy. Przyznajemy – nie potrafimy wybrać z ogromnej oferty wydawniczej książek najlepszych. Jesteśmy jednak przekonani, że potrafimy wybrać wartościowe – zobaczcie więc 50 książek, wydanych w ciągu ostatnich 10 lat w Polsce, które naprawdę warto poznać. Ile z nich już czytaliście?
Esensja50 książek minionej dekady, które warto znaćNie odważyliśmy się nazwać naszego zestawienia „50 najlepszymi książkami ostatniej dekady” – zdajemy sobie sprawę, że byłby to przejaw pychy. Przyznajemy – nie potrafimy wybrać z ogromnej oferty wydawniczej książek najlepszych. Jesteśmy jednak przekonani, że potrafimy wybrać wartościowe – zobaczcie więc 50 książek, wydanych w ciągu ostatnich 10 lat w Polsce, które naprawdę warto poznać. Ile z nich już czytaliście? Wbrew temu, co piszą rozmaici poważni krytycy, nie liczcie na to, że w pełni zrozumiecie sens powieści Paula Austera. Jednak nie ma to znaczenia – jej emocjonalny ładunek, fenomenalna konstrukcja, intrygująca fabuła i nieśmiałe poczucie stykania się z czymś transcendentnym to wystarczające powody, by po nią sięgnąć. Najważniejsze jest jednak przesłanie Austera – każda spisana opowieść jest pewną alegorią rzeczywistości. Tworzenie historii nie jest pracą jak inne, nie jest prostym przenoszeniem na papier słów, które przyjdą do głowy w chwili natchnienia. Nie – pisanie opowieści otwiera drzwi do zrozumienia rzeczywistości, pozwala na dotarcie do prawdy niedostępnej w inny sposób. Tworzenie jest aktem profetycznym, choć, jak to często bywa, problemem może być właściwe odczytanie przepowiedni. Czyżby tak działało natchnienie? Pozwalało na połączenie z jakimś wyższym bytem i otrzymanie wiedzy o prawdziwej naturze rzeczywistości? Jeśli tak – nie może być lepszej zachęty do podejmowania pisarskich prób. Czytaj w Esensji: 
Wyszukaj / Kup ‹Ślepy zabójca› Zysk i S-ka, 2002 Niewątpliwie Margaret Atwood jest mistrzynią tworzenia fascynujących literackich portretów kobiet. W „Ślepym zabójcy” uzyskała znakomity efekt, umiejętnie przeplatając opowieść o współczesnym życiu osiemdziesięciodwuletniej Iris z jej wspomnieniami o zdarzeniach, jakie wstrząsnęły jej rodziną w burzliwych latach trzydziestych i czterdziestych dwudziestego wieku. W tych retrospekcjach kluczową rolę odgrywa młodsza siostra głównej bohaterki Laura, której przedwczesna tragiczna śmierć odcisnęła nieodwracalne piętno na dalszych losach Iris. Całości dopełniają – niczym wisienka na torcie – fragmenty trochę skandalizującej, trochę fantastycznej książki, którą „napisała” jedna z sióstr. Właśnie w nich kryją się bowiem wskazówki pozwalające czytelnikom na odkrycie niektórych sekretów z życia Iris i Laury, a także zrozumienia więzi je łączącej. Krótko mówiąc, do „Ślepego zabójcy” pasuje tylko jedno określenie – prawdziwe arcydzieło. 
Wyszukaj / Kup ‹Wody głębokie jak niebo› Agencja Wydawnicza RUNA, 2005 Opowiadania z tego tomu zwane są potocznie „włoskimi” – i zaiste, sądząc po nazwach własnych i opisach architektury, ich akcja mogłaby się toczyć we wczesnorenesansowej Italii. Powolna narracja, często streszczająca na dwóch stronach dzieje dziesiątków lat, przywodzi na myśl sagi czy kroniki i niejeden autor pewnie rozwinąłby te pomysły w trzytomową powieść. Bohaterami tekstów są ludzie ze swoją małością i wielkością, poplątanymi relacjami prowadzącymi nieraz do niszczenia sobie życia, ale są nimi także opowieści. Z opowiadania na opowiadanie możemy śledzić, jak wydarzenia zmieniają sens, zmieniają się w legendy, a bohaterowie w zbiorowej pamięci zostają świętymi lub nikczemnikami, choć często ani jedno, ani drugie nie ma nic wspólnego z ich realnym życiem. Całość wprost zachwyca językiem, rozmachem świata, przejmującym nastrojem, mądrością przesłania. Czytaj w Esensji:
Wyszukaj / Kup ‹Gringo wśród dzikich plemion› Bernardinum, 2003 Wojciech Cejrowski jako „Gringo wśród dzikich plemion” zaprasza nas na wyprawę w głąb amazońskiej dżungli, by poznać ostatnich dziko żyjących Indian, by zrozumieć ich dusze. A także by niekiedy pośmiać się z niesamowitych sytuacji, które przedstawia z wdziękiem wybitnego komika. „Gringo…” to książka niezwykła: przygodowa i podróżnicza, mądra i pełna humoru. Pozwala odwiedzić krainy, do których nigdy się nie wybierzemy. Pozwala poznać ich mieszkańców, którzy są tak różni od nas. A kiedy się odwiedzi wszystkie te miejsca w jedną noc, pozostaje żal, że to już koniec. Czytaj w Esensji:
Wyszukaj / Kup ‹Związek żydowskich policjantów› W.A.B., 2009 Jeżeli już przyjąć tyleż wyświechtaną, co naciąganą tezę, że Mejer Landsman jest żydowskim Philipem Marlowe’em, to rebego Heskela Szpilmana należy uznać za mojżeszową wersję Vita Corleone. A pozostali bohaterowie nie ustępują im barwnością – właśnie galeria kolorowych postaci zdaje się największą zaletą książki Chabona. „Związek…” to z jednej strony opowieść o Żydach, z drugiej – o ludziach w ogóle, a dopiero z trzeciej – czarny kryminał z nutką teorii spiskowej. I na tej ostatniej płaszczyźnie zdarzają się autorowi drobne potknięcia, które sprawiają, iż zamiast arcydziełem, jest ten tom jedynie pozycją rewelacyjną. Tak czy inaczej – czapki z głów za coś nowego w wyczerpanej, wydawałoby się, konwencji, za wykreowanie fascynującego świata i upajającego nastroju, za język, za prawie wszystko. Czytaj w Esensji:
Wyszukaj / Kup ‹Siedemdziesiąt dwie litery› Solaris, 2010 Ted Chiang pisze opowiadania doskonałe. Każde z osobna mogłoby stanowić punkt wyjściowy dobrej powieści; charakteryzują się przemyślanymi pomysłami, zróżnicowaną narracją oraz inteligentnym stylem pisarskim, którego pozazdrościć może większość współcześnie piszących autorów science fiction. Z każdego zagadnienia, jakie czyni tematem swoich opowiadań, Chiang wyciska samą esencję, w kilkudziesięciu stronach mieszcząc intrygujące koncepty naukowe i społeczne, emocje i wyrazistych bohaterów. Autorowi pozazdrościć można ogromnej wyobraźni i niekwestiowanego talentu, życzyć zaś, by częściej publikował swoje opowiadania (i być może zmierzył się kiedyś z pełnoprawną powieścią?). Nigdy za wiele zbiorów takich jak „Siedemdziesiąt dwie litery”. 
Wyszukaj / Kup ‹Jonathan Strange i pan Norrell› Wydawnictwo Literackie, 2004-2005 Książka, o której bez żadnej przesady można powiedzieć, że odświeżyła skostniały gatunek fantasy. I nie polega to jedynie na połączeniu – przyznajmy: nietypowym i bardzo efektownym – magii oraz elfów z realiami jak z powieści Jane Austen. Susanna Clarke sięgnęła przecież do najlepszych tradycji angielskiej powieści, jej książka skrzy się typowo „wyspiarskim” ironicznym humorem a przy tym niespodziewanie potrafi też być dramatyczna i mroczna. Nie sposób również nie wspomnieć o dowcipnych przypisach, które, ciągnąc się nieraz przez kilka stron (!) stanowią osobne i warte uwagi „historie w historii”. To powieść nieprzewidywalna i pełna uroku, a przy tym napisana tak, że niemal każdy czytelnik znajdzie tu coś dla siebie: prócz humoru jest tu miłość i barwne przygody, sporo angielskiego folkloru, a także – przede wszystkim – dużo inteligentnej, literackiej zabawy z przymrużeniem oka. Wielbicielom zaś brytyjskich legend polecam przyjrzenie się stworzonym przez Clarke elfom – one są naprawdę inne, ich sposób myślenia i postrzegania rzeczywistości nie przypomina ludzkiego. Fakt, że autorce udało się stworzyć takie postacie potwierdza jej niezwykły talent. Finezja tej powieści polega na dogłębnie przemyślanym zespoleniu wielu elementów. Problemy – w tym likwidacja apartheidu, choć to słowo nie pada chyba ani razu – przeplatają się z wydarzeniami, z których ani jedno nie jest przypadkowe. Dwie główne historie współgrają, zupełnie jakby miały ze sobą coś wspólnego – ważkość romansu rozpływa się w obrzydliwości zbrodni, jednak później znów wraca. Od hańby nie ma ucieczki… Zatem wielka powieść? Niemal – mam bowiem do „Hańby” jedno zastrzeżenie, o którego istotności nie chcę jednak przesądzać. To ten ascetyczny język Coetzee’go – chyba żaden czytelnik nie poczuje się zbytnio przez pisarza rozpieszczony. Nie będzie zachwytu nad wyrafinowaną formą i bogactwem zagrań literackich, nie będzie nawet poczucia, że autorowi zależało na tym, aby książka się podobała. Okazuje się, że nie jest to takie ważne. Czytaj w Esensji:
Wyszukaj / Kup ‹Vita nostra› Solaris, 2008 „Vita nostra” nie byłaby tak udaną powieścią, gdyby nie dokładnie przemyślana, znakomita konstrukcja powieściowej rzeczywistości. Można w niej odnaleźć wyraźne nawiązania do koncepcji wywodzących się z filozofii Platona, ale mimo tak starożytnej inspiracji świat stworzony przez ukraiński duet wręcz zaskakuje oryginalnością. Zabieg ten jest tym bardziej udany, że cała konstrukcja pozostaje nie tylko w związku, ale i w pełnej zgodzie z przedstawioną w powieści duchową ewolucją bohaterki. Z kolei zakończenie mogłoby wywołać małe uczucie niedosytu, gdyż pozostawia pewne kwestie bez wyjaśnienia, jednak te niedopowiedzenia wydają się być nawet korzystne dla atrakcyjności powieści. Dla fanów twórczości Mariny i Siergieja Diaczenków „Vita nostra” to lektura po prostu obowiązkowa – jest to bez wątpienia jeden z ich najciekawszych utworów, jakie ukazały się w Polsce. Czytaj w Esensji:
Wyszukaj / Kup ‹Inne pieśni› Wydawnictwo Literackie, 2003 W warstwie fabularnej „Inne pieśni” to opowieść o człowieku złamanym przez wojnę, który powoli odzyskuje godność. To również opowieść o alternatywnej Ziemi, na której istnieją latające miasta (no dobrze, jedno miasto) i której mieszkańcy skolonizowali Księżyc. Jest to też opowieść o inwazji Obcych – całkiem niezrozumiałych istot, których pierwsza enklawa pojawiła się w Afryce. Jednak najbardziej rzucającą się w oczy cechą powieści Jacka Dukaja jest uniwersum oparte na jednym prostym założeniu: co by było, gdyby to Arystoteles miał rację i świat składałby się z Materii i kształtującej ją Formy? Autor zabiera nas na podróż przez i poza ten świat, oszałamiając czytelników roztaczaną przed nimi wizją rzeczywistości jednocześnie znanej i obcej. „Inne pieśni” wymykają się wszelkim klasyfikacjom i choćby dlatego zasłużyły sobie na miejsce wśród pięćdziesiątki wybrańców. Tak samo wymykają się próbie opisania ich w krótkiej notce, co może być dodatkową zachętą do sięgnięcia po nie. Czytaj w Esensji:
| ||||||||||||||||||||||||||||||||
Z tym "Millenium" to nasza wtopa, bo pierwszy tom był na naszej liście, tylko jakimś dziwnym trafem wyleciał podczas składania tekstu, a do suplementu go nie daliśmy, bo byliśmy pewni, że jest w podstawowym zestawieniu... Na szczęście akurat te książki dodatkowej promocji nie potrzebują... Tak czy inaczej - też polecamy.
Jeśli Krajewski to najlepszy w Polsce kryminał, to mamy pecha.
I czemu pomija się Cykl Barokowy? Równie dobry, jeśli nie lepszy od Cryptonomiconu i Peanathemy. Tzn, nie wartościowałbym, ale wydaje mi się, że zasługuje na miejsce na liście. (Chyba, że jeszcze moloch nie został przeczytany?)
polecam Drogę - Cormaca McCarthy’ego, może nie jest to typowy thriller ale bardzo fajna książka, która doczekała się również ekranizacji. Świat jaki znamy skończył się, na niebie nie ma już ptaków, w wodach nie ma ryb.. o tym że wczesniej było tu jakieś życie świadczą pozostałości rzeczy zbudowanych przez człowieka. Droga to wędrówka ojca z synem na południe gdzie powinno być cieplej, codzienna walka z mrozem i wrogo nastawionymi obcymi, Nie szukają kontaktu z nikim są zdani tylko na siebie, bowiem człowiek dla człowieka stał się bestią. Wszystkie zdobycze cywilizacji rozwinięta kultura, przestało istnieć. Prawie wszystko, ponieważ nasi pielgrzymi pomimo panującego okrucieństwa starają się nadal być dobrymi ludźmi. I ta świadomość dodaje im sił każdego ranka, żeby iść dalej, do miejsca gdzie będzie lepiej i będą inni tacy jak oni ....
Niemieckojęzyczna fantastyka powstaje nie tylko w Niemczech – tym razem przedstawię znakomicie przyjęte dzieło autorki austriackiej. Drugim wydawnictwem będzie powieść kryminalna o Berlinie szalonych lat dwudziestych.
więcej »
Oto jakimi recenzjami przywitaliśmy jesień.
więcej »
Coroczna wielka fala publikacji dla czasopism gatunkowych już dawno się przetoczyła, weszliśmy w sezon ogórkowy. Dwa kwartalniki i jeden dwumiesięcznik muszą wystarczyć do jesieni, gdy ukaże się nowe wydanie magazynu „Exodus”.
więcej »
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Przeczytaj to jeszcze raz: Gliniarz po i w trakcie przejść
— Sebastian Chosiński
Do księgarni marsz: Lipiec 2022
— Joanna Kapica-Curzytek, Marcin Mroziuk, Joanna Słupek
W podziemnym kręgu: Niektórzy po prostu chcą patrzeć, jak świat płonie
— Marcin Knyszyński
Przeczytaj to jeszcze raz: Policjant w trakcie przejść
— Sebastian Chosiński
Do księgarni marsz: Listopad 2020
— Esensja
Do księgarni marsz: Maj 2019
— Esensja
To czego nie można odtworzyć
— Dawid Kantor
Do księgarni marsz: Marzec 2019
— Esensja
Do księgarni marsz: Luty 2019
— Esensja
O kwantyfikacji niekwantyfikowalnego
— Marcin Knyszyński
Najlepsze książki dekady – wybór czytelników Esensji
— Esensja
Kolejne 50 książek minionej dekady, które warto znać
— Esensja
10 najlepszych zagranicznych gier fabularnych dekady
— Esensja
10 najlepszych gier fabularnych wydanych po polsku
— Esensja
50 najlepszych polskich płyt dekady
— Esensja
Najlepsze gry planszowe dekady – suplement
— Esensja
10 najlepszych gier planszowych dla dzieci
— Esensja
15 najlepszych gier planszowych dekady
— Esensja
50 najlepszych zagranicznych płyt dekady
— Esensja
100 najlepszych filmów dekady
— Esensja
Przeczytaj to jeszcze raz: Kto zamordował Kallego?
— Sebastian Chosiński
Przeczytaj to jeszcze raz: Czcij bliźniego swego!
— Sebastian Chosiński
Przeczytaj to jeszcze raz: Tak nieprawdopodobne, że aż przerażające
— Sebastian Chosiński
Przeczytaj to jeszcze raz: Zetrzeć uśmiech z twarzy niegodziwca
— Sebastian Chosiński
Przeczytaj to jeszcze raz: Biali i czarni – bohaterowie i kanalie
— Sebastian Chosiński
Przeczytaj to jeszcze raz: Wallander kontra komunistyczni fundamentaliści
— Sebastian Chosiński
Przeczytaj to jeszcze raz: Gliniarz po i w trakcie przejść
— Sebastian Chosiński
Gwałt niech się gwałtem odciska!
— Sebastian Chosiński
Auf Wiedersehen, Herr Mock!
— Sebastian Chosiński
Dybuki krążą wokół nas
— Sebastian Chosiński
Prezenty świąteczne 2022: Prezenty książkowe
— Esensja
Nie przegap: Luty 2022
— Esensja
Prezentownik książkowy 2021
— Esensja
10 najśmieszniejszych lub najdziwniejszych książkowych scen ze zwierzętami
— Esensja
10 naj…: 11 twarzy jesieni
— Esensja
Do księgarni marsz: Grudzień 2020
— Esensja
Do księgarni marsz: Listopad 2020
— Esensja
Do księgarni marsz: Październik 2020
— Esensja
Do księgarni marsz: Wrzesień 2020
— Esensja
Do księgarni marsz: Sierpień 2020
— Esensja
Moim zdaniem zdecydowanie brakuje Carlosa Ruiza Zafona. Pomijając ewidentny sukces tego autora na całym świecie to na prawdę kilka bardzo dobrze napisanych książek.