@Achika: Już widzę tę scenę, gdy żołnierz ów pokazuje swój wynalazek centurionowi (czy w kawalerii rzymskiej był taki stopień? Nie mam pojęcia, niestety... ;-) ), a on rzuca:
- Nieeee... To się nie przyjmie....

:-)
Pomijając glocka, mnie też wiele rzeczy u niektórych autorów uwiera (ekologia i meteo Gór Ciężkich Kresa, ekonomia (a właściwie jej brak) Śródziemia etc.), a u niektórych wręcz śmieszy. A i moje wypocinki nie są bez wad - zdaję sobie z tego sprawę.

Natomiast jest taka dziedzina, w której dowolna gafa raczej nie mam szansy trafić na publiczny sprzeciw, bo minimalny jest odsetek tych, którzy się znają a chcieliby konfrontować swoją wiedzę (i ufundowanie na niej dowody na gafę) z tymi, którzy tej wiedzy nie mają.

To muzyka.

Jako muzyk mogę wam dać słowo, że największym pisarzom i tłumaczom zdarzają się w kontekście wiedzy muzycznej absolutne absurdy - a szansa na upublicznienie ich wypunktowania jest w zasadzei zerowa. Why? - powiedzmy, że muzyka to dziedzina hermetyczna. Poza muzykami nikt nie jest tu niczego pewien, wikipedia roi się od durnot, w zasadzie nie ma jak sprawdzić...

No, to taka ciekawostka może.

Ciekawe (i bardzo możliwe). Przychodzą Ci na szybko do głowy jakieś wyraźne przykłady? Przy czym piszę tu o owych największych (no, powiedzmy, bardzo dużych) pisarzach, a nie opowiadaniach z SFFH.

tak na wyrywki to niewiele. kiedyś miałem pomysł, żeby wyłapywać takie rzeczy z książek (różnych gatunków, oczywiście), ale jakoś nie pamiętałem.

znaczna część lapsusów to złe stosowanie wyrażeń ekspresyjnych i technicznych, np. 'abuse' takich jak crescendo (które jest wyłącznie stopniowym wzrostem głośności - pomijam tu metaforykę, np. crescendo powiedzmy gniewu, które uważam za zasadne - o ile pozostaje metaforą.),
czy inne staccata i arpeggia.
Ale głównie kłopoty z pojęciem "skala - tonacja" oraz nomenklaturą tych spraw, nomenklatura instrumentów - rzeczy proste, które w odpowiednich miejscach można sprawdzić łatwo, nie wiem, czemu nikomu (autorom, tłumaczom) się nie chce. W tłumaczeniach z ang. notoryczne nazywanie dźwięku naszego 'h' angielskim 'b' - no całe rodziny lapsusów:)

troszkę tu nie meijsce, żebym tworzył jakieś zwarte listy, tak mnie tylko p. Achika zainspirowała:)

a że zdarzało mi się dokonywać czegoś na kształt korekty specjalistycznej w wydawnictwach, to wiem o czym mówię.

Ciekawe są, ostatecznie, nawet nie same błędy, tylko fakt, że przecież odsetek czytelników, którym by to przeszkadzało, jest generalnie śladowy:)

U Sapkowskiego jest wbrew pozorom trochę lapsusów mniejszych i większych, a i tak czyta się go świetnie ;) Hint: a choćby kwestia, że przy generalnie sporym naturalizmie, wzmianka o wszach pojawia się w całej sadze wiedźmińskiej chyba raptem dwa razy...

„Autorka broniła się stwierdzeniem, że „przecież to tylko fikcja literacka”. Jest to uderzająco podobne do linii obrony niektórych pisarzy fantastycznych.”

Drugim ulubionym argumentem domorosłych twórców wielkiej literatury, gdy „frustrat powodowany zawiścią” wytknie im jakiś idiotyzm, jest: „A ty co napisałeś w swoim życiu? Jak się tak znasz na pisarstwie to sam coś napisz, inaczej nie masz prawa nikogo krytykować.” Bo przecież tylko pisarz jest w stanie poprawnie ocenić innego twórcę tak samo jak tylko wykwalifikowany piekarz jest kompetentny, aby ocenić czy pieczywo smakuje, czy nie. Czy ktoś zdrowy na umyśle odważyłby się skrytykować krawca za źle skrojony garnitur sam nie będąc krawcem albo podjąłby się oceny kobiecego aktu nie wiwisekcjonowawszy wpierw tuzina kobiet?

„Kłótnie czytelnicze wybuchają również wtedy, gdy autor – powołując się na fantastyczność – opisuje sceny sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Kopalnią takowych jest „Achaja”, której tytułowa bohaterka robi salta w kajdanach na nogach, jeździ konno w skórzanej minispódniczce bez majtek czy przenosi przez kładkę osła wraz z ładunkiem. Fani na zarzuty odpowiadają wyniośle, że to „taka estetyka” i „celowe przerysowanie”. Nie-fani… cóż, nie-fani najczęściej kończą lekturę już przy scenie z saltami.”

Pozwolę sobie tutaj zacytować Sapkowskiego:
„Najpopularniejszą metodą jest krytyczna ocena świata, opisanego w dziele. Świat ocenia się na podstawie jego, excusez le mot, ontologii. Metoda jest iście znakomita, umożliwia bowiem krytyczną ocenę utworu fantasy nawet wówczas, jeśli w ogóle się go nie czytało. Pisze się recenzje, naprzemiennie określając dany Never-Never Land danego autora jako "niespójny, ontologicznie chwiejny i niedokończony" lub jako "ciekawy, pełny, komplementarny". I zawsze trafia się bez pudła. Potem bierze się na warsztat protagonistę utworu. Bohaterowie fantasy mają bowiem jedną wspólną cechę - są jak jeden mąż nieprawdopodobni. Po pierwsze, dokonują fizycznie niemożliwych wyczynów. Po drugie, zachowują się w absolutnie bezsensowny, nielogiczny, wręcz kretyński sposób. Krytyk, żwawy niczym sum w natlenionej wodzie, wytknie więc bohaterowi fantasy jego behawioralny kretynizm i odniesie tenże do autora, mianując i jego beznadziejnym głupkiem.”

„Zamaskowany wniosek Rafała brzmi: oto macie koryfeusza gatunku fantasy i stworzony przez niego świat. I co my wiemy o tym świecie? Nic. Autor nie informuje nas ani o podstawowych gałęziach przemysłu Grombelardu, ani o wysokości produktu narodowego brutto, ni o głównych uprawach, ni o liczebności stad hodowlanych. Ani słowa o bilansie płatniczym, ba, nie znamy nawet wysokości oprocentowania kredytów w bankach, nie wspominając o założeniach polityki podatkowej. Też mi świat, od A do Z wyssany z palca, prymitywna literacka utopia, jakże typowa dla prymitywnych autorów zajmujących się prymitywną literaturą miecza i magii.”

„W kontekście glocka to pisałam o wkurzaniu się, nie o śmianiu. A wybronić można każdego.”

Święta prawda. Że co? W glocku jest metal, więc autor (który nie twierdził przecież, że jest tam tylko metal) miał rację? Taką argumentacją wybronić można każdego.

Bo jeśli pisarz mówi o „zimnym dotyku metalu glocka” to zapewne nie użył takiego sformułowania dlatego, że zdaje sobie sprawę z faktu, że glock w istocie składa się z elementów metalowych (a także niemetalowych). Nie, skąd. Skoro glock ma elementy metalowe i niemetalowe, to świętym obowiązkiem każdego pisarza jest każdorazowo zaznaczać ów fakt, bo to na pisarzu spoczywa ciężar udowodnienia swojej kompetencji w danej dziedzinie (Poczuł zimny dotyk metalu glocka, który wszakże składa się także z elementów niemetalowych, ale on teraz dotknął go w takim miejscu, gdzie znajdują się tylko elementy metalowe, więc tych niemetalowych, znajdujących się tuż obok, ale trochę dalej, akurat teraz nie poczuł.). Posunę się jeszcze dalej. Jeżeli w akcie pierwszym pojawia się glock to do końca sztuki widownia winna poznać wszystkie elementy z których się on składa i ich dokładny skład chemiczny, inaczej można domniemywać, że autor nie zna się na rzeczy.

Mówiąc poważnie, jeżeli ktoś mówi o „zimnym dotyku metalu glocka” to raczej jest to ktoś kto właśnie zna się jako tako na broni i pragnie to (moim zdaniem nachalnie) zakomunikować. Ktoś kto na broni się kompletnie nie zna będzie raczej twierdził, że glock to „niewykrywalny przez wykrywacze metalu niemiecki pistolet z plastiku za milion dolarów”, bo przecież Bruce Willis tak twierdzi, więc tak musi być.

Pojechałeś...

Jeden szczegół może się zdarzyć każdemu i choć jestem maruda, a akurat o broni, II wojnie światowej i starych samochodach swoje wiem, nie zepsuło mi przyjemności to, że u Pilipiuka (nie pamiętam, gdzie konkretnie) pojawia się czajka rocznik 1954, u Grzędowicza ("Wilcza zamieć") Niemiec w 1945 r. wie, że alianci "mieli Enigmę", u Wolskiego ("Eurodżihad") po strzelaniu z rewolweru na miejscu zdarzenia zostały łuski, u Białołęckiej ("Wiedźma.com") 18-letni Niemiec jest untersturmfuhrerem (podporucznikiem), kto jest bez grzechu, niech pierwszy sieknie koncerzem. Gorzej, kiedy takich byków jest dużo. A ich rzadko bywa trochę - albo jest bardzo mało, albo bardzo dużo.

P.S.
A tak w ogóle to czołg ma wieżę, nie wieżyczkę (chyba że chodzi o kopułkę obserwacyjną dowódcy).